Sneaking out and failing

Een grote zwarte kater met een witte borst stond fier op een rots en liet een een overwinningskreet horen. Een patrouille had net een stel vijandige katten verjaagd, en dit zonder al te veel schade onder zijn eigen Clan. zijn staart zwiepte elegant heen en weer en zijn lange zwarte vacht hing perfect langs zijn flanken. Je zag wel op zijn schouders wat wonden zitten die hij net in het gevecht had opgelopen. Maar niks daarvan deerde hem. Zijn witte borst straalde in het zonlicht, dat voor een van de weinige keren, genadig naar beneden scheen. In zijn blauwe ogen stond de trots en vastberadenheid van een echte loyale krijger. Zijn naam was Shadowflame en als hij door het donker of in de schaduw liep was het net alsof hij er gewoon niet was, of alsof hij deel van je eigen schaduw was. Om zo te kunnen lopen had hij hard moeten oefenen maar uiteindelijk was het hem gelukt, en nu was hij een meester erin. Met zijn staart gaf de kater het sein om terugte keren naar het kamp. Zelf sprong hij soepel van de rost af waar hij op had gestaan en begon voorop te lopen en de patrouille terug te leiden. Elke spier in zijn lichaam was gespannen, hij was klaar voor een volgende aanval. Zijn oren vlogen constant een andere kant op en zijn ogen stonden zeer alert. Al gauw kwam het WindClan kamp weer in zicht en een voor een liep de patrouille het kamp binnen. De zwarte kater stuurde alle gewonde katten door naar de Medicine Cat's Den en zelf liep hij naar de Leaders Den om verslag uit te brengen van alle gebeurtenissen. Zodra hij dat had gedaan was hij teruggelopen naar de Medicine cat's den om zichzelf ook maar te laten onderzoeken. Zodra hij in orde was verklaard was hij opgestaan en naar de Warriors Den gelopen om daar in zijn nest weer in slaap te vallen...

Maar zodra Shadowkit wakker werd besefte hij dat hij nog gewoon in de Nursery was en nog steeds een klein kitten was. Shadowkit had nog lekker tegen zijn moeder aan liggen slapen, maar als snel werd hij gewekt door een zeer klein lichtstraaltje die door de ingang van de Nursery naar binnen stroomde. hij hoorde pootstappen, en aan de lengte van de passen kon hij horen dat het een van de queens was. Langzaam opende hij zijn ogen en knipperde even tegen het licht. Naarmate zijn ogen wenden aan het licht kon hij beter zien. Zodra zijn ogen volledig gewend waren aan het daglicht en hij ze normaal open had keek hij rond. Hij zag dat zijn moeder nog lag te slapen, net zoals zijn broertjes en zusjes. Nog even bleef het katertje lui liggen en rolde even op zijn zij. Na een paar minuten rekte zij zich zachtjes uit en stond zo zacht mogelijk op. Nadat hij zich opnieuw had uitgerekt sloop hij de Nursery uit en keek de open plek rond. Het kleine katertje zag Warriors uit de Warriors Den komen en zich buiten evn uitrekken voordat ze op pad gingen om te patrouilleren of jagen. Sommige gingen zelfs eerst nog wat eten voordat ze ook maar iets deden. Hij keek naar de Elders den en zag nog net de dalende en rijzende flank van een van de Elders. Die waren allemaal wel oud, maar vergeleken met Shadowkit was iedereen oud. Nog altijd stond hij nog voor de ingang van de Nursery, alsof hij geen stap kon zetten. Hij was nog niet zo vaak buiten de Nursery geweest, dat mocht hij bijna nooit van zijn moeder. Maar nu was het hem gelukt, hij was buiten, en zolang hij het kamp niet verliet kon zijn moeder ook niet kwaad op hem worden. Toch? Langzaam begon het kleine katertje rond te lopen. Er scheen een zwak zonnetje boven zijn hoofd, maar die zou vast nog sterker worden naarmate de dag zich vorderde. Bij elke den stopte hij even en wierp een blik naar binnen, hij kon er niks aan doen en was toch zo nieuwsgierig. Nadat hij elke Den had bezocht en de Leaders Den vanaf een afstandje had bekeken richtte hij zijn aandacht op de prooistapel. Zachtjes trippelde hij eropaf en ontweek alle Warriors, hij wilde natuurlijk niet tegen ze aanbotsen en ze boos maken. Ze waren allemaal ook zo groot en dus wilde het kleine katertje liever geen ruzie met een van hen. Zodra hij de Prooistapel veilig had bereikt keek hij er eens goed naar. Voorzichtig porde hij met een van zijn kleine pootjes tegen een dik konijn en dacht even na. Scarkit had al eens een konijn naar zijn moeder gebracht en nu wilde Shadowkit bewijzen dat hij dat ook kon. Onhandig greep hij eerst het staartje van het konijn en probeerde hem los te trekken maar dat lukte dus niet. Toen besloot Shadowkit het konijn bij een van zijn poten te pakken en trok er met al zijn kracht aan. Het konijn kwam los maar was een stuk zwaarder dan het kleine katertje had ingeschat. Met konijn en al schoot hij achteruit en knalde vol tegen iets aan. Meteen liet hij het konijn los om te kijken waar hij tegen aan geknald was. Maar toen hij zijn kop omdraaide zag hij twee voorpoten van een krijger en hij kromp ineen. Was deze krijger nu boos? '' Sorry,'' stamelde hij half trillend en durfde de krijger niet aan te kijken. Met zijn blik naar de grond gericht wachtte hij op een kwade stem die hem terechtstelde voor wat hij nou net had gedaan. Zijn pluizige vacht zat door de tuimelpartij onder het zand en het stond weer alle kanten op. Hij zag er echt niet uit. Het kleine katertje keek weer even naar het Konijn wat hij uit de stapel had getrokken en toen keek hij heel langzaam ietsjes omhoog. Voorzichtig probeerde hij naar het gezicht van de onbekende krijger te kijken maar keek al zeer snel weer naar zijn voetjes. Met opgetrokken schouders bleef hij nog altijd zitten wachten. Hij schaamde zich best wel dat dit gebeurd was, maar zoals zijn moeder wel eens zei, je kan het verleden niet veranderen. De oren van Shadowkit lagen deels opzij en zo keek hij nog altijd naar zijn voetjes.



[open voor iedereen, maar het liefst een krijger of ten minste een volwassen kat (a)]

[en weer een nieuw record: 1047 woorden ;D]

Twee amber kleurige ogen opende zich, dit was Speedstorms tweede nacht, de vorige nacht had hij nacht wacht. Ze gaapte even en rekte zich uit. Ze had lekker geslapen in de warme Warriors den. toen hij naar buiten keek zag hij een klein kittentje nieuwsgierig naar binnen kijken. Speedstorm lachte zacht. Dat had zij ook vele malen gedaan, en uit eindelijk was ze naar binnen geweest, en had ze Bluewave, haar mentor ontmoet. Naja, het was haar mentor, nu niet meer. Speedstorm keek naar de plek waar haar mentor nog lag te slapen. Ze ging zitten en waste zich zelf zorgvuldig. Toen stond ze op en liep ze naar haar mentor, die ze een klein bijna niet voel baar likje gaf. En toen verliet ze de den. Ze likte haar voor poot nog even en liep toen rustig naar de prooi stapel, ze zag de zelfde kitten wild rond dwarrelen, ze lachte even en koos toen een konijntje uit. rustig at ze die op, en net toen ze weg wouw gaan knalde er iets tegen haar op, het voelde niet hard, maar toen ze haar ogen weer open deed zag ze dat het wel hard was geweest voor de kitten met het konijn. ''Sorry,'' stamelde de kitten. 'Ah, geeft niks hoor kleintje, maar wat was jij van plan met dat konijn? Je weet dat kittens dat niet doen mogen. Ze krijgen wel van hun moeder. Vertel, wat was je van plan met dat konijn', zei ze op strenge toon, terwijl ze de kitten strak aan keek, met een tikkeltje vriendelijkheid om de kitten niet op te jagen.

Zodra shadowkit weer probeerde op te kijken bedacht hij zich al gauw weer en keek weer naar beneden. ''Ah, geeft niks hoor kleintje, maar wat was jij van plan met dat konijn? Je weet dat kittens dat niet doen mogen. Ze krijgen wel van hun moeder. Vertel, wat was je van plan met dat konijn?'' Het was de strenge maar toch vriendelijke toon van een poes en langzaam keek he kleine katertje toch op en keek recht in de ogen van Speedstorm. De krijger keek hem strak aan en hij zette onzeker een stap naar achteren. ''Ik wilde dat konijn juist naar mamma toe brengen,'' stamelde hij nog steeds. Terwijl hij sprak durfde hij de krijger niet aan te kijken en keek weer naar de grond. Zachtjes zwaaide het kleine katertje met zijn staartje. Zijn lijfje deed wel een beetje pijn van de crash, maar hij zei er maar niks over. Dat zouden ze als zwak kunnen zien en hij wilde juist sterk zijn, net als de krijger die hij was in zijn dromen. Sterk, loyaal en dapper. Langzaam keek hij weer omhoog naar de krijger. '' Dat mag ik toch wel doen, naar mijn mamma brengen of ook niet?'' Vroeg hij toen weer. Scarkit had het al wel mogen doen en waarom mocht hij dan niks naar zijn moeder brengen? Hij wilde laten zien dat hij ook sterk was en dat hij alles aankon. Maar als dat van anderen niet mocht, hoe zou hij zichzlf dan kunnen bewijzen. Ook wilde hij het kamp weer eens uit, al was het maar een klein stukje. In zijn blauwe oogjes was dan ook de pure vastberadenheid te zien van een echte krijger. Hij wilde alles en kon alles aan als hij ziczelf ervoor zou inzetten. Nog altijd wachtte hij op het antwoord van de krijger en keek haar ditmaal wel aan.

''Ik wilde dat konijn juist naar mamma toe brengen,'' Vertelde het katertje. Speedstorm knikte. Zelf wouw ze ook wel eens een prooi mee nemen naar haar moeder. toen mocht het niet van een strenge duistere Warrior. '' Dat mag ik toch wel doen, naar mijn mamma brengen of ook niet?'' speedstorm keek shadowkit vriendelijk aan. 'Natuurlijk mag dat wel. Maar vraag eht de volgende keer aan een Warrior of zo, dan heb je minder kans op problemen, want toen ik nog Speedkit was, wouw ik ook wel eens een prooi naar mijn moeder brengen, maar toen werd ik gesnapt en dachten ze dat ik loog, oke?' Legde ze uit terwijl ze de kitten een kleine lik over het kopje gaf. 'Hoe oud ben je eigenlijk?' Vroeg Speedstorm als volgt. Kittens mochten pas de den uit als ze twee manen was. Ze bekeek de kitten, maar kon niet schatten. Ze ging zitten en likte haar borst. toen keek ze de kitten weer kalm aan. 'Heb je hulp nodig met het tillen van het konijn, dan breng ik 'm voor je naar de Nursery, en dan neem jij 'm gewoon mee naar binnen. Want straks heb je 'm bijna naar de Nursery, en heeft je moeder al een stuk prooi gepakt', zei ze aardig. Ze likte haar voor poot. toen keek ze even naar de lucht en merkte op dat er een paar donkere wolken deze kant op kwamen.

Shadowkit keek nog altijd naar de veel grotere krijger en zodra hij had gezegd dat hij het konijn naar zijn moeder wilde brengen knikte de krijger en keek hem vriendelijk aan. ''Natuurlijk mag dat wel. Maar vraag het de volgende keer aan een Warrior of zo, dan heb je minder kans op problemen, want toen ik nog Speedkit was, wouw ik ook wel eens een prooi naar mijn moeder brengen, maar toen werd ik gesnapt en dachten ze dat ik loog, oke?'' Met grote ogen luisterde hij naar wat ze hem vertelde en bleef braaf zitten toen ze hem een lik over zijn koppie gaf. '' Maar dat is gewoon niet eerlijk!'' Protesteerde hij geschrokken en meteen keek hij weer op. ''Hoe oud ben je eigenlijk?'' Vroeg de warrior en hij keek weer even naar zijn voetjes, '' nog geen maan.'' Mompelde hij verlegen. opnieuw was hij bang dat ze boos zou worden of misschien zelfs op zijn moeder. Weer zwaaide hij met zijn pluizige staartje en keek naar de warrior die ging zitten en haar borst even een lik gaf. Toen keek ze hem weer kalm aan. ''Heb je hulp nodig met het tillen van het konijn, dan breng ik 'm voor je naar de Nursery, en dan neem jij 'm gewoon mee naar binnen. Want straks heb je 'm bijna naar de Nursery, en heeft je moeder al een stuk prooi gepakt.'' Shadowkit zwiepte opgewonden met zijn staart. '' Zou je dat echt willen doen?'' hij keek Speedstrom blij aan. '' Dat zou echt geweldig lief zijn,'' vervolgde hij en sprong alweer overeind.

''Maar dat is gewoon niet eerlijk!'' Zei Shadowkit. 'Dat weet ik', murmelde Speedstorm. Speedstorm had gevraagd na de leeftijd van de jonge kit. ''Nog geen maan.'' Zei de kit verlegen. Speedstorm keek verontwaardigd naar de kitten. 'Wat ben jij dan al sterk voor zo'n jonge kit!' Speedstorm stelde voor hem te helpen. Dat kon hij namelijk wel gebruiken, hij was nog niet eens een maan, dan zou het hem echt niet lukken zo'n konijn mee te sleuren naar de Nursery. ''Zou je dat echt willen doen?'' Speedstorm knikte vriendelijk naar Shadowkit. ''Dat zou echt geweldig lief zijn,'' vervolgde de jonge kitten. Speedstorm gaf een lik tussen de oren van de kit. 'Zeg als jij later een Apprentice bent, weet je al wie je dan als mentor zou willen?' Vroeg ze. Ze pakte het konijn op, en wachtte rustig op een antwoord. Dat had zei ook gevraagd aan Bluewave, haar mentor van toen ze nog Speedpaw heette. Toen had ze Bluewave gekozen om dat hij niet boos was geworden dat hij de Warriors den naar binnen was geglipt. Toen had ze nog Speedkit geheten. Ze keek even naar de jonge kit terwijl ze samen naar de Nursery toe liepen.

Shadowkit keek haar weer aan. ''Dat weet ik'' Murmelde ze toen hij had gezegd dat het oneerlijk was dat een Warrior haar niet had geloofd toen zij hetzelfde wilde doen als hij nu wilde doen voor zijn moeder. Dat was gewoon niet eerlijk, hij was echt blij dat ze aanbood hem te helpen. Nadat hij had gezegd dat hij nog geen maan oud was had hij verwacht dat hij weer terecht gewezen zou worden omdat hij buiten de Nursery was terwijl hij zo jong was. Maar dat deed ze niet, nee ze gaf hem zelfs een compliment! ''Wat ben jij dan al sterk voor zo'n jonge kit!'' Trots zette hij zijn borstje op. '' Ik word de sterkste en beste krijger van de hele clan!'' Mauwde hij vol zelfvertrouwen en keek rond. Hij keek haar blij aan toen ze knikte dat ze echt dat konijn mee zou sjouwen voor hem. Ze gaf hem nog een lik tussen zijn oren en hij snorde even zachtjes. ''Zeg als jij later een Apprentice bent, weet je al wie je dan als mentor zou willen?'' Vroeg ze en meteen keek het kleine katertje haar aan. Hij dacht even na en schudde zijn hoofd. '' Ik weet het nog niet, ik ken nog niet iedereen.'' Hij dacht weer even na. '' Maar jij bent heel lief, jij gelooft me,'' zei hij en keek haar weer aan met zijn blauwe oogjes. '' Maar mijn mentor moet lief,dapper en sterk zijn!'' Mauwde hij knikkend en ging weer eventjes zitten. Zodra ze het konijn opraapte sprong hij weer overeind en zwaaide vrolijk met zijn staartje. Zodra ze liep huppelde hij mee en snoof af en toe aan het konijn. zijn ogen glommen vol blijdschap en trots. Misschien waren toch niet alle Warriors zo gevaarlijk als hij dacht.