At the point of no return

Onderwerp: At the point of no return za 9 mei 2015 - 15:50

Sinclaw
kiss my eyes and lay me to sleep

Het was een normale dag. Echt een dag zoals elke andere. Tenminste zo was Sin's dag begonnen dan. Ze sloot haar ogen rustig terwijl ze zich uitrekte. De kits tegen haar aan bracht iets rustgevends terwijl ze na dacht over hoe ze Tallkit in Thunderclan kon krijgen. Hoe kon ze Silverstar ooit zo ver krijgen.. Hij geloofde haar duidelijk niet, of hij begon te twijfelen aan zichzelf maar ze wist het nu niet. Ze wist niet wat hij in zijn hoofd had. Maar ze zou er achter komen wat het ook kostte..

De harde stem die vermoedelijk van haar vader af kwam liet haar opkijken en ze duwde haar zwart witte lichaam omhoog. Wat moest hij nou weer van haar? Ze keek even naar de kittens. Bee ontbrak.. Geweldig die mongool was dus weer ergens in het kamp aan het rondrennen, vandaar dat ze waarschijnlijk ook geroepen werd. Met een zucht duwde ze zichzelf door de wand heen en keek rond. "Wat moet je vader?" Mompelde ze droogjes maar sprak niet verder toen een zwart bolletje voor haar neus gedropt werd. Het haalde nog oppervlakkig adem maar het leek er op alsof de kitten elk moment zou kunnen stoppen. "Het liep voor m'n poten." Mompelde Darkfire alleen voor die wegstapte en verdween.

Angst.. Ja.. Een golf van angst overkwam haar starend naar de kitten. "Acefray!" Schreeuwde ze uit over het kamp rondstarend voor e weer omlaag keek naar de zwarte kitten die steeds minder leek te ademen. "STARCLAN VERDOMME ACEFRAY WAAR BEN JE!" Paniek was duidelijk hoorbaar voor het domme kleine ding. Dit kon toch verdomme niet gebeuren..

Open voor iedereen!

Tall zakte door zijn pootjes in een soort sluiphouding toen er een iets jongere kitten voor hem ging staan. Wie deze kitten was wist hij niet, al maakte het voor hem op dit moment niet veel uit. In de paar dagen die gepasseerd waren, waren zijn oogjes nu volledig gewend aan het felle buitenlicht. Hij zou ze niet meer om de zoveel tijd moeten dichtknijpen, zoals hij eerder deed. Ook zijn pootjes waren een stuk steviger dan eerst en hij kon nu ook vele vaker de woorden verstaan die de queens tegen elkaar zeiden. Al waren de woorden van zijn moeder net iets duidelijker voor hem. Hij sprong net op de kitten voor hem af toen Sinclaw zichzelf recht trok en uit de nursery verscheen. Hij keek toch nog even naar haar om, om te zien waar ze naar toe ging. Moest er iets met hem gebeuren, wist hij waar zijn mama was. Zij was zijn spreekpunt. Iets wat Bee en Bane blijkbaar niet deden. "Acefray!" Tall schrok op uit zijn gedachten bij de schreeuw van zijn moeder. Zijn vacht ging bijna automatisch rechtstaan, waarna hij de andere kitten met een enkele duw bij zich weg werkte. "STARCLAN VERDOMME ACEFRAY WAAR BEN JE!" Hoe geschrokken hij eerst ook wel niet was, toch trippelde hij snel naar de wand van de nursery toe, waar zijn blik al snel viel op het kleine zwarte vachtje. Hij richtte zijn grote oogjes even op Sinclaw. Hij had zijn moeder nog nooit zo horen praten over zijn zusje. Waarom bewoog Beekit zelfs niet? Was ze weer aan het spelen? Tall kon dan al wel beter dingen begrijpen, sommige dingen waren toch nog steeds een raadsel voor hem, daarom hield hij zich ook maar net in de Nursery, niet wetend wat hij anders zou moeten doen. Even ging zijn blik naar een donker gekleurde kater die net uit het zicht verdween. Wie was dat nu weer? Tallkit zette zichzelf terplekke neer en richtte zijn blik terug op Bee. Hij kende geen enkel spelletje van haar, dat daar op leek.

Het geschreeuw in het kamp deed de kater opschrikken, het kon ook komen door het feit dat hij op een doorn lag. De kater stond op en plukte het ding geirriteerd uit zijn vacht, zich net klaarmakende weer te gaan liggen toen er plots nog eens geschreeuwd werd, in terror, door Sin, voor Ace. Hij sprong weer op, gezien het feit dat de kater bij zijn vriend sliep porde hij de ander niet al te zachtzinnig wakker en vloog de den uit. "Sin!" Exclameerde hij, "Wat is er?"

De enorme kater was bezig met zijn normale check-up. Hij had zijn kruiden helemaal klaar gelegd en geordend terwijl enkele Queens en Elders langs kwamen voor hun vaste behandelingen. De moeders hadden meestal een behoefte aan stresverlichtende kruiden en namen er ook vaak mee voor hun dengenoten. Ook kwamen ze langs met hun kittens die alleen maar een snotneus hadden. Verder waren de Elders wel een hele poot vol aan werk. Sommige konden zich niet goed meer bewegen en daarvoor ging hij kater op de dag nog wel eens langs hun den. Nu behandelde hij enkele oude katten tegen hun jicht en andere kwalen. Ook stuurde hij enkele apprentice’s die het ongeluk hadden in de buurt te zijn om mos met muizengal te pakken en de teken van deze katten te verwijderen. Met boze blikken stemde ze toe. Maar natuurlijk kon het niet zo rustig blijven. Zijn naam werd geroepen en zo snel als zijn enorme lichaam hem kon dragen stond hij op. Maar Tall was hem al voor en gaf hem nog een por, meneer sliep toch bij hem aangezien hij het niet zo veel had op Lionroar. In zijn snelste waggelpas liep hij op de gevlekte poes af en bekeek het bolletje zwart wat voor diens poten lag. Hij neeg zijn kop en voelde de ademhaling van het kleintje. Ace wist dat het ding mentaal niet gezegend was geweest, maar dit was meer dan een normale aanval of beroerte. Hij drukte zacht met zijn snuitje in diens vacht en zijn adem stokte bij een knak die hij voelde. Meer dan ooit hoopte hij op wat steun van Starclan maar nee, die waren niet thuis. Dus zuchtte hij zacht en hief zijn kop om naar de poes te kijken. ‘Beekit is stervende, het is buiten mijn…’ Even stopte hij in zijn woorden, hij had het liefst gezegd; Beekit is dood, kan er niks aan doen. Maar dat zou niemand goed bevallen, dus hij had mooiere woorden gezocht. Al wist zelfs hij dat niks het zou kunnen verzachten. ‘..kunnen om dit te genezen’ Wat was er erger dan je eigen kind te moeten begraven? Hij wou het punt nog niet opbrengen en keek schuin naar Tall. Alsof die nog wat toe kon voegen.

De kater weerhield zich ervan de kit te poken die op de grond lag, dat had Sin vast en zeker al geprobeerd, en ander die andere kitten wel. In plaats van poken besloot hij dus maar dat hij zijn staart over haar rug drapeerde in de hoop de poes wat te troosten, en te wachten op zijn PIC. Die kwam gelukkig snel genoeg, al dan niet met goed nieuws. De blik die plots naar Tall geworpen werd deed hem even met grote ogen terugstaren, not entirely fair, de ander was de Medicine cat hier! Then again, Tall was de sociale, en dus zuchtte hij eens en keek de poes aan. "Beekit is nu bij Starclan," Vertaalde hij de woorden van Ace, langzaam en duidelijk een licht idee hebbende dat hij gefaald had. Ook al waren het verre van zijn kits, een dood van een kit betekende het falen van iets of iemand in de clan in zijn ogen, meestal was hij het.

Onderwerp: Re: At the point of no return