My reflection

Zodra hij had ontbeten begon de rossige kater aan zijn ochtendroutine. Hij hield van de vaste structuur in zijn leven, en de afgelopen maan had hij dan ook precies uitgedacht hoe een normale dag in elkaar moest zitten. Op een relaxed drafje verliet hij het kamp. De afgelopen tijd had hij opgemerkte dat als hij meteen op topsnelheid begon, de dag daarna veel meer last had van spierpijn. Dus begon hij zijn dagen nu een beetje rustig aan. Zo ging de kater een tijdje door, en toen de outlook rock in zicht kwam versnelde hij. Moeiteloos bereikte Flash zijn topsnelheid en racete zo door het territorium heen. De volgende stop was het meertje. Een tijdje geleden had hij door Brokenpaw ontmoet. Ze was zo'n beetje zijn enige vriend, en stiekem genoot hij meer van haar gezelschap dat hij liet merken. Toen Flash bij het meertje aankwam was hij echter niet de enige daar. Op een afstandje zag hij de witte poes in het water staan, en een beetje treuzelend liep hij op haar af. Zoals de meesten van zijn clan was hij niet dol op water ook al was hij wel een van de enigen die een beetje kon zwemmen. In de rivier zou hij geen schijn van kans maken, maar in het meertje kon hij zichzelf wel boven water houden. Toch met een beetje tegenzin stapte hij het water in en rilde. Het was niet bepaald warm, maar hij overleefde het wel. Gelukkig was het hier niet diep en een beetje traag liep hij op Broken af. Flash ging naast haar staan om te zien waar ze zo aandachtig naar stond te kijken, maar de poes keek geschrokken op. "Ik ben het maar." Zei hij met een grijns. "Ik ben toch niet zo eng?"

"Je bent heel eng.", Antwoordde Broken, en ze duwde hem speels tegen zijn flank. Flash grijnsde en keek haar aan. "Juist, en dan ben jij zeker de leider van Riverclan." Antwoordde hij sarcastisch. De kater merkte dat hij zich steeds meer op zijn gemak voelde bij haar, en dat hij nu weer grapjes durfde te maken zoals vroeger. De witte poes liep wat verder het water in en keek hem aan. Oh Starclan, wat had ze nu weer bedacht? "Kan jij zwemmen?" Vroeg ze, en Flash knikte een beetje onzeker. "Soort van." Antwoordde hij. De kater kon wel een beetje zwemmen hier in het meertje, maar als hij in de woeste rivier zou vallen zou hij er geweest zijn. Broken liep verder het water in. "Help me alsjeblieft.", zei ze lachend. Grijnzend plonsde Flash naar haar toe. "Vooruit dan maar, omdat je het zo lief vraagt." Hij stapte zelfverzekerd naar voren en liet zich in het diepe vallen. Bijna ging hij kopje onder, maar met strakke bewegingen van zijn poten wist hij zich boven water te houden, en triomfantelijk keek hij Broken aan. "Kom dan!" Riep hij met een grijns.

Broken keek hem een beetje hopeloos aan, en Flash glimlachte bemoedigend. Hij wist dat het eng was, maar hij wist ook dat je alleen maar beter werd als je, je angsten overwon. Langzaam kwam ze in zijn richting lopen tot ze op een gegeven moment de sprong waagde. Water spatte over hem heen en het kleine stukje van hem dat nog droog was werd nu ook nat. Hij proestte, maar toen merkte hij op dat Broken nog steeds niet boven was gekomen. Paniekerig keek hij om zich heen, en zuchtte opgelucht toen ze weer boven kwam. Voorzichtig zocht ze wat steun bij hem, en hij probeerde haar zo goed mogelijk te helpen. "Probeer een beetje te ontspannen." Adviseerde hij. Flash wist dat het niet makkelijk was, maar het was wel erg belangrijk als je een beetje stabiel wide zwemmen. "Het is niet makkelijk, maar je moet het wel proberen. Ik wil je niet weer bijna verdrinken zoals de vorige keer."

Broken volgde zijn advies op, en het zwemmen ging haar inderdaad een beetje beter af. Het ging nog el moeizaam, maar oefening baart kunst. Toen legde ze haar hoofd op zijn schouders. Flashpaw schrok er zo van dat hij zelf bijna kopje onder ging, maar hij wist zich te herstellen. Fysiek contact van nog steeds moeilijk voor hem, maar het leek Broken niet veel te kunnen schelen. Ze lachte zacht, en Flash bedacht zich dat hij het eigenlijk niet zo erg vond dat ze op hem steunde. "Ik doe mijn best.", Zei Broken lachend, en Flash grijnsde. "Meer dan je best kun je niet doen." Zei hij. Toen de witte poes weer zelfstandig begon te zwemmen zonk ze vrijwel meteen, en een beetje ongerust keek Flash naar het water tot ze weer boven kwam en weer op hem begon te steunen. Hij was er stiekem wel blij om, want hij had ontdekt dat fysiek contact met Broken eigenlijk niet zo erg was. "Ik blijf maar even zo liggen." Zei ze met een glimlach. "Sorry Flash. Ben je moe?" De kater schudde verschrikt zijn hoofd. Hij wilde niet weer dat ze wegging. Als hij erover nadacht was hij eigenlijk wel een beetje moe, maar hij had er helemaal niets van gemerkt. "Het gaat wel." Zei hij grijnzend. "Ik ben toch supersterk."

Thorn liep hongerig het kamp uit. Toen ze op de prooistapel had gekeken was deze leeg geweest; ze was immers te laat opgestaan dus moest ze er maar zelf op uit. Ze legde haar oren in haar nek. Je zou denken dat als je mentor de deputy was dat je dan wel een goeie training kreeg, maar die witte zak kwam amper opdagen. Haar witte haren gingen overeind. Zie je wel; zij en Broken waren nog helemaal niet geaccepteerd in de clan. Terwijl ze er eigenlijk al hun hele leven zaten. Ergens verderop hoorde ze gelach en nieuwsgierig kwam Thornpaw dichterbij. Daar zag ze haar zusje die in haar kop in iemands vacht stak. Geschokt keek Thorn haar aan. Wát?! Ook Brokenpaw leek geschrokken door haar eigen actie. "Broken?" Miauwde Thorn, haar stem onaardig. Haar zus kon niet eerder een boy gevonden hebben dan haar, dat sloeg nergens op! Ze vond zichzelf veel knapper dan haar zus, dus dan moest ze ook betere jongens krijgen, toch?

"Natuurlijk ben je dat.", Flashpaw grinnikte, maar zei verder niets. Ze zwommen rustig verder en er viel een aangename stilte, een soort rust momentje. Hij genoot van Broken's nabijheid, en hij voelde zich vreemd gelukkig vanbinnen. Toen gebeurde het. Broken legde haar hoofd achter de zijne, en begroef haar gezicht in zijn vacht. Niet dat hij er een probleem mee had, maar de kater wist niet goed wat hij moest doen. Moest hij iets zeggen? Iets doen? De hele situatie verwarde hem, maar hij besloot zich koest te houden. Eigenlijk was hij wel blij. Flash kon haar adem voelen in zijn vacht, en was blij dat ze de brede glimlach op zijn gezicht niet kon zien. Er heerste een vreemde harmonie, en hij merkte niets meer van zijn vermoeidheid of haar natte vacht. Hij was gewoon gelukkig. Toen werd hun moment verstoord. Broken keek geschrokken op en ging wéér kopje onder. Had hij iets verkeerd gedaan? Had hij het verpest? De poes kwam in het ondiepe deel van het meertje, en ze keek hem hijgend aan. Een kort moment keken ze elkaar aan totdat een onaardige stem hun moment verstoorde. "Broken?" Geschrokken keek hij op naar de poes. Hoe lang stond ze daar al? Flash klapte dicht, maar gelukkig nam Broken het woord. "Heey", zei ze een afwezige toon. "Flash leert me hoe ik moet zwemmen." De kater knikte, nog steeds niet wetend wat hij moest zeggen. "Ehm. Hey." Wist hij uit te brengen.

"Heey", klonk het terug, niet bepaald de reactie waar Thorn op wachtte. De witte poes versmalde haar ogen en nam de rode kater op. Pf, die was ook niet knap. Wat was zijn naam? Trashpaw? "Flash leert me hoe ik moet zwemmen." Ging Brokenpaw verder. "Ehm. Hey." Zei de kater nu ook.
Wat moest ze hier nou mee? "Weet je, Broken, je kan echt beter krijgen." Miauwde Thorn, haar blauwe ogen stonden arrogant op de rode kater gericht. Haar lippen tuitten zich iets. "Je bent echt een knappe poes, en hij is maar een mwah. Een zesje." Ging ze verder, waarbij ze het water in waadde zodat ze voor haar zus stond. Echter ging ze niet zo diep als de tortelduifjes, want dan kon ze nog maar heel ongemakkelijk staan.

De witte poes versmalde haar ogen en nam Flashpaw op. Ze maakte hem zenuwachtig, en het koude zweet brak hem uit. Had hij iets verkeerds gezegd? Hij had zoiezo niet veel gezegd. Of was dat het probleem? Hij durfde bijna niet naar te kijken, maar een paar seconden nam hij haar op. Ze leek erg op Broken, en hij had hen ook vaak samen gezien. Haar zus?
"Weet je, Broken, je kan echt beter krijgen." Zei de poes. "Je bent echt een knappe poes, en hij is maar een mwah. Een zesje." De rode kater snapte er niets meer van. Hij was overduidelijk beledigd, maar wel door een erg intimiderende poes die waarschijnlijk heel belangrijk was voor Broken. En dacht ze ook nog dat ze samen waren. Zelf had hij daar nog nooit aan gedacht. Ze was zowat zijn enige vriend en dat wou hij niet verpesten, maar ze ging waarschijnlijk toch alleen maar uit medelijden met hem om. "Thorn," zei zijn vriendin serieus. "Flash is een vriend van me." Flash stond aan de grond genageld, en wist niet wat hij moest zeggen. Hij wenste dat hij Broken niet nodig had om hem te verdedigen, maar hij wist dat als hij nu probeerde te praten hij niet verder zou komen dan zenuwachtig gemompel.

Er werd haar een boze blik toegestuurd en Thorn wist werkelijk niet waar ze dat nou weer aan verdiend had. Ze probeerde haar zusje alleen maar te helpen. "Thorn," begon Broken op een veel te serieuze toon voor haar doen. "Flash is een vriend van me." Ging ze verder, en geïrriteerd trok Thorn met haar oor. Ze bewoog met haar neusje toen haar snorharen het water raakten. "Dan moet je niet zo dichtbij hem staan." Begon ze, waarna haar ogen zich tot spleetjes knepen. "Je wilt toch niet dat de hele clan denkt dat je een slet bent?" Vervolgde ze, totaal niet bang om zo'n 'heftig' woord uit te spreken.