This stupid little thing called love

De poes luisterde aandachtig naar hem maar kon niet ontkennen dat ze het stiekem geweldig vond om zo naast de kat te liggen. Het was een moment van alleen hun twee. “Volgens mij wil ze niet met mij praten, ze wil het er niet over hebben. Ik denk dat het iets ernstigs is. Ik hoop dat ze inderdaad terug komt en ik hoop dat het goed komt. Ik wil haar alleen maar helpen, maar ze lijkt niet geholpen te willen worden.” Ze bewoog haar oren en drukte geruststellend haar kopje eventjes tegen die van Cream. “Ik weet dat mijn moeder op haar let, dat ze op ons let. Ik weet dat zij er alles aan zal doen dat het niet uit de hand loopt, maar zij kan natuurlijk ook niet alles. Wat zou ze er van vinden dat wij hier zo samen liggen?” Walnut keek naar de kat en glimlachte. 'Ik denk dat ze daar niet over te oordelen heeft. In Starclan bestaan niet vier verschillende clans.' Miauwde ze zachtjes terwijl ze haar kopje nu op de zijne liet rusten, al ze zou willen zou ze zo in slaap kunnen dommelen. 'Denk je dat ze ook op mij let?' Vervolgde ze zachtjes. Haar moeder was nooit een moederfiguur voor haar geweest, alleen haar vader was er soms nog voor haar geweest. Al bezweek hij onder de familie druk. Het gevoel dat er misschien toch nog een moeder op haar lette maakte haar warm van binnen. Het voelde veilig.

“Lovefeather zal nooit oordelen, dat heeft ze nooit gedaan. Ik vraag me alleen wel af wat er in haar kop omgaat.” Hij bleef stil liggen, zodat Walnutpaw haar kop niet van die van hem afgleed. “Misschien maakt ze zich er wel druk om, maar mijn moeder is zo’n kattin die overal het positieve van inziet. Eigenlijk is het gewoon een spring in het veld.” Er kwam een warme blik in zijn ogen toen hij aan zijn moeder dacht. Hij knikte voorzichtig toen Walnut vroeg of ze ook op haar lette. “Dat weet ik wel zeker. Ik weet zeker dat ze let op iedereen die haar aandacht trekt en jij bent zo’n kattin die al lang haar aandacht heeft getrokken. Jij bent jezelf en dat is iets wat mijn moeder het leukst vind in katten.” Hij sloeg voorzichtig zijn staart om haar lijf. “StarClan let op iedereen Walnut.” Fluisterde hij er zachtjes achteraan. De sterren reflecteerden in zijn lichtblauwe ogen en even was de oude Creamyfrost terug. Zijn lijf was ontspannen en zijn ogen stonden kalm en helder.

Walnut spinde zachtjes bij de woorden van kat, het stelde haar gerust. Ook zijn witte staart die om haar heen gekruld was voelde vertrouwd en warm aan. 'Dan kunnen we er mooi op vertrouwen dat alles goed komt,' Grinnikte de poes terwijl ze langzaam onder zijn staart vandaan kroop en zich languit strekte. Het was al laat en haar clan zou achterdochtig worden als ze te lang weg bleef. Zeker nu het al helemaal donker was en de sterren aan de hemel verschenen. Natuurlijk had de oudere apprentice liever nog langer willen liggen naast de kater, maar aan alles kwam een eind. En uiteindelijk ging ze er ook wel weer vanuit dat ze hem zou weerzien. Zoals al die voorgaande keren. 'Cream, het is al laat.' miauwde Walnut teleurgesteld. Het zou zo anders zijn geweest als de twee in één clan hadden geleefd, dan hadden ze samen terug kunnen lopen en dan gewoon naast elkaar kunnen slapen. Dan was dat gevoel dat je de warriorcode overtrad er niet telkens bij.

Hij schrok een beetje op toen Walnut opeens onder hem vandaan kroop. Meteen ontstond er weer spanning in zijn lijf. Hij wist wat er stond te gebeuren en dat hij alleen terug naar het kamp moest. Het probleem was dat hij zichzelf dan meteen zat op te fokken, waardoor hij angstig werd. Het was een lang stuk als je schrok van elk kraakje. Hij slikte en stond ook op. “Ik weet het.” Zijn stem trilde een beetje. Hij wist dat het laat was en dat ze nodig eens terug moesten gaan, ze zouden gemist worden. Hij wist dat zijn broer de hele tijd naar zijn nest aan het kijken was en als hij te lang weg bleef zou hij naar Butterstar gaan en dat moest hij niet hebben. Hij gaf haar een lik over haar wang en glimlachte naar haar. “Tot snel.” Daarna stoof hij weg. Hij rende zo hard dat het leek alsof er iets achter hem aan zat. Zijn oren waren in zijn nek gegleden en er lag een paniekerige blik in zijn lichtblauwe ogen.

Walnut zag de angst in zijn blauwe ogen staan en het liefst was ze met hem mee gerend, maar hij schoot als een speer al weg. Het was dan ook begrijpelijk aangezien de kater snel thuis wilde zijn. De poes keek het witte bolletje even na sloot haar ogen, tot nu toe hadden ze samen obstakels over wonnen waarvan ze dachten dat ze er niet zouden komen. 'Moet ik ook maar eens gaan huh?' miauwde ze nonchalant naar een lieveheersbeestje dat zich langzaam op een grasspriet naast haar bewoog. Walnut wachtte echter niet op antwoord van het beestje en draaide zich om om zich in het duister te verdiepen.

Topic uit

Onderwerp: Re: This stupid little thing called love