When the shadows hunt your hart |Ramona|

Nieuwsgierig liep Swanpaw het territorium rond, het voelde als een eeuwigheid sinds hij kitten was geweest en het kamp nog niet uit mocht. Voorzichtig liep hij naar het meertje en begon te drinken, tot hij een onbekende, bittere geur rook. Bibberend en met een opgezette vacht, eerder van schrik dan van verdediging, draaide hij zich om en keek een zwarte kattin die ietsje verder stond recht in de ogen. De witte kater slaakte een gilletje en dacht dat hij ging flauwvallen. Swan wist niet meer wat te doen, hij keek eventjes rond en hoopte dat er iemand was om hem te helpen. Hij had nog geen vechttrainingen gekregen! Angstig gingen zijn ogen van links naar rechts en terug. Steeds heen en weer, tot hij door had dat hij er al eventjes zo onnozel stond.

+ Ramona, open (maybe) als we het zeggen

Het waaide zachtjes en de zon kon nog net zich tussen een paar dikke wolken tevoorschijn komen. Het was een perfecte dag om wat te vangen. En misschien ook stiekem een Clankat opzoeken over het nieuws van de Clans. Want misschien was ze toch belangrijk voor ShadowClan en kon ze nadenken wat ze precies gedaan heeft. Haar rode ogen glinsterden met enthousiasme toen ze richting WindClanterritorium ging. De meeste katten waren bang voor haar door slechts alleen haar geur te ruiken. Maar sommigen van hun waren slim genoeg om de geur van de BloodClan en de geur van ShadowClan te onderscheiden. Want de geur van je moeder raak je nooit kwijt.
Hoewel de kattin zich trots voelde kwam er ook angst door haar lijf sidderen. Wat als de katten haar als echte bedreiging zien en haar zonder pardon aanvallen? Want ondanks dat de kattin niet bepaald in StarClan geloofde kende ze de Warriors Code uit haar hoofd. Koppig als ze was begon ze te sluipen tussen een paar varens en doornstruiken. Uiteindelijk kon de Young One rustig ademhalen in een open plek omsingelt door lage struiken maar een paar hoge bomen. Eerlijk gezegd was de zwarte kat nog nooit in WindClanterritium geweest. Misschien kon ze dieper ingaan? Want ze wist ook nauwelijks waar het kamp was. Plots hoorde ze zachtjes geritsel en kon ze de ademhaling van een bange kat als een hartslag voelen. Met een ruk keek ze om en stond oog in oog met een witte katertje met groene ogen. Hij leek ergens tussen de 6 manen. Ramona keek hem voor tellen aan en vermeed verder zijn angstige blik. Ze snoof en kon zich niet inhouden. 'Hou maar op,' mauwde ze argwanend. 'Ik ruik je angstgeur vanaf hier.'

'Hou maar op.' Swanpaw schrok van de geïrriteerde stem va, de kat, alsof ze het juist niet leuk vond om gevreesd te worden. 'Ik ruik je angstgeur vanaf hier.' Verbaasd keek de jonge kater de zwarte vreemdeling aan, wie is zij en tot welke clan behoort ze? Of misschien was ze een rogue, dat kon ook wel, die hadden allemaal hun eigen geuren. "M...mijn angstgeur?", probeerde hij koeltjes te doen. "I...ik kken geen a...angstten," miauwde hij weer, al stotterde hij zoveel dat hij als een onnozele kitten overkwam. "Vanwaar kom jij, ik heb nog nooit zo'n vreemde geur geroken?" Nieuwsgierig keek hij naar de kattin. Al had hij nog steeds de neiging om zo hard hij kon weg te spurten, waar hij echt slecht in was, hij was eerder stevig, rennen was niet echt zijn ding. Hij proefde haar geur nog eens goed, hij herkende het wel, die bittere geur, het kwam van de Bloodclan, maar er was nog een geur bij vermengt. Nerveus schuifelde Swan heen en weer, wat een loser was hij! Hij durfde niet eens iemand aan te spreken! Hij vermande zich en miauwde: "Ik ben Swanpaw, aangenaam." Plots bedacht hij zich; vreemde geur, onbekend uiterlijk, geen windclan... Wat deed die kat op hun territorium? Hij wou schreeuwen, alarmeren dat er een vreemde kat was, maar dan zou die snel weg rennen.