A Winner is a Dreamer who never gives up

Pijlsnel rende Flashpaw over de vlakte. De trainingen waaraan hij zichzelf had onderworpen begonnen hun vruchten af te werpen. Zijn conditie was een stuk verbeterd en hij had het gevoel dat hij steeds sneller werd. Eerst was het constant rondrennen een verschrikking voor hem geweest, maar de rossige kater begon er plezier in te krijgen. Het werd ook een manier om de frustratie kwijt te raken die zijn zus hem bezorgde. Ze werd steeds afstandelijker en Flashpaw wist niet hoe hij haar kon helpen. Hij werd er wanhopig van.

Flashpaw kwam aan bij het kleine meertje, en hij stopte met rennen om te drinken. Ondanks het rennen voelde hij zich nog fris en hij merkte niet dat zijn vacht langzaam bezweet begon te raken. Ja, zijn training werkte echt.

-Eerste post voor Brokenpaw

Met erg grote en snelle passen was de poes het kamp uitgegaan. De poes had net gegeten, maar had geen pauze genomen voordat ze hard het kamp uitging. Eerst was ze hard aan het rennen voor een lange tijd. Dan bracht ze zichzelf op haar topsnelheid om daarna weer op een normaal tempo te gaan rennen. En dat telkens weer opnieuw. Maar haar conditie was nog niet geweldig, waardoor ze dus een tijdje moest gaan lopen. Ze ging over de mooie velden van de Windclan en keek om zich heen. Het was warm en het enige wat je kon horen was haar zware ademhaling en de wind. Broken was de laatste tijd hard aan het trainen geweest. De poes was niet zo slim, maar fysieke dingen kon ze best goed. In de verte kwam het kleine meertje tevoorschijn en ze besloot met een looppasje ernaartoe te gaan. De poes bracht haar hoofd boven het water om een paar slokken te nemen, daarna ging ze naast het meer zitten. Er leek niemand te zijn en opnieuw klonk alleen haar ademhaling en de wind. Toch klonken er al snel snelle passen die leken te naderen. Zoals voorspelt kwam dan ook de rode kater Flashpaw aanrennen, maar hij stopte al snel. Zijn vacht was een beetje bezweet, zoals dat van Broken. Flash? Wel een toepasselijke naam leek het zo. Broken had haar lelijke naam gekregen van de clan, een reden was hier niet duidelijk voor. Zonder enige aarzeling ging ze staan en draaide ze zich om naar de kater. "Hallo Flashpaw.", zei ze op haar vriendelijke, maar dommige toon. Daarna ging ze zitten en keek naar grond, om niet te lang oogcontact te maken.

"Hallo Flashpaw.", Verrast keek de rossige apprentice op. Hij dacht dat hij alleen was, maar toen hij nog eens keek zag hij de witte poes zitten. Hij kon zich haar naam nog herinneren, Brokenpaw heette ze. "Hey, Brokenpaw." Zei hij op een vriendelijke toon. Hij merkte dat hij nog een beetje hijgde van het rennen, maar zijn lichaam herstelde zich snel en zijn ademhaling werd al regelmatiger. Brokenpaw liep naar hem toe en keek hem maar kort aan, daarna vermeide ze oogcontact. Flahpaw merkte op dat ze er ook best wel moe uitzag. "Ben je ook aan het trainen?" Vroeg hij met lichte interesse. Zijn eigen mentor besteedde, maar weinig aandacht aan hem terwijl hij zelf niet kon wachten om nieuwe dingen te leren. Hij werd er gek van.

De rode kater keek haar verrast aan en Broken lachte om zijn reactie. "Hey, Brokenpaw.", zei hij op een vriendelijke toon. De kater was nog aan het hijgen van het rennen. Broken glimlachte naar hem en bleef samen met hem wachten tot het hijgen was afgelopen. Al snel hield het op. Haar staart lag stil op haar poten. "Ben je ook aan het trainen?", vroeg hij. Het was een soort van trainen geweest wat ze had gedaan, maar meer omdat het gewoon leuk was om te doen. Toch besloot ze te knikken. "Beetje conditie opbouwen.", zei ze maar. Deze witte poes was niet de slimste, en dat wist ze zelf ook, maar ze wist wel genoeg over de dingen die ze leuk vond. Broken voelde zich bloot zonder haar sterke zus Thornpaw aan haar zijde en ze bleef dan ook heel rustig voor haar doen. Thorn maakte altijd sterke opmerkingen waar Broken zelf niet erg goed in was, maar als Broken alleen was, was ze heel anders. "Jij hebt ook getraind zie ik.", ze keek naar zijn licht bezweette lijf terwijl ze dat zei. Ze kende Flash helemaal niet goed, maar ze wou hem wel leren kennen.

"Beetje conditie opbouwen.", Zei Brokenpaw, en Flash knikte. Persoonlijk vond hij de conditietraining de fijnste. Niet nadenken en gewoon doorgaan. Het was een van de weinige simpele dingen in zijn leven. "Jij hebt ook getraind zie ik.", Zei Brokenpaw. Flash knikte weer. "Ja, ik heb ook mijn conditie getraind." Hij kende Brokenpaw eigenlijk helemaal niet, behalve haar naam, en hij wist dat de andere apprentices vonden dat ze een beetje simpel was, maar tot nu toe had hij daar niet echt wat van gemerkt. Hij likte nerveus een paar keer over zijn vacht, die door de training heel erg door de war was geraakt. Hij wist in deze situaties nooit goed wat hij moest zeggen. "Ehm.." Begon hij nervues. "Mooi weertje he?"

De kater knikte. "Ja, ik heb ook mijn conditie getraind.", zei hij. Ze glimlachte nogmaals naar hem en daarna was er een korte stilte waarbij Broken bleef wachten tot Flash iets zou zeggen. Zelf wist ze niks, dus deed ze ook geen poging. Ze keek gewoon naar de grond. De kater begon nerveus zijn vacht te likken. En Broken moest lachen om zijn nervositeit. "Ehm.." Begon hij. "Mooi weertje he?". Dit had ze wel vaker gezien op zulke momenten. Ze giechelde als een echte poes en stond op. "Ja, het is geweldig weer.", zei ze met een glimlach terwijl ze naar de lucht keek. Toen was het haar beurt om wat te zeggen. Eerst wou ze misschien een wedstrijd voorstellen, maar ze had Flash zien rennen, en al was Broken best snel, Flash was waarschijnlijk nog sneller. Ze straalde het niet uit, maar ook zij begon nerveus te worden. Die stilte vond ze maar niks. De poes begon te lopen en liep naar het water. Speels gooide ze wat water naar de kater. Haar rechterpootje was er helemaal nat van geworden, maar dat maakte haar niet zo veel uit. De poes begon te lachen. "Nu moet je even afkoelen dan." Ze moest lachen om haar eigen grap en ze duwde de kater speels richting het water, om te proberen weer een beetje water in zijn gezicht te gooien. Je kon goed zien dat ze dit lief bedoelde, en allebei de katten zaten onder het zweet, dus ze konden wat afkoeling wel gebruiken. Je kan bij een eerste ontmoeting gewoon saai praten, of echt actie ondernemen. Broken keek naar de kater, om zeker te weten dat hij het wel oké vond.

Brokenpaw giegelde en Flash staarde verlegen naar zijn poten. Had hij iets verkeerds gezegd? Stond hij nu voor gek? Broken stond. "Ja, het is geweldig weer." Zei ze met een glimlach. Flash haalde stiekem opgelucht adem. De schade was beperkt gebleven. Er viel weer even een stilte. Hij had nooit echt een probleem gehad met stilte. Vroeger was hij een rustige kit, en vaak waren er ook lange stiltes geweest tussen hem en zijn moeder. Hij miste haar. Dat waren comfortabele stiltes waarbij niemand het erg vond dat geen van beiden iets had te zeggen. Maar op dit moment voelde hij zich ongemakkelijk. Brokenpaw liep naar het water en gooide opeens wat water naar hem. "Nu moet je even afkoelen dan." Verschrikte sprong hij op, maar toen hij zag dat ze het speels bedoelde, grijnsde hij. Speels duwde Broken hem richting het water, en probeerde weer water in zijn gezicht te gooien, maar Flash was haar te snel af, en voor ze iets kon doen liet hij met zijn poot ook wat water op haar gezicht spetteren. “Jij kunt ook wel wat afkoeling gebruiken.” Grijnsde hij. Voor zijn doen was dit een zeer wilde eerste ontmoeting, maar dat vond hij op dit moment niet erg.

De kater sprong verschrikt op, maar grijnsde al snel naar haar. Broken lachte naar hem toen ze zag dat hij meedeed. Met haar poot probeerde ze nog water op zijn snuit te krijgen, maar de kater was snel. En al snel zat er water op de snuit van de poes. "Jij kunt ook wel wat afkoeling gebruiken.” Grijnsde hij. "Hey!", zei ze op de speelse vrolijke toon naar hem. Met haar achterwerk duwde ze hem speels weg van haar. De poes duwde haar kop tegen de grond en viel op haar rug. Nu lag ze op haar rug met haar poten met een knikje tegen haar buik aan. Me haar poten begon ze tegen zijn borst te duwen. Ze bleef op haar rug liggen en keek kort naar de kater, om te zien wat hij ging doen. Na een tijdje ontspande ze haar poten en rolde ze weer op haar 4 poten. De helderblauwe ogen van de poes keken hem weer even aan. Broken vond het geen probleem om een ander aan te raken of aan te kijken, nu bleef ze echter wel op afstand, want ze wist niet of Flash het erg zou vinden. Ze was al aardig dichtbij gekomen, door bijna onder hem te gaan liggen, maar Broken was in het moment even vergeten dat Flash dat misschien niet leuk gevonden zou hebben. En Broken hield katten graag te vriend. "Kom dan.", zei ze met een glimlach op haar gezicht. Broken hield haar ogen op die van hem, om te kijken of hij het erg had gevonden.

"Hey!", Riep Broken vrolijk en ze duwde hem weg met haar achterwerk. Flashpaw grijnsde en keek haar een beetje plagerig en uitdagend aan. Hij zette zogenaamd dreigend een stap naar haar toe, toen Broken een koprol maakte en zich op haar rug liet vallen Met haar poten duwde ze tegen zijn borst en Flash keek haar even een seconde een beetje verschrikt aan. Hij was niet bepaald gewend aan fysiek contact met anderen, en hij voelde zich er ongemakkelijk bij. Het feit dat Brokenpaw ook nog een poes was maakte deze zaak er niet makkelijker op. De laatste katten waar hij lichamelijk gezien comfortabel mee was waren zijn familie. Na zijn ouders' dood was hij vervreemd geraakt van zijn zusje en sindsdien had hij geen echte vrienden meer gehad. Brokenpaw kwam weer overeind en nam weer even wat afstand. Had hij haar nu weggejaagd? Hij was even geschrokken, maar had verder geen problemen gehad met de stoeipartij. Ze keek hem glimlachend aan. "Kom dan.", zei ze. Deze keer had Flash geen tijd nodig om te denken. Snel en met flinke kracht sprong hij tegen de poes op waardoor ze haar evenwicht wel moest verliezen. Daarna keek hij haar alleen grijnzend en uitdagend aan. Toch een tikje bezorgd, bang dat ze zich had bezeerd.

De kater sprong hard tegen haar aan. Het was een aardige klap, maar daar lette ze niet op. Ze was alleen blij dat de kater zelf ook actie ondernam. De poes viel opnieuw op haar rug, maar rolde met een mooie beweging gelijk door. Weer op haar poten. Met haar hoofd duwde ze speels tegen zijn flank, als poging hem om te duwen. Broken was alleen niet erg sterk, dus er was een grote kans dat de kater gewoon zou blijven staan. Waarom zou de kater eerder zo geschrokken zijn? Waarschijnlijk was hij aanraking niet zoveel gewend als zij dat was. Eerst hield ze er ook niet van. Deze poes was dan ook erg anders geworden de laatste tijd. Na haar achterlating op het territorium als kitten was ze niet erg geliefd geweest in de clan, maar haar zus had daar verandering in gemaakt. Door soms onaardig te zijn en je te laten zien. Zijzelf kon op haar succes meeliften, maar of ze deze populairdere manier van leven leuker vond, wist ze nog niet zeker. Katers braken haar hart vaker en ze had vijanden die ze niet eens kende. Terwijl ze eindelijk vrienden kon maken kon ze ook bij haar zus zitten huilen om een andere kater die haar hart had gebroken. Toch ging ze elke keer weer op een kater in, als wist ze de gevolgen. Elke keer leek het weer de perfecte te zijn. Misschien had ze daarom de naam Broken? De witte poes lachte naar de kater. "Is dat alles wat je hebt?"

Zonder een kik te geven viel Brokenpaw op haar rug en rolde met een mooie beweging door. Deels opgelucht dat ze zich niet had bezeerd en deels teleurgesteld dat ze zo makkelijk was hersteld van zijn aanval, keek Flashpaw toe. Toen kwam Broken weer op hem af en duwde met haar kop hard tegen zijn flank. De witte poes was niet erg sterk, maar Flashpaw was zelf ook geen krachtpatser, dus hij wankelde en het duurde een paar seconden voordat hij zijn evenwicht terug had. "Is dat alles wat je hebt?" Vroeg ze. Eigenlijk wel dacht Flashpaw. Smokemask had geen enkele poging gedaan om hem te trainen, en hij wist eigenlijk niet goed wat hij moest doen. Toen kwam de perfecte aanval in hem op. Hij en Broken stonden nog steeds dicht bij het meer, en hij moest haar toch nog steeds terugpakken voor die splats water in zijn gezicht. Met kracht zette de rossige kater zich af en sprong weer tegen Broken op. Dit keer met meer snelheid en kracht en het had het gewenste effect. De poes tuimelde over de oever het ondiepe meertje in, maar Flash had niet voorzien dat hij er zelf achteraan rolde. Ze kwamen beiden in het water terecht en hij hapte paniekerig naar lucht, maar al snel kwam Flash erachter dat het meertje ondiep genoeg was om in te staan. Verontschuldigend keek hij Brokenpaw aan. "Het spijt me." Was het enige wat hij uit kon brengen.

Met veel kracht zette de kater af en kwam richting haar rennen. Ze had geen tijd om na te denken, en de kater kwam hard tegen haar aan. Deze keer voelde ze het wel echt op haar schouder. De poes zakte in elkaar, maar ging mee met de duw van de kater. Ze vloog zijwaarts het water in. Het water was erg koud. En ze kon niet besluiten of ze het erg vond of niet. Ergens wou ze lachen, maar ergens wou ze ook het water uitrennen en schreeuwen dat het koud was. Boos was ze niet, want in haar hoofd was het idee om hem in het water gooien ook wel opgekomen. Haar hoofd zat nog onderwater. De poes kon geen grip vinden op de grond, dus kon zich niet omdraaien. Ze voelde de grond met haar flank en ze begon een beetje in paniek te raken, want haar adem begon op te raken. Haar poten probeerden in paniek grip te vinden op de grond, maar haar poten kwamen niet boven het water uit. Het zou er wel erg dom uitzien. Iets zorgde ervoor dat ze haar hoofd boven water kon krijgen. Of ze nou grip had kunnen vinden of dat Flash haar geholpen had, ze kon weer ademen. Broken hijgde luid en hoestte zelf zacht, maar het was niet echt ernstig. De tenen van de poes konden makkelijk op de grond komen, haar schouders kwamen net boven het water uit. Geschrokken keek ze om zich heen en toen ze Flash zag ontspande ze. Nog was ze aan het hijgen. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Met haar natte haren keek ze naar de kater, die ook in het water lag. Hoe had hij dat voor elkaar gekregen? Nou, zij had het ook voor elkaar gekregen bijna te verdrinken in een ondiep plasje, dus ze liet het liggen. De poes keek even naar haar eigen lijf in het water, en ze begon bezorgd wat haren op de goede plek te leggen. Toen draaide ze zich naar Flash toe. "Het spijt me." , zei de kater. De poes keek de kater aan. Nog wist ze niet wat ze wou zeggen. Haar heldere blauwe ogen bleven hem even neutraal aankijken. Broken wou niet boos worden op hem en ze vond ook niet dat ze genoeg reden had hiervoor. De poes keek met een lach naar haar spiegelbeeld in het water. "Je nam dat wel heel letterlijk.", zei ze nog met een lach ertussendoor. Ze negeerde de verontschuldiging om zo te laten weten dat het niet nodig was geweest. Kort keek ze de kater weer aan en daarna begon ze naar de rand te lopen van het meertje om er dan met wat moeilijkheden weer uit te krabbelen. Naast de rand ging ze zitten. De poes begon nog niet met het schoonlikken van haar vacht, maar ging even zitten naast het water. Het was niet erg koud, maar de wind zorgde er wel voor dat de poes het erg koud kreeg. Broken bleef met een nette rug zitten, maar duwde haar poten zo dicht mogelijk bij haar lijf. "Ik heb het wel koud genoeg. Jij?", zei ze met een trillend lachje.

Brokenpaw spartelde een beetje hulpeloos rond in het water en even leek het alsof ze serieus in dit plasje zou verdrinken. Toen kwam ze boven en Flash haalde even opgelucht adem. Hij dacht serieus even dat hij haar had vermoord. "Je nam dat wel heel letterlijk.", Zei Brokenpaw met een lach. Een beetje verlegen staarde hij naar zijn spiegelbeeld. Even wou hij zich weer verontschuldigen, maar Broken zou daar toch niet op reageren. "Je vroeg er toch zelf om?" Antwoordde hij vervolgens met een kleine grijns. Hij plonsde achter de witte poes aan en krabbelde weer op de oever. Het was moei weer, maar dankzij het water had hij het koud gekregen. Hij ging op de oever zitten en probeerde zijn vacht een beetje droog te likken. "Ik heb het wel koud genoeg. Jij?", Vroeg Broken. Flash keek haar met een verlegen glimlachje aan. "Ja, We zijn inmiddels wel genoeg afgekoeld, vind je niet?" zei hij rilde.

"Je vroeg er toch zelf om?", antwoordde hij vervolgens met een kleine grijns. Broken lachte zacht om zijn opmerking. "Je hebt gelijk", gaf ze als antwoord. De kater kwam haar achterna het water uit en begon zijn vacht schoon te likken. Broken begon ook haar vacht droog en schoon te maken. Er was een korte stilte, maar als snel gaf Flash antwoord op haar. "Ja, We zijn inmiddels wel genoeg afgekoeld, vind je niet?" zei hij. Ook hij was aan het trillen met een verlegen glimlach. De poes vond het nog wel jammer dat hij verlegen bleef, maar ze was al heel blij dat deze ontmoeting goed was gegaan. Nou, een soort van. Ze hadden amper gepraat en waren met zijn tweeën het water ingevallen. Of je dat een goede eerste ontmoeting kon noemen? "Ik ben zeker koud genoeg.", mauwde de poes naar hem met ook een verlegen glimlach op haar gezicht. Daarna bleef ze stil om haar halflange witte vacht droog te krijgen. Op een gegeven moment gaf ze het op. Het was schoon en minder nat, maar helemaal droog zou ze het niet krijgen. Ze was nu niet meer nerveus door de stilte die er was. Het leek wel fijn te zijn. Ze keek gewoon om zich heen en ze voelde geen drang om een gesprek te beginnen. Soms keek ze even kort naar Flash, maar trok haar mond helemaal niet open. Ze keek gewoon doelloos naar de grond, tot er een onderwerp in haar hoofd kwam. "Flash.", zei ze niet erg hard. "Vertel me eens over jezelf." Terwijl ze dat zei bleef ze naar de grond kijken, maar zodra ze klaar was keek ze hem met een glimlach aan.

"Ik ben zeker koud genoeg.", Zei Broken met een glimlach. Flashaw grijnsde verlegen en keek weg over de vlakte. Het was mooi weer en het territorium lag er zoals gewoonlijk mooi bij. De rossige kater hield van de uitgestrekte vlakten van Windclan, en hij kon het zich niet voorstellen dat er daadwerkelijk katten waren die liever hun hele leven tussen de bomen of in het water doorbracht. De leegte gaf hem een soort gevoel van vrijheid, dat hij over kon gaan waar hij wilde, en dat niets hem kon stoppen. Flashpaw gaf een paar likken over zijn vacht, maar wist wel dat hij die toch nooit volledig droog zijn krijgen. "Flash.", Zei Brokenpaw. Hij kee haar doordringend aan maar ze keek naar de grond. Niemand noemde hem ooit Flash. Zijn moeder had hem Flash genoemd, maar alle anderen noemde hem Flashkit en later Flashpaw. "Vertel me eens over jezelf." Vroeg de witte poes. Hij moest even nadenken over wat hij kon zeggen. "Er valt eigenlijk niet zoveel te vertellen." Zei hij vervolgens. "Mijn moeder is er niet meer, Mijn vader is verbannen, en mijn zus praat niet meer met me." Zijn familie maakte hem wie hij was. De standvastige zoon, de bezorgde broer dat was hij. Hij had geen idee wie hij anders zou kunnen zijn.

Toen ze de kater aankeek bleek hij haar doordringend aan te kijken en zij keek geschrokken weer terug naar de grond. Opnieuw was er een korte stilte, maar deze keer was het een stilte om in na te denken. "Er valt eigenlijk niet zoveel te vertellen.", zei hij vervolgens. "Mijn moeder is er niet meer, Mijn vader is verbannen, en mijn zus praat niet meer met me." Na zijn woorden keek ze hem aan. Ze vond het zielig voor hem, maar een knuffel geven was nu nog niet echt een optie. Ze hield het maar op hem aankijken. "Nou," antwoordde ze. "Dat is een mond vol.", zei ze met een soort opvrolijkend lachje naar hem. "Mijn familie heeft niet eens de moeite gedaan me te leren kennen. Dus ik denk dat ik een hoop drama ben ontlopen zo." De poes lachte erbij, maar soms was ze hier wel erg verdrietig over. Flash leek wel erg veel problemen te hebben gehad met familie en op zo'n moment was ze wel blij dat ze haar vader en moeder nooit gekend had. Waarom praten we eigenlijk over zo'n gevoelig onderwerp?, bedacht de poes zich. Kort schudde ze haar hoofd. "Ik heb Thorn natuurlijk wel nog.", zei ze op een nep vrolijke toon en weer een nep lachje. "Nog vrienden?", zei ze op een licht afwezige toon. De poes bleef naar de grond kijken. Familie was drama en het was ook stom van haar om over dat onderwerp te beginnen. Bij haar bracht het geen leuke gedachtes omhoog. Thornpaw telde natuurlijke voor 4 familieleden, zo'n sterke band had ze met haar. En dan had je Reckpaw, geen familie, maar hij voelde toch als een ouder broer. Haar ogen boorden zich in die van Flash, wachtend op een antwoord.

"Nou," antwoordde Broken. "Dat is een mond vol.", Ze lachte en Flashpaw glimlachte een beetje verlegen terug. Wat zat hij nou weer zielig te doen? Blijkbaar kon hij geen een gesprek voeren zonder zichzelf tien keer voor gek te zetten. "Mijn familie heeft niet eens de moeite gedaan me te leren kennen. Dus ik denk dat ik een hoop drama ben ontlopen zo." Vertelde Broken terwijl ze erbij lachte. Flashpaw schudde lichtjes zijn hoofd. Dit was een van die momenten waarop hij weer even filosofisch moest doen. "Je mist inderdaad een hoop gedoe." Zei hij serieus. "Maar je mist ook een hoop goede dingen. Veel katten vergeten die, maar ik houd me er stevig aan vast. Het is tenslotte het enige wat ik nog van ze heb." Hij keek weer een beetje beschaamd naar zijn poten. Ging hij nou vertellen hoe geweldig familie was aan een kat die er geen had? "Ik heb Thorn natuurlijk wel nog.", Zei Broken met een lachje. Flash had de poes al wel eens eerder gezien, en gehoord. "Daar heb je dan wel meer dan genoeg aan denk ik zo." Zei hij met een glimlach. "Nog vrienden?", Vroeg Broken. Flash schudde een beetje afwezig zijn hoofd. Hij was niet zo close met de anderen, en ook al was het soms eenzaam, hij waardeerde de rust wel.

"Je mist inderdaad een hoop gedoe." Zei hij serieus. "Maar je mist ook een hoop goede dingen. Veel katten vergeten die, maar ik houd me er stevig aan vast. Het is tenslotte het enige wat ik nog van ze heb." Broken keek hem kort aan en ze kreeg een brok in haar keel. Hoe was het van zo vrolijk naar zo'n dramatisch onderwerp gegaan? Ze moest niet huilen, maar ze keek wel verdrietig naar de grond. Deze rode vriend van haar was niet echt goed in troosten, of wel? De poes bleef geconsenteerd naar één punt op de grond kijken, zodat er geen tranen zouden losbarsten. Normaal had ze een kater al lang op zijn bek geslagen, omdat hij haar aan het huilen aan het maken was. Maar deze poes bleef geduldig zitten. Nog één beweging en ze zou losbarsten. "Daar heb je dan wel meer dan genoeg aan denk ik zo.", zei hij met een glimlach. Broken deed de moeite niet om hem aan te kijken toen ze opnieuw een neppe glimlach liet zien aan Flash. De witte poes schudde met haar hoofd de brok uit haar keel en keek hem aan. Geen glimlach, maar het bijna-huilen-gevoel was weg. Flash schudde zijn kop op haar vraag. Geen vrienden? Nou, op dat gebied vulden ze elkaar goed aan dan. De ene geen familie en de ander geen vrienden. "Sorry," besloot ze te zeggen. "We moeten een ander onderwerp pakken." Toen ze dat zei kwam er toch nog 1 traan uit haar oog, maar met haar witte pootje wist ze het snel weg te vegen.

- Laaaaat & drama >:3 -

Oh Starclan, nu had hij het echt verpest. Hij ook altijd met zijn stomme gedoe, er was een reden dat hij geen vrienden had, en eigenlijk zou hij gewoon bij andere katten uit de buurt moeten blijven, maar steeds trapten er weer katten in om met hem te praten. Broken keek hem niet aan maar Flash wist dat hij haar had gekwetst. "Sorry," Zei ze. "We moeten een ander onderwerp pakken." Flash knikte. Dat was een beter idee. Hij spotte hoe Broken een traan wegveegde, maar besloot het te negeren. Ze moesten dit nu gewoon vergeten. Hij keek een beetje verlegen voor zich uit, niet wetend waar ze over moesten praten. Waar praten de andere katten over? Het weer? Training? Dat laatste was niet iets waar hij over mee kon praten aangezien zijn mentor nog geen een keer naar hem had omgekeken. Flash keek Broken een beetje nerveus aan, zonder iets te zeggen.

-Flash is really uncomfortable xD

Het was grappig hoe Flash niks zei. Moest ze nu zelf wat verzinnen? Broken wist niet meer wat ze moest doen. Nerveus keek ze om zich heen. Zouden ze samen teruglopen naar het kamp? Deze poes was niet goed met dit soort situaties en voelde zich dan ook hulpeloos. Flash leek het niet zelf te kunnen en Broken wist niet meer wat ze moest doen. Ze had hem geholpen en ze had alles gedaan wat mogelijk was, en nu zou hij zelf even een plan moeten verzinnen. Broken was niet boos, maar had besloten dat hij zichzelf moest redden deze keer. De blauwe ogen van de poes bleven hem aankijken tot hij wat zou zeggen. Haar staart ging lichtjes op en neer. Het begon al donker te worden en het werd steeds kouder. De wind was dan ook nog erger geworden dan eerst. Opnieuw begon de poes te trillen, niet hard, maar je zag het wel. In lichte paniek begon ze haar vacht nog droger te likken. Wachtend op een antwoord van Flash, die hopelijk vanzelf zou komen.

-Nu mag Flash wat gaan zeggen. >:3 -

Onderwerp: Re: A Winner is a Dreamer who never gives up