Help, please

Lightleaf stapte door het bos. Ze had besloten nog eens te gaan jagen, het ging nog net voordat haar steeds boller wordende buik dat belemmerde. De warroir liet zich met een zucht uit haar jachthouding komen toen een arrogante muis wegvluchtte.Iemand die maakte lawaai als een een kudde zware dassen. Met rechtstreekse passen ging ze kijken wie dat geluid veroorzaakte. Ondanks het geluid duurde het even voordat ze het rook. Bloed? Paniek? Een flits van een dode kitten kwam voorbij haar netvlies. Het zou toch niet weer zoiets zijn? Dat kon ze nu echt nog eens. Lightleaf zette haar pootjes zachtjes neer toen ze verder stapte. Het beeld dat ze te zijn kreeg was niet wat ze verachtte. Soundpaw, een poes die ze bijna vriendin kon noemen, zat onder het bloed. Het groene gras rond haar vertoonde sporen van de rode smurrie. Haar gezicht was besmeurd. Lightleaf zag al voor haar hoe de apprentice -ze vermoedde toch dat het een apprentice was, ze zag er wel ouder uit- een kat aanviel, met haar mond stukken vacht wegscheurde. Een rilling liep over haar heen. Aan haar andere wonden te zijn was het waarschijnlijk omgekeerd. Lightleaf stond er niet lang naar te kijken. Haar redeneringsverstand kwam terug en ze liep op Soundpaw af. 'Wat heb je gedáán?' vroeg ze geschrokken. Lighteaf besefte dat het niet de beste alles-komt-goed-openingszin was, maar het was nu eenmaal te laat. Haar tong raspte snel en efficiënt over Soundpaw. Ze moest snel naar een medicine cat, zelf kon ze niet veel doen. Stel je voor dat dat bij haar kittens zou gebeuren..

Met een klein glimlachje op haar gezicht zat Swiftpaw in de hoge bomen van de Thunderclan. Dit is wat ze graag deed, jagen in de bomen. Soms op vogels, soms op eekhoorns, soms besprong ze zelfs wel is een konijn of muis vanaf de hoogste takken van de boom zonder er een schrammetje van te krijgen. De bouw van Swift was niet zoals die van de meeste Thunderclanners - groot en gespierd -, maar meer zoals dat van een Skyclanner; licht en klein, met sterkte poten. Haar ouders waren Skyclanners geweest, en het deed de apprentice verdriet dat ze niet in de clan kon opgroeien waar ze dat eigenlijk zou moeten. Haar ouders waren doodgegaan bij de brand. Maar Swift was sterk en ze had zich eroverheen gezet.
Met een krachtige sprong sprong Swift naar de volgende boom, en zo verder en verder. De Thunderclan was er bijna net zo perfect voor als de Skyclan, als ze de verhalen geloven moest. Steeds sneller ging ze, tot de geur van bloed haar neusgaten vulde en ze haar nagels vast klauwde in de tak waar ze opgesprongen was. Ze keek naar beneden en zag daar een gehavende, rode poes, zo inschattend vanaf de hoogte was het Soundpaw. Niet iemand waar ze bevriend mee was - ze had maar weinig vrienden door haar afstandelijke gedrag - maar wel iemand die ze goed genoeg kende om zich er zorgen om te maken. Swiftpaw liet zich van de hoge tak af vallen en belandde naast de andere apprentice, en keek naar vragend naar de warrior, Lightleaf. Wat was er gebeurd? Haar bruine ogen stonden kil, waarna ze dreigend om zich heen keek. Swift was een uitblinkende apprentice, ze was overal getalenteerd in. Jagen, vechten, klimmen.. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ze streng, haast commanderend; al waren allebei de anderen ouder dan haar.

Soundaw wist het niet. 'Toen we samen wegrende ging de andere poes naar haar clan denk ik' sprak ze haar gedachten uit. Ze klonk erg overstuur. Lightleaf ging wat dichter bij haar staan voor toch iets van steun te geven. Gevechten waren nooit zo uitbundig en spannend als hoe kittens erover dachten. Ze hoorde de takken ritselen voor ze haar zag. Een apprentice landde recht voor hun. Ze keek afkeurend omdat ze hun evengoed dood hadden kunnen schrikken. Toch moest Lightleaf glimlachen om haar boom beklim, dat deed ze ook vaak. Haar glimlach verstomde een beetje toen haar ogen in de hare keken.'Wat is er gebeurd?'vroeg ze met een toon waarvan de warror uitging dat ze haarzelf heel wat vond. 'Ze is aangevallen, kun je Jayfeather of Mistpaw halen?'ze nam aan dat Soundpaw het verhaal geen twee keer wou vertellen. Ze keek naar de apprentice, de poes bedacht zich dat haar wel al vaak had zien rondlopen. Misschien zelf positieve verhalen gehoord. Ze zocht haar gedachten af naar enige herkenning. Raar dat ze zo'n karakter niet kon onthouden, ze maakte toch niet zo'n positieve indruk. Lightleaf besloot zich er niet meer druk om te maken, misschien leek ze gewoon op iemand, er waren belangrijkere zaken te doen. Met haar ogen een beetje dichtgeknepen vroeg ze zich af of de apprentice haar bevel zou volgen.

-ik wil Swift niet weg hoor, daarom zei Lightleaf het niet^^-

De twee werden duidelijk ongemakkelijk door haar toon, wat totaal niet haar bedoeling was. Ze was nou eenmaal zo. 'Ze is aangevallen, kun je Jayfeather of Mistpaw halen?' Werd er aan haar gevraagd, maar Swift draaide haar kop naar de andere apprentice. Ze zou het verhaal liever van haar horen in plaats van een warrior. Toch leek die niet te komen. ''Het is niet zo erg.'' Zei de rode poes zacht, maar de calico kreeg haar bezorgde en beschermende uitdrukking op haar gezicht. Ze trippelde ietsje dichterbij naar de ander toe, en bekeek de kaak, maar toen pas viel haar de gigantische wond op.
"Holy.." zei de apprentice zachtjes, maar geschrokken, en ze keek achterom naar de warrior. "Ik ga kijken wie ik mee kan krijgen." Het klonk weer zacht, aangezien ze zelf gewoon niet hard praatte.
Met een laatste knik begon ze te rennen, steeds sneller en sneller, totdat ze niet goed meer te zien was; zo snel ging ze. Ze sprong met gemak over de takken en boomstammen die overal verspreid lagen heen, en was binnen no time in het kamp.

+ Ik zal een topic aanmaken in het kamp en 1 v/d Med. Cats halen :3

Lightleaf keek verrast op toen Soundpaw zei dat ze wel oké was. Ze veronderstelde van niet, maar als zij het zei...Swiftpaw trippelde naar de apprentice toe. Ze was duidelijk geschrokken, wat de bruine poes maar al te goed begreep. 'Ik ga kijken wie ik mee kan krijgen.' zei ze, en vloog er vandoor. Het was een zwart-witte streep die plots van de ene, naar de andere kant schoot. Lightleaf moest lachen, misschien was ze toch aardiger dan ze eerder had gedacht. Niet dat ze zoveel keus had om er tegenin te gaan, dacht Lightleaf met een bezorgde blik op Soundpaw. Ze dacht echt dat de rode poes even geleden nog in een romantische sfeer verkeerde, maar ach, ze projecteerde zichzelf vast op anderen. 'Ze is wel snel zeg,' murmelde ze, nog steeds had ze het gevoel dat de poes op iemand leek die ze zou moeten herkennen.