[Training 1] Here comes the countdown!

Ze was al op en zat nu buiten de den heel rustig haar ontbijt naar binnen te werken. Ze had alle energie nodig vandaag wilde ze dat rode mormeltje een les leren over het vernederen van een warrior. Ze had tijdens haar wake er alleen maar over nagedacht. Het had haar wakker gehouden en ze had de meest sadistische ideeën gehad terwijl ze daar zat. De meeste waren helaas buiten de regels dus daar kon ze niks mee. Toch bleven ze heel leuk in haar hoofd klinken. Zodra ze was uitgegeten stond ze op en liep naar de apprentice den waar ze haar kop naar binnen stak. ''Mormel, opstaan. Ik verwacht je buiten het kamp.'' Snauwde ze voor ze haar kop weer terug trok en zich omdraaide. Nee ze zou het haar nooit vergeven en dat zou het rode poesje gaan merken. Maar ze wist wat haar taak was en om haar eigen wraak heen zou ze er ook wel voor zorgen dat ze haar taak volbracht. Dat zou voor eens en voor altijd de monden snoeren van die mormels.
Ze verliet het kamp zonder een verder woord te spreken en ging op een afstandje maar zitten. Het zou haar niks verbazen als ze hier nog wel een tijdje zou zitten gezien niemand nou echt actief had geleken die ochtend. Ze was waarschijnlijk een van de eerste, buiten de dawn patrol, die het kamp verliet. Ongeduldig begon ze al met haar staart tegen de grond te tikken terwijl ze wachtte, haar rug naar het kamp gekeerd.

-Cinderpaw only!

''Mormel, opstaan. Ik verwacht je buiten het kamp.'' Klonk het in haar slaap. Hu? Sinds wanneer noemde iemand haar mormel? Bonecrusher! Schoot het door haar hoofd. Nice, een training. Nog half slapend stond ze op en ze was net op tijd buiten om de zwarte staart van haar mentor uit het kamp te zien verdwijnen. Een geeuw verliet haar bekje toen ze richting de uitgang liep. Haar mentor zat al op haar te wachten, maar met de rug naar haar toe. Normaal had ze maar al te graag haar mentor laten verschieten, maar nu was het gewoon weg nog te vroeg. "Ik volg wel." Miauwde ze, terwijl ze de slaap uit haar ogen probeerde te krijgen.

Tot haar lichtelijke verbazing duurde het niet al te lang voor her rode mormeltje verscheen. Toch snoof ze even en stond soepel op, en besloot het gegaap naast haar te negeren. Haar opmerking deed haar opnieuw snuiven en ze hief haar kop even. ''Tja, als je ooit een warrior wil worden kan je moeilijk op je luie gat blijven zitten.'' Was haar antwoord voor ze begon te lopen en verder ook niet meer omkeek. ''Maar goed gezien je nu je grote waffel kunt houden, kun je mij vertellen wat je gisteren met die nietsnut hebt gedaan.'' Voor haar eigen bestwil had ze maar beter een rondleiding gehad want zij zelf ging dat absoluut niet doen. Dat zou een verspilling van tijd gaan worden, bovendien had ze dan te weinig redenen om haar af te kunnen blaffen. Dat was namelijk nu haar doel, die apprentice eens laten zien met wie ze te maken had. Ze draaide enkel een oor naar het poesje toe en liep gestaag door.

'Tja, als je ooit een warrior wil worden kan je moeilijk op je luie gat blijven zitten.' Ze snoof, ze was niet dom! Als de kattin dat soms dacht, maar wijselijk hield ze haar mond en liet ze het gewoon op haar afkomen. ''Maar goed gezien je nu je grote waffel kunt houden, kun je mij vertellen wat je gisteren met die nietsnut hebt gedaan.'' Ze haalde haar schouders op en miauwde met een geeuw, "Niks speciaal, gewoon een of andere rondleiding." Ze staarde haar mentor aan, wanneer zou het echte werk beginnen?

Ze was tevreden met het feit dat het rode mormel haar mond verder hielt maar ook daardoor kon ze geen verdere opmerkingen maken. Die moest ze allemaal gaan vastleggen in haar achterhoofd voor het moment dat ze de kans wel had om haar vriendelijkheid te tonen. Maar zodra het rode mormel antwoord gaf op haar vraag zakte haar oren langzaam plat op haar kop. ''En is dat niet geweldig, gezien je daar al niet eens hebt opgelet kan ik het weer helemaal opnieuw gaan doen.'' Antwoordde ze koud en snoof voor ze grijnsde. ''Maar ach, waarom zou ik me haasten met de belangrijke dingen, ik hoef hier geen warrior meer te worden.'' Ging ze verder, nu toch wel haar kans hebbend om weer toe te slaan. Maar het idee om dat mormel mee te moeten slepen langs de grenzen stond haar ook absoluut niet aan, ze had toch wel betere dingen te doen dan dat.

Die zwarte kattin was toch ook altijd even vriendelijk. Maar in plaats van haar mentor te kopiëren en ook haar oren naar achteren te leggen, keek ze haar juist zoetjes aan. Dat het gespeeld was maakte haar momenteel niet echt veel uit. ''En is dat niet geweldig, gezien je daar al niet eens hebt opgelet kan ik het weer helemaal opnieuw gaan doen. Maar ach, waarom zou ik me haasten met de belangrijke dingen, ik hoef hier geen warrior meer te worden.' Ze snoof kort. "Pardon? Het is jouw táák om van mij een warrior te maken." Haar ogen waren geschokt, ze moest toch goed getraind worden? Niet dat het veel zou helpen, haar plantenkennis werd groter, maar haar vecht- en jachttechnieken lieten het maar afweten.

Haar ogen vernauwde toch even iets van irritatie. Echt was iedereen in de clan nu zo dom of was zij gewoon veel te slim? Beide opties waren mogelijk maar wat het was zou ze in het midden laten. Ze rolde met haar ogen voor ze in de lach schoot. ''Ik moet niks, bovendien ben jij degene die moet leren. Niet ik.'' Kaatste ze koud terug en zwiepte met haar staart. ''En als je al niet eens je aandacht erbij kunt houden bij het standaardwerk zal ik er dus uitgebreid alle tijd voor moeten nemen om alles voor te kauwen gezien je echt geen hersens hebt.'' Beet ze het rode poesje genadeloos toe voor ze een pas naar voren zette. ''Dus jij gaat nog heel lang aan mij vast zitten, en misschien wel langer dan je achterlijke nestgenootjes. En gezien ik nu mijn tijd moet verspillen door opnieuw langs de grenzen te gaan kun je deze dag al als verspild zien. Of eigenlijk als een dag extra die je al te pakken hebt. Want ik kan een apprentice niks leren als ze niet eens de basiskennis over de grenzen beheersen.'' Het zou voor haar net zo erg zijn om dat mormel langer te moeten meeslepen maar als ze haar het leven daarmee zuur kon maken dan had ze het ervoor over.

Haar oren lagen verslagen naar achter. Kon ze aan Shrew geen nieuwe mentor vragen? Ook al was dat tegen de regels. "Ik heb wel kennis over de grenzen." Miauwde ze nog een beetje rebels. "Het Thunderpath vormt de grens tussen Shadowclan en Thunderclan. Eigenlijk liggen alle clans achter het Thunderpath en is de onze van hen afgesneden. Ook hebben wij het grootste gebied, met vooral moerassen," Toen dacht ze kort na, "Al heeft de Riverclan ook een groot gebied." Haar ontdekkingstochten waren toch nog voor iets goed geweest. "De Thunderclan ligt het dichtste bij de Twolegs place en Fourtrees grenst aan alle vier de clanterritoria.". Eigenlijk was ze best trots dat ze het allemaal had kunnen opnoemen en als die zwarte feeks vragen stelde kan ze ze waarschijnlijk wel beantwoorden.

Zij had geluk gehad dat haar mentoren haar in een keer er doorheen hadden gehaald al had ze ze geen van alles eigenlijk gemogen. Ze had ze verafschuwd en dat wisten ze waarschijnlijk ook wel, maar dat had haar alleen maar meer redenen gegeven om geen fouten te maken. Zodra het rode mormel weer begon te spreken rolde z met haar opvallende ogen. ''Wauw.'' Was haar enige, ongeïnteresseerde reactie. Het irriteerde aar dat het mormel het lef had een grote mond open te trekken, maar daar zou ze haar reactie wel op geven als ze daar de kans voor zag. Ze hadden nog een lange dag voor de boeg en het mormel was nog lang niet van haar af. Alleen die gedachte deed een grijns op haar snuit ontstaan, absoluut geen aandacht spenderend wat het mormel haar aan het vertellen was. Het zou vast wel goed zijn. En zo niet, ach zij ging haar echt niet redden. Of alleen om haar in het zicht van een andere clan te vernederen. ''Dat is leuk voor je.'' Was haar antwoord, niet de moeite doend om te verbergen dat ze niet had staan luisteren.

Het sarcasme van de kattin irriteerde haar mateloos. Ze begon serieus te overwegen om weg te rennen en een andere mentor te vragen. Een die wel probeerde om haar warrior te laten worden. "Kunnen we gewoon beginnen?" Zei ze afgezaagd. Waar was dit nog allemaal voor nodig. Ach, ze zou toch nooit een geweldige warrior worden. Haar vecht- en jachtkunsten waren nu niet echt uitmuntend en van de zwarte feeks voor haar zou ze niet veel meer dingen bijleren. Misschien dat ze zich kon concentreren op planten, dat was heel wat simpeler. Daarvoor moest je niet op alles letten, je moest het gewoon uit je hoofd leren en het misschien een beetje aanvoelen.

Het begon haar steeds meer moeite te kosten om het rode mormel niet aan te vliegen en te laten zien dat ze toch echt haar grote mond moest gaan houden. Ze haalde haar schouders op bij de vraag en rolde met haar ogen. ''Dat hadden we eerder kunnen doen als jij niet zo nodig een grote waffel had moeten hebben en mijn eerste vraag normaal had beantwoord.'' Sprak ze koud voor ze het poesje strak aanstaarde. ''Je loopt wel te huilen bij iedereen, maar het is je eigen schuld.'' Ging ze verder en zette een pas vooruit zodat ze iets boven haar uit torende. Haar staart zwiepte langzaam heen en weer, haar irritatie tonend voor ze nog een pas dichterbij zette zonder te knipperen. ''Maar goed, ik zal je dus eerst discipline en respect moeten leren voor ik ook maar ergens mee te werk kan.'' Fluisterde ze kil maar haalde zonder waarschuwing met haar poot uit naar de kop van het rode mormel, nog wel met ingetrokken klauwen. ''Want blijkbaar is het ook mijn taak je op te voeden hier.'' Grauwde ze nu, bijna kwaad.

Ze kon er echt niet meer tegen en stond op het punt om uit te barsten. Maar wijselijk hield ze haar mond en keek ze haar 'mentor' alleen maar aan. Die feeks durfde haar poot uit te steken naar haar, maar de rode kattin ontweek hem met een simpele draai. De kwade toon was haar niet ontgaan en kort draaide haar oortjes naar achteren. Ze had de grootste moeite om haar bekje te houden en haar staart zwiepte dan ook kort over de grond.

Ze wachtte af, ongeduldig en overmatig geïrriteerd. Ze trok enkel een wenkbrauw een op zodra ze haar klap ontweek, maar ze zei er verder geen enkel woord. Ze zwiepte een maal opnieuw met haar staart voor ze haar lip optrok en haar tanden bloot legde. ''Waar wacht je op mormel?'' Grauwde ze en spande haar spieren op. ''jij liep te zeiken dat je iets wilde doen, doe dan ook wat voor ik echt mijn geduld verlies met jou en je grote waffel.'' Snauwde ze en haalde opnieuw uit met haar poten, maar wel klaar om weg te springen zodra dat mormel in beweging kwam. Het werd tijd dat dat irritante etterbakje eens leerde dat als ze haar grote waffel opentrok dat ze dan ook eens daad bij het woord moest voegen.

Kort sloot ze haar groene ogen, het was nooit een goed plan om kwaad en roekeloos aan een gevecht te beginnen. Dus liet ze de woorden van haar mentor maar gewoon over haar heen komen. De poot had ze soort van verwacht, maar schampte nog altijd haar schouder. De rode kattin balanceerde op de toppen van haar poten en zocht naar een zwakkere plek, als haar mentor die had. Langzaam cirkelde ze om de zwarte kattin heen en toen, zonder waarschuwing, dook ze op haar flank af. Haar klauwen zette ze zich vast in de flanken van de kattin, maar ze keek wel uit dat haar nekje niet onbeschermd bij haar bekje kwam. Je wist maar nooit.

Blijkbaar was het mormel slim genoeg om verder haar kwek te houden en zich te concentreren. Ten minste iets wat goed werd gedaan hier. Het kon haar ook niet echt veel schelen dat haar poten het doelwit niet raakte, een beetje kitten zou dat zelfs al kunnen ontwijken. Ze bleef staan zodra het mormel op haar af kwam zetten maar haar oren zakte plat af zodra ze de klauwen in haar flanken voelde. ''Dus jij wil spelen met je nagels?'' Sprak ze enkel voor ze haar lichaam omgooide en het rode poesje waarmee van zich af schudde. Ze stond meteen weer op en sloeg haar scherpe klauwen uit. ''Ik was nog van plan je te sparen, maar gezien je zelf graag wil dat je straks bij die Medicine rat zit speel ik met alle plezier mee.'' Sprak ze en grijnsde breed voor ze het poesje goed bekeek. ''Maar ik zal je een advies geven.'' Siste ze en zette zich met als doel de poes te laten denken dat ze alleen passeerde. Maar zodra ze ver genoeg was sloeg ze de poten aan een kant weg onder het lichaam van her rode mormel en duwde haar om, om meteen haar klauwen in haar kopje te drukken. ''Alleen een stommeling valt aan zoals jij net deed. Ik ben groter en sterker dan dat jij bent. Het domste wat je dan kunt doen is je bovenop mij gooien.'' Snauwde ze en bewoog haar poot iets naar achteren zodat haar nagels wat van de huid op haar kopje opentrokken.

Onderwerp: Re: [Training 1] Here comes the countdown!