Evil Coat {OPEN}

De kleine pootjes van de kitten met de gebroken witte vacht trippelde over de drassige grond. Kort was ze uit haar kamp gelopen. Meestal kon ze nergens heen zonder Ermine, maar dat had ze nooit een probleem gevonden. Waarom zou ze?
Vroeg in de ochtend was ze weggeslopen. Het was moeilijk gegaan, maar wel met succes. Meerdere keren was ze tegen één van haar familieleden aangekomen zonder ze wakker te maken. Daar was ze erg trots op, en ze liep dan ook met haar borst vooruit naar de tweebeengebieden. Ze had veel aan haar moeder gevraagd over alles buiten haar elite. De Bloodclan stond voor haar gewelddadigheid en de moordenaars. Anderen om haar heen waren dan ook wel zo. Je werd beloond met tanden bij elke moord, en je pakt een halsband af van een hulpeloze kittypet om erbij te horen. Zij was anders, zo leek het anders wel. Maar de geur van de elite droeg ze wel. Misschien kon ze haar elite lief maken? Dat was niet mogelijk, maar dat zag ze liever dan weggaan bij haar familie. Het was natuurlijk ook onmogelijk, maar het waren dan ook kittengedachten. Ze bleef denken over hoe anderen haar zagen. Zouden anderen bang voor haar zijn? Zou de kwade jas die ze aan had haar anders maken?
Het tweebeenpark waar ze in liep was niet ver van het kamp waar ze woonde. Er leken geen anderen te zijn. En omdat het zo vroeg was, waren er ook geen luie tweebenen. De zon was nog niet op gekomen en het was erg donker waardoor de kitten erg opviel met haar bijna witte vacht. Heel erg stil bewoog ze ook weer niet. Het was meer huppelen wat ze deed. Haar borst vooruit haar, blije oogjes naar voren. Misschien zou ze nog een kittpet tegenkomen? Maar iedereen was hier welkom, van clankatten tot kittypets. Bij het ergste geval ging ze gewoon rennen naar het kamp. Bloodclan was geen gevaar voor haar, maar Rogues konden haar zo uitschakelen. Al zag Flutter niet waarom je een klein kittentje zou doden.
Een geluid klonk. Het was niet hard en ze kon niet plaatsen wat het was. Een andere kat? Blij huppelde ze richting het geluid. Ze dacht niet na over dat er misschien juist gevaar kon zijn.

{OPEN}

Bonepaw had nog herinnerd dat hij naar Skinny Love moest, anders zou hij te weinig informatie naar haar toe brengen. Hij voelde zich namelijk best wel gestrest dat hij misschien straks verbannen zou worden, hij deed al zoveel verkeerd. Hij wilde niemand wat aan doen maar wist niet wat hij moest doen, de laatste tijd als hij een kat zag die niet in zijn Clan behoorde vermoorde hij die of verwonde. Het was namelijk best wel vreemd om te denken wat er allemaal mis kon gaan en helemaal nu, hij was niet meer de oude. Hij had al dagen tot Starclan gebit, alleen helpen deden ze niet. Toch moest hij blijven geloven, zou Starclan nog steeds aan zijn kant staan of zullen ze hem de rug toe keren. Hij voelde een harde stoot, een soort van klauw die door zijn hele lichaam heen schoot. Hij moest daar weg, hij moest hier weg. Wat was hier, hij staarde in het rond. Hij was in het tweebenerpark, dat wist hij. Hij was hier namelijk een keer verdwaald geraakt en zag toen Skinny, blijf bij je gedachtes. Ik ben geen Bloodclanner, klonk er door zijn hoofd. Zijn ogen versmalden, zijn klauwen verbreden. Hij had de Bloodclan geur geroken, deze rook bitter. Hij volgde deze geur door het park heen, niemand kon hem tegen houden van zijn doel. Hij zag een kleine kitten met prachtige blauwen ogen die sprankelde in het licht, hij kon toch geen kitten aan vallen. Zijn gedachten was weg van wat hij deed, hij rende met volle sprint naar de jonge witte kitten toe en sloeg met zijn linker klauw tegen haar poot aan. Vloeren eerst daarna komt het bloeden, even schudden hij zijn hoofd.

Kort leek er niets te zijn. Ze zag niks en leek ook al helemaal niks te ruiken. Wat was dat geluid dan? De kleine poes begon banger te worden. Ze was gestopt met lopen en was bang in het rond gaan kijken. Maar voordat ze ook maar iets zag voelde ze een harde klap tegen haar kleine lijf. Eerst bleef ze staan, maar de kracht die erachter zat liet haar toch vallen. Een prikkend gevoel voelde ze op haar linkerflank. Zachtjes piepte ze van de pijn, maar besloot al snel dat ze niet wou liggen. Ze was niet erg verwond dus opstaan ging nog wel, maar toen ze eenmaal stond durfde ze niet te rennen. Een tabby kat die wel iets ouder leek dan haar stond voor haar. Bang keek ze hem aan. De geur die hij had kon ze niet plaatsen, maar het was anders dan dat zij rook of haar moeder. Moet ik wat zeggen? Voorzichtig begon ze achteruit te krabbelen tot ze tegen een boom aankwam."Laat me met rust.", zei ze zacht."Alsjeblieft?"

Bonepaw liep met woeden op de witte kitte af, stap voor stap. Zij liep steeds meer naar achteren tot een boom verder op, deze zal hij een plaats geven. "Laat me met rust." piepten de kitten zacht, "Alsjeblieft?" vervolgde ze. Zijn klauwen zaten onder het bloed, hij wilde het niet maar wilde het toch. Hij wist niet wat hij moest doen, zijn leven was al ver van kapot. Niemand had ooit aan hem gedacht dus zal hij niet aan een ander denken, hij sloeg volop met zijn klauw op de kop van de kitten. Hij wilde bloed zien, hij wilde het oplikken. Hij wilde wraak, hij wilde katten hun bloed zien. Niemand zou hem kunnen verwonden zelfs Claw niet of dat hoopte hij dan, hij had een keer tegen de kater gevochten. Nooit kon hij winnen sinds dat hij de Riverclan kater verwond had was hij een monster, een monster van pijn een monster die op vechten uit was. Hij wilde niet meer denken en sloeg daarna naar het gezicht van deze witte kattin, hij wilde het niet meer zien. Het lijden wat hij had, anderen zouden maar moeten lijden. Hij liet een strenge grom horen en gaaf daarna een klap tegen het witte pootje aan van de kitten, hij haalde zijn kop naar haar oor toe en fluisterde. "Zal je mijn naam onthouden? Zal jij het aan al jouw Clangenoten vertellen?" Siste hij waarna hij weer een klap uitdeelden. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en greep haar met zijn scherpe tanden bij haar nek vel en wierp haar weg, hij was best wel nieuwsgierig wat dit kleintje in zich had.

Hij rook bloed en opzich vond hij dat niet eens zo erg. De geur van bloed was hij wel gewend en de geur stelde hem vaak juist gerust, het biologeerde hem. Op sommige momenten moest hij oppassen dat het hem niet gek maakte, maar deze bloedgeur liet zijn haren overeind reizen. Het was het bloed van een BloodClanner en ook dat interesseerde hem nooit zo, maar wel als het het bloed was van één van de kittens. Hij had een zwak voor kittens want het deed hem aan zijn eigen kittens denken, al wist niemand dat en dat wilde hij ook mooi zo houden. Met een kwade grauw schoot hij overeind, hij had in het hoge gras gelegen om even tot rust te komen en alleen te kunnen zijn. Toen het tot hem door drong dat de geur van de kitten vermengt was met de geur van ThunderClan en niet zomaar een geur maar de geur van die irritante apprentice werd hij alleen nog maar gefrustreerder. Ooh ja leuk, dat kon hij er echt wel bij hebben. Hij zette zijn gewicht op zijn achterpoten en schoot vooruit in de richting van waar de geuren vandaan kwamen. Hij remde niet af toen de twee katten voor hem verschenen, maar versnelde juist nog meer. Hij stak zijn schouder vooruit en beukte hardhandig de ThunderClanner omver. “En wat heeft dit te betekenen?” Siste hij. Zijn ogen schoten vuur terwijl hij naar de andere kater keek. In zijn ooghoek keek hij naar de kitten, die Flutter bleek te zijn. Hij had haar nog nooit gesproken maar hij wist wie ze was, de dochter van Caraphernelia. Hij hoopte voor de ThunderClan kater dat ze niet te erg gewond was, anders zou hij het karwei van de vorige keer toch nog afmaken.

De kater leek niet te stopen en ze keek bang om zich heen. Waar kan ze heen? In de paniek leek niks een goede plek te zijn om naartoe te rennen. De klauwen van de kater gingen over haar gezicht en ze wist nog net de blijven staan van de klap. Het begon erg te prikken en er kwam wel degelijk bloed op haar witte vachtje, net zoals op haar zij. Het was nog niet verschrikkelijk erg en ze zou nog kunnen rennen. Toen ze net weer haar evenwicht had kunnen vinden, keek ze naar voren. Met een paar snelle stappen probeerde ze langs de kater te komen, die sloeg echter haar poot waardoor ze hard op haar neus viel. "Zal je mijn naam onthouden? Zal jij het aan al jouw Clangenoten vertellen?", siste hij waarna hij weer een klap uitdeelden. Ik ken je naam niet eens! Hoe kan ik hem onthouden? Met een bange blik keek ze de kater aan. Wat wou hij daarmee zeggen? Clankatten waren toch nooit zo? Vooral niet tegen kittens. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en pakte haar op, om haar daarna een eindje weg te gooien. Ze kwam hard neer op het tweebeenpad en dat deed dan ook wel even pijn. Een huilend geluid kwam uit haar keel en ze piepte zacht toen ze opstond. Haar linkerzij, rechterzij en gezicht lagen al open. De poes vergat zijn vraag compleet en keek de kater boos aan. "Ga weg!", riep ze hard. Ze liet haar stem zelfverzekerd klinken, maar dit was natuurlijk niet het geval. De witte kitten had besloten te blijven staan. Haar hoofd liet ze hangen en één bloeddruppel viel op de grond. Wat dacht die kater wel?! Hierheen komen, zonder dat het zijn territorium is en een kittentje aanvallen? De poes verbeterde haar eigen gedachtes. Misschien heeft hij een goede reden om haar pijn te doen? Nee, dat sloeg nergens op. Een bekende geur naderde. Deze geur had ze vaker geroken, maar nog nooit zo dichtbij. Al snel kwam een zwarte kater hard tegen de kater aan. En geschrokken keek de kitten op. De zwarte kater herkende ze als Claw. “En wat heeft dit te betekenen?”, siste hij. Kort keek hij naar haar, en Flutter deed haar borst naar voren. De zwarte kater was alweer naar de andere kater aan het kijken. De gewonde poes nam deze tijd om even naar haar eigen lijf te kijken. Beide zijdes waren rood geworden, net zoals haar gezicht. Ze wist niet wat ze moest denken. Moest ze hem haten of het hem niet kwalijk nemen? De bloodclan was duidelijk haar lieve en vrolijke karakter aan het beïnvloeden, dat zag ze zelf natuurlijk niet.

Bonepaw keek naar de jonge kitten, hij zou klaar zijn om het beestje te vermoorden. Hij liep naar de kitten toe en legde deze poot tegen de kitten aan, "Ga weg!" schreeuwde de kitten. Hij lachten, en was klaar om zijn nagels uit te zetten op het kopje. Hij voelde veel gewicht op zijn flank komen, hij probeerde recht te blijven staan en draaide zich naar de kat toe. Het was een zwarte kat, hij wist dat het Claw was. Een grom ontstond in zijn mond, “En wat heeft dit te betekenen?” Vroeg de Bloodclan leider streng. Hij staarde streng naar de kater, alleen zijn grijns kwam te voorschijn. "Toying," Zei hij rustig en nam een paar stappen al afstand van deze kater zodat hij het voordeel kon gebruiken van afstand, "ik zal je nog zien en een gevecht tegen je beginnen op een ander..... Moment." Sprak hij met een blik naar de kitten en draaide zich om. Wraak zal komen, wraak voor hem pijn te doen. Niemand had medeleven met hem, iedereen wilde liever zijn kop omhakken. Alleen zou hij dat dan ook niet met andere hebben, hij staarde naar de verte maar was klaar als er op hem gesprongen zou worden. Hij liep weg met vlugge stappen, hij was hier klaar voor zijn part. Hij rende daarna door de plaatsen van de stad hij zou die twee niet vergeten, wel misschien sorry zeggen tegen Flutter maar Claw zal hij nog wraak tegen hebben.

~Bone is het topicje uit

"Toying," zei hij rustig en hij nam een paar stappen afstand van Claw. Haar oogjes keken de kater bang aan bij het antwoord. Flutter wou naar Claw toe rennen en zich achter hem verstoppen, maar ze besloot toch maar op haar plek te blijven staan. Ze kende hem niet en of je dat zomaar bij hem kon doen was haar niet duidelijk. Nu ze de tijd had om over haar wonden na te denken, begonnen ze erg te prikken. De krassen over beide flanken en haar neus, maar ook haar rechterpootje voelde erg zwak aan. Had hij het zo hard geraakt? De kater keek haar aan en ze duwde haar rug omhoog om zich groter te laten lijken. "ik zal je nog zien en een gevecht tegen je beginnen op een ander... moment." Ze schrok van zijn woorden en tranen sprongen in haar ogen. Wat als ze hem weer zou tegenkomen? Maar dan helemaal alleen, zonder Claw of hoe dan ook, die haar kon beschermen. Dan zou ze het niet overleven. Verschillende scenario's speelden zich af in haar hoofd en tranen begonnen over haar wangen te rollen. Meestal probeerde deze poes niet te huilen tegenover anderen, maar nu kon ze het niet laten. Een paar snikken ontsnapten uit haar mond en ze ging zitten terwijl ze naar de grond keek. Een mengsel van pijn en bangheid had ze de hele tijd vastgehouden, en nu kwam het eruit. Al was dit het slechtste moment om dat te doen natuurlijk. Meerdere snikkende geluiden volgden en ze hoorde de stomme grijze kater weglopen. Ze wou niks zeggen. Ze wou geen preek horen over hoe zwak ze wel niet was. De poes wou niet eens weten wat Claw wel over haar zou moeten denken.

Hij zei geen woord toen de ThunderClanner begon te praten. Het interesseerde hem niet wat hij te melden had, als hij maar heel snel uit zijn blikveld verdween. De andere kater irriteerde hem steeds alleen maar en de arrogantie dat hij dacht dat hij hem aankon was bijna lachwekkend. Toen de Thunderclanner er vandoor ging staarde hij hem enkel aan. Hij had nog steeds geen woord meer gezegd. Zijn oren bewogen toen Flutter begon te huilen en hij draaide zich naar haar om. Hij liep naar haar toe en ging voor de jonge kitten zitten. “Flutter.” Sprak hij op zijn normale strenge en ijzige toon. “Die achterbakse ThunderClanner is jou tranen niet waard, kom kop op.” Hij gaf haar een zacht duwtje tegen haar schouder, wel zo dat hij haar niet nog meer pijn deed. Hij werd een beetje zenuwachtig van haar gehuil, want hij wist niet wat hij er mee aan moest. Hij was niet goed in troostende woorden of complimentjes, dus zou hij het alleen maar erger maken als hij niet oppaste. Toen zuchtte hij zacht en pakte hij haar op, om haar zachtjes op zijn rug te zetten. “Niet bang zijn.” Zijn stem klonk zowaar wat vriendelijker. “Pas in het vervolg goed op voordat je besluit om het kamp uit te gaan.” De vriendelijkheid was weer uit zijn stem verdwenen en hij begon terug in de richting van het kamp te lopen.

“Flutter,” zei de zwarte kater op zijn normale toon. Die vrolijke naam van haar uit zijn mond, klonk erg raar. “die achterbakse Thunderclanner is jou tranen niet waard, kom kop op.” De witte kitten keek op en keek de grote kat kort aan. Ze knikte en sloot haar ogen. Het snikken hield niet gelijk op, maar ze probeerde met al haar kracht het binnen te houden. Ze voelde een licht duwtje tegen haar zij, daarbij opende ze haar ogen. Met haar nog vochtige ogen keek ze Claw in aan. Het leek alsof hij wat ging zeggen, maar in plaats van woorden, kwam er een zucht uit. Met een vragende blik keek ze hem aan. Claw pakte haar op en legde haar op zijn rug. Ze schrok van zijn reactie, maar werkte hem niet tegen. “Niet bang zijn. Pas in het vervolg goed op voordat je besluit om het kamp uit te gaan.” Eerst klonk hij vriendelijker, maar dat was al snel weer verdwenen. De poes zuchtte en ontspande haar lichaampje op zijn rug. "Sorry", zei ze zacht als antwoord. Daarna sloot ze haar ogen opnieuw.

- Kies maar of je nog wil reageren Julia. Anders is het topic afgelopen. ^^-