You could have the wrong lion [Everstar & Oceankit]

Met vlugge passen door de koude sneeuw stapte hij naar de leidersden, op de voet gevolgd door Oceankit. Ze moesten vertellen aan Everstar over Whitelion, wat hij had gedaan en misschien kon de kitten ook iets meer informatie vertellen over waarom nou als ze bij Everstar was. Stel je voor dat Whitelion helemaal niet beter was geworden in zichzelf gedragen, stel je voor dat wat Lionroar vertelde wel de waarheid was? Ravenbreeze schudde zijn kop en liep de den binnen. "Everstar?" Miauwde hij en hij schudde de sneeuw van zijn poten af, zodat ze niet wit meer leken maar gewoon hun natuurlijke zwart terug hadden.

+ Everstar en Oceankit

Oceankit probeerde de zwarte kater bij te houden, haar oceaankleurige ogen schoten heel even heen en weer. Ze was nog nooit in de leaders den geweest en had Everstar enkel op afstand soms gezien."Everstar?" Miauwde de pikzwarte kater, Oceankit voelde even een kleine steek, haar vader Sparkshade nooit had gekend en zou kennen tot in Starclan. Misschien had ze zich wat veiliger gevoeld als een sterke kat haar kon beschermen. Ze wist niet hoe veel ze behalve haar ogen en het beetje wit op haar vader leek. In bouw en de lange haren, heel even schudde ze haar kopje terwijl ze zonder een woord naast Ravenbreeze ging staan. Ze schudde de sneeuw van zich af. Haar ogen richtte ze tot de oranje leider, ergens zag de kitten er onzeker uit. Angst was van haar lichaamshouding af te lezen. Haar oortjes bewogen onrustig heen en weer. Het liefst wou de kitten zich achter haar nieuwe vriend, Ravenbreeze verstoppen. Ze tilde een van haar pootjes aarzelend op voordat ze hem weer neer zette.

Ooc: als Everstar het al weet kan Oceankit gewoon wat meer info geven.

Haar gesprek met Sparrowfeather was niet bepaald gelopen zoals ze had verwacht. De medicine cat had nauwelijks zijn verhaal gedaan of die das was als uit het niets opgedoken. Gelukkig waren er op tijd twee warriors gehaald en de das was nu verjaagd. Everstar voelde zich niet bepaald geweldig terwijl ze terugliep naar het kamp, maar dat verborg ze achter haar gebruikelijke niets vertellende houding. Ze had wat oppervlakkige wonden, niets ernstigs. Wel had ze een flinke klap tegen haar kop gekregen en ze was een klein beetje duizelig. Ze nam aan dat het wel weer weg zou trekken als ze even uitrustte.
Tijd voor rust was er echter niet, want toen ze bij haar den aankwam, zaten daar twee katten op haar te wachten. Ze had al een vermoeden over wat ze zouden gaan zeggen. Het waren namelijk Oceankit en Ravenbreeze. "Dit gaat over Whitelion?" vroeg ze, haar uitdrukkingsloze groene ogen op de warrior richtend.

Oceankit merkte al snel op dat de rode leider kwam aangelopen, haar ogen gleden langs de leider. Niet in staat de oranje kat nu al aan te kijken. Het was niet zo dat ze bang was, ze wist enkel niet wat ze moest, nee mocht verwachten. Haar oortjes bewogen heen en weer terwijl Everstar zich op de zwarte kater naast haar richtte. "Dit gaat over Whitelion?" Vroeg de oranje kat. Oceankit hief haar kopje op, dus had Sparrowfeather het er toch over gehad. Haar staart zwiepte ze om haar kleine pootjes heen terwijl ze afwachtte naar wat Ravenbreeze zou antwoorden. Hij was degene waaraan de vraag gesteld werd. Het bloed op de vacht van de leider viel de kitten nu op, ze gaapte Everstar nu aan met grote blauwe ogen. "Bloed?" Vroeg ze zachtjes en verward, ze was niet gewend om katten gewond te zien, gelukkig niet. Haar oortjes bewogen onrustig naar achteren in haar nek, voordat ze angstig tegen de zwarte kater aan kroop. Niet zozeer bang voor Everstar, enkel wist ze niet wat er was gebeurd, en dat maakte haar onzeker.

Oceankit leek een beetje nerveus. Ze zei in eerste instantie niets, maar keek toen met grote ogen naar Everstar. "Bloed?" vroeg ze zacht. Everstar wuifde het weg met haar poot alsof het iets onbenulligs was. "Een probleempje met een das", zei ze. "Het is al opgelost." Ze was nog helemaal niet naar Sparrowfeahter gegaan. Het leek haar niet zo hard nodig, het waren vooral wat oppervlakkige wondjes en ze had ze zelf al schoongemaakt. Ze zou later op de dag nog wel even langs kunnen gaan voor een controle. Ze keek Ravenbreeze weer aan, wachtend op een antwoord.

De groene ogen van Everstar gleden naar hem toe. "Dit gaat over Whitelion?" Ravenbreeze knikte. Dat was waar, maar hoe wist de leider dat? Had ze het al eerder gehoord? Voordat hij verdere inlichting kon geven, vroeg Oceankit wat over het bloed dat aan Everstar kleefde. Hij dacht dat het niets ernstigs zou zijn en zijn vermoeden werd bevestigd toen de rode poes vertelde over de das. Dassen waren vervelend en konden ook vervelende wonden opleveren, maar gelukkig had Lionroar niet voor problemen gezorgd. "We komen hier inderdaad voor Whitelion, maar als je dat kon raden weet je waarschijnlijk het verhaal ook al wel," miauwde hij en zijn bruine ogen schoten van Ocean naar Everstar.

"Dit gaat over Whitelion?" Vroeg de rode leidster. Ravenbreeze knikte, Oceankit keek met grote ogen naar het tweetal, haar oceaankleurige ogen stonden nog steeds onrustig. Ze glansden alsof ze in pijn was, de kitten keek naar het kleine beetje bloed dat naar beneden drupte. "Een probleempje met een das", zei Everstar. "Het is al opgelost." De kitten snoof zachtjes, ze had niet veel goeds over die dieren gehoord, ze wist niet hoe groot het gevaar was, enkel dacht ze daar ook niet over na. Ze knipperde even met haar ogen voordat ze rond keek in de den. "We komen hier inderdaad voor Whitelion, maar als je dat kon raden weet je waarschijnlijk het verhaal ook al wel," Had Sparrowfeather het dan al verteld? Haar kopje hield ze enkel even schuin terwijl een nadenkende blik in haar ogen verscheen. Ze wiebelde onrustig haar oortjes. Een rilling schoot over haar lichaam heen terwijl ze opkeek naar de zwarte kater. Ze sprak verder niet, nieuwsgierig stond ze op om een klein rondje door de den op ontdekkingstocht te gaan. Als ze er toch was, wou ze ook ontdekken hoe het er uit zag. Ze keek even vragend naar Everstar en Ravenbreeze, voordat ze haar nieuwsgierige ronde begon. Haar neusje in de lucht, snoof ze een klein beetje van de geuren op, het rook redelijk het zelfde als de Nursery, behalve dan dat er geen melkgeur hing, de geur was duidelijk afkomstig van de leidster. Ze bleef in een hoekje staan en staarde naar de wand, die zag er wel anders uit dan in de Nursery, even drukte ze haar neusje er tegen aan, voordat ze nieste en een opgewekte piep slaakte. Weer een nieuwe plek ontdekt, ze hield er van alle hoekjes van het kamp te ontdekken, en mocht normaal niet in de leaders den komen. Ze huppelde iets opgewekter dan toen ze hier kwam weer terug naar de katten, voordat ze speels op de staart van Everstar landde. Ze had niet door dat de leidster moe was. Een opgewekte grauw verliet haar mondje. "Grote leider!" Grijnsde ze opgewekt naar Everstar. Als haast elke normale kitten leefde ze in het moment, daardoor was ze haar angst heel even vergeten, en was ze in haar speelse bui gerold.

"We komen hier inderdaad voor Whitelion, maar als je dat kon raden weet je waarschijnlijk het verhaal ook al wel," zei Ravenbreeze. Everstar knikte. "Sparrowfeather heeft verteld wat er is gebeurd. Whitelion was verdrietig, Oceankit ging naar hem toe en hij deed een uithaal?" vroeg ze, om zeker te weten dat het klopte. Intussen had Oceankit blijbaar besloten dat ze gewoon even rond kon neuzen. Ze snuffelde overal aan en moest niezen, waarna ze opgewekt piepte. Vervolgens voelde Everstar kleine pootjes op haar staart. "Grote leider!" riep de kitten. In een reflex trok Everstar haar staart een beetje ruw weg. Ze was niet zo'n enorme kittenliefhebber. Ze vond dat ze er eerder hulpeloos dan schattig uitzagen. Ze waren wel belangrijk. Kittens moesten tegen iedere prijs beschermd worden tot ze zichzelf konden beschermen. Maar ze liepen soms zo vreselijk in de weg. Everstar zei altijd maar tegen zichzelf dat ze zelf ook ooit zo geweest moest zijn, dus ze nam het ze niet echt kwalijk, maar een klein beetje irritant was het soms wel. Ze keek naar Oceankit. "Heb je nog last van je flank?" vroeg ze. De kittens leek niet echt ergens last van te hebben, in ieder geval niet zo erg dat het haar hinderde in haar spelletjes.

Everstar en Ravenbreeze waren in gesprek, enkele woorden bereikte haar oren wel, Sparrowfeather was dus degene die het inderdaad verteld had. Ze keek naar de rode leidster toen ze iets tegen haar zei. "Heb je nog last van je flank?" Oceankit haalde haar schouders even op. "Een beetje, met bepaalde bewegingen." Zei de kitten eerlijk, ze legde haar oortjes even in haar nek. "Everstar," Begon de kitten langzaam. "Waarom was Whitelion verdrietig?" Ze had er niet veel van meegekregen, van de dood van Icyrose maar wist wel dat hij niet snel verdrietig zou zijn. Haar moeder had enkel geantwoord dat hij van iemand had gehouden die naar Starclan was gegaan. Enkel snapte ze niet wat er erg was aan Starclan. Volgens de verhalen was het juist een hele vredige goede clan, dus waarom was het dan erg dat katten naar die clan gingen?! Ze ging weer zitten, ze was gestopt met spelen, ze keek voorzichtig op in de ogen van de leidster. Ze draaide haar kopje weer naar Ravenbreeze, de zwarte kater was een leuk speelmaatje. Een beetje was wel een verkeerde omschrijving, want ze had met sommige bewegingen veel pijn. Ze wou enkel niet dat Everstar zich te veel zorgen zou maken en hoopte dat Ravenbreeze niet zou zeggen dat ze als ze op haar zij landde begon te piepen. Ze staarde naar de grond. Een klein piepje verliet haar mond. Ze kroop tegen de vacht van Everstar aan omdat ze onrustig was en Ravenbreeze wat verder weg was. Ze verstopte haar neusje onder haar eigen staart en trilde zacht.