A word, please, now. [Whitelion]

Ze werd niet vrolijk van het verhaal dat ze nu van zowel Sparrowfeather als Oceankit en Ravenbreeze had gehoord. Helemaal niet vrolijk. De duizeligheid van de klap tegen haar kop die de das haar had gegeven wilde ook maar niet wegtrekken en als ze even haar ogen sloot, zag ze Lionroar daar weer staan, die vuile verrader. Kortom, haar humeur was wel eens beter geweest.
Ze schudde haar kop om het beeld van de verbannen deputy uit haar gedachten te krijgen en kreeg daar meteen spijt van toen ze er enorme hoofdpijn van kreeg. Daarna keek ze rond of ze Whitelion zag. Zijn grote, sneeuwwitte gestalte was moeilijk over het hoofd te zien. Ze liep naar hem toe. "Whitelion, een woord, graag", gebood ze en ze liep terug naar haar den, waarbij ze met een zwiep van haar staart aangaf dat hij moest volgen. In haar den draaide ze zich naar hem om en ging zitten met een rechte rug en haar staart strak om haar pootjes gekruld. "Oceankit", miauwde ze alleen. Die naam moest genoeg voor hem zijn om te weten waar ze het over had. Met de rest van het verhaal mocht hij zelf komen.

Hij keek op toen de kater een rosse gestalte uit zijn ooghoekje zag. De leider kwam op hem af gelopen en gebood hem kortaf om naar haar den te gaan. De witte kater knikte en volgde haar naar de leidersden. Ze zei maar één woord, maar Whitelion wist wat ze bedoelde. Iedereen sprak hem daarover aan tegenwoordig. Zijn tweekleurige blik stond oprecht, een emotie die je niet vaak zag bij hem. Hij besloot de waarheid te spreken; misschien kon hij al het vertrouwen dat hij in de loop der tijd vergooit had terugwinnen. Misschien was het nog niet game over. "Ik weet dat ik niet zo hardhandig had moeten reageren.", zei hij, zijn stem voor nu nog standvastig. "Maar ik kan me... Niet altijd onder controle houden. En.." Hij haalde diep adem en richtte zijn verschillend gekleurde ogen op zijn poten. "Icy.. Was net" Hij slikte even, maar besloot dat Everstar wel wist wat hij bedoelde. Zijn stem trilde toen hij verder ging, en het was geen neppe emotie. "Ze kwam bij mij toen ik op m'n zwakste was, toen ik mezelf nie tin de hand had.. Ik verloor controle. Gebeurt dat iedereen niet?" Whitelion keek weer op, recht in haar ogen. "Maar het had erger kunnen zijn. Als ik me niet net op tijd had kunnen tot de orde roepen, kon ze dood zijn, of misschien, gehandicapt." Zijn ogen stonden ietwat glazig, van tranen die hij vastbesloten was om niet te laten vallen. Hij was sterk, een stoere kater. "Dat wil ik niet voor haar. Geloof me, ik hou van m'n babyzusje.."

Whitelion keek haar aan met die vreemde, tweekleurige ogen. "Ik weet dat ik niet zo hardhandig had moeten reageren", zei hij. "Maar ik kan me... Niet altijd onder controle houden. En.." Het leek hem moeite te kosten om verder te gaan. "Icy.. Was net" Hij stopte zijn zin halverwegen, maar het was duidelijk waar hij het over had. "Ze kwam bij mij toen ik op m'n zwakste was, toen ik mezelf niet in de hand had.. Ik verloor controle. Gebeurt dat iedereen niet?" Hij keek haar weer aan. Zijn emotie leek echt. Ze kon hem ergens ook wel begrijpen. Ook haar emoties konden soms snel oplaaien en verdriet veranderde maar al te gauw in woede. Als een kitten als Oceankit naar haar was toegekomen kort na de dood van haar mentor, van wie ze had gehouden, had ze dan niet hetzelfde gereageerd? Maar nu zou zoiets haar nooit meer gebeuren. Ze had zelfbeheersing opgebouwd, ze slaagde er bijna altijd in om niets van woede of verdriet te laten merken. Toen ze erachter was gekomen wat Lionroar had gedaan, had ze hem niet aangevallen, toen ze hem had verbannen had haar stem niet getrild. Een volwassen kat moest zichzelf in de hand hebben.
"Maar het had erger kunnen zijn. Als ik me niet net op tijd had kunnen tot de orde roepen, kon ze dood zijn, of misschien, gehandicapt. Dat wil ik niet voor haar. Geloof me, ik hou van m'n babyzusje.." Everstar zag dat zijn ogen vochtig waren en ze hoopte uit alle macht dat hij niet zou gaan huilen. Als er iets was waar ze niet tegen kon waren het huilende katten, al helemaal niet als ze volwassen waren. Whitelion was zelfs ouder dan zij. "Een warrior moet zichzelf in de hand hebben, Whitelion. Een gebrek aan zelfbeheersing is niet iets waar je aan lijdt, het is iets waar je zo snel mogelijk iets aan moet veranderen", zei ze hard. "Ik begrijp hoe je je gevoeld moet hebben op dat moment, maar dat is geen excuus om een kitten aan te vallen." Ze keek hem recht aan. In zijn ogen zag ze spijt. Dat was ook wat ze in Lionroar had gezien, toen hij Skymask had gedood. Die moord was nog wel gerechtvaardigd geweest. Maar daarna was hij doorgeslagen en had hij een volstrekt onschuldige clangenote vermoord. Whitelion had al vaker problemen veroorzaakt door zonder reden katten aan te vallen, van andere clans, dat wel. En nu dus Oceankit. Ergens leken ze wel op elkaar, die twee leeuwen. Ze keek Whitelion aan en ze hoopte dat hij een beter pad zou kiezen dan Lionroar. "Ik ga je een kans geven, Whitelion. Ik geloof dat je loyaal bent aan WindClan en dat het niet je bedoeling was om Oceankit pijn te doen. Je bent een sterke en waardevolle warrior. Maar zweer, Whitelion, zweer... op het graf van Icyrose, dat zoiets als dit nooit meer zal gebeuren."

Zijn kaak verstrakte, al was hij blij dat ze hem vertrouwde. Het was in vastberadenheid. Hij haalde diep adem en keek haar recht in haar groene ogen. De grote kater ging als vanzelf rechter zitten, trots met zijn rug recht en zijn kop hoog. de lik in zijn ogen was vastberaden, en alles in zijn houding straalde het uit. Hij wou het echt. Hij wou zichzelf verbeteren, hij wou niet meer de controle verliezen. Hij wou niet dat er anderen gewond raakten, zonder reden, omdat hij zichzelf niet in de hand kon houden. Hij moest zijn emoties kunnen afsluiten, zodat er niets meer als dat kon gebeuren. En zo zou het geschieden. Hij haalde diep adem en zei, een ietwat kille ondertoon in zijn stem: "Ik zweer, op het graf van Icyrose" Er volgde een korte aarzeling, zo kort dat je het amper opmerkte. "En op het graf van Dinfur, dat ik mezelf in de hand zal houden." Al zijn spieren stonden strak, maar niet zo dat het leek alsof hij haar ieder moment kon bespringen. Eerder alsof het hem veel moeite koste om dat niet te doen. "Het moet. Ik zal mezelf beheersen."

Whitelion ging rechter op zitten met een vastberaden blik in zijn ogen. Na een keer diep ademgehaald te hebben, zei hij: "Ik zweer, op het graf van Icyrose en op het graf van Dinfur, dat ik mezelf in de hand zal houden. Het moet. Ik zal mezelf beheersen." Hij zag er behoorlijk gespannen uit, maar hij leek oprecht vastbesloten zichzelf voortaan beter te beheersen. Everstar twijfelde er niet aan of hij er alles aan zou doen vanaf nu beter te zijn dan dat. Ze knikte hem toe, tevreden met zijn antwoord. "Heb je je excuses al aangeboden aan Oceankit?" vroeg ze. Als hij dat nog niet had gedaan, was dat een mooi punt om te beginnen. "Zo niet, dan raad ik je aan dat nu te doen. We willen niet dat ze bang voor je blijft." Ze was opgelucht dat het zo makkelijk was gegaan. Eigenlijk had ze het idee dat ze vandaag niet veel meer kon hebben. Ze zag uit naar het moment waarop ze gewoon haar nest in kon duiken en slapen tot de nieuwe dag zich aandeed.

Whitelion

Hij glimlachte, ietwat stijfjes, blij dat ze tevreden was met zijn antwoord. Hij haalde nog een keer diep, beverig adem en schudde zijn hoofd als antwoord op haar vraag. Everstar zag er moe uit, alsof ze al veel meegemaakt had vandaag. En als hij er op lette, zag hij ook dat ze er niet zo goed uitzag. Alsof ze net een gevecht had gestreden, om duidelijker te zijn. Hij ging rechtstaan, waardoor hij groter was dan de leider. Hij was sowieso ouder dan haar, en ergens vroeg hij zich af waarom ze zo'n jonge poes leider maakte. Amper twee jaar! Hij ging zijn 4de levensjaar bijna in. Zijn verschillend gekleurde ogen keken op haar neer, een onleesbare uitdrukking in zijn ogen. "Nog niet", antwoordde de witte kater met zijn zware stem. "Dat moet ik maar eens gaan doen." De stemming was al iets lichter, maar hij was nog niet helemaal zichzelf. Deze hele situatie leek recht door zijn schild gebroken hebben, zijn binnenste zelf opengelegd; en dat was erg, want het was niet eens een heel erge gebeurtenis. Zo.. Naakt, had hij zich niet meer gevoeld sinds Dinfur pas dood was. Het verdriet om Icyrose was anders, niet zo vervuld van wraak. "Kan ik gaan?" Nu vooral beleefd blijven, en het pas gewonnen vertrouwen -kon het echt vertrouwen zijn?- niet verpesten.

"Nog niet", antwoordde Whitelion. Nee, dat had Everstar ook niet verwacht. "Dat moet ik maar eens gaan doen. Kan ik gaan?" Everstar knikte, een gebaar dat haar een beetje duizelig maakte. Whitelion was al opgestaan. In de leader's den, die niet gemaakt was voor grote katten, raakten zijn oren bijna het plafond.
Goed, dit punt was dan ook weer afgehandeld. Er was vandaag nog een ding waar ze over moest beslissen: wie moest de nieuwe deputy worden? Een antwoord op die vraag begon zich al in haar hoofd te vormen, maar ze wilde er nog even rustig over na te denken, het was geen beslissing die je gehaast moest nemen. Maar ze had de tijd, zolang ze maar voor maanhoog een besluit had genomen.

Onderwerp: Re: A word, please, now. [Whitelion]