Send help! {Shadowclan Event!}

Dagenlang had hij al nachtmerries die hem teisterde en hem zo nu en dan uit zijn slaap haalde. Vaak was hij niet blij als dit gebeurde, maar deze keer dankte hij Starclan dat het gebeurd was. Toen Ravenheart zijn kop uit de Warriors den stak kwamen allerlei geuren zijn neus in, geuren die hem beangstigde. De dassen waren een probleem geworden. Maar dit werd nu een probleem zo groot dat een kat het niet meer alleen op kon lossen. Langzaamaan bracht hij zich naar de uitgang van het Shadowclan kamp. Hier werd zijn vermoeden ook bevestigd. Met zijn blauwe ogen, die uitzonderlijk goed konden zien in de nacht, zag hij de enorme dassen aan komen zetten. Met hun grote poten duwde ze de aarde onder zich weg en maakte hun weg voor het kamp. Een angstige schreeuw kwam uit zijn keel. "Iedereen wordt wakker! Dassen aanval! Dassen!" terwijl hij het schreeuwde rende hij terug het kamp in. "Breng de kits, elders en queens in veiligheid! We worden aangevallen door drie dassen!" schreeuwde de zwarte kater, hopend dat hij elke laatste ziel in het Shadowclan kamp wakker maakte.

Even kort samenvatten voor iedereen:
Dit is een clan-event voor iedereen!
Shadowclan wordt aangevallen door drie dassen!
(Ik heb hierover overlegd met Wazoula en Nath c: )

Een luid gekrijs maakte de zilvergrijze kattin plotsklaps wakker. Ze stond meteen op en luisterde enkele seconden naar het geschreeuw. "....Dassen aanval! Dassen!" Haar ogen werden meteen groot terwijl ze zich snel uit haar nest werkte. Daar op de open plek zag ze nog net een schim van een zwarte kater. Hij was bijna onzichtbaar, en ze wist meteen hoe laat het was. Drie dassen -rook ze- en probeerde het kamp in te komen. Ze had laatst samen met Bleaktail al tegen die monsters gevochten, het was er toen enkel een geweest, een die haar een paar wonden had bezorgd. Enkel was ze nu al weer een poosje zo fit als een hoentje en kon ze heus nog wel een das aan. Enkel geen drie, niemand kon drie zwart-witte dieren aan die zo sterk en log waren als die beesten. Ze waren misschien nog wel gevaarlijke als vossen. Ze sloeg nijdig met haar staart voordat ze luisterde naar wat de kater te vertellen had. "Breng de kits, elders en queens in veiligheid! We worden aangevallen door drie dassen!" Dus ze had gelijk gehad, ze had namelijk meerdere geuren van dassen geroken. Die dieren stonken nog erger dan de kraaienplek. Ze schudde haar slaap meteen uit haar kop en rende op de Nursery af. "Ravenheart! We moeten de dassen verlangzamen. We hebben nooit tijd genoeg!" Schreeuwde ze op de top van haar longen terug. Haar zilvergrijze gestalte was duidelijk zichtbaar in het donker. Ze had niet zo'n goede schutkleur voor in de nacht. Ze knipperde even kwaad met haar ogen voordat ze als wacht ging staan voor de Nursery. Dat was misschien wel het veiligst voor de Queens en Kittens. "Ik bescherm de Nursery wel," Zei ze toen snel. Wetende dat iemand moest zorgen dat er een plek veilig was, en om nu alle kittens om zo'n beetje middernacht naar buiten te halen kostte te veel tijd. Wat ze aanmoesten met de Elders wist ze niet, hopelijk wisten die een weg te banen naar de Nursery, zodat enkele krijgers de dassen daar op afstand konden houden. Werden de anderen dan maar snel wakker, dat zouden ze nodig hebben.

Al slapend draaide hij zich opnieuw om, zijn oortjes bewogen onbewust heen en weer en af en toe was er wat oogwit te zien. Mothleap was in een diepe slaap, en hoorde de eerste waarschuwing niet. Toen hij wakker werd, en hoorde dat iedereen in veiligheid gebracht moest worden, keek hij langzaam en verbaasd om zich heen. Was dit een training of zo? Toen het woord dassen zijn oren bereikte schrok hij zich te pletter en hij schoot overeind, wild om zich heen kijkend op zoek naar het gevaar. Gelukkig had het hem nog niet bereikt. Als een gek rende hij naar buiten, en keek naar Icicleshard, een queen die meteen riep dat zij de nursery zou beschermen. Dat lukte haar natuurlijk nooit alleen, en Moth trippelde aarzelend haar kant op. Hij kon ook gewoon wegrennen en ergens schuilen, vechten was niet zijn sterkste punt. "H-hallo," stotterde hij en ging naast haar staan in een niet al te charmante vechtpose.

Een bruine kat -zover ze dat kon zien in het donker- was ook wakker geworden. Dat was een grote opluchting voor de grijze kattin. Dan stond ze niet alleen. Ze had al vaker gevochten met dassen en aan de houding te zien van de kater naast haar, hij waarschijnlijk niet. "Zorg dat je uit de buurt van de voorpoten en bek blijft." Zei ze enkel nadat hij haar had gegroet. Veel tijd zouden ze hoogstwaarschijnlijk niet hebben. De kans was namelijk groot dat de dieren binnen enkele seconde al het kamp in kwamen stormen. Ergens zocht ze naar de zwarte kater die de dassen had opgemerkt. Waar was hij? Ze had hem even uit haar ooghoeken verloren. In zijn eentje drie dassen tegenhouden zou namelijk nooit goedkomen. Maar daar wou ze zich nu geen zorgen om maken. Ze kneep haar lichte ogen tot spleetjes en keek nijdig naar voren. Ze zakte in de vechthouding en voelde een vreemde rust over zich heen komen, voordat ineens de paniek in haar opwelde. Hoe moest ze in hemelsnaam uit de buurt blijven van een das als hij op haar af kwam gestormd? Ze had samen met Mothleap weinig kans om uit de klauwen van een das te blijven. Wat nou net de bedoeling was, behalve de dassen verjagen dan. Waar bleven de andere warriors? Met z'n drieën hadden ze nog te weinig om evenveel dassen aan te kunnen. Dat was gewoon vragen om problemen!

OOC: Mothleap, Icicleshard is officieel geen Queen... ze zorgt voor twee pleegkittens, die anders weinig aandacht kregen, en dat is het wel Wink

CINDERSPARK

YOU ARE THE RISK

Haar potjes trapte tegen het mosnestje, een angstige droom behoedde haar van een diepe slaap. Het plotse geschreeuw maakte haar dan ook direct wakker en slaperig keek de rode kattin rond. De ernst van de situatie had ze pas door toen ze de klank van Ravenhearts stem hoorde, of ze dacht toch dat het Ravenheart was. In een brute beweging stond ze recht en probeerde ze zoveel mogelijk Apprentices wakker te maken. "Er zijn dassen in het kamp! Dassen! Wordt wakker!" Gilde ze door de den. Haar groene oogjes schoten in paniek door de den, enkele katten werden wakker en ze hoopte dat die de rest wel konden wakker maken. Haar rode vacht verdween uit de den en kwam even later weer terug. "Het zijn er drie! Snel we moeten iets doen!" Probeerde ze de warriors-in-wording aan te sporen. Om kracht bij haar woorden te zetten spurtte ze de slaapplaats weer uit. Misschien dat ze de Elders het beste kon gaan halen, de kittens werden immers al beschermd door twee volleerde krijgers.

I'LL ALWAYS TAKE

X

Hazel gromde geïrriteerd toen Cinderpaw, één van de andere apprentices, hem wakker maakte. Er zijn dassen in het kamp! Dassen! Wordt wakker!" Zijn oogjes schoten direct open bij wat de poes vervolgens zei. Dassen? In het kamp? Hoe zelf? Hij sprong direct recht en knikte even vluchtig naar de jongere poes, waarna hij langs haar de den uit glipte. Zijn staart zwiepte zenuwachtig heen en weer terwijl hij de geur van de drie dassen in zich op nam. Hij zette zijn poten in beweging en liep regelrecht naar de dassen zelf toe. De Nursery en Elders werden al beschermd en wakker gemaakt, maar niemand had zich al echt over de beesten ontfermd. Het was goed om de zwakke te helpen, maar waarom zouden ze niet de bron van alle paniek aanvallen? Waarom zouden ze zich laten overlopen door die lompe zwart/witte beesten? Ze werden toch Shadowclan voor iets genoemd hé. Hij liet zijn blik vluchtig naar Icicleshard en de kater naast haar gaan en vervolgens naar een das die iets voor hen stond. Hij sprong naast ze oudere poes en maakte zichzelf groot toen de das op hen afkwam. Hij was dan wel een apprentice, maar hij had de pit van een warrior. Zijn mentor had hem goed voorbereid sinds de dassen een probleem werden en die technieken zou hij nu toepassen. Hij sprong naar voren, voordat de das hen kon bereiken, en richtte zich direct op de snoet van de das. Hij zette zijn nagels stevig in de vacht van het beest en liet zijn blik even vluchtig naar de warrior gaan. Zijn aandacht ging echter al direct terug naar de das die stevig met zijn kop begon te schudde en probeerde uit te halen met zijn tanden. Even kroop er een gevoel van onzekerheid door hem, maar dat probeerde hij zo snel mogelijk aan de kant te duwen. Hij verzette snel zijn ene poot en haalde zijn nagels over het rechter oog van het dier, waarna hij er met een ruk werd afgegooid, aan de tegenovergestelde richting van de Nursery, Icicleshard en Mothleap.

Tag: Icicleshard en Mothleap

Een gestreepte Apprentice had de moed om de das die inmiddels dichterbij was gekomen aan te vallen. Duidelijk had het dier veel moed en een karakter waar Shadowclan bekent om stond. De grijze kattin fronste even en keek enkel even toe hoe de kat de das aan bleef vallen. Daarbij hield ze de omgeving in de gaten. Uiteindelijk raakte de das hem toch en vloog de Apprentice naar de Nursery toe. Onmiddellijk sprong de kattin in actie. Ze stormde naar voren toe en viel de achterpoten van het kwaadaardige monster aan. Ze hoopte dat het Hazelpaw genoeg tijd gaf om te herstellen. Ze zorgde er kundig voor dat ze uit de buurt bleef van de gevaarlijke voorpoten en bek. Nu viel ze de achterhand van de das een tweede keer aan, die zich naar haar omdraaide. Met een verschrikte blaas en opgezette vacht sprong ze net op tijd aan de kant. Haar oren stonden in haar nek en met een scherpe boze blik staarde ze de das aan. Ze wou niet nog eens wonden oplopen. Ze wierp enkele seconden even een blik op de Apprentice voordat ze nog eens flink beet in de das zijn achterpoot. Ze hoopte dat Mothleap zou helpen in deze aanval, zodat de das meerdere kanten op moest draaien. Ze had nooit toe moeten kijken hoe de Apprentice de das aanviel, ook al had die een goede techniek. Eerlijk gezegd was ze dan ook wel redelijk onder de indruk. Ze blies nog eens toen de voorpoot van de das dichterbij kwam en haar met een klap tegen de grond duwde. Toch wist ze de schade te beperken door flink met haar nagels in de voorpoot te krassen en aan de kant te springen. Nu had ze in ieder geval voor vandaag geen conditie training nodig.

Tag: Hazelpaw en Mothleap.

De jonge kater krabbelde bijna direct terug recht en draaide zich terug om naar het zwart witte dier, dat ondertussen aangevallen werd door de poes. Even knipperde hij met zijn ogen om het fijne stof uit zijn ogen te krijgen, waarna hij zich terug schrap zette. Ze had wel gezien wat de warrior gedaan had. Moest hij niet snel genoeg recht zijn gaan staan was het beest sowieso op hem afgesproken, aangezien hij de kat was geweest die hem als eerste aangevallen had. Icicleshard had hem daarvan weer houden. Hij zou kort naar haar geknikt hebben, moest ze niet tegen de grond worden gedrukt. Zijn vorig plan bleek nog niet gelukt te zijn. De ogen van een das waren zeer belangrijk, de enige reden dat hij het beest direct in het gezicht gesprongen had. Hazelpaw twijfelde niet lang en sprong vervolgens weer op en belandde recht op de rug van de das. Hij zette zijn nagels stevig in de vacht van het beest en hield zich zo laag mogelijk, zodat hij er niet met een enkele ruk vanaf zou vallen. Zijn blik ging vluchtig naar de twee warriors, waarna hij zich met enkele moeite terug naar de kop van de das probeerde te werken. Doordat hij op de rug van het beest geklemd zat, wist hij de pootslagen en kaken van de das met gemak te ontwijken, al ging het beest nu wel flink tekeer. Zijn aandacht was vooral op hem gericht. Moest zijn plan niet lukken, was hij uiteindelijk nog een goed afleidings manoeuvre. Dit zou nog wel een goed moment zijn voor de warriors om hun tanden nog een stevig in de zwart-witte vacht te zetten.

Bij de roep van hulp van Ravenheart rende ze meteen haar den uit, haar groene ogen bewilderd. Ze zag katten in paniek rondrennen en drie dassen die iedereen leken aan te vallen. Meteen rende ze naar de nursery, ondertussen druk om zich heen kijkend op zoek naar bekende gezichten, in de hoop dat ze ze niet levenloos zag liggen in de chaos. Maar haar blik ving iets op dat haar hart deed overslaan, en ze stopte meteen. haar ogen waren groot als ze keek naar het schouwspel voor haar. Hazelpaw, haar Hazelpaw, zat op de kop van één van de dassen, die dichterbij geraakt was, en leidde zo zijn aandacht af, met gevaar voor eigen leven. De tabby merkte niet dat tranen van angst in haar ogen liepen toen ze zonder ook maar één seconde erover na te denken op de das afliep, en met alle woede die ze in zich had hem begon te krabben en bijten, proberend om zijn ogen te raken en zoveel mogelijk schade toe te dienen. Deze das zou hem niet van haar afnemen, noch zou hij iemand anders wegnemen; dat zwoor ze met haar leven.

Tag: Vooral Hazelpaw

Een angstaanjagende schreeuw galmde door zijn kop en de grijze kater, die geen slaap had kunnen pakken, kwam uit zijn den gehaast en hoorde het. Dassen. Hier in de buurt, op weg naar het kamp. Een diepe grom kwam uit de keel van de ervaren warrior, die naar voren stapte. Er waren al heel wat katten op weg naar de nursery, die zou dus te vol worden als hij zich er ook nog tussen wilde wurmen. Dus bleef hij moedig in het midden van het kamp staan, zich zo groot mogelijk makende. Nee, hij zou zijn clan niet in de steek laten. De dreigende geuren dreven zijn neus al binnen, maar zijn kop was helemaal leeg. Vechtersmodus.

Er kwam een apprentice aangestormd, Hazelpaw, die meteen voor de aanval ging, iets wat Mothleap zelf een beetje afkeurde en ongemakkelijk keek hij toe hoe het kleintje werd weggegooid door de das. Het was ook niet zo slim om zo aan te vallen, toch? Maar toen Icicleshard op de das afging, voelde hij zich verplicht om mee te gaan. Hij maakte zichzelf zo klein mogelijk en sloop achter haar aan, hopend om niet ontdekt te worden door het zwart-witte beest. Uit zijn ooghoek zag hij een apprentice die vrijwel meteen op de das afstormde, alsof ze het gevaar niet zag dat dit dier vormde. Met grote ogen volgde hij haar bewegingen en stormde haar achterna, waarbij hij haar naar achteren trok voordat één van de poten haar kon raken. "Windpaw! Pas je wel op!" Miauwde hij geschrokken en rende naar de achterkant van de das, waar Icicleshard ook was, en hij sprong op de rug. Hij duwde zijn klauwen in de zij van het dier zodat hij goed kon blijven staan. Wat nu? Nu stond hij erop, wat ging hij doen? Met zenuwachtige ogen keek hij om zich heen. Hij zag Ashdrizzle ook op een das afgaan en hij beet zelf nu diep in de dikke, taaie huid van de das.

Toen de rode kattin de Elders in veiligheid had gebracht, kwam ze lichtjes angstig terug naar buiten. Twee apprentices stortte zich samen met enkele warriors op de das, maar vergaten de andere. Hoewel de jonge apprentice absoluut niet goed kon vechten, sprong ze toch met een grauw richting het dier. Deze was dan wel kleiner dan de andere, hij bleef even gevaarlijk. Haar scherpe tanden glinsterde in de zon, toen ze met een grauw zich op het beest stortte. Haar tanden beten in de schouder van het zwart-witte monster en haar klauwen richtte schade aan bij zijn buik. Toen het dier haar er met een simpele zwaai afgooide, kwam ze fel op de grond terecht. Maar een doorzetter was ze wel en even fel gooide ze zichzelf op de das. Dit keer zette haar tanden zich vast in zijn nek en probeerde ze hem te verwonden. Al had het niet veel effect en werd ze er weer, met een bek vol haar, afgesmeten. Blazend zette ze haar rode vacht op toen het dier dichterbij kwam. Aan het kleine bloedstraaltje te zien, was het haar toch gelukt om het dier lichtjes te verwonden.

Icicleshard merkte al snel op dat Cinderpaw zich nu ook in het gevecht mengde. De das waar zij zich eerst op haar gericht leek redelijk onder controle doordat andere katten zich ook in het gevecht met die das hadden geworpen. Een warrior en twee apprentices, dat moest voor nu wel genoeg zijn. Ze kon niet een apprentice alleen tegen een das laten vechten. Laat staan zo'n jonge als Cinderpaw. Snel richtte de grijze kattin zich dan ook op dat gevaar, met grote en snelle passen rende ze naar Cinderpaw toe. Even snel beet ze zich vast in de achterpoot van dat dier zodat Cinderpaw even op adem kon komen. Ook al hoopte ze dat haar broer in zijn eentje de das die hij opwachtte aan kon, wist ze dat het niet kon. Niemand kon dat, zelfs al had ze alle vertrouwen in haar broer dat hij wel een aardig potje kon vechten, kon ze niet het onmogelijke van hem verwachten. Om Cinderpaw te vragen tussen haar en haar broer heen en weer te laten rennen, was ook niet iets praktisch. Haar ogen kneep ze tot spleetjes terwijl ze haar pijnlijke schouder -die door het gewicht van de klauw van de das in op een nare manier toch geraakt was, en onder het rennen niet gestoken had- probeerde te ontlasten. Ze had geen tijd om over andere katten na te denken. Nu was het haar tegen de das. Hopelijk wist de onervaren Apprentice zichzelf op te peppen en flink tekeer te gaan. "Cinderpaw richt je zoals ik deed op je achterpoten. Ik ga proberen de ogen te raken. Bijt hem flink en spring aan de kant wanneer hij zich naar je omdraait!" Riep ze de Apprentice toe, met een lichte hijg in haar stem. Het kostte haar een klein beetje inspanning maar niet voldoende om haar helemaal buiten spel te zetten. Ze had behalve haar licht pijnlijke spier geen problemen tijdens het vechten en gaf zich dan ook helemaal. Ze hadden een goede Medicine Cat dus als het mis was vertrouwde ze daar maar op.

Tag: Cinderpaw
Extra: Weg gerent bij Hazelpaw, Windpaw en Mothleap!

Een nog tamelijk jonge warrior genaamd Mothleap kwam ook ter hulp, en schreeuwde haar toe dat ze moest oppassen. de vacht van de tabby was angstaanjagend opgezet en haar groene ogen vlamden met een woeste vlam. "Niemand. Komt. Aan. Deze. Clan.", gromde ze, haar keel ruw met emotie; voornamelijk woede, al was er zeker ook een hint van angst in haar stem. Nog nooit in haar korte leventje was ze zo kwaad geweest, zo bang en zo verdrietig op het zelfde moment, als wanneer ze de sterke tabby op de kop van het zwart-witte mormel zag zitten. De adrenaline gierde door haar lijf als ze bleef klauwen naar de ogen van het beest, terwijl de jonge warrior ondertussen aan de achterkant van het beest was beland. Hazelpaw was ook nog ergens in de buurt, en samen zouden ze het beest weg krijgen - ze moesten wel, omwille van de clan. De kittens en de elders, die het kwetsbaarst waren, hadden hun hulp nodig. De jongsten, de nieuwe generatie, die ooit deze clan zou leiden, en de ouderen, de oudste generatie, die het ooit gedaan had. Ze verdienden het om te leven, om wat ze gedaan hebben of nog zullen doen, en Windpaw zou deze drie dassen hun leven niet vergallen. Niet zolang zij nog leefde.

De zwarte kater zijn ogen werden groot toen de eerste grote, gestreepte duivel zijn lompe poten in het kamp zetten. "Ze zijn hier!" Ravenheart vervloekte zichzelf dat hij geen dassentraining had gedaan met Roughpaw toen hij nog de kans had. Dat was nu verkeken. Zijn blauwe ogen keken eventjes om. De nursery was in elk geval veilig. Zijn baby's lagen daar. "Laat zien wat je waard bent, Shadowclan!" joelde hij nog voordat hij zijn grote poten afzette tegen de grond en de das naar zijn ogen besprong. Hij haalde zijn nagels over de neus van het beest heen die zijn kop eventjes terug trok, maar daarna hem in zijn staart greep en hem omhoog trok. Ravenheart's ogen werden groot, maar tot zijn verbazing liet het beest los. Hij stoof weg en keek om. Zijn clan. Zijn huis werd verwoest door dassen. Dit kon niet gebeuren!

Duskpaw werd wakker door allerlei geluiden die van de open plek van het kamp af kwam. Wat is er toch aan de hand? Dacht de zwarte kattin en ze besloot om een kijkje te nemen. Toen ze haar kopje uit de apprentices den stak, zag ze een zwarte kat, wiens naam ze waarschijnlijk wel eens gehoord had maar vergeten was. "Ze zijn hier!" Riep de kater tegen de rest van de katten in het kamp. "Laat zien wat je waard bent, ShadowClan!" Voordat ze naar hem toe kon lopen en kon vragen wat hij bedoelde, sprong de kat richting een of ander beest. Wat zijn dat? Dacht Duskpaw toen er nog twee van die wezens tevoorschijn kwamen. Verschillende katten vochten samen tegen de gestreepte beesten, maar Duskpaw wist niet bij welk groepje ze zou moeten aansluiten en bleef daarom nog even op de achtergrond. Paniekerig rende de poes een beetje in rondjes. "Wat moet ik doen? Wat moet ik doen? Wat moet ik doen?" Vroeg ze aan zichzelf terwijl ze rende.

Duskpaw

_{Words: 171 | Tag: Nog niemand}

Een grijzige kattin besloot haar te helpen. Lichtjes verward door de klap, luisterde ze in stilte naar wat de warrior te zeggen had. Achterpoten, dat moest wel lukken. Vol nieuwe energie viel ze grauwend de achterpoten aan. Haar kaken klapte fel dicht bij de poot en ze stopte niet tot ze bloed proefde. Een aantel keren herhaalde ze dit, tot de das zich kermend van de pijn ontdeed van de rode last. Met een machtige zwaai werd ze aan de kant gegooid, waarna ze fel tegen een den op botste. Kort was alle lucht uit haar longen geslagen en toen ze weer recht stond controleerde ze haar lichaam op zware verwondingen. Enkele kleine wondjes verspreid over haar lichaam, zorgde ervoor dat haar rode vacht nog roder werd.

Hazelpaw zette zijn klauwen stevig in de kop van de das en liet zijn blik even vluchtig naar Windpaw gaan die er plots aan kwam stormen. Ze viel de das z'n kop bijna roekeloos aan, zonder na te denken. Na dat te zien richtte zich terug op zijn eigen situatie en liet zijn ene klauw vluchtig over het rechter oog van de zwart-witte schaduw gaan, waarna hij snel van het beest afsprong. Hij sprong direct wat verder om buiten het bereik van het dier te blijven en richtte zijn blik vervolgens even op Mothleap en Windpaw, die aan de andere kant van de das stonden. "Windpaw! Pas je wel op!" Iets in haar blik maakte hem een beetje zorgen. Hij had haar nog nooit zo kwaad en standvastig gezien. Niemand. Komt. Aan. Deze. Clan." In haar houding zag hij ook dat een direct aanvaller was, maar of ze wel genoeg haar best deed om de kaken van de das te ontwijken..? Naar Mothleap leek ze niet te luisteren. "Wind! Pas je technieken toe!" gromde hij streng, wijzend op het feit dat ze zich enkel richtte op de aanval. Hij wist dat ze sterk genoeg was, maar hij wilde haar nu ook weer niet verliezen aan zoiets.

De woorden van Hazelpaw leidden haar af. Ze keek hem aan en stopte voor een moment haar roekeloze aanvallen. Zijn toon was streng, maar ze meende iets van bezorgdheid erin te horen. Veel tijd om erover na te denken kreeg ze echter niet, want de das maakte gebruik van haar afleiding en hapte naar haar. Hij kreeg haar poot te pakken, maar gelukkig niet stevig. Zijn tanden gleden enkel over haar voorpoot, ondertussen een stuk vacht meetrekkend. Ze schreeuwde het uit van pijn en woede en ging weer in de aanval, al was ze dit keer iets meer strategischer gericht, in plaats van de kille woede die ze ervoor had. Ze sprong van links naar rechts, steeds de kaken van het logge beest ontwijkend, en probeerde ondertussen waar ze kon hem te raken, of het nu met haar klauwen of haar tanden was.