~The present grows within the boundaries of the past~

Dat was dan geregeld en hij hoopte dat ze er ook echt gebruik van zou gaan maken. Hij wilde dat zijn tante gelukkig was en zich niet alleen voelde. Hij stond ook op om haar voorbeeld te kunnen volgen en achter haar aan te trippelen. Toen ze het kamp uit waren kwam er opeens een ondeugend grijnsje rond zijn lippen. Hij bracht zijn gewicht op zijn achterpoten en stoof naar voren. Hij stak zijn schouder uit en beukte tegen haar schouder aan toen hij langs haar heen rende. Lachend maakte hij een cirkel om weer achter haar uit te komen en hij hapte plagerig naar haar staart.

Ze grinnikte en rekte zicch copmleet uit onder het zwakke zonlicht dat haar bleke pels verwarmde. Het voelde goed aan en zachtjes spinde ze voor ze naar haar zoon keek die het kamp net binnen kwam Ja alles leek op rolletjes te lopen. zodra ze het kamp uit waren had ze eigenlijk niet anders verwacht van haar neef dan dat hij zou wegstormen en ze schoot in de lach. Ze rolde met haar ogen op zijn speelse gedrag. "dus dit is hoe mijn warriors zich gedragen?" Mompelde ze lachend en wiebelde even met haar kont voor ze wegschoot. kijkend of hij haar nu wel zou kunnen bijhouden.

Hij lachte en stoof achter haar aan. “Ja, vooral kleine neefjes.” Zijn stem klonk plagerig. Hij hield haar dit keer bij, want hij was geen jonge apprentice meer. Hij was bijna uitgegroeid en zijn bouw was duidelijk één van een kater. Hij zou nooit ontzettend groot worden, maar klein was hij ook niet meer te noemen. Zijn poten en lijf waren gespierd geworden door de patrouilles en gevechten. Hij wist dat hij voor zijn broer en zijn tante altijd hun kleine broertje of neefje bleef en dat vond hij helemaal niet erg. Hij vond dat juist wel fijn. Hij begon weer vlak achter Butterstar te rennen en hapte opnieuw ondeugend naar haar staart, maar dit keer pakte hij haar staart ook. Hij beet er niet in, maar hield hem alleen eventjes vast. Toen liet hij haar staart weer los en ging grijnzend naast haar rennen. “Ik had je staart gevangen.” Vervolgde hij toen ondeugend.

Ze schoot in de lach terwijl haar poten haar verder droegen. Ze was geen grote poes maar ze was snel en lenig. Ze was niet de eerste keus in een warriors ogen voor een leaders rang mar ze hoopte dat ze zichzelf gouw genoeg goed zou bewijzen. Nee sterker nog daar was ze zeker van. Ze hapte echter lachend naar adem toen haar staart gevangen werd en ze probeerde die los te trekken zonder al te veel moeite maar al gouw werd haar staart losgelaten en ze keek hem aan toen de kater naast haar kwam rennen. Het was duidelijk dat hij veel volwassener en groter was geworden in de korte tijd en hoewel ze hem altijd zou zien als kleine jongen kon ze niet onkennen dat hij groot en sterk was geworden. "Ja dat merkte ik, ik hoop maar voor jou dat er geen haar mist." Ze dreigde met een grijns op haar lippen terwijl ze nog sneller doorrende.

Hij lachte om haar opmerking en gaf haar onder het rennen een kopje, voordat hij weer voor zich keek. “Ja, er zit nu een hele grote kale plek. Precies op het puntje van je staart.” Zijn lichtblauwe ogen fonkelde ondeugend, want er was geen woord van waar. Het was ook altijd meteen aan hem te merken wanneer hij loog, want dan kreeg hij zo’n jolige houding over zich heen. Het was één van de redenen waarom hij niet kon liegen. Hij stopte met rennen toen ze bij Sunningrocks uitkwamen. Hij wiebelde even met zijn oren terwijl hij oplettend om hem heen keek. Zijn blik werd meteen weer serieus en hij opende zijn bek om de geuren in zich op te kunnen nemen.

Speels vergrootte ze haar ogen terwijl ze hem aanstaarde. "Jouw staart gaat er vannacht afgehakt worden hoor!" Drijgde ze grijnzend terwijl ze door rende en sprong plots zijn richting om haar gehele gewicht tegen hem aan te gooien en door de sneeuw te rollen. Een hoge lach gleed over haar lippen terwijl ze omhoog kwam en de sneeuwvlokjes uit haar vacht schudde. Butterstar likte rustig over haar pootje en keek hem aan. "wat val jij nou plotseling om?"

Zijn serieuze houding was maar van korte duur toen Butterstar plots met haar volle gewicht tegen hem aansprong. Hij proestte het uit van het lachen toen hij een stukje doorrolde in de sneeuw en toen pas tot stilstand kwam. Zijn vacht was opeens spierwit geworden door de sneeuw die eraan bleef plakken. Hij krabbelde overeind en schudde zijn vacht, maar het was plaksneeuw dus veel haalde het niet uit. “Jij ging met je dikke kont boven op mij zitten tante.” Er ontstond weer een ondeugend grijnsje rond zijn lippen. Hij gaf haar een plagerige stomp in haar zij.

Verward keek ze op en schudde haar kopje en nieste even de sneeuwvlokjes uit haar neus en schoot in de lach terwijl ze zichzelf uitschudde. "Oh zo maar noem jij mij dik. Weet je niet dat ik de enige ben die mijzelf dik mag noemen." Ze giegelde en schudde met haar kopje. "En pas maar op of ik laat je pas echt een dikke reet zien, dan duw ik je namelijk in die van Whisperwind." Een speelse blik lag in haar ogen terwijl ze naar hem toe sprong om hem opnieuw omlaag te werken in de sneeuw.

Hij wilde wat zeggen op haar opmerking, maar voordat hij daar de kans voor kreeg lag hij weer met zijn kop onder de sneeuw. Hij kreeg sneeuw in zijn bek, omdat hij zijn bek al open had gehad. Daardoor worstelde hij zich half lachend half hoestend weer onder haar vandaan. Toen het hem gelukt was om onder haar vandaan te komen sprong hij tegen haar aan. “Of die van mij.” Grijnsde hij met een ontspannen en blije fonkeling in zijn ogen. “Maar eh Butterstar.” Hij stak nog steeds grijnzend zijn tong naar haar uit. “Waren wij hier niet heen gegaan om serieus te zijn?” Lachte hij vervolgens. Eigenlijk deed de jonge kater veel te vaak serieus, het deed hem goed om te ravotten met zijn tante. Het bracht de fonkeling terug in zijn ogen.

"Nah jij valt wel mee, we hebben dikkere reten in de clan." Ze schoot in de lach en likte over haar borst voor ze haar ogen naar de poes toe draaide en even met haar oren trok. "Wellicht is dat zelfs wel een goed idee. De nieuwste vechttechniek van Riverclan. We gaan gewoon bovenop onze vijanden zitten. Reten genoeg." Ze schoot in de lach. "Thunderclan zal vrezen voor onze vetheid!" Ze giechelde en schudde haar kopje heen en weer.

Hij kwam niet meer bij van het lachen en hikkend keek hij haar aan, tranen in zijn lichtblauwe ogen van het lachen. “Ze zullen vast raar opkijken als iedereen met hun kont boven op de tegenstander gaat zitten, misschien zijn ze wel zo geschrokken dat het dan nog werkt ook.” Grinnikte hij nog steeds na hikkend. “Maar tante moeten wij niet iets nuttigs gaan doen?” Hij probeerde serieus te kijken, maar zijn guitige kop verpeste dat compleet.

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Een brede grijns gleed over haar lippen terwijl ze haar neefje aankeek. Door alles heen was hij alsnog altijd degene geweest die haar vrolijk had kunnen maken en met al het gedoe van leader worden had ze veel minder tijd met hem kunnen doorbrengen dan dat ze eigenlijk had gewild maar nu ze weer aan het rollebollen met hem was besefte ze zich pas echt hoe erg ze dit alles gemist had. Hoe ze gewoon ravotten met niet alleen haar neefje maar ook haar kits gemist had. Haar kittens.. Het bracht gelijk een pijnlijk gevoel in haar borst op. Manen geleden. Voor Creamyfrost ook nog maar geboren was. Voor har eigen kittens geboren was.. Voor iemand zich dan ook nog leek te kunnen herinneren. De ene kitten die ze gekregen had. Ze was te jong geweest en had hem in de steek gelaten. Iets dat nog altijd haar hart zo veel pijn deed. Ze had ee nnaam vernomen maar had hhem nooit meer in persoon gezien. Hij droeg nu de naam Shaggydog. Waarom hij zichzelf zo genoemd had wist ze niet.. Wellicht was het omdat Butter haar zoon nieteens een naam had gegeven. Ze had altijd gedacht dat ze had geprobeerd om een goede moeder te zijn om hem juist niet lief te hebben terwij lze dat niet kon. Maar ze had hem waarschijnlijk gepijnigd dieper dan ze ooit iemand pijn had kunnen doen. Een verdrietige blik gleed over haar ogen terwijl ze overeind kwam en zuchtte. "Ja, we moeten iets nuttigs gaan doen." Mompelde ze en keek hem recht aan..

and that was a dangerous thing

Table Code © The Amazing CHIP! Art © Namasté

Het plezier verdween uit zijn gezicht toen hij haar blik zag veranderen. Hij zag de pijn in haar ogen waardoor hij zijn spieren iets aanspande. Waar kwam die verandering plots vandaan? Hij was er iets door geschrokken waardoor hij eerst niets zei. Hij knikte enkel gehaast toen ze zei dat ze inderdaad iets nuttigs moesten gaan doen. Hij slikte hoorbaar terwijl hij haar blik probeerde te ontwijken. Hij had even tijd nodig om zich te herstellen van de plotselinge verandering in zijn tante. Na een tijdje keek hij haar aan en deed een stap naar voren naar haar toe, daarna drukte hij zacht zijn wang tegen die van haar. “Wat is er?” Fluisterde hij en deed weer een stap achteruit. Er was een bezorgde blik in zijn lichtblauwe ogen ontstaan.

Butterstar
"There was no storm, no fury. There was some new quiet in her, but it didn’t shrink or wilt her. Rather, it seemed to enlarge her. She was no mere weapon as she was trained to be, but a woman in full command of her power, unbowed and unbroken

Een licht schuldgevoel kwam in haar op. Ze was even compleet uitgezoned geweest en had haar neefje geheel vergeten maar de blik vn haar onbekende kitten zat nog altijd vast in haar hoofd en hart. Was er niet uit te krijgen wat ze dan ook deed. Zacht zuchtte ze en keek omlaag bij haar neefjes vraag of het wel goed met haar ging. Het liet haar op haar onderlipje bbijten terwijl ze haar kopje even heen en weer schudde. "Zorgen lieverd, gewoon zorgen niets meer." fluisterde ze en keek omhoog naar de hemel. Waar zou hij nu zijn..

and that was a dangerous thing

“Maar het zit je dwars.” Wierp hij tegen toen ze omhoog keek. “Het zit je echt dwars.” Hij duwde nogmaals zijn wang tegen die van haar. “Je kijkt nooit zo bij gewone zorgen, dit is meer dan gewone zorgen.” Hij had zin om haar door elkaar te rammelen, om het uit haar te trekken. Hij wilde haar helpen, hij wilde haar gerust kunnen stellen. Hij kon er niet tegen als iemand echt pijn had en hij kon daar niets aan doen.

Butterstar
"Er zitten me wel meer dingen dwars." Siste ze bijna kou en staarde hem strak aan haar ogen brandde even. Nee dit waren geen dingen die ze hem wou laten zien. Ze wou niet dat hij zag hoe gebroken en kapot ze eigenlijk was. ZE was sterk genoeg om de clan te verzorge ndat was al dat Creamyfrost hoefde te weten van haar. Toen Creamy echer door ging draaide ze haar kop weg en trok haar bovenlip op. "Stop nu Creamyfrost dit heeft geen zin meer." Beet ze hem toe en stapte weg van de kater naar boven starend. "we moeten opschieten willen we terug komen voor het al moonhigh is." Mompelde ze het gehele onderwerp weg willen trekken.

and that was a dangerous thing

Hij staarde zijn tante aan alsof ze hem net een klap in zijn gezicht had gegeven. Hij was iets in elkaar gekrompen en zijn staart was tussen zijn poten gegleden. Hij was er nou eenmaal heel gevoelig voor als iemand tegen hem begon te sissen. Zeker als hij er geen snars van begreep waarom opeens. Hij had haar toch alleen maar willen helpen? Haar koude blik had zijn oren opzij laten glijden en hij keek naar zijn poten. Hij reageerde eerst niet op haar opmerkingen. “Ik loop wel alleen.” Fluisterde hij toen zacht. Hij ging zitten om te wachten totdat ze weggelopen was. Hij moest nadenken, verwerken wat hij net over hem heen had gekregen. Hij snapte het niet. Hij hield zijn blik op zijn poten gericht en wachtte totdat ze weg zou gaan.