This stupid little thing called love

Look for me,

When I am lost.

Walnut had de hele dag al rondjes gelopen om het kamp, een paar muizen gevangen die terug gebracht en vervolgens lag ze te piekeren voor haar den. Een tijd geleden had ze besloten Creamy nooit te vertellen wat ze voelde, maar het gevoel werd alleen maar groter en kon alleen maar los gelaten worden door middel van woorden. Dus Walnut was vervolgens weer opgekrabbeld en richting Fourtrees gegaan. Een plek die haar geschikt leek om het te vertellen, of tenminste na te denken. Want de kans was klein dat Creamy zich daar nu ook begaf. Haar kleine stapjes werden bepaald door haar gedachten die regelmatig afdwaalde en er voor zorgde dat haar hart bijna uit haar borstkas sprong. Hierdoor duurde het wat langer voordat de poes eindelijk aan kwam bij de vier machtige bomen. De zon begon al te dalen en een koude avond wind jaagde door haar bruine vacht. Ze moest opschieten. Eenmaal onder één van de bomen ging ze zitten en keek ze recht voor zich uit. Precies het zelfde wat ze had gedaan toen de kat voor het eerst ontmoet had. De bomen waaide mee met het geluid van de wind en zorgde ervoor dat Walnut een beetje rustiger werd. Nu kon ze rustig wachten en haar gevoelens/gedachtes op een rijtje zetten.

Creamyfrost

words:215 // tag:Creamyfrost // notes:

thanks <3

Vier crèmekleurige poten waren bruin van de modder terwijl de jonge warrior langs de waterkant liep. Zijn lichtblauw ogen stonden schichtig, duidelijk niet op zijn gemak. Iedereen had het inmiddels wel opgemerkt dat hij angstig geworden was, maar hij kon er niets aan doen. Het moest weer zinken en een plekje bij hem krijgen en dat duurde bij hem soms wat langer dan bij anderen. En omdat ook dat hem dwars zat, zat hij met zichzelf in de knoop. Dat was ook de reden waarom hij het vertikte om steeds iemand mee te vragen als hij het kamp uitging en daardoor maakte hij het eigenlijk alleen maar erger. Hij naaide zichzelf enkel op. Er liep daarom ook een koude rilling over zijn rug toen er plots een vogel vlak over zijn kop schoot. Hij bleef even hijgend staan, zijn hart klopte in zijn keel. Hij slikte en dwong zichzelf verder te lopen. Hij had besloten om naar Fourtrees te gaan, daar had hij altijd het gevoel dat zijn moeder dichter bij hem was. Het verraste hem dat hij Walnutpaw zag zitten. Hij stopte even met lopen en keek naar haar, ze had hem nog niet opgemerkt. Ze zat precies op dezelfde manier als toen hij haar ontmoet had en het toverde even een glimlachje om zijn lippen. “Walnut.” Zijn stem klonk zacht en gebroken, maar de blik in zijn ogen lichte ietsje op. Hij liep naar haar toe en duwde zijn neus in haar vacht. Hij sloot even zijn ogen terwijl zijn verstrakte spieren wat ontspanden.

Haar hart stond bijna stil van schrik toen er opeens een witte kat in het beeld kwam. Voordat ze iets kon zeggen drukte hij zijn neus al in haar vacht. 'Walnut' Het klonk zoals Creamyfrost altijd klonk, alleen met net een beetje meer gebrokenheid. Walnut bleef doodstil zitten en keek vanuit haar oog hoeken naar de kater. 'Cream, alles oké?' Zelfs voor zijn doen deed hij raar, maar ze wilde geen conclusies trekken voordat ze het had gevraagd. Immers vertrouwde de poes er ook op dat de Warrior eerlijk tegen haar zou zijn. Ooit had hij ook gezegd dat hij niet kon liegen, dus daar Walnut wel vertrouwen in. En als hij zou verzwijgen dat er iets aan de hand was zou ze het simpelweg uit hem trekken. Praten hielp altijd, wat haar weer terug bracht naar haar eigen doel. Haar hart begon weer te springen terwijl haar gedachten weer een weg vonden naar haar kop. Zeker nu de kat zo dicht bij was kon ze niet anders dan zenuwachtig zijn, maar voor nu duwde ze haar eigen wensen opzij en richtte ze haar aandacht op de kat. Vertellen kon altijd nog.

Hij haalde zijn neus weer uit haar vacht en er brak een waterig glimlachje om zijn lippen door. “Het gaat wel goed hoor Walnut. Ik heb er gewoon nog heel veel last van dat ik angstig geworden ben door de aanval van de das.” Het brak hem op en maakte hem moe, maar hij ging er van uit dat het vanzelf beter zou gaan. Het had tijd nodig, tijd die hij eigenlijk niet kreeg. Zijn tante drukte hem steeds weer op het hart dat ze hem nodig hadden en dat maakte de druk hoog. “Weet je. Je zat weer net zo als de eerste keer dat we elkaar hier ontmoette.” Hij bewoog even met zijn oren terwijl zijn ogen nog wat meer opleefden. Hij was oprecht blij om haar weer te zien. “Hoe gaat het met jou Walnut, gaat het goed in de WindClan?” Hij sloot even zijn ogen en dwong zichzelf nog wat meer te ontspannen. Daarna deed hij zijn ogen weer op en keek haar aan, zijn lichtblauwe ogen vriendelijk en warm.

Ze was afgeleid door alle wilde gevoelens die door haar heen stroomde. 'Cream, als je me nodig moet je maar een gil geven, want ik vind je leuker als je blij bent.' miauwde ze zachtjes terug. Dat de kater nog steeds bang was van de aanval snapte ze heel goed, ze wilde hem helpen hem troosten en zeggen dat alles goed kwam, maar daarvoor ontbrak haar de moed. “Weet je. Je zat weer net zo als de eerste keer dat we elkaar hier ontmoette.” De poes glimlachte en richtte heel even haar gele blik op de blauwe ogen van de warrior. Er schoot een golf van zenuwen door haar heen. Het moest er uit, maar ze wilde niet meteen alle aandacht naar zich zelf trekken. Walnut wilde Creamy laten weten dat hij ook belangrijk was, en dat ze gaf om zijn mening en gevoelens. Ze wilde kortweg alles weten van de kater. “Hoe gaat het met jou Walnut, gaat het goed in de WindClan?” De apprentice schuifelde nerveus met haar pootjes en probeerde zich op andere dingen te richten, maar zijn priemende blauwe ogen trokken haar steeds terug naar het zelfde gevoel. 'Ja! Het gaat geweldig met mij! Windclan wat minder, de deputy is verbannen en Whitelion is de nieuwe,' Even was ze afgeleid en keek ze denkend naar de kat. Ergens vertrouwde ze de witte kater die nu deputy was niet, maar als Everstar hem vertrouwde moest ze wel. 'Maar ach, ik ben toch bijna nooit in het kamp, hehe.' Ze gniffelde en keek even snel uit haar ooghoeken naar Creamy om zijn reactie te zien. Het moet er uit. 'Er is alleen één ding, wat me dwars zit. Iets wat ik vandaag heb besloten tegen je te vertellen.' Walnut slikte en schuifelde nog meer met haar poten. De poes wist dat er geen toekomst in zat, het had geen enkele zin om hem het te vertellen, maar anders zou ze nooit meer kunnen slapen zonder hele nachten wakker te liggen. Voor nu zou ze maar even egoïstisch zijn en het gene doen wat voor haar het beste uit kwam. De poes draaide haar lichaam naar de kat en begon overal te kijken, behalve naar zijn ogen of kop. Haar staart begon te trillen van de zenuwen en ze kon maar niet stil blijven zitten, ook haar hart sprong als een gek op en neer. 'Ik ben verliefd op je,' miauwde de poes kalm, maar toch iets sneller dan normaal. Zo dat was er uit, het maakte niet uit wat de kater zou zeggen, haar hart sprong al iets minder op en neer.

OOC; Ik word zelf nerveus van het schrijven hiervan CX

De glimlach om zijn lippen werd nog wat breder toen ze zei dat als hij haar nodig had hij maar een gil moest geven. Hij gaf haar even een klein stootje tegen haar schouder. “Hetzelfde geldt voor jou Walnut.” Zei hij toen. Hij merkte aan haar dat ze zenuwachtig was en hij vroeg zich af waarom dat was. Om die reden bewogen zijn oren soms iets, afwachtend want hij wist dat ze hem iets wilde vertellen. Hij vroeg zich alleen af waarom ze daar zo zenuwachtig voor was. Ze wist toch wel dat ze hem alles kon vertellen? “Ik vind het echt fijn om te horen dat het goed met je gaat, maar Lionroar is verbannen en Whitelion is de nieuwe deputy?” Dat was nieuw, dat wist hij nog niet. Er trok even een ernstige frons in zijn voorhoofd, maar die verdween weer toen hij haar zenuwen opnieuw opmerkte, wat was er toch? Zijn oren spitsten zich toen ze zei dat ze iets tegen hem ging vertellen, daar zou je het hebben. Hij wreef even bemoedigend zijn staart over haar rug terwijl hij haar aankeek. Hij verstrakte echter toen het hoge woord eruit was. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en stond met zijn bek vol tanden. Was ze verliefd op hem, echt verliefd op hem? Hoe kon iemand nou verliefd op hem worden… Hij wist even niet waar hij moest kijken terwijl hij aan het bedenken was wat hij daar eigenlijk van vond. Verliefdheid vond hij zo’n vreemde emotie, een emotie die hij niet goed kon plaatsen. Ja, hij was gek op de jonge WindClan poes, maar was dat ook echt verliefdheid? Hij wilde haar niet teleurstellen en hij wilde hun vriendschap niet verpesten. Hij slikte even terwijl ook bij hem nou zenuwen omhoog kwamen. “Ik weet niet…” Hij stopte weer en keek haar wat hulpeloos aan. “Hoe voelt dat dan Walnut?” Hij wilde haar geen pijn doen, maar hoe moest hij op het moment de juiste woorden vinden. Hij wist het niet, hij wist het echt niet meer.

Natuurlijk werd het nu ongemakkelijk, of tenminste voor de kater, Walnut er vaarde het integendeel heel anders. Voor haar was nu al het enge er van af, ze hoefde niet eens een antwoord te hebben. Nu hij het wist was die druk van haar schouders af gegleden. En daarnaast had ze nooit verder gedacht dan het zeggen, de poes had nooit over zijn gevoelens gedacht. Ze ging er eigenlijk meteen van uit dat het niet zou werken, dat hij niks voelde en dat het nu klaar was. Dus teleurgesteld worden kon ze niet meer. “Ik weet niet…” Walnut keek op en ontmoette met een glimlach de ogen van de warrior, die nu duidelijk zelf onder de zenuwen zat. “Hoe voelt dat dan Walnut?” De kattin haalde haar schouders op en plofte relaxed op het gras. 'Hm, weet ik niet. Het is eigenlijk nogal vervelend, het hele tijd verlangen naar iemand.' Gniffelde ze terwijl er een twinkeling in haar gele ogen ontstond. Het hele verliefdheid gedoe had ze maar vervelend gevonden, je kon geen hap door je keel krijgen, slaap vatten was al helemaal onmogelijk. En het constant verlangen naar de ander deed op een gegeven moment pijn. 'Het voelt alsof je hersens een eigen leven leiden.' Vervolgde ze verder, terwijl haar ogen nog steeds met een lieve blik naar de kater keken. 'Het is eigenlijk alleen leuk als ik bij je ben,' Nu moest de poes ook hardop lachen en rolde ze op haar zij en voelde ze tot haar schrik dat er een teleurstelling bij haar opborrelde. Hoe? Ik had nooit verwacht of gedacht. De twinkeling verdween even uit haar ogen, ze had vanaf het begin al geweten dat het hopeloos zou zijn. En toch viel alles niet goed. Vanuit haar ogen bekeek de poes de kater nog eens en besefte ze dat ze hier nog wel een tijdje last van zou kunnen krijgen. Niet dat ze dat hem ging vertellen.

Wat verslagen liet hij zijn poten voor hem uitglijden, zodat hij kwam te liggen. Hij staarde wat afwezig voor hem uit, waardoor het leek alsof de woorden van Walnutpaw niet tot hem doordrongen, maar dat deden ze wel degelijk. Zijn hersenen draaiden overuren terwijl hij haar woorden een plekje probeerde te geven. Was hij verliefd op haar? Op sommige momenten dacht hij opeens aan haar en wilde hij dat ze in de RiverClan geboren was. Hij verlangde er dan naar om met haar te praten, omdat zij wel echt naar hem luisterde. Maar was dat dan verliefdheid of was het vriendschap wat hij voelde. Verliefdheid was een woord waarbij hij altijd meteen zenuwachtig werd en niet meer wist het juiste te zeggen. Hij had de nare eigenschap al heel snel gek op anderen te worden en echt om hen te geven, maar verliefdheid? Walnut was inmiddels op haar zij gerold en hij kwam langzaam weer wat bij zinnen. Zijn blik werd weer helder en hij legde zijn kop op zijn voorpoten, naar links gedraaid zodat hij recht in haar ogen kon kijken. Hij hield haar blik een tijdje vast en was aan het bedenken wat hij moest zeggen. “Soms wilde ik dat je een RiverClan poes was.” Fluisterde hij toen zachtjes. “Maar dat ben je niet.” Hij zuchtte even en klemde zijn staart om zijn lijf. Het deed pijn, het besef dat ze constant met hem bezig was en hij daar niets aan kon doen. “Maar ik ben niet zo geweldig als je denkt Walnut. Verliefdheid kun je vast niet uitzetten hè?” Hij slikte. “Het is beter voor jou als je mij ziet zoals ik echt ben. Een RiverClan warrior waar niemand wat aan heeft.” Hij schoof wat dichter naar haar toe en legde zijn kop op haar zij. “Misschien…Misschien moeten we hier mee stoppen.” Fluisterde hij toen nog wat zachter. Er ontstonden tranen in zijn lichtblauwe ogen.

De kat ging ook liggen en keek haar aan, wat een tinteling door haar tabby lijf veroorzaakte. “Soms wilde ik dat je een RiverClan poes was.” Ze glimlachte en luisterde naar zijn volgende woorden. “Maar ik ben niet zo geweldig als je denkt Walnut. Verliefdheid kun je vast niet uitzetten hè?” Ze knipperde even en schudde haar kopje. “Het is beter voor jou als je mij ziet zoals ik echt ben. Een RiverClan warrior waar niemand wat aan heeft.” Creamy legde zijn kop haar zij en ze sloot haar ogen terwijl de poes zo hard mogelijk probeerde zijn volgende woorden te negeren. “Misschien…Misschien moeten we hier mee stoppen.” Haar ogen bleven gesloten, maar de waarheid moest gesproken worden. In dit geval door hem. 'Cream, ik heb de ware jou gezien.' Langzaam opende ze haar ogen weer en staarde ze naar de nu nachtelijke hemel. 'Of wil je zeggen dat dat een masker was?' Er zat een vage trilling in haar stem, de kattin voelde zich klein en drukte haar staart tegen haar poten aan. 'I-ik wil niet stoppen,' Het ergste scenario wat ze had kunnen bedenken kwam uit. Als ze de kater niet meer kon zien, zou het helemaal geen zin hebben, maar de apprentice begreep het wel. Toch sloot ze haar ogen om de opkomende tranen weg te drukken. Het had iets goeds moeten zijn.

Hij slikte en schudde lichtjes zijn kop, voordat hij hem weer op haar zij legde. “Nee, ik ben niet goed in maskers. Ik kan geen emoties verbergen.” Hij wist ook wel dat het gesprek al te veel de kant op gegaan was die hij niet op gewild had, dus terugdraaien kon hij het toch niet meer. Ze had altijd gezien wie hij werkelijk was, omdat hij zich ook niet anders voor kon doen. Hij kon haar niet meer op andere gedachten brengen. “Maar vind je het echt fijn om bij mij in de buurt te zijn? Zelf als ik schrik van elk klein dingetje.” Hij kon het zich niet voorstellen en dat maakte het alleen maar lastiger. Opnieuw deed het hem pijn toen ze zich klein maakte. Hij wilde niet dat ze zich zo voelde, hij wilde de vrolijke Walnut terug. “Ik…ik wil dat ook niet Walnut.” Ooh, hij wilde ze graag hun vriendschap redden. Hij wilde hun gesprekken en ontmoetingen niet kwijt, maar wat als haar verliefdheid door zou zetten en het bleek dat hij ook verliefd op haar was? Het zou verkeerd zijn, heel verkeerd. Toch had het hem elke keer weer goed gedaan als hij haar zag, waarom bestonden er van die vreselijke dilemma’s. “Maar wat als het te ver gaat?” Zijn stem sloeg over en hij hield verder zijn bek. Hij staarde voor hem uit, een verdrietige blik in zijn ogen.

Hoop vloog terug toen ze zijn woorden horen. Te ver? Wwat bedoelde hij daar mee? Dat de kater verliefd op haar zou worden? Het voelde heel goed, maar natuurlijk kon het niet. Het was als een hoofdprijs die je nooit kon ontvangen. Walnut opende haar ogen en slaakte een zucht. 'Als jij van elk ding schrikt ben ik wel je ridder..es, ridderes,' Ze grinnikte en sloot haar ogen weer opnieuw. Natuurlijk zou ze niet van zijn zijde wijken, nooit, maar of dit door kon zitten was ook maar de vraag. 'Het is al te ver,' miauwde ze terug. De poes had in de eerste plaats nooit gevoelens voor de kat mogen ontwikkelen, dat was al fout genoeg. Opeens sprong er een gedachte in haar op, die de laatste weken ook al wel had zitten spoken maar elke dag iets groter groeide. 'E-en wat als ik nou eens mij clan verlaat?' miauwde ze heel zacht. Het voelde alsof er tegelijk een steen in haar maag viel en eentje uit werd gehaald. De poes begaf zich nooit in de clan en kwam soms alleen wat eten brengen. Tot nu toe was ze altijd ontzettend trouw geweest, maar nu Everstar Whitelion Deputy had gemaakt voelde ze haar connectie met Windclan steeds kleiner worden. Het voelde niet meer zoals eerst, dat vertrouwde gevoel was verplaatst naar de kat die naast haar lag. 'I-ik bedoel als het echt ooit zo ver komt!' Vervolgde ze snel, nee nee de kat had nog niet eens gevoelens voor haar. Toch brandde er van binnen een lichtje, een lichtje hoop.

Ondanks alles moest hij toch een beetje om haar opmerking glimlachen. “En zelfs nu krijg jij het weer voor elkaar om een grapje te kunnen maken, dat maakt jou zo bijzonder Walnut.” Het zorgde ervoor dat hij weer een beetje wist te ontspannen en de situatie in een ander licht te bekijken, maar hij zag nog steeds geen oplossing. Hij schrok toen ze opeens vroeg wat er zou gebeuren als zij haar clan verliet. Hij tilde zijn kop op en staarde haar een beetje ongelovig aan. Hij deed even zijn bek open, maar klapte zijn kaken ook maar weer op elkaar. Meende ze dat nou echt? “Zit je daar serieus over naar te denken?” Ook zijn stem had een ongelovige klank aangenomen. “Wil je bij de RiverClan komen?” Zou zijn tante haar überhaupt willen toelaten, zou ze zich prettig voelen in de clan, zoveel onzekerheden. Het maakte het er niet beter op, het baarde hem alleen nog maar meer zorgen. Hij wist dat ze niet veel in het WindClan kamp was, maar wie zei hem dat ze het kamp van de RiverClan wel prettig zou vinden? Het waren zoveel onbeantwoorde vragen en dat werkte hem op de zenuwen. Was dat liefde, dat je voor iemand je eigen clan wilde verlaten? Zou hij zelf zo ver willen gaan, langzaam schudde hij zijn kop. Het was te veel. “Nee Walnut, nee dat moet je niet doen. Straks krijg je er heel veel spijt van.” Fluisterde hij toen.

Ze was blij om het compliment dat de kater maakte, het was al bij al best romantisch hoe ze hier zo lagen. Misschien voelde hij wel niet het zelfde, je kon niet ontkennen dat hier een eigenaardige sfeer ontstond. Zijn reactie op haar vraag had ze wel verwacht, ze grinnikte slechts en sloot haar ogen weer. "Ik heb ook nog helemaal niet gezegd dat ik dat wil." miauwde ze zachtjes terug. "Alleen stel als het echt zo ver komt, d-dat jij ook iets voor mij gaat voelen. En niemand zegt dat dat gaat gebeuren, misschien niet eens een kans, maar stel, dan kan dat voor mij een optie zijn." vervolgde ze op de zelfde fluistertoon. Vervolgens stond de kattin op liep tot ze naast de kat stond en ging weer liggen. Nu kon ze zijn snoet zien, iets wat ze ontzettend graag wilde. "Ik geef zelf aan wanneer ik het niet meer aan kan. Wanneer het teveel word. Als ik zeg dat idat er voor over heb, weet ik waar ik over praat. Het is geen makkelijke keuze, en misschien komt het helemaal niet van pas, als jij mij weet je wel, niet zo gaat zien, maar ik beloof je dat ik daar controle over heb. Ik ben niet zomaar een blinde naïve poes." walnut bleef hem aan kijken glimlachte aan het eind. Hij moest weten dat ze dit doordacht had, mits het zo ver zou komen.

Hij verplaatst zijn kop weer naar zijn voorpoten en keek haar een tijdje niet aan. Hij vond het moeilijk dat ze zei dat ze het zou doen als het zou gebeuren dat hij verliefd op haar zou worden, maar hij wist niet hoe verliefdheid voelde. Hij was gek op haar, dat was zeker. Maar hij was ook gek op zijn tante, zijn broer, op zijn peetkittens, op Honeypaw en Whisperwind. Hij werd er een beetje ongemakkelijk van, omdat hij het niet goed kon plaatsen. Wat als hij wel verliefd op haar was, zou hij dat dan merken? Misschien moest hij er even goed over na gaan denken. Ja, dat was waarschijnlijk het beste idee. Veel beter dan overhaaste beslissingen maken. “Geef me even de tijd om er goed over na te denken Walnut. Het is altijd zo’n warboel in mijn kop dat ik vaak niet weet wat ik eigenlijk voel.” Zijn stem trilde nog steeds ietsje. Hij was niet een van de meest stabiele katten, misschien op sommige momenten zelfs wat labiel. Al kon hij ook opeens weer omslaan en werd hij weer de rustige en duidelijke warrior die niet aarzelde om ergens tussen te springen en te zeggen wat hij vond. Op dat moment was hij nog te veel van streek, omdat ook het trauma wat hij opgelopen had nog vers in zijn geheugen stond. Hij kon niet zo goed helder nadenken, omdat zijn kop bezig was met wat er in zijn omgeving gebeurde. Elk klein geluidje, elke kleine fluistering. “Maar wat als Butterstar je niet wil hebben?” Je moest echt goed luisteren wilde je horen wat hij zei. Hij drukte even zijn neus tegen die van haar aan.

Walnut keek naar zijn ogen en ging zitten. 'Sorry,' miauwde ze zachtjes terug. De poes had er nooit bij stil gestaan hoeveel problemen ze de kat eigenlijk niet had gegeven nu. 'Sorry Cream,' miauwde ze nog een keer. 'Je hebt al genoeg zorgen en nu gooi ik er nog eentje boven op, terwijl dat juist het gene is wat ik niet wil.' Een waterig glimlachje brak door terwijl haar ogen op de grond gefixeerd waren. 'Zorg er maar eerst voor dat het beter met je gaat,' Nu keek ze weer naar de kat en glimlachte ze. Al was het geen overtuigende lach. 'Dan pas mag je aan mij denken oké?' het kwam er speelser uit dan de apprentice bedoeld had. Walnut keek om haar heen en ging vervolgens weer naast de kat liggen. 'En voel je alles behalve gedwongen. Zo is het ook prima,' Loog de kattin. Tot nu toe had ze dit genoeg gevonden, maar diep van binnen wilde ze iets anders, wilde ze meer.

Het verraste hem toen ze opeens sorry tegen hem begon te zeggen. Hij klemde even zijn kaken op elkaar en schudde zijn kop. “Hou op Walnut.” Zei hij toen en het klonk prikkelbaarder dan dat hij bedoelde. Meteen verscheen er spijt in zijn ogen en hij sloeg zijn blik neer. “Ik bedoelde het niet zo.” Fluisterde hij. “Maar je hoeft nergens sorry voor te zeggen. Ik ben blij dat je zegt wat je voelt. Ik wil ook niet dat jij maskers op gaat zetten. Ik wil zien hoe je je voelt.” Hij keek weer op recht in haar ogen. “Ik denk al aan je en dat is al zo sinds dat we elkaar ontmoet hebben, dat kan ik niet zomaar aan de kant zetten. Mijn kop werkt misschien wat anders dan van de meeste katten, maar ik ben er nou eenmaal heel goed in om overal tegelijkertijd aan te denken.” Hij lachte even, maar er klonk geen humor in zijn stem. Zijn lach klonk gebroken en futloos. “Het is al te laat om niet meer aan te denken.” Hij liet zijn kop weer op zijn voorpoten vallen. Zijn blik werd afwezig, alsof hij opeens heel ver weg was. Was zijn moeder er nog maar, had zijn tante maar meer tijd voor hem. Maar zijn tante deed ook raar de laatste tijd, ze had zelfs een paar keer tegen hem geschreeuwd. Dat had hem ook pijn gedaan en in de war gebracht. Het bracht zijn hele beeld in de war, het beeld wat zo normaal had moeten zijn. Het was allemaal verre van normaal, het klopte niet meer.

“Hou op Walnut.” Ze was verbaasd om te horen dat er ook pittigheid in zijn stem kon zitten. Iets wat ze niet van de kater verwacht had, maar ook zeker niet iets wat de poes minder leuk vond aan hem. Integendeel. “Ik bedoelde het niet zo.” De poes wuifde zijn excuus weg en knikte dat het goed zat. “Maar je hoeft nergens sorry voor te zeggen. Ik ben blij dat je zegt wat je voelt. Ik wil ook niet dat jij maskers op gaat zetten. Ik wil zien hoe je je voelt.” Walut richtte haar blik naar haar modderige poten en glimlachte terwijl haar hoofd iets minder op hol sloeg. “Ik denk al aan je en dat is al zo sinds dat we elkaar ontmoet hebben, dat kan ik niet zomaar aan de kant zetten. Mijn kop werkt misschien wat anders dan van de meeste katten, maar ik ben er nou eenmaal heel goed in om overal tegelijkertijd aan te denken.” Ze grinnikte, het was moeilijk voor hem om te zeggen, dat wist ze gewoon, maar het feit dat de kater het zei betekende iets voor haar. “Het is al te laat om niet meer aan te denken.” Walnut hief haar kop op maar slechts alleen een paar ogen die ergens anders waren. Alsof Creamy ergens anders was. 'Cream, gaat alles wel goed bij jou?' miauwde ze vragend. De kater had er beter uit gezien, en hij had haar weleens vertelt wat er allemaal om ging in zijn kamp, maar alsnog. Was het verslechterd?

Zijn blik werd weer helder toen Walnut haar stem klonk. Hij liet het nare gevoel van hem afglijden en glimlachte naar haar. Hij tilde zijn kop weer op en gaf haar een lik over haar oor. “Het is allemaal zo’n rommeltje de laatste tijd. Honeypaw is zieker geworden en Butterstar doet echt heel raar. Ze doet heel bot tegen mij en dat heeft ze nog nooit gedaan. Er zit haar iets dwars, maar ze wil er niet over praten.” Hij slikte de tranen in en wiebelde wat ongemakkelijk met zijn oren. “Ik maak me zorgen.” Fluisterde hij toen. Hij legde zijn kop op haar rug en nam haar geur in hem op, het kalmeerde hem. “Gelukkig wil jij wel met mij praten. Dat doet me goed, het helpt.” En dat deed het ook, hij voelde zich alweer een stukje beter nou hij alles tegen haar gezegd had. Het was alsof het van zijn schouders afgleed en ze ietsje lichter aanvoelden. Hij zuchtte even zacht en sloot zijn ogen.

Ze glimlachte bij de lik over haar oor en luisterde aandachtig naar zijn verhaal. “Het is allemaal zo’n rommeltje de laatste tijd. Honeypaw is zieker geworden en Butterstar doet echt heel raar. Ze doet heel bot tegen mij en dat heeft ze nog nooit gedaan. Er zit haar iets dwars, maar ze wil er niet over praten.” Walnut knikte en gaf de kat een liefdevolle blik, iets wat zij dat ze mee leefde. 'Heb je haar al gevraagd waarom ze zo doet?' miauwde ze zachtjes terwijl de poes haar kopje naar de sterrenhemel hief. Iets wat op dit moment niet perfecter had kunnen zijn. “Gelukkig wil jij wel met mij praten. Dat doet me goed, het helpt.” Ze grinnikte en tikte met haar staart zijn rug aan. 'Pfft ik ben allang blij dat jij met mij praat!' miauwde ze terug, maar toen ze hem zuchten keek ze achterom om de witte kop van de kater te zien. 'Cream, ik denk dat je even een goed gesprek met je tante moet hebben, maar als ze niet wilt moet je der maar even laten gaan. Ze komt vanzelf wel terug naar haar favoriete neefje.' Grijnsde ze breed.

Hij knikte en beet op zijn onderlip toen ze vroeg of hij het al aan zijn tante had gevraagd. “Ja, alleen toen snauwde ze mij alleen maar af.” Hij glimlachte toen hij haar staart op zijn rug voelde. “Dan zijn we blij met elkaar, dat is mooi.” Grijnsde hij toen. De grijns verdween weer van zijn gezicht en hij fronste ernstig. “Volgens mij wil ze niet met mij praten, ze wil het er niet over hebben. Ik denk dat het iets ernstigs is. Ik hoop dat ze inderdaad terug komt en ik hoop dat het goed komt. Ik wil haar alleen maar helpen, maar ze lijkt niet geholpen te willen worden.” Hij zuchtte en keek naar de sterrenhemel, maar al snel keek hij naar Walnut. “Ik weet dat mijn moeder op haar let, dat ze op ons let. Ik weet dat zij er alles aan zal doen dat het niet uit de hand loopt, maar zij kan natuurlijk ook niet alles. Wat zou ze er van vinden dat wij hier zo samen liggen?” Vroeg hij toen plots terwijl hij zijn snorharen bewoog en opnieuw omhoog keek. Miljarden sterren fonkelden aan de heldere hemel, welke zou zijn moeder zijn? Welke zouden zijn vader en Bravesoul zijn?

Onderwerp: Re: This stupid little thing called love