Standing in the eye of the hurricane {+Stormy+Open}

Stormy negeerde haar schampere opmerking. Ze probeerde op te staan. Het lukte redelijk. Een peunscheut vloog door haar heen. Ze hinkte eventjes om te testen of dat lukte. Het lukte , maar met pijn. "Weetje." Zei Stormy. Ze draaide zich hinkend om. Weg van Lola. "Ik mag je wel." Zei ze vriendelijk. Ze hinkte. Een hevige peinscheut en Stormy lag weer op de grond. "Bij nader inzien mag je me wegslepen." Grapte Stormy lachend die alleen weer op probeerde te staan.

"Dan heb je alleen maar meer pijn" antwoordde Lola emotieloos. Ze negeerde ze woorden die Stormy daarvoor had gezegd. Moodswitches. Daar had ze geen zin in ze ging zitten en wachtte tot Of Stormy de grens over hinkte. Of niet doorhebben hwt meer inging. Maar dan zou ze weer een reddings actie mieten gaan maken.

"Weet ik." Zei Stormy droogjes. Ze stond weer. "Je weet dat dit lang kan duren." Zei ze half lachend, terwijl ze voorzichtig door hinkte.

~ kort ~

Lola keek die poes boos aan. Ze was niet in de stemming voor grappen. " Dan hink je maar door. " Zei ze geïrriteerd. Ze gaf Stormy een harde duw vooruit, om te laten zien dat aardig doen geen nut had. Als ze vrienden wilde zijn, dan zou Stormy maar indruk op haar moeten maken, en tot nu toe was dat mislukt. "En probeer niet nog eens zo te doen anders trap in nog eens op die poot" Waarschuwde Lola kil.

Stormy stond stokstijd stil. Ze draaide zich ijzig om. "Nu ben ik echt bang." Zei ze kill.
Haar ogen glinsterden nijdig. Ze zette voorzichtig haar poot op de grond. Het deed pijn, maar Stormy bleef staan.
Uit het niets haalde ze uit. Haar klauwen kraste over Lola's kop. "Het is dat ik mijn poot kan gebruiken." Stormy's haren vlogen overeind. De pijn in haar poot negerend. Ze sliste. Vergat de pijn even en spong omhoog. Ze kwam hard neer op Lola en drukte haar nagels in haar vel. Tot ze bloed en vlees voelde. Daarna keerde de pijn in haar poot weer terug.
Nog erger deze keer. Ze rolde zich van Lola af en siste naar haar.
Haar ogen glinsterde uitdagend.

Lola die gewoon rustig mee was gegaan met de stroming van het gevecht, had echter weinig pijn. "Ik had je gewaarschuwd" antwoordde ze nuchter. Lola pakte de gewonde poot tussen de hare en duwde het bot nog meer van zijn plek. Daarna liep ze naar de kop van de poes, zette haar tanden in diens nek, en niet voorzichtig. Ze begon Stromy mee te sleuren, niet lettend welke obstakels er op de grond lagen. Ze ging door tot ze een heel stuk van haar territorium weg waren, en liet haar hard neervallen. Stormy zou de weg toch niet meer kunnen herinneren, aangezien ze zoveel omwegen en van het pas af was gegaan, dat zelfs zij zelf het niet meer wist. Maar ze wist wel hoe ze thuis kon komen. "En me volgen heeft geen nut, ik ga toch niet gelijk naar huis." Spat ze naar Stormy.

Stormy schreeuwde het uit. De pijn werd haast ondraaglijk. Haar kop deed pij .
De wereld was wazig en draaid rond. Ze had het gevoel alsof ze vloog. De geluiden klonken ver weg.
Ze viel weg in een diepe bewusteloosheid..
Alles was zwart..

~kort

Wonder spitste haar oren. Ze had het duidelijk gehoord.
Het klonk niet ver. Wonder besliste om te kijken en ze haaste zich erheen.
Hoe dichterbij ze kwam hoe zenuwachtiger ze werd.
Toen zag ze het. Twee katten. Eentje die slapjes op de grond lag met haar poot in een vreemde hoek.
De andere kat keek spottend. Wonder schraapte haar moed bij elkaar en stapte naar ze toe.
"Wat heb jij met haar gedaan.." Zei Wonder ijzig. Haar zoete poesipoes geur verraadde waarze vandaan kwam.
Waarschijnlijk zou ook deze kattin er mee spotten..

Lola zag een andere poes aankomen. "Wat heeft zd zelf gedaan bedoel je. Ik zei dat ze van mijn territorium afmoest deed ze niet ik beet in haar poot, maar zij trapt tegen mijn kaak en daardoor verschuif ik en breekt ze haar poot. Niet mijn schuld ik had haar gewaarschuwd" antwoorde Lola nuchter. Wie was dit nu weer? Nog zo'n zeurende kat zeker, daar had ze geen zin in. Lola keurde de poes geen blik meer waardig en liep weg, nuet wetend waarheen.

"Hé ik weet niet wat er gebeurd is." Protesterende Wonder die Lola terug duwde.
"Maar je gaat haar niet achterlaten." Met haar staart wees ze naar Stormy. "Aangezien ik ook van jouw territorium afmoet" Zei ze spottend

"Dit is mijn territorium niet. Zeg wat zijn alle katten tegenwoordig dom. Je kunt toch wel geuren herkennen. En zij wilde zelf dat ik haar van mn territorium afsleurde." Zei Lola. Waar een kleine kern van waarheid inzat. Stormy had het gezegd, alleen als grap. Ze draaide zoch weer weg. "En als je me nu met rust wilt laten" snauwde ze. Ze liep weg weer in dezelfde richting.

-je mag ook topic uitzeggen myrthe als je wilt stoppen dan loop je gwn weg en zet je er onder met streepje ofz topic uit

Wonder zuchtte. "En nu? vroeg ze aan de bewusteloze poes.

~En Stormy achterlaten xD? btw trusten

(-Sorry had te slecht internet xdd -)

Stormy deed haar ogen open. Haar poot voelde stram aan. 'Muizenbrein' Mopperde ze zachtjes voor zich uit. Ze hoorde een spottend lachje. Ze keek om. Ze zag een andere poes. Een witte. Met een zoete geur. Een kittypet dus. "Hoi." Stormy vernauwde haar ogen.

Wonder hoorde de poes mopperen. Wonder lachte. Een beetje spottend.
"hoi" Antwoord Wonder. "Ja ik ben een kittypet GEWEEST." Verzucht ze. Ze likt nonchalant haar poot. "Kan je staan?" Vraagt ze om van onderwerp te wisselen.

"Tja, dat weten we pas als ik het probeer he?" Zegt Stormy sarcastisch. Ze rolt met haar ogen. Ze rekt zich voorzichtig uit en staat op. Zwakjes leunt ze op haar poot. "Ja het lukt." Zucht ze opgelucht. "Je mag weggaan poes!' Zegt Stormy bits

"Mijn naam is Wonder en als ik niet gewenst ben." Zonder pardon stond Wonder op. Ze zwaaide nijdig met haar staart en liep expres sloom weg.