What's the tale?

Warpaw liep met zijn lange maar zware passen over een gebied waar hij niet hoorde te lopen. Niet dat meneer zich stoorde aan regels nog grenzen. Nee, je kon hem meer een open denker noemen op dat vlak. Hij limiteerde zich niet aan enkel Riverclan, pff, wat zou daar toch leuk aan zijn? Daarbij genoot hij van het privilege geen mentor meer te hebben en zo dus zeeën aan vrije tijd. Wat minder leuk was, was zijn leeftijd. Al 13 moons, hij werd oud voor een apprentice. Dit frustreerde de kater zo danig dat hij zijn vermaak elders zocht, en zijn poging tot entertainment lag nu in Shadowclan. Dus zo wandelde de calico kater rustig door zompig gebied, er niet al te veel moeite mee hebbend. Hij was hier geboren, al wist hij er natuurlijk niks meer van af, hij was nog maar enkele weken geweest toen hij naar Riverclan werd gebracht. Zijn zilveren ogen scande het gebied nogmaals, maar hij moes toegeven dat er niks zo indrukwekkend was waardoor hij spijt moest hebben zijn ouders beslissing. Pff, als hij was gebleven was waarschijnlijk even goed gestorven aan de fever die op dat moment door het kamp heen woedde. Met deze gedachte schudde hij zijn pels uit en liep verder, zijn mond openhoudend voor geuren en zijn oren gespitst. Hij liep zo rustig en op zijn gemak dat hij op het eerste gezicht een Shadowclanner had kunnen zijn, maar zijn geur zei wat anders.

{ Eerste post Cinderpaw, daarna open~

Warpaw liep rustig door, doelloos als altijd. Misschien kon hij hier de typische stinkende muis proberen? Of een verlegen katje vinden om huilend weg te jagen. Dat zou toch prachtig zijn, iemand uit zijn eigen territorium verjagen. Wat een wonderlijke wereld wat het ook. Ghehe. Plots hoorde hij in de verte wat geluid gevuld met de geur die dit gebied terroriseerde. Het verbaasde hem zelf dat deze katten niet van hun eigen geur neervielen. Zelf was hij heel schoon aangelegd, hij stonk niet zozeer naar vis als zijn soortgenoten met de voornaamste rede dat hij dit niet kon. Vaak prikte ook vlagen van andermans gebied in zijn vacht, wat er juist bij mee hielp om erachter te komen dat grenzen niet zijn ding waren. In het kamp kreeg hij ook vaak commetaar over, maar dat deerde hem niet. Sommige katten die zelfs ouder waren als hem durfde hem niet aan te spreken, hij stond bekend om een naar karakter te hebben en een beet groter dan zijn blaf. Toen de stem van een poes, duidelijk nog jong, zijn oren vulde draaide hij zich om. In zijn zilveren ogen lag een wrede, geamuseerde glans. Aangezien mevrouw net iets te jong voor hem was moest hij het maar doen met haar hoorbaar opvliegerige karakter. ‘Nou pop, zoals je zie maak ik een wandeling. En wat spook jij hier uit? Moet je niet je mentor volgen als een braaf hondje?’ Zijn toon was op een dreigende manier neerbuigend. In zijn ogen was het duidelijk dat ze nog een apprentice was, al gokte hij haar eerder richting de 7,5 maan. En hoewel hij zelf ook een apprentice was, kon je dit niet zien dankzij zijn hoge poten en stevige bouw. Van zicht kon je niet eens bepalen bij welke clan hij hoorde, zo vuil was het bloed in zijn aderen.

Hij had verassend veel poezen ontmoet de laatste tijd, en hij wou zich heus branden aan het vuur van deze voor hem. Misschien wat vechten, haar overwinnen en laten zien wie hier de baas was. Het vulde zijn hart al met blijdschap. Blijkbaar hielt ze niet van zijn bijnaam, maar ze had pech. Iedere vrouw was voor hem pop, zij was een vrouw, dus ook een pop. ‘Wat je wilt, love’ sprak hij toen met zijn diepe stem, gewoon een nieuw koosnaampje pakkend. Bij punt twee begon hij te grijnzen, terwijl er een onheilspellende glans in zijn zilveren ogen kwam te staan. Hij spande zijn spieren aan en liep richting de poes, aangezien ze nog redelijk wat afstand hadden behouden. Zijn staart stond dominant omhoog terwijl hij dichterbij kwam, en recht voor haar halt hielt. Even kantelde hij zijn kop, wetend dat ze dicht genoeg bij elkaar stonden elkaars ademhaling te voelen. Hij neeg dichterbij en op een charmante diepe toon, die een onderliggende dreiging meedroeg sprak hij haar toe. ‘Ach love, je moest eens weten in wat voor positie ik sta’ Even bleef hij zo hangen, dicht genoeg om heel wat acties te kunnen ondernemen. Maar toen ging hij weer recht staan, waardoor hij boven de poes uithing. Dezelfde grijns sierde nog steeds zijn gelaat.

Warpaw was heel erg simpel, hij was de sterkere van de twee en dit moest de ander maar even accepteren. Bij haar woorden grijnsde hij enkel, waarbij hij zijn oortjes opspitste. ‘Echt love? Meer zielen meer vreugd of niet dan?’ Hij stond ondertussen zo dicht bij haar dat ze zijn ademhaling kon horen en de bries door zijn pels kon zien glijden. Maar om het nog net iets te verergeren boog hij naar voren. ‘Maar als je het echt zo erg vind praat ik wel wat zachter hoor’ opperde hij poeslief. Hierna zwiepte hij kort met zijn staart en luisterde naar de geluiden die het gebied telde. Het klonk verdacht stil. Daarbij was Warpaw niet bang van een groepje opgefokte warriors. Wat zouden ze doen? Hem terug naar Riverclan begeleiden waarna hij billenkoek kreeg? Laat hem niet lachen, dat moest hij nog wel overleven. Dus leek hij verder nog zeer op zijn gemak te zijn terwijl hij zijn zilveren ogen in diens groene boorde.

Bij haar woorden grijnsde hij veel betekend, met een blik in zijn ogen die niks goeds betekende. Het was een blik waarop een kat naar een muis keek, net voor hij de doodsbeet gaf. Natuurlijk was hij nog lang niet goed genoeg om zomaar een kat te doden, maar zin in een gevechtje had hij zeker. Daarbij leek het hem een feit dat hij van die poes voor hem kon winnen. Toen er naar zijn naam gevraagd werd zwiepte hij enkel kort met zijn staart en keek de ander aan. Hij liet een schattende blik in zijn ogen vallen, om daarna zonder een slag te missen antwoord te geven; ‘Spottedbird, love en hoe mag de jouwe luiden?’ Niemand wist dat het een leugen was, hij zei het zelf ook zo alsof het zijn waarheid was. Het was een zeer redelijke naam. Spotted door zijn rotvacht en Bird omdat hij zo snel was als een vogel of iets anders sentemental. Hierna, gebruik makend van de weinige afstand tussen hun in haalde hij uit met zijn poot naar haar schouder. Zijn klauwen pas aan het eind van de slag uitgepint zodat ze geen onnodige krassen kreeg. Niet dat het hem uitmaakte maar bloed was verdomt moeilijk uit witte vacht te krijgen. ‘En terugkomend op het eerdere love, dan zou ik je patrouille maar moeten zijn. Niet dan?’ sprak hij zo onschuldig als een kitten. Hij grijnsde, eindelijk zou ze hem amuseren, want tot nu toe was ze enkel een doorn in zijn poot geweest.

Juniperpaw, het zou haar nog staan ook. Een boom die bessen leek te geven, maar de bessen zijn eigenlijk kegels. Zoals dennenappels, die zooi. Ja, stond haar zeker mooi. Vernoemd naar een lelijke bes die geen bes was. Niet dat hij haar geloofde, maar het interesseerde hem ook helemaal niks. Al heette ze Beautifulpaw, hij had nog steeds ogen en kon haar heel goed zelf keuren. Bij de uiting van de ander waarna er naar zijn snuit uitgehaald werd grijnsde hij breed. 'Ach, geen moeite, het kwam gewoon in me op. Het is ook zo saai hier.' Warpaw had de aanval ingezet en had daarbij ook gerekend op een tegenslag, waardoor zijn sterke achterpoten al gespannen waren. Met een simpele sprong die helemaal niet bij zijn clan hoorde sprong hij aan de kant. Eenmaal weer wat afstand tussen zichzelf en de poes gemaakt zette hij zijn achterpoten vast in de drassige grond en leunde lichtjes opzij, al helemaal klaar voor een volgende aanval. Maar hij ving al snel een geur van een volgend persoon op, samen met een stem. Een rode poes, wederom, doemde op. Haar woorden zorgde ervoor dat hij zijn kop hief, de grijns onverstoorbaar op zijn snoet. Hij genoot hiervan, dat was zichtbaar. Hij hielt van het adrenaline die door zijn bloed heen stroomde, van de techniek die je moest toepassen bij vechten. En hoewel hij nog lang niet uitgeleerd was, was vechten een passie waar je maar net een lust naar moest hebben. Dus zette hij zijn veelkleurige nekharen op, al was het eerder om zijn warmte vrij te laten dan van vijandigheid. ‘Wat gezellig, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Maar nou pop, we zijn hier even aan het sparren. Doe je mee?’ Zijn stem was kalm maar er zat een nieuwe energie in, een jeugdige opgewekte toon die meer bij zijn leeftijd paste. In zijn zilveren ogen lag een koele en afwachtende blik, alsof hij iemand had gevraagd mee uit jagen te gaan. Maar nog gebruik makend van de afleidende situatie sprong hij naar voren en probeerde Juniperlove omver te beuken met zijn schouder en hierna uit te halen naar haar poten. Hij speelde met haar, zijn technieken waren frustrerend en pestend. Het verwarmde zijn hart met een gevoel van blijdschap. <3