~The present grows within the boundaries of the past~

Stilletjes staarde hij naar buiten. De wind bewoog enkele dode bladeren voor de medicine cat’s den. De blik in zijn lichtblauwe ogen straalde een en al bezorgdheid uit en je zag de worsteling die hij van binnen voerde. Soms liep er een koude rilling over zijn rug en bewoog zijn lichaam even. In zijn ooghoek keek hij naar Honeypaw en meteen sprongen er tranen in zijn ogen. Hij slikte en krabbelde overeind. Hij moest met zijn tante gaan praten, want hij stelde het nou al veel te lang uit. Hij wist niet wat ze van hem zou willen en of het iets uit zou halen. Ze had hem teleurgesteld en pijn gedaan, dat zat hem nog erg hoog. Daarnaast was hij niet in zijn beste staat en moest hij opletten dat hij niet tegen iedereen begon te schreeuwen, wat totaal niet bij hem hoorde. Als er één altijd vrolijk en vriendelijk was dan was hij dat wel, maar nou was dat nergens meer aan hem te zien. Het leek of het hem nou echt allemaal te veel geworden was, al deed hij zijn best om dat niet aan anderen te laten zien. Hij voelde zich dan nutteloos en dat was wel het laatste wat hij wilde zijn. “Ik ga even naar Butterstar, ik ben er zo weer.” Voordat iemand hem tegen zou kunnen houden verliet hij de den. Hij hoopte dat Whisperwind het niet erg zou vinden en dat hij nou niet de verkeerde keuze maakte. Wat zou hij aantreffen bij zijn tante? Hij liep meteen door naar de leaders den en sjouwde naar binnen zonder aankondiging. Zo was hij dat altijd gewend geweest, hij had altijd gewoon naar zijn tante kunnen gaan zonder daar bij na te hoeven denken. Pas toen hij midden in haar den stond begon hij zich pas af te vragen of dat wel zo verstandig was geweest. “Butterstar?” Hij ging zitten en keek om hem heen. Hij was nog nooit in de leader den geweest sinds zijn tante leidster was. Midden in haar den zat een gebroken kater. Hij wilde sterk zijn voor iedereen, maar van binnen woede een storm.

[&Butterstar]

Hij verstarde even toen Butterstar naar hem toe kwam en haar kop tegen hem aanduwde. Hij was in de war en overstuur, waardoor hij niet zo goed wist hoe hij moest reageren. “Waarom?” Zei hij zachtjes. “Waarom begon je zo bot tegen Whisperwind?” Hij begon zachtjes te trillen terwijl hij haar met een gepijnigde blik aankeek. “Waarom kun je niet weer gewoon mijn tante zijn?” Hij snikte zachtjes terwijl hij iets bij haar vandaan schoof. Eigenlijk wilde hij het liefst omdraaien en bij Honeypaw gaan liggen. Het deed hem pijn om bij zijn tante in de leaders den te zijn, dat herinnerde hem eraan dat het nooit meer hetzelfde zou zijn. Iets in hem was geknapt toen ze zo anders had gedaan, hij wilde zijn grappende vrolijke tante terug. “Met mij is niets aan de hand, maar Honeypaw wordt misschien nooit meer beter en dat komt omdat ik niet goed heb opgelet.” Zijn blik richtte zich op die van zijn tante. “Misschien kun je mij daarom beter uit het kamp zetten.” Hij keek naar zijn voorpoten terwijl tranen zijn vacht nat maakten.

Ze trok meteen weer zijn aandacht toen ze zachtjes zuchtte. Ze oren gleden ongemakkelijk in zijn nek terwijl hij langzaam zijn kop schudde. “Nee natuurlijk had je wel uitleg moeten vragen, maar misschien had je eventjes moeten wachten.” Hij keek haar nog steeds aan en luisterde naar wat ze te zeggen had. Het klonk hem nog steeds niet logisch in zijn oren. “Je had hem kunnen zeggen dat hij als Whisperwind klaar was bij jou had moeten komen.” Dat was in zijn ogen logisch geweest. “En ja, misschien hadden we iemand anders moeten roepen om Honeypaw de den in te brengen, maar eerlijk gezegd was dat op dat moment niet onze grootste zorg. Eigenlijk is dat ook gewoon mijn fout, ik vroeg de thunderclanner om Honeypaw naar binnen te brengen en niet Whisperwind.” Zijn oren begonnen te hangen terwijl hij naar zijn voorpoten keek. “Het was niet Whisperwind haar schuld.” Als het al iemand zijn schuld was, dan was hij daar verantwoordelijk voor. Hij had de thunderclanner naar het kamp geleid en ook gevraagd of hij Honeypaw de medicine cat’s den in wilde dragen, simpelweg omdat hij veel kleiner was en Honeypaw alleen maar meer pijn had gedaan. “Ik ben het nog niet gewend om jou te roepen als er iets is en het spijt me als ik daarmee de warriorcode heb overschreden.” Het was voor Honeypaw haar bestwil geweest dat hij de thunderclanner had laten helpen, dus dat hij daar spijt van had kon hij eigenlijk niet zeggen. Toch vond hij het wel erg als het tegen de regels geweest was, al ging de gezondheid van zijn vriendin voor de regels. Zelfs als hij daarmee iets deed wat starclan verbood. Hij probeerde altijd volgens de regels te leven, maar als het ging om een kat waar hij om gaf dan stond hij daar gewoon niet meer bij stil. Want ja, wat was in dat opzicht eigenlijk belangrijker? Hij was al te veel katten verloren om na te gaan denken over iets wat niet mocht als er iemand gewond was. “Ik weet dat ze Honeypaw niet zomaar laten gaan, dat zou dom zijn. Ik hoop gewoon dat haar lijf het gevecht aankan.” Fluisterde hij zachtjes. Hij was eigenlijk niet zo in de stemming voor grapjes, maar hij kon er niets aan doen dat zijn mondhoeken toch iets opkrulden toen ze zei dat ze op dieet wilde. Hij ging er niet op door, maar er was toch even een ondeugende fonkeling in zijn betraande ogen te zien.

Hij schudde het van zich af, liet het van zich afglijden. Hij kon er wel over doorgaan, want hij wilde Whisperwind verdedigen. Hij begreep echt niet wat zij dan verkeerd had gedaan als hij de reden was waarom de thunderclanner in hun kamp had gestaan. Was ze nou gewoon kwaad op haar of had ze volgens Butterstar echt verkeerd gezeten? Hij kon er dan wel over doorgaan, maar daar zouden ze niks mee opschieten. Whisperwind kon prima voor zichzelf opkomen en hij was niet degene die daar tussen moest gaan zitten. Hij had  gezegd wat hij wilde zeggen en het had geen zin om hun band nog meer op scherp te zetten. Hij hield nog steeds heel veel van haar, natuurlijk ze was zijn tante. Toch was er een greintje onbegrip in zijn hart geslopen die aan hem bleef knagen. Hij hield het voor zich, maar het deed pijn. Hij kon niet inzien waarom een leader dreiging belangrijker moest vinden dan een medicine cat apprentice en nog belangrijker één van zijn beste vriendinnen. Zijn tante wist hoe goed hij bevriend was met Honeypaw en toch praatte ze zo. Nee, hij ging er niet over door, maar het knaagde nog steeds aan hem. Er ontstond een waterig glimlachje om zijn lippen terwijl ze hem dichter tegen haar aantrok. “Ja, ik ben oké.” Zei hij sussend, al was hij verre van oké. Ja, lichamelijk was er niets met hem aan de hand  maar hij had verstandelijk een flinke oplawaaier gehad. Hij wilde niet dat ze huilde, want ook dat stak. Dus gaf hij haar een zachte lik over haar wang. “Ik ga nergens heen, zolang je mij hier wilt houden tante.” Ging hij zachtjes verder.

Hij zag dat ze aan het nadenken was en hij vroeg zich af waaraan ze dacht, maar misschien was het beter dat hij het niet wist. Ergens wilde hij het waarschijnlijk niet weten. Toch deed hij zijn bek open om iets te zeggen. “Wat is er?” Hij vroeg het voorzichtig, wat terughoudend. Hij schudde langzaam zijn kop toen ze vroeg of hij nog wist wat ze zijn moeder beloofd had. Die opmerking deed hem pijn en opnieuw keek hij naar zijn voorpoten. Zijn moeder waarvan hij bang was dat hij haar op een dag zou vergeten, omdat haar beeld steeds vager werd. Nee, hij wist niet meer wat ze allemaal gezegd had. Hij herinnerde haar geur nog, dat zou nooit verdwijnen, maar de manier waarop ze gepraat had, dat zakte steeds verder weg. Daarom vond hij het moeilijk als het gesprek naar zijn moeder ging. Geschrokken keek hij op naar Butterstar toen ze verder sprak. “Ik zou jou nooit wegsturen tante.” Hij slikte toen ze vertelde dat ze Lovefeather in starclan gezien had. “Echt waar? Was ze nog steeds hetzelfde?” Vroeg hij hoopvol, zonder alle wonden die ze opgelopen had in het gevecht met de rogue. “Ik lijk niet op haar.” Fluisterde hij zacht terwijl zijn ogen weer vol sprongen met tranen. “Zij was veel dapperder dan dat ik ben.” Hij duwde zijn neus in de vacht van zijn tante en snikte zachtjes. "Mijn moeder was achter Honeypaw aangesprongen." Zijn stem trilde.

Hij was blij dat ze precies hetzelfde was. Ze was altijd zo mooi geweest en misschien had hij haar mooier gemaakt dan dat ze in werkelijkheid was geweest, maar dan nog wist hij dat ze heel mooi was geweest. “Glinsterde ze ook?” Sommige katten zeiden dat wanneer je naar starclan ging, dat dan je vacht glinsterde. Hij had zich altijd afgevraagd of dat een fabel was of dat het echt zo was. “Weet ik.” Fluisterde hij er zacht achteraan toen ze zei dat ze van hem hielden. Natuurlijk wist hij dat, maar soms maakte het het daarom moeilijk. Als je om iemand gaf dan was het nog lastiger om iemand te verliezen en toch kon hij zich er niet van weerhouden om van andere katten te houden, zeker van zijn familie. “Ik hou ook van jou.” Hij keek weer op in zijn tante haar ogen. “Ik hoop dat ze snapt waarom ik het zo gedaan heb en dat ze er trots op is.” Zijn blik gleed weer naar zijn voorpoten. “Ben jij ook trots op mij?” Snel keek hij haar weer aan, met een bijna smekende blik in zijn ogen. Ooh, hij wilde zo graag andere katten helpen en blij maken. Hij wilde zo graag dat zijn familie trots op hem kon zijn. Soms wilde hij dat alleen te graag en dan cijferde hij zichzelf helemaal weg, het kwam niet vaak voor dat hij aan zichzelf dacht. “Butterstar?” Vroeg hij daarna voorzichtig.

Zijn ogen begonnen te glimmen toen het beeld van zijn glinsterende  moeder op zijn netvlies verscheen. Het was weer de eerste keer in tijden dat hij haar zo goed voor de geest kon halen. Misschien zouden de herinneringen aan haar toch nooit verdwijnen, dat hoopte hij. Hij keek verlegen naar zijn voorpoten toen ze zei dat ze trots op hem was net als zijn moeder dat zou zijn. Hij kon niet ontkennen dat hij dat fijn vond om te horen. Al snel keek hij op, omdat hij met iets in zijn maag zat. Iets wat aan hem bleef knagen. “Butterstar?” Vroeg hij nogmaals om haar aandacht te trekken. De blik in zijn lichtblauwe ogen probeerde die van zijn tante te vangen. “Wat is verliefd zijn. Ik bedoel hoe weet je of je verliefd bent?” Zijn stem had nog steeds een aarzelende klank, omdat hij niet zo goed wist of hij het wel moest vragen. Het zat hem alleen dwars en hij moest het met iemand bespreken. Hij wist zeker dat dat met haar wel kon, ze zou het vast begrijpen.

Hij zag aan haar dat ze schrok van zijn vraag, meteen gleden zijn oren iets opzij. Had hij de verkeerde vraag gesteld? Hij wilde zijn tante niet in verlegenheid brengen, dat was wel het laatste wat hij wilde. Net als dat hij de haat die hij voor haar gevoeld had toen ze zo tegen Whisperwind gedaan had wilde vergeten, want langzaam begon hij te beseffen dat die niet terecht was geweest. Zijn tante was stapel gek op hem en ze zou hem nooit pijn willen doen, dat had hij eerder moeten bedenken. Toch was het ergens als niet meer belangrijk wat er gebeurd was, want het deed er toch toe wat er op dat moment gebeurde? Hij voelde respect en liefde voor haar, hun band was altijd sterk geweest en dat zou ook nooit verdwijnen. Zij had de taken als moeder overgenomen toen zijn moeder was gestorven en ondanks de verwarring en het verdriet die hij toen gevoeld had, was zij er geweest. Daardoor knaagde het kleine beetje schuldgevoel aan hem, dat hij haar afgesnauwd had. Ook al hadden ze al hun excuses aan elkaar aangeboden. Hij dwong zichzelf om het van hem af te laten glijden, want het deed er niet meer toe. Hij moest eens leren niet te blijven hangen in dingen die niet meer terug te draaien en al uitgesproken waren. Hij spitste zijn oren weer toen Butterstar begon te praten en staarde haar een beetje verward aan. Hoe kon iets nou mooi en vreselijk tegelijk zijn, dat was toch raar? “Hè?” Vroeg hij dan ook nog steeds wat van de wijs gebracht. “Hoe kan iets mooi en vreselijk tegelijk zijn tante?” Hij snapte er echt helemaal niets van, maar misschien diep van binnen snapte hij het wel. Toen de verdrietige blik in haar ogen verscheen wreef hij zijn wang langs die van haar. “Sorry dat ik je met deze vraag pijn gedaan heb.” Fluisterde hij toen zacht. “Dat was niet mijn bedoeling.” Hij keek even naar zijn voorpoten, maar al snel gleed zijn blik weer in die van haar. “Het is moeilijk om gevoelens te onderdrukken. Ze zijn er altijd, overal. Soms weet ik niet wat ik met ze aan moet. Moet je leren om liefde te onderdrukken?” Vroeg hij toen met een lichte aarzeling in zijn stem.

Hij keek even wat ongemakkelijk naar zijn voorpoten, voordat hij haar weer aankeek. “Ik heb je wel pijn gedaan toen ik zo kwaad tegen je deed in de medicine cat’s den.” Hij wist dat, omdat hij het duidelijk in haar blik had gezien toen. “Dus ik kan je wel pijn doen.” Fluisterde hij er zacht achteraan. Hij bewoog zijn oren toen ze opeens voorstelde om naar buiten te gaan, waardoor hij even om hem heen keek. “Je voelt je hier vast wel eens eenzaam of niet?” Hij vond het maar stil en eenzaam in een den voor je alleen. Hij zou het niet kunnen verdragen om zo vaak alleen te zijn. Het stelde hem altijd gerust als hij katten om hem heen had als hij ontwaakte uit een nachtmerrie. Hij stond op om haar naar buiten te kunnen volgen. “Als je wilt, ik wil best eens bij jou slapen hoor. Je hoeft het alleen maar te vragen.” Hij glimlachte naar zijn tante terwijl hij haar volgde naar buiten. “Wilde je iets gaan doen?” Vroeg hij toen.

Hij ging er niet verder over door toen ze zei dat hij haar geen persoonlijke pijn had gedaan. Eigenlijk geloofde hij dat niet helemaal, want hij dacht het wel in haar ogen gezien te hebben. Het had alleen geen zin om er over door te gaan, daar hadden ze allebei niets aan. Dus glimlachte hij alleen maar en wreef even zijn schouder langs die van haar. Toen ze vervolgde dat ze het fijn zou vinden als hij soms bij haar kwam slapen knikte hij. “Als je het wil moet je het maar vragen dan kom ik bij jou in de den.” Zei hij direct voordat hij opnieuw knikte. “Ja, we kunnen Sunningrocks wel controleren en misschien pikken we dan onderweg nog een prooigeur op. Dat is een goed plan Butterstar.” Het voelde nog steeds gek om zijn tante haar nieuwe naam hardop uit te spreken. Hij trippelde naar de kampuitgang terwijl hij grijnzend achterom keek naar zijn tante. Het deed hem goed dat het uitgepraat was en dat was ook aan hem te zien.