Is she there? [open]

Een hopeloos gemiauw weerklonk uit zijn keel en onrustig ijsbeerde hij langs de geurende lijn, die de clans van elkaar scheidde. Hij bevond zich op het punt waar ongeveer alle clans wel een gemeenschappelijk land hadden, maar zijn gouden blik was slechts gericht op het shadowclan gedeelte. Al even had hij zich slechts in zijn gebied gehouden, maar de drang om een kijkje te nemen aan de overkant had hem nu overgenomen. Met zijn oren tegen zijn nek aangedrukt ging hij zitten en snuffelde. Nee. Hij rook haar zoete geur niet en dat deed hem pijn. Straks was ze hem in de tussentijd al vergeten? Zou het zo zijn? was hij slechts een figurant geweest in haar leven?
Waarschijnlijk wel.

OOC: Open!

Enkele netelstengels hingen in haar mond, tot ze er bijna uitvielen van verbazing. Rook ze daar nu een vissengeur? Nieuwsgierig en een tikkeltje geërgerd liep ze er heen, die stomme waterratten wisten toch wel dat het gevaarlijk was zo dicht bij de Shadowclangrens? Ze volgde de schaduw, al viel haar altijd rode vacht behoorlijk op. Dus besloot ze maar direct open te zijn. Zonder schaamte stapte ze naar de waterrat toe. Voorzichtig legde ze de planten neer en keek ze de kater met een licht opgetrokken wenkbrauw aan. "Wat doe jij hier?" Haar toon was kil, maar op een of andere manier ook vragend, het was een rare combinatie.

Er verscheen een sterke shadowclan geur en zijn oortjes kwamen enthousiast overeind, om ze vervolgens direct weer tegen zijn nek aan te drukken. In plaats van de gehoopte witte vacht, verscheen er een rossige. Een met een zeer onaardige blik. Cedarpaw, die al van grote bouw was, besloot zich echter niet klein te maken, maar zijn blik werd wel op de grond gericht. "Ik .. eh.." Hij stamelde wat, maar besloot uiteindelijk maar te liegen. "ik keek of de prooi die over de grens was gestoken nog terug zou komen. Helaas was dit niet het geval."

De kater tegen over haar was ook behoorlijk groot zag ze, nu ze dichterbij kwam. "Ik .. eh.." Ze keek hem vragend aan, haar snorharen bewogen kort. "ik keek of de prooi die over de grens was gestoken nog terug zou komen. Helaas was dit niet het geval." Leugens, maar ze negeerde het en speelde rustig mee. "Jammer," Miauwde ze quasi-vriendelijk, "Is er dan te weinig prooi op jullie watergebied?" Ze gruwelde van water en snapte niet hoe die Riverclankatten zichzelf vrijwillig in de rivier gooide. Stel je voor dat zij dat zou moeten doen, nee, dan zou ze liever passen. Al deed ze soms wat te overmoedig, zo gek was ze nu ook weer niet.

Hij was een angsthaas en de verandering van haar toon bracht hem rillingen over zijn lijf. "Is er dan te weinig prooi op jullie watergebied?" Hij bleef even stil en schudde vervolgens zijn kopje zonder te twijfelen. "Nee, maar een verspilde prooi is altijd jammer." Zei hij wat kalmer, al bewoog zijn grijze staartje nog altijd licht trillend.

De kater was duidelijk een bangerik, maar de rode kattin mocht eigenlijk niet veel zeggen. Vechten kon ze absoluut niet goed en jagen was nu ook niet haar beste vak, enkel planten en kruiden kon ze nog wel. Maar dat hoefde deze waterrat voor haar natuurlijk allemaal niet te weten, bluffen ging haar voor nu prima af. "Verspilde prooi, laat me niet lachen. Ik wed dat je hier voor iemand kwam." Blufte ze, maar ook dat hoefde de kater niet te weten.