Staring back at me

Met snelle passen liep hij achter het diertje aan. De eekhoorn schoor rechts weg, maar hij reageerde sneller en onderschepte zijn plotse beweging door zijn poten van onder zijn lichaam weg te kapen. Snel reageerde hij door zijn tanden naar voren te zetten en zo de vallende eekhoorn bij de nek te pakken. Hij spande zijn spieren op en plaatste zijn ene poot netjes naast de ander en sprong op waarna hij netjes lande, nog wat verder glijdend door het glibberige oppervlak. Hij staarde even naar de plek waar hij net had gestaan. Hij loste de prooi en zuchtte even luid. Saai.

{Daddy <3}

Nauwelijks zag Thrushdive Snowynight nog. Dit was hem gaan opvallen sinds de kittens Apprentices geworden waren; als of dit afstand had gecreëerd. Wat hem ook opviel, was dat hij meer optrok met Fawnstep. Gevoel was nog steeds een ding waar Thrushdive een hekel aan had; gezien hij dit nooit onder controle had en er altijd te lang over na dacht. Dit belemmerde hem dan ook in zijn dagelijkse bezigheden, zoals nu, jagen voor de clan. Maar in plaats van jagen; piekerde hij, tot hij zijn zoon; Lurkingpaw tegen het lijf liep. "Nette vangst, zoon!" Begroette Thrushdive Lurkingpaw die zojuist een eekhoorn gevangen had. En hoe.

"Nette vangst, zoon!" Ietwat verrast keek hij op. Het was zijn vader, Thrushdive. Wel meteen klaarde er een soort mist in zijn kop bij het zien van zijn vader. De gevlekte kater neeg zijn kop kort uit respect voor de kater en keek hem toen aan met ogen die normaal ijs uitstraalden, maar in zijn nabijheid waren ze ietsje zachter, maar nog steeds niet normaal. "Bedankt, vader," zei hij kort waarna hij even keek naar de eekhoorn. Na enkele tellen keek hij terug naar de tabby. "Hoe gaat het met je?" Vroeg hij vervolgens. Wat bijpraten... Kon toch geen kwaad?

Hij was trots op hoe zijn kittens zich ontwikkelden, al brachten zijn monsters zich zelf wel in grote drama verhalen. De roddels ontgingen zijn oren niet. "Hoe gaat het met je?" Vroeg Lurkingpaw toen. "Met mij gaat het goed," miauwde hij. Dat zijn gevoelens veranderd waren van richting hoefde Lurkingpaw nog niet te weten. "En met jou dan?" Vroeg de gestreepte kater.

"Met mij gaat het goed," zei zijn gestreepte vader. Daarbij knikte de zoon van deze kater kort. Dat was goed. "En met jou dan?" Hij knipperde even kort met zijn ogen. "Het gaat erg goed," zei hij vervolgens, zeker nu hij eindelijk van alles van zijn hart had kunnen krijgen, het leven voelde veel beter aan zo. "Maar weet jij waar mam is? Ik heb haar de laatste tijd niet veel gezien..." zei hij vervolgens dan maar. Hij had altijd veel om zijn moeder gegeven en vond het jammer dat hij haar niet meer zoveel zag.

Thrushdive glimlachte toen zijn zoon vertelde dat het heel erg goed met hem ging. Dat was mooi nieuws om te horen als vader zijnde. "Doet me goed omdat te horen," miauwde hij, waarna hij de vraag over Snowynight ontving. Thrushdive hield zijn gezicht zoals hij was. "Ik weet niet wat ze allemaal uitspookt, om eerlijk te zijn," miauwde hij luchtig. "Maar, wat maakt dat het zo goed gaat, Lurking?" Vroeg hij warm.