Wrong smell, wrong time (Tallshadow)

Icicleshard was wezen jagen, haar sterke, sierlijke passen hadden haar naar de territoriumgrenzen gebracht. Haar blauwe ogen die erg leken op die van haar broer Ashdrizzle stonden nijdig, op het moment dat ze de geur van Bloodclan rook. Laatst had ze al een paar katten van het territorium moeten jagen. Het had haar jacht beduidend verpest. Met enkel een muisje en een rothumeur voor de normaal vriendelijke en vrolijke kattin, liep ze het kamp in. Daar bleef ze even staan terwijl ze haar prooi op de prooihoop neer legde.

Met een onrustige beweging van haar oortjes liep ze richting een van de warriors die ze herkende als de zoon van haar leider. Langzaam ging ze naast hem staan en keek ze hem aan. "Tallshadow toch?" Vroeg ze vriendelijk, met haar zachte stem, die ze nooit verhief totdat ze boos werd. Haar ogen keken hem een klein beetje nijdig aan, al was dat duidelijk niet aan hem te danken. "Kun je mee komen, ik vond net een Bloodclangeur in ons territorium." Siste ze onder haar adem. Haar nagels schoten langzaam al uit haar hulzen in de grond. Haar haren waren in haar nek al iets omhoog geschoten, zodat het duidelijk was dat ze er niet blij mee was. Niemand mocht het territorium binnen dringen zonder dat hij of zij een probleem kreeg, zeker niet een kat van de Bloodclan of een Rogue, die wezens waren vreselijk. En ze wist bijna zeker dat ze ook nog hun prooi stalen ook. Daarbij zou ze niet in haar eentje een Bloodclankat zonder gewond te raken aan kunnen, tenzij ze natuurlijk erg pissig was. Haar ogen stonden nijdig terwijl ze afwachtte of de krijger met haar mee wou. Daarbij wou ze niet dat alle katten zich zorgen zouden maken om de Bloodclan zeker niet nadat de Deputy haar zus was overleden en kittens had achter gelaten.

~Eerste post Tallshadow

Hij was niet erg moe geweest, en dus stond hij op het moment hier, gewoon te staan. Staan was fijn, katten stonden te weinig. Ze waren altijd in beweging, hij al helemaal, en soms even staan, misschien wel goed ja. Nu echter moest hij maar weer eens iets gaan doen, want de kat die hij aan had horen komen had hem bereikt. De kater keek opzij, en herkende Ash' zusje, opmerkelijk, met haar had hij nog niet veel gepraat. Natuurlijk wel de usual stuff, maar een op een niet zo snel. Maakte niet uit, eerst bloodclanners jagen, en dan pas de social calls doen. "Waar?" Vroeg hij dan ook? Terwijl de kater opsprong en glimlachte. Kon nog leuk worden.

Icicleshard keek de gestreepte kater nog steeds aan, de nijdige blik in haar blauwe ogen was nog steeds niet verdwenen. Haar kop was sierlijk iets verheven zodat ze de kater recht aan kon kijken, haar houding was trots. De kater had opzij gekeken en leek haar te herkennen. Ze hadden nooit echt een gesprek gehad, maar de poes wist haast zeker dat hij wel wist wat te doen met die mormels van de zogenaamde clan. Die Bloodclan geloofde niet eens in de Starclan dus hoe konden ze überhaupt zichzelf een clan noemen? Het was meer een groep van misbaksels. "Waar?" Was de vraag die meteen de kater ontglipte, ze moest bijna lachen om zijn manier van doen. Hij sprong op en glimlachte, blijkbaar had hij wel zin in een avontuurtje. "Dichtbij het donderpad rook ik hun het sterkst." Zei ze met een licht kille ondertoon. Ze had hun spoor voor een groot deel dan ook gevolgd. Daarna had ze besloten dat ze beter haar prooi naar het kamp kon brengen en versterking kon halen. Ze wiebelde ongeduldig met haar oren, beter gingen ze snel, voordat die rotbeesten uit het territorium waren gerent, en misschien prooi hadden gestolen. Het was nogal een eindje naar de grenzen, en ze had er zin in om de pas er flink in te zetten. Met een ongeduldige zwaai van haar staart, die niet persoonlijk was bedoeld naar de kater, begon ze met sierlijke en vlotte passen te rennen.

Ze hield een rustig maar toch stevig tempo aan, echt heel veel haast had ze op dit moment niet, en daarbij wou ze wat energie overhouden mocht er toch een gevecht komen. Ze wou niet gewond terug in het kamp komen, zeker niet nu ze een kitten had geadopteerd zodat ze niet alleen zou opgroeien. Zijzelf had altijd Ashdrizzle gehad, en die twee waren dan ook zo vaak mogelijk samen, vroeger waren ze onafscheidelijk geweest, nu zagen ze elkaar minder. Ergens miste ze het gezelschap van andere katten wel, ze was namelijk erg sociaal, naar Shadowclankatten dan. Zo nu en dan snoof ze zachtjes, om de geur op te nemen, ze hoopte maar dat in de tijd dat ze terug was gekomen in het kamp, de bloodclanners niet waren terug gekeerd of erger nog, dieper het territorium in waren gegaan. Ze keek even naar Tallshadow. "Wanneer ben jij voor het laatst die misbaksels tegen gekomen?" Daarmee doelde ze natuurlijk op de Bloodclanners, haar stem was zoals altijd weer zacht, waardoor ze nauwelijks boven het geluid van de natuur uit kwam.

Hij moest zijn best doen niet te grinniken om haar bloedserieuze manier van doen ~~woordgrap~~ Ze was namelijk dan wel ouder dan hij, maar ook kleiner, en het maakte dat ze hem aan een bij deed denken. Dat hield de kater wijs genoeg voor zichzelf, en sprong achter haar aan toen wat ongeduldige gebaren gemaakt werden. Er werd ook nog een vraag gesteld, en met het hoofd schuin omdat hij nadacht ontweek Tall een boomstam en wat takken voor hij kon antwoorden. "Ik denk zo'n kwart maan geleden," Mauwde hij, het niet helemaal zeker wetende, het leek in ieder geval wel alsof de georganiseerde rogue-groep actiever was dan ooit.

De gestreepte warrior ontweek een boomstam en wat takken voordat hij antwoordde op haar vraag. "ik denk zo'n kwart maan geleden," Mauwde hij. Icicleshard knikte even haar ogen geleden langs de omgeving en hier en daar snoof ze even zacht, zodat ze geen geur zou missen. Als die mormels van de Bloodclan hier zouden komen, zo ver in hun territorium hadden ze een probleem. Haar oren legde ze even plat in haar nek terwijl ze het tempo op voerde. Nu en dan moest ze ook over een tak springen, maar daar was ze inmiddels wel aan gewend geraakt. Ze wist dat Tallshadow haar wel bij zou houden, de geur van Bloodclan werd sterker en ze keek Tallshadow even aan. "Ruik jij dat nu ook?" Vroeg ze zachtjes, op gedempte toon. Haar stem was sowieso altijd wel zacht, ze hield er niet van om als een mallemoer hard te praten, en dapper te doen terwijl ze dat niet was, toch was ze niet bang voor een gevecht, ze zou nooit zomaar een kat hun territorium in laten komen, dan zou het toch wel eerst in aanraking komen met haar nagels en tanden.

Ze kwamen inmiddels ook dichter bij het donderpad, waar de geuren het sterkst waren geweest, haar oren bewoog ze snel heen en weer, om geen geluid te kunnen missen, al werd het wel lastiger hoe dichter bij ze bij het donderpad kwamen. De geluiden van de monsters waren nogal onprettig voor haar oren, die ze dicht tegen haar nek aan duwde in de hoop het wat te dempen. Haar blauwe ogen priemden om zich heen terwijl ze haar mond even opende om meer geuren op te vangen. De geur van monsters, gemengd met die van de Bloodclanners maakte dat ze haar nagels uit sloeg. Ze kon er alleen nu geen een vinden.

Veel reactie kreeg hij niet op zijn antwoord, maar dat kon dan ook niet slecht zijn right? Hij wist het niet zeker, maar hoopte het wel, want anders had hij iemand naast hem lopen die in de stilte van alles over hem dacht maar nooit zou zeggen. Daarom praatte hij zo vaak, anderen voelden zich gemakkelijker als je praatte, ook al was het onzin. Gelukkig leek de poes het ook een beetje te merken, en er werd hem de vraag gesteld of hij iets rook. iets? Iets?! Hij kwam haast om in het spul! Maar dramatisme leek niet op zijn plaats te zijn hier, en dus knikte de kater enkel, met een serieuze blik in de ogen. Verder volgde hij de poes gewoon, zij zou het wel aangeven als ze iets moesten doen right?

De kater werd ineens stukken stiller, ze had ergens verwacht dat hij erg praatgraag zou zijn. Misschien was haar inschatting van andere katten er behoorlijk op achteruit gegaan de afgelopen eenzamere manen. Ze keek de warrior aan, hij was beduidend jonger dan haar maar ze onderschatte hem niet, leeftijd was in haar opzicht weinig belangrijks. Je was warrior of je was het niet. Ze snoof nog eens toen de geur van Bloodclan in haar neus hing. Geen antwoord gekregen op haar vraag of hij ook Bloodclangeuren rook. Misschien was die kater beter in vechten dan in jagen, een speels glimlachje kwam om haar mondhoeken te liggen en ze duwde hem zachtjes met haar staart. "Zeg, Tallshadow," Grijnsde ze, er waren nu toch geen bloodclanners in de buurt. "Ze zijn volgens mij al weg gegaan uit zichzelf, ik kan geen al te vers spoor meer ruiken, heb je zin om de sporen te volgen of gaan we gewoon wat jagen?" Vroeg ze, natuurlijk konden ze ook als een stelletje oude elders in het kamp gaan liggen niksen maar dat was de kattin niet van plan. Haar grijze vacht was een handige kleur in dit territorium, en ze bewoog dan ook vaak als een schaduw door het bos. Haar blauwe ogen keken hem vrolijk aan. Ze was weer in haar vrolijke gevoel gekomen, haar norsheid in het begin helemaal vergeten.

De kater moest heel erg zijn best doen zo stil te zijn, het was niet hetgene wat hij het liefste deed, en de situatie was nou net niet serieus genoeg. Stel het zou die complete horde zijn, dan misschien, heel misschien zou hij stil zijn omdat hij het kon, wilde en nodig vond. Nu was het een dare, die hij aan het verliezen was. De kater ademde dan ook blij uit toen bleek dat ze weg waren, en trok meteen de spieren in zijn mond weer normaal. Stil zijn was niet cool. "Jagen klinkt goed," Antwoordde hij de poes vrolijk, en sprong weer eens heen en weer om zijn stijve rug losser te maken. "De clan kan wel wat prooi gebruiken,"

De kater leek opgelucht met het feit dat de Bloodclanners er niet meer waren. Hij leek minstens net zo blij en opgelucht te zijn als Icicleshard zelf was. Ze grijnsde even naar hem. "Jagen klinkt goed," Antwoorde Tallshadow vrolijk, meteen wist ze dat hij meer een prater was dan een stille kat die zich afzonderde. Een vrolijke glimlach stond nog steeds op haar gelaat. Tallshadow was heen en weer aan het springen wat haar even liet fronsen, maar als snel schudde ze haar kop. "De clan kan wel wat prooi gebruiken," De laatste zin liet haar even nadenken. Ja, de clan had veel eten nodig, ze wist dat Newleaf naderde maar het kon niet snel genoeg komen. Ze zwiepte haar staart dit keer kalm en geduldig heen en weer. "Klopt, dit is een van de strengere Leafbares geweest. Het voedsel is wel erg schaars." Ergens baarde haar het zorgen, met het feit dat ze roddels had gehoord dat er Dassen waren. Ze hoopte maar dat alles gauw weer beter zou worden. Ze wiebelde even met een van haar grijze oortjes voordat ze met haar blauwachtige ogen naar hem keek. Ergens zat er een lichtgele glans in. Ze had een aparte weinig voorkomende oogkleur. Ze zette opgewekt haar eerste stappen richting het meer beboste deel. Daar zouden vast wel wat muisjes zitten, en vogels hielden erg van bomen. Met zachte pootstappen draaide ze zich even om naar Tallshadow. Vriendelijk glimlachend naar de jongere warrior.

De kater lette niet op het feit dat hij rond stond te springen en de ander niet, zijn denkvermogen verslechterde niet door het springen dus waarom ook niet? Hij stopte echter wel met het gehups toen hij een antwoord kreeg, en luisterde ondertussen ook nog met gespitste oren naar prooi. "Klopt," Stemde hij er gewoonweg mee in, en liep toen achter de poes aan. De glimlach was aardig, maar om eerlijk te zijn had de kater alsnog het idee dat de poes zich er akelig van bewust was dat hij jonger was ofzo. Maakte niet uit, soms waren die verschillen juist goed.

"Klopt," stemde de kater in, voordat hij achter haar aan kwam. Ze wachtte op de andere kater, haar ogen gleden langs de boomstammen en haar oren spitste ze bij het geluid van een paar kleine muisjes. Meteen bewoog ze soepel en met zo min mogelijk geluid over de grond heen. Ze wist er een te pakken te krijgen en beet die snel dood. Ze wist dat Tallshadow hoogst waarschijnlijk een erg goede warrior zou zijn. Haar oren bewogen naar hem toe, enkel wist ze niet of hij al aan het jagen was of enkel nog wachtte op een spoor. Zover ze wist waren er nu meer dieren die hun holletjes uit kwamen, dat was een voordeel voor hun, toch paste ze er op geen jonge dieren te doden. Haar ogen staarden even voor haar uit, laatst was ze uitgevallen tegen een andere kater, enkel om het feit dat hij op haar vader leek. Haar poot hield ze stijf op de grond gedrukt terwijl ze ging zitten. Ergens had ze het gevoel van instorten en sloot ze dus haar ogen. Haar staart legde ze om haar voorpoten heen. Ze drukte haar oren in haar nek terwijl ze haar nagels in de al dode muis zette, ze wist niet hoe lang ze er zat, en waar Tallshadow was, enkel voelde ze zich eenzaam en verdrietig, een van haar wangen kleurde al langzaam iets donkerder door de tranen die stilletjes over haar wangen liepen. Ze snoof zachtjes, niet doorhebbende dat ze een muisje helemaal aan het vernielen was met haar nagels.

De kater stak zijn neus in de lucht en opende zijn mond in de hoop een geur te vangen, zijn hoop bleek niet voor niets te zijn want de geur van een ekster trad binnen en vertelde hem dat het beest gelukkig niet vloog. Dat was maar al te fijn want hoe cool het ook maar mocht zijn, vliegen kon de kater nog niet. Jagen echter wel, en dus sloop hij met zijn buik en staart laag bij de grond op weg naar het beest. De zwarte vogel stond met de snavel naar hem toe, wat het iets lastiger zou maken, maar als de kater snel genoeg was moest het geen problemen opleveren. Bovendien had elk nadeel zijn voordeel want nu moest de vogel eerst naar hem toevliegen voor hij de andere kant op kon gaan. Daarom sprong de warrior, en het ging zoals hij voorspeld had. De vogel moest uit de lucht gegrist worden, maar dat maakte hem er niet minder dik op. Eindelijk een ware prooi en niet van dat halfbakken spul. Hij liep dan ook met een brede grijns naar de poes terug, tot hij zag dat die niet zo vrolijk was. "Ehm.." Begon hij onhandig, zijn ogen op de prooi die nu moes was. "Je weet dat die niet net als bomen voortplanten? Je hoeft ze niet te verspreiden over de grond," Hij glimlachte warm, en liep naar haar toe. Ze zou hem vanzelf wel vertellen wat er was mocht ze het nodig vinden, zo niet dan niet.

Pootstappen kwamen dichterbij, Icicleshard kon wel raden wie het was enkel reageerde ze nog niet op heet geluid van de andere kat. Ze snufte nog zachtjes en bewoog haar rechteroor op het moment dat hij begon te praten. "Ehm.." Begon hij, dit maakte dat ze even naar de grond keek en het verloren muisje zag. Haar ogen kneep ze toen weer dicht, om alles te kunnen vergeten. Enkel wou dat natuurlijk niet zo makkelijk met een kater die sprak. "Je weet dat die niet net als bomen voortplanten? Je hoeft ze niet te verspreiden over de grond," klonk er al snel, ze draaide haar kop even naar hem toe en glimlachte waterig. Zijn warme glimlach stelde haar wat gerust voordat ze haar poot van de arme dode muis af trok. Stilletjes bedankte ze Starclan toch nog voor de prooi, al was er nog zo weinig van over. Normaal zou ze hebben gelachen om zijn opmerking, nu keek ze hem enkel aan en haalde ze diep adem. "Weet ik.." Murmelde ze, met een zachte stem, die opmerkelijk breekbaar en nors klonk. Ze schudde haar kopje even, ze had eerst lange tijd klaar gestaan voor haar broer Ash, daardoor was ze zichzelf vergeten, voor manen op een rij. Ze hield zichzelf dan bezig met jagen en vechten, of trainen. Andere dingen dan normaal. De sociale kattin was bezig weg te kwijnen in de pijn van haar jeugd. Enkel merkte andere het nog niet op, zij zelfs nauwelijks. Haar kop hief ze even in de lucht terwijl ze de tranen weg knipperde. "Sorry.." Zei ze toen zachtjes, als excuus voor haar norse opmerking. Een diepe zucht verliet haar borst terwijl ze verontwaardigd op zichzelf naar de prooi keek. "En daar heb ik Starclan voor bedankt." Bromde ze, haar oren bewoog ze onrustig naar haar nek, en ze begon te ijsberen. De kattin probeerde de angst, en de pijn die ze nog bezat weg te duwen, al had ze dat al zo lang gedaan. Enkel hield ze altijd haar vrolijke, vriendelijke masker op. Zeker nu ze ook veel tijd doorbracht met Redkit. Haar ogen stonden heel even afwezig met de gedachte aan de kitten en ze stopte met lopen. Dit keer keek ze recht naar de gestreepte kater. Ze zei geen woord, alleen maar omdat ze niet wist wat te zeggen. Voor het eerst sinds manen.

De kater wuifde haar sorry weg met zijn staart en grinnikte om de opmerking over de prooi. "Het valt nog wel te eten," Probeerde hij haar te troosten, waarna hij met een van zijn nagels in de prooi prikte en die snel weer terugtrok toen het beestje uit elkaar viel als een kaartenhuis. "Oke," Corrigeerde hij zichzelf, terwijl een geamuseerde grimas op zijn gezicht stond, "Misschien toch niet, maar dat maakt niet uit," De warrior sprong op, "We vangen wel een nieuwe, dat is zo gedaan,"

De kater wuifde haar excuus meteen weg. Het verbaasde haar een klein beetje. Nog steeds was prooi redelijk schaars. Toch was het een opluchting dat hij niet boos was, hij kon er zelfs om lachen. "Het valt nog wel te eten," probeerde hij te troosten. Hij prikte in de prooi die meteen uit elkaar viel en corrigeerde zichzelf. "Oke," Haar ogen volgde zijn beweging langzaam en ze glimlachte waterig. "Het is muizenmoes." Mompelde ze met een neppe grijns. "Misschien toch niet, maar dat maakt niet uit," Een geamuseerde grimas stond op zijn gezicht. De warrior sprong op en ze keek hem aan. "We vangen wel een nieuwe, dat is zo gedaan." Ze knikte toen langzaam en dankbaar. Ze liep op hem af en zuchtte. "Dankje," Murmelde ze, ze duwde heel even snel en dankbaar haar neusje in zijn vacht voordat ze haar kop omhoog duwde en snoof. De geur van prooi en vochtige bladeren kwam al snel haar neus binnen, haar zilveren vacht trilde even opgewekt. Ze sloop voorzichtig over de ondergrond. Ze wist nog net op tijd, door een fout van haar inschatting een musje te vangen. Haar ogen gleden terug naar de kater.

Neus in vacht, neus in vacht, neus in vacht! Alarmbellen gingen rinkelen maar hij bleef rustig staan, super smooth. De poes was nu toch alweer drie stappen van hem verwijderd dus nu was het veilig uit te ademen, de kater voegde de daad bij het woord en ademde eens rustig in, uit, in, uit. Oke, kust was veilig. Jagen nu right? Neus in de va- lucht, en op zoek naar beesten die te eten waren. Tall sloot zijn ogen en opende zijn mond in de hoop zich beter te kunnen concentreren hierop, een geur kon hij wel ruiken, maar de poes had die ongetwijfeld ook al te pakken, dus focuste hij meer op de eekhoorn die hier ergens in de buurt was.

Icicleshard was inmiddels al weer terug, ze hield het musje tevreden vast terwijl ze wachtte op de andere warrior. Haar gele ogen gleden langs de bomen, ze hield van deze plek, ergens was het rustig maar ook weer druk. Vele katten kwamen hier en het voelde veilig om niet op een lege open plek te staan. Ze likte haar poot terwijl ze geduldig bleef zitten, haar ogen gleden even dicht, haar vacht lichtte iets op door de zonnestralen die tussen de bomen door schenen. Ze haalde diep adem. Geuren begroette haar weer, dit keer vriendelijker dan eerst, haar gedachten dwaalden af, maar dit keer hield ze de prooi met rust. Ze trok ongemakkelijk met haar oor terwijl ze zacht zuchtte. Normaal was ze enorm geduldig, enkel had ze nu afleiding nodig en zeker geen tijd in haar eentje, dan konden haar gedachten weer afdwalen naar het verleden. Ze snoof weer, in de hoop kalm te blijven terwijl ze begon te tellen in haar hoofd. Ze schudde haar kopje even, nu in ieder geval niet meer met haar volle gedachten bij haar vader en overleden moeder.

De kater wist de eekhoorn te pakken te krijgen, het beestje zat onder een boom en niet al te ver weg, hij was gewoon te blind geweest het te zien. Het was een flinke meevaller dat de achterpoot van het beest een doorn bevatte want anders had hij zelfs nu nog de prooi gemist, maar dat deed er niet toe toen het dier eenmaal dood was. Tevreden liep de kater terug naar de poes, en glimlachte eens. "Wil je nog meer vangen of zullen we teruggaan?" Vroeg hij, haar de keuze latende.

De kater kwam terug met een eekhoorn, dat was best wel een mooie vangst! Ze keek naar de warrior die tevreden naar haar keek. Een klein glimlachje stond op zijn gezicht. "Wil je nog meer vangen of zullen we terug gaan?" Vroeg de kater aan haar. Een kort nadenkende blik stond op haar gezicht terwijl ze haar kop even schuin hield. "Ik denk dat we wel terug kunnen gaan." Zei ze kalm, ze was blij dat geen enkele Bloodclanner op hun pad was gekomen, haar neus trilde even. Ze bewoog haar oren heen en weer terwijl ze haar prooi weer op pakte. Haar gele ogen stonden ergens nog nadenkend, zou ze hem vertellen waarom ze zo van slag was geweest. Langzaam slikte ze een brok in haar keel weg. "Tallshadow..." Begon ze langzaam een klein beetje zenuwachtig. Ze wist niet of hij haar vader kende. Ze keek even naar boven, ze miste haar moeder gigantisch! Ze kneep haar ogen even dicht voordat ze zich weer oprichtte. "Ken je mijn en Ashdrizzles vader?"

Hij knikte toen de poes zei dat ze wel terug konden gaan en onderweg werd hem plots een nogal lastige vraag gesteld. Of hij hun vader kende? Nou, om eerlijk te zijn moest Tall zich even over het feit heen zetten dat Ash überhaupt ooit kitten geweest was, want de grumpy kater leek forever oud te zijn. De kater groef in zijn geheugen en haalde zijn schouders op. "Ik ben hem ongetwijfeld eens tegengekomen, maar een naam komt niet in me op," Antwoordde hij de poes voorzichtig, niet precies wetende waar ze op af koersten met dit gesprek.

Onderwerp: Re: Wrong smell, wrong time (Tallshadow)