[Deputy Ceremony] Fresh start

_{Het was nogal een beslissing die ze gemaakt had. De toekomst van de clan zou ervan afhangen. Als ze weer een inschaatingsfout maakte, zoals ze Lionroar totaal verkeerd had ingeschat... Maar nee, ze was zeker van haar zaak.
Ze waste het bloed uit haar vacht, tot ze eruit zag alsof het gevecht met de das nooit had plaatsgevonden. Ze ging wat rechter op staan, zodat ze er niet zo vermoeid uitzag, en verliet haar den. Met een soepele sprong landde ze op de grote rots. Ze hoefde de clan nauwelijks meer te roepen, velen waren in de buurt gebleven, wachtend op de uitslag. Sommigen waren druk aan het speculeren. "Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen!" miauwde ze op luide toon. "Zoals de Warrior Code voorschrijft, zal ik nu een nieuwe deputy aanwijzen." Ze was geen kat die lang om een mededeling heen bleef draaien, dus het antwoord waar iedereen op wachtte kwam snel. Ze haalde een keer diep adem en begon toen met het opzeggen van de ceremoniële woorden. "Ik spreek deze woorden voor StarClan, zodat zij mijn keuze kunnen horen en goedkeuren. De nieuwe deputy van WindClan is Whitelion." Ze keek de witte kater strak aan. Ik vertrouw je, Whitelion, stel me niet teleur. Wordt niet zoals je voorganger.

Als iemand aan een paar manen geleden gezegd zou hebben dat Lionroar hen zou verraden en Whitelion zijn opvolger zou worden, zou ze die kat uitgelachen hebben. Ze had de witte kat een tijd lang niet volledig vertrouwd en al helemaal niet gemogen. Hij had echter laten zien dat hij een goede kat was. Ze wist niet of hij veranderd was of dat hij altijd al zo geweest was: een kat met fouten, maar die beter wilde worden dan hij was en altijd het beste met de clan voorhad. Hij had zijn loyaliteit bewezen door Lionroar te ontmaskeren en toen ze hem had aangesproken op het incident met Oceankit, had ze hem aangekeken en gezien dat hij de waarheid sprak. Ze geloofde dat deze kans hem meer zou motiveren en ervoor zou zorgen dat hij zijn zelfbeheersing niet opnieuw zou verliezen. Daarnaast leek hij haar geen kat die compromissen zou sluiten met andere clans en dat was precies wat WindClan nodig had. Vooral Silverstar en Shrewstar zouden haar deputykeuze verafschuwen, maar dat vond Everstar geen enkel probleem. Ze moesten geen leider hebben die met iedereen vriendjes wilde blijven. Hun clan had te lang bekend gestaan als een clan die vluchtte voor ieder gevaar. Whitelion zou wel kunnen laten zien dat WindClan net zo goed tanden en klauwen had als iedere andere clan.}

Whitelion

Na het gesprek met Everstar was de witte kater in het camp gebleven. Hij had zitten denken, over het gesprek, maar ook over andere dingen. Over alles wat hij fout gedaan had, de dingen die hij niet kon voorkomen. En ergens kon hij het niet laten zich af te vragen of hij wel echt verandert was. Was het allemaal geen plan van zijn onderbewustzijn, om hogerop te raken? Hij wist dat hij zich niet kon beheersen, had hij nooit gekund ook. Misschien wou hij het allemaal veel te graag geloven. Zijn verschillend gekleurde ogen focusten zich op de rosse poes toen ze uit haar den kwam en soepel de rots op sprong. Al het bloed was van haar vacht gewassen en ze riep luid en duidelijk een clanvergadering bijeen. Waarschijnlijk zou ze de nieuwe deputy nu bekend maken. Mateloos nieuwsgierig ging de grote kater dichterbij staan, al praatte ze luid genoeg zodat je het in ieder hoekje van het camp zou kunnen horen. En inderdaad, ze kondigde aan dat ze nu de nieuwe deputy zou kiezen. Vele katten keken om zich heen, maar om eerlijk te zijn kon het hem niet zo veel schelen. Het zou vast weer één of andere onnozele goedzak zijn, iemand die hem zou irriteren tot hij hem zou moeten laten afzetten. In zichzelf schudde hij zijn hoofd even. Niet zo denken, white, dacht hij in zichzelf. Je wou toch zo graag veranderen? Maar iedereen wist dat dat niet zo simpel was.

Toen Whitelion zijn naam hoorde keek hij op, en voor een korte seconde was er verassing te zien in zijn ogen. Die blik wist hij echter al snel te verbergen, maar hij bleef even voor zich uit staren, niet verwerkend wat ze net gezegd had. Hij zou de nieuwe deputy worden? Whitelion, de kat die niemand vertrouwde, die vele moorden op zijn naam had staan, en waarvan hij zeker wist dat buiten zijn familie niemand van de clan vertrouwde? En al helemaal niet Everstar, zeker niet na dat incident met Thunderclan. Blijkbaar had hij verkeerd gedacht van de rosse leider. Blijkbaar was ze niet zo'n watje als ze zelf dacht. Hij zat in een roes toen ij zijn blik eindelijk afwendde van de rosse leider en om zich heen keek, naar de katten die hem feliciteerden; en naar die die hem met afschuw bekeken. Ze waren er altijd, bij elke deputy ceremonie, maar hij kon het niet laten te denken dat het bij deze ceremonie er wel meer zijn dan gebruikelijk. Nu ja, logisch, aangezien het zijn ceremonie was.

_{Toen ze opeens de naam van haar vader door het kamp hoorde gaan, wipten de oortjes van de jonge kattin en liep ze nieuwsgierig naar de uitgang van de den. Veel katten keken haar vader aan... wat... Was er gebeurd? Met een onzekere blik in haar ogen slikte ze even met een rustige tred liep ze naar de witte kater toe, tot ze op een afstand bleef staan, ver genoeg van de rest van de katten die rond hem zaten. "Pa... pa?" zei ze voorzichtig, zou hij haar wel horen. "Wat gebeurd er?" zei ze vervolgens met een tedere stem, zacht en erg voorzichtig. Ze was eigenlijk best bang van alles en van iedereen die hier stond en misschien was haar vader wel haar grootste angst... Maar angst kwam uit liefde.}

Het was wel duidelijk dat dit te gebeuren stond. Hun oude deputy was namelijk al lang en breed het kamp uit. Net goed en hey. Wellicht was er een plekje over voor hem. Een soort knoop vormde zich in zijn maag. Hij deputy.. Dat zou nog eens een goede grap zijn zeg. Het liet hem zacht grinniken en hij schudde zijn hoofd wetend dat dat nog lang niet zou gebeuren. Maar hey ooit zou het komen. Ooit zou hij zijn moeders plek nemen.. De stem van Everstar liet hem opkijken en langzaam kneep hij zijn ogen even samen tegen het velle licht terwijl hij plaats nam naast zijn oud mentor Whitelion en een knikje zijn kant op gaf. Hij zag de kater als een soort vader en ook zeker een vriend. Hij stond volledig aan zijn zijde. Het kwam hem dan ook totaal niet als verbazing toen de keuze van nieuwe deputy op Whitelion viel. Hij grijnsde en duwde zijn schouder tegen zijn vriend aan. "Gefeliciteerd. Ik weet zeker dat je het beter zal doen dan Lionroar." Even snoof hij afschuw hoorbaar in zijn stem terwijl hij met zijn staart sloeg en nogsteeds breed grijnsde. Eindelijk zou Windclan na zijn moeder weer wat fatsoenlijks zien.

_{Het was tijd om de nieuwe deputy aan te duiden, dat werd duidelijk gesteld nu, door hun leader, Everstar. Het kon de mooie, witte poes eigenlijk bar weinig schelen. Ze was zelf een beetje hoog van zichzelf maar ze zou zelf nooit Deputy willen worden of leader, het was veel te lastig en veel te moeilijk. Ugh, ze wilde er geen moeite om doen. Maar toen ze echter de naam hoorde van dat monster, werden haar ogen groot. "WAT?!" Gromde de poes luid en duidelijk waarna ze haar tanden ontblootte. Ze wist nu al enkele dagen dat ze kits droeg van Deter, maar toch kon ze zich nog redelijk opfokken. Met een woeste blik keek ze naar haar vader. "Ik vertrouw je niet!" spuugde ze naar hem toe. "Wat een keuze maken ze hier! Jij bent gestoord! Een monster!" Vervolgde ze met flikkerende tanden. Jep, ze was nog steeds kwaad op haar vader.}

Haar goudkleurige ogen volgden het gestalte van de rosse leider toen deze op de grote rots sprong. In een mum van tijd bewogen haar soepele spieren zich naar de open plek toe en zette ze haar achterwerk neer op de grond. Nieuwsgierigheid en zowel schichtigheid brandde in haar maag, ergens een slecht voorgevoel hebbende over de keuze die Everstar zou maken. Het was vrijwel bekend dat ze een nieuwe deputy moest aanstellen, en alhoewel de gevlekte poes de realiteit niet onder ogen wou zien had ze toch al wel een idee wie het zou worden. Echter zorgden haar instincten ervoor dat ze deze feiten niet geloven noch accepteren wou. En nu ze er nog eens over na dacht, zou ze dat ook nooit doen. Nooit, totdat Everstar deze des betreffende woorden zelf zou uitspreken. En dat moment was dichter bij dan ooit.

'Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen!' Veel moeite moest de leidster niet doen, aangezien zo goed als heel de Clan zich al verzameld had bij het aanzicht van de poes alleen al. Net zoals zijzelf waren de rest van Windclan meer dan alleen nieuwsgierig naar de nieuwe deputy. 'Zoals de Warrior Code voorschrijft, zal ik nu een nieuwe deputy aanwijzen.' Sprak de roodkleurige kattin vervolgens. Spottedwish's pootkussens begonnen te prikkelen. Ze wist dat ze zelf nog te jong was, véél te jong zelfs. Maar ze gaf nou eenmaal toe dat ze een tikkeltje competitief ingesteld was, en dus kon ze er niets aan doen dan zelf te hopen de rang te krijgen. Maar haar geweten wist maar al te goed dat haar tijd nog niet aangebroken was. En misschien zou deze tijd ook nooit komen; maar hopen kon nooit kwaad. Zolang ze deze drang naar meer onder controle kon houden, deed ze niets verkeerd. Een sidderende zucht verliet haar bekje toen ze zag dat Everstar's mond zich opnieuw opende. 'Ik spreek deze woorden voor StarClan, zodat zij mijn keuze kunnen horen en goedkeuren. De nieuwe deputy van WindClan is Whitelion.' Wat slechts enkele seconden in beslag nam, leek een eeuwigheid te duren. Haar gehele gestalte verstrakte van top tot teen en wat schroefjes keek ze naar de brede witte kater die de leider bedoelt had. Haar goudkleurige ogen leken vuur te spuwen, maar algauw wist ze deze blik te onderdrukken en vulde een zekere leegte haar kijkers. Een simpele knik kwam er vanaf, waarna ze zichzelf omhoog commandeerde en zich in een ruk omdraaide. Haar lenige poten droegen haar richting de uitgang van het kamp. Ze had hier niets meer te zoeken. Niets. Als Everstar dacht dat zij ook maar één bevel van de witte kater zou opvolgen, dan had ze het goed mis. Niet alleen haar brein en haar hart weigerde dit te accepteren, maar ook haar hele lichaam. Ooit zou ze de Clan weten vrij te stellen van deze brute moordenaar welke zich een weg omhoog had geklommen door haar vader te verraden. Echter leek dit moment verder weg te zijn dan ooit tevoren.

"Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen!" miauwde Everstar op luide toon. "Zoals de Warrior Code voorschrijft, zal ik nu een nieuwe deputy aanwijzen." Ze was geen kat die lang om een mededeling heen bleef draaien, dus het antwoord waar iedereen op wachtte kwam snel. Ze haalde een keer diep adem en begon toen met het opzeggen van de ceremoniële woorden. "Ik spreek deze woorden voor StarClan, zodat zij mijn keuze kunnen horen en goedkeuren. De nieuwe deputy van WindClan is Whitelion." Everstar keek haar broer aan.

Oceankit had meegeluisterd maar zich wat afgewend van de andere katten, met grote ogen keek ze naar de langharige kater die haar broer was. Ze hield nog steeds van hem, enkel was ze nog steeds lichtelijk angstig richting hem. Waarom had Everstar haar broer gekozen? Had het iets te maken gehad met het gedoe met hun vroegere Deputy? Haar oceaankleurige ogen keken naar de grond terwijl ze haar staart om haar heen sloeg. Ze besloot toch haar broer even een felicitatie te geven en stond langzaam, tergend langzaam op. Voordat ze onzekere stappen naar haar oudere broer zette, "Gefeliciteerd." Piepte ze zachtjes, met haar staart tussen haar achterpoten geklemd, kon ze haar familielid nog vertrouwen? Ze hield haar bruine kopje schuin voordat ze aanstalten maakte om weg te lopen.

Foxkit had glimlachend De andere kits gevolgd, wie het waren wist hij niet maar als iemand de nursery verliet volgde hij diegene nieuwsgierig. De rosse kitten keek nieuwsgierig vanachter een witte poes naar een al even witte kater die blijkbaar erg groots was. "Debuty? Wat is een debuty?" vroeg hij aan de witte poes die hij ergens chain-nogwat had horen noemen. Maar Foxkit leek niet te willen wachten want al snel sprong hij enthousiast op en al glimlachend rende hij dichter richting de witte kater genaamd whitelion. "Gefeliciteerd! Je ziet eruit als een grootse, sterke kater!" Foxkit ging zitten en zette zijn grootste glimlach op "Later word ik even groots als jij!" miauwde hij trots, niet wetend welke kater hier wel degenlijk voor haar zat. Het enige wat ze van Whitlion was was dat hij groot en sterk was en er goed uitzag.

De kleine kater wist dat het tijd zou zijn voor de leider om een nieuwe deputy te kiezen, maar erg blij was hij er niet mee. Hij wist al wel wie de 'gelukkige' kater zou worden, het was alleen maar logisch, de grote Whitelion leek te vertrouwen. Toch was er iets aan hem, waar Ravenbreeze de rillingen van kreeg. Hij keek strak naar Everstar, wachtend op de oh zo voorspelbare woorden, en toen ze die gezegd had keek hij ietwat ijzig naar Whitelion die een kit verwond had, een kit met wie hij goed kon opschieten. Raven was altijd vrolijk, maar heel af en toe leek er iets in hem te knappen en nu was zo'n moment. Toen hij Oceankit naar de grote kater zag lopen, gromde hij zachtjes en liep hij de kitten achterna. De zwarte Windclanner hoorde nog net hoe de kitten een zachte gefeliciteerd miauwde voordat hij erbij kwam. Met een koude blik in zijn normaal zo warme bruine ogen keek hij de ander aan. "Ik wil niet horen dat je ook nog maar één kit pijn doet," gromde hij laag en zuchtte diep waarna hij zijn zwarte voorpoot voor Ocean zette. "En al helemaal niet als het je kleine zusje is." Raven dacht er niet over om de kater te feliciteren en zijn oren draaiden om en hij drukte ze plat tegen zijn kop aan. Hij vertrouwde Whitelion voor geen meter.

Een zachte grom was hoorbaar en Oceankit wende haar oortjes heel even naar het geluid. Een vertrouwde zwarte gestalte was haar gevolgd en leek haar duidelijk te willen beschermen. Het maakte dat de kitten er wat zelfverzekerder bij ging staan. De kitten kon de koude blik van de normaal zo vriendelijke zwarte warrior niet zien. Enkel kon ze zijn woorden wel horen. "Ik wil niet horen dat je ook nog maar één kit pijn doet," gromde Ravenbreeze laag, waarna hij diep zuchtte. Zijn zwarte poot verscheen al voor haar, waardoor ze beschermd onder hem stond. "En al helemaal niet als het je kleine zusje is." De kitten duwde haar kopje even voorzichtig tegen de warrior aan. Haar oceaankleurige ogen stonden helder, niet met blijdschap maar eerder met verdriet. Ze kroop dankbaar tegen haar beschermer aan voordat ze haar blik weer op de witte kater richtte. Waarom was haar broer gekozen? Hoe kon ze hem nu ontlopen?!

Op dit moment was er niet veel wat hem nog kon schelen. Laat staan de nieuwe Deputy van de Windclan. Toch was Silhouetteheart naar de verzamelende katten toegegaan en had zich bevestigt in de schaduwen. Het werd vast een kat waarvan hij nauwelijks iets wist. Everstar ging hem dit keer niet verbazen. Hij geeuwde kort, een gevolg aan slaaptekort, maar slikte zijn geeuw halverwege in toen hij de bekende naam hoorde. Iets wat hem prompt een hoestbui opleverde. Te hard dan hem lief was kuchte hij door het kamp heen. Toen het over leek te zijn, hoorde hij de katten om hem roezemoezen. De meesten stemmen klonken niet vrolijk. Had hij het dan toch goed gehoord. Whitelion was de nieuwe Deputy. Wel, blijkbaar kon ze hem nog wel verrassen. Ze was gek geworden. Silhouetteheart zag de witte kater niet zitten, maar wel enkele katten die naar een bepaald punt in de menigte keken. Er ontstond een hoop tumult. Silhouetteheart stond op en trok zich nog wat dieper in de schaduwen. Jep. Everstar was officieel gek geworden. Whitelion leek enkele felicitaties te krijgen en enkele uitbranders. Hij zou geen gemakkelijke periode doorgaan. Toen het rustig leek te zijn, besloot de zwart witte kater dat hij wel eens wat kon doen. Hij liep door de menigte heen en zocht Whitelion op. Een glimlach versierde zijn lippen. Niet eentje die duidelijk was. ''Gefeliciteerd. Je hebt het gehaald''siste hij in het voorbij gaan in Whitelion's oor. Daarna verdween hij het camp uit.

Ietsje later toen hij ver genoeg was, barstte Silhouetteheart in een lachbui uit. Dit was toch om te gieren. Die kater die zo sterk leek te zijn. Deputy. Niemand die hem vertrouwde en Silhouetteheart was een van de weinigen die wist hoe zwak hij was. Van binnen. Nee, hun nieuwe Deputy zou de clan geen goed doen. Misschien moest hij zijn rol als The Gamemaster weer eens oppakken. Hij had al lang niet meer gespeeld. Jammer, want Whitelion ging ietsje te vlug naar de finish toe.

Bark's oortjes schoten naar voren toen hij de oproep van Everstar hoorde. Was het nu al tijd zijn ceremonie. Iets wat twijfelend stapte kater naar de groep katten toe en zette zich schuin achter zijn mentor neer. Het bleek echter niet zijn ceremonie te zijn, maar die van de nieuwe deputy. Hij duwde zich al snel terug recht en richtte zijn blik nu strak op de leader voor hen. Een grijns verscheen op zijn snoetje bij het horen van de naam van Whitelion, zijn mentor. Wel, wat een eer. Hij was nu dus apprentice van de deputy van Windclan. Hij richtte zijn kopje wat arrogant de lucht in en bleef nog even op afstand. Pas toen de grootste masse rond hem verdween stapte hij op Whitelion af en liet even zijn schouder langs die van hem gaan. De band tussen apprentice was altijd iets om te koesteren. "Gefeliciteerd White." mauwde hij met een alwetende grijns. Sinds enkele moons geleden was Bark nog een heel stuk gegroeid. Je kon nu met zekerheid zeggen dat hij een warrior was, wat binnenkort ook zou gebeuren. Hij moest nog wel wat opkijken naar zijn mentor, maar hij was al wel groter dan sommige andere warriors.

Niet iedereen leek erg blij met haar keuze. Everstar werd licht geërgerd toen ze enkele protesten hoorde. Een van Whitlions dochters gromde kwaad tegen hem. Ravenbreeze' oren lagen plat in zijn nek. Everstar hoorde niet wat hij zei, maar het was vast geen felicitatie. Everstar zag Spottedwish het kamp verlaten. Geloofde zij nog in haar vaders onschuld? Everstar klemde haar kaken op elkaar. Ze had niets tegen Spottedwish, ze vervloekte alleen die vader van haar, die iedereen zo keihard had voorgelogen. De dochter viel niets te verwijten. Had zij, Everstar, die verrader niet ook lange tijd geloofd en vertrouwd? Toch was het wel zorgwekkend dat zo veel katten zich zo vijandig opstelden tegenover Whitelion. "Ik zie dat niet iedereen even tevreden is met de keuze die ik heb gemaakt", zei Everstar fel. WindClan kon nu geen onderlinge ruzies gebruiken. De clan moest als één geheel hun leider en deputy volgen. "Vergeet niet dat het Whitelion is die het verraad van Lionroar aan het licht heeft gebracht. Hij heeft voorkomen dat zijn voorganger weg zou komen met moord. Ik vertrouw hem als mijn deputy en ik reken erop dat jullie hem het respect en vertrouwen zullen geven dat hij verdient." Of vertrouwen jullie de beslissingen van jullie leider niet? Haar blik gleed over de aanwezigen. Ze wist niet of ze iedereen met een paar woorden kon overtuigen, maar zou iemand haar openlijk tegenspreken?

"Ik zie dat niet iedereen even tevreden is met de keuze die ik heb gemaakt", zei Everstar fel. Oceankit keek onmiddellijk met grote ogen op. Ze spitste haar oortjes terwijl ze snel naar de leidster toe trippelde. De kitten had een hekel aan onenigheid dus probeerde ze Everstar te helpen. "Vergeet niet dat het Whitelion is die het verraad van Lionroar aan het licht heeft gebracht. Hij heeft voorkomen dat zijn voorganger weg zou komen met moord. Ik vertrouw hem als mijn deputy en ik reken erop dat jullie hem het respect en vertrouwen zullen geven dat hij verdient." De kitten streek heel even vluchtig met haar kopje langs de rode leidster in de hoop dat de oudere kattin wat zou kalmeren. "Everstar?" Piepte de kitten liefjes en zacht. "Hij is normaal ook altijd mijn grote beschermende broer." Vervolgde ze. Ze wist dat haar broer haar misschien een keer had aangevallen, maar ook de kitten was slim genoeg om te weten dat ze verder moesten. "Ik vertrouw hem, zelfs nadat hij mij een keer pijn heeft gedaan." Dat laatste zei ze iets harder. Ze kroop nu half achter Everstar voor het geval dat een andere kat tegen haar in zou gaan. Het was niet zo dat de kitten helemaal haar vertrouwen in haar grote broer had verloren. Het was enkel het geval dat ze nachtmerries had die haar nogal beinvloedde, ze probeerde er boven op te komen, en het excuus van Whitelion had ook behoorlijk geholpen. Toch was de kitten onzekerder geworden en was ze ook blij geweest met Ravenbreeze's reactie, in ieder geval werd ze beschermd, en wist haar broer dat ze niet gewond mocht raken. Ze hield van haar grote witten broer. Een snelle blik richtte de kitten om haar omgeving voordat ze haar ogen dicht kneep.

Tag: Everstar

Lionkit stak zijn witte kopje nieuwschierig uit de nursery opzoek naar die ene kater. Zijn broertje volgde hem op de voet dus die zocht hij niet. Hij zacht naar de andere kater waar hij zo op leek. En daar was hij, hij zat daar maar verstopt in de shaduwen. Hij grijnsde duister waarna hij naar White siste dat hij omlaag moest en moest blijven liggen. Als hij dit voor hem zou verpesten he. Hij keek strak naar zijn broertje en grijnsde toen die ging liggen voor hij zacht zijn sluiphouding aan nam, die natuurlijk nog niet helemaal goed was, hij was een kitten hij kon er niets aan doen en sloop in de richting van de kater. Tot iemand hem stoorde en hij op moest kijken. Hij was dan nog niet oud genoeg om prooi te vangen maar hij was net zo goed een deel van de clan. Hij keek op naar de leidster toen die begon te spreken. Zijn ogen vergrootte een beetje. Zijn vader werd Deputy, wat. Maar dan had die gast helemaal geen tijd meer over voor hem. En hij wou zo graag zoals zijn vader worden, maar hij was halfclan, hij wist dat hij dan nooit echt als zijn vader zou kunnen worden. Niemand zou een halfclanner als deputy kiezen. Hij grauwde een beetje maar sprong toen op om naar zijn vader te rennen voor iedereen om hem heen stond. 'Gefeliciteerd papa, dit is geweldig!' mauwde hij vrolijk al meende hij er echt helemaal niets van.

Haar kopje had ze al door de uitgang van het kamp gestoken, maar nog net ving ze de woorden van Everstar op. In een fractie van een seconde draaide ze haar kopje om en keek ze de roodkleurige leider met vernauwde amberkleurige ogen aan. "Ben je zeker dat hij dat voor de Clan heeft gedaan?" Klonk haar stem, net iets luider dan die van de menigte, zodat Everstar haar zeker zou verstaan. De gevlekte kattin baande ze zich weer een weg naar haar toe en hield halt toen ze tegenover de Clanleidster stond. "Het zou me niet verbazen dat hij Lionroar erin heeft geluisd zodat hij zelf deputy kon worden," Klonk haar stem vervolgens, naast de ingewortelde haat jegens Whitelion nog wel een tikkeltje respect. Echter was deze voor haar leider bedoelt, en niet voor de witkleurige kater. "Je hebt het woord van een krijger boven dat van je deputy vertrouwd, een krijger die al wel vaker zijn poten heeft vuil gemaakt vanwege zijn overtollige emoties." Ze wierp snel even een blik op Oceankit, om nadien weer naar de rosse poes te kijken. "Het is niet dat ik je keuze accepteer, ik zal er gewoon maar mee moeten leven." Na deze woorden gezegd te hebben boog ze even haar kopje uit respect, om zich vervolgens weer om te draaien. Everstar mocht dit misschien als verraad bezien, aangezien ze dat nogal snel deed, maar Spottedwish wist wat de waarheid was. En zolang de Clanleidster de waarheid niet onder ogen wou zien, wist ze niet goed wat ze van haar moest denken. Windclan begon steeds meer op een hoopje katten te lijken die noodgedwongen waren om bij elkaar te blijven. Maar of ze allemaal loyaal waren aan degene die hen leidde? Dat wist ze nog niet zo zeker.

Spottedwish was teruggekomen. "Ben je zeker dat hij dat voor de Clan heeft gedaan?" vroeg ze en ze liep naar Everstar toe. "Het zou me niet verbazen dat hij Lionroar erin heeft geluisd zodat hij zelf deputy kon worden Je hebt het woord van een krijger boven dat van je deputy vertrouwd, een krijger die al wel vaker zijn poten heeft vuil gemaakt vanwege zijn overtollige emoties." Everstar vernauwde haar ogen. Ze probeerde niet te boos op Spottedwish te zijn, het was niet haar schuld. Het was die vervloekte vader van haar. "Jouw vader heeft heel duidelijk gemaakt aan wiens kant hij staat", zei Everstar kil, een kilte die niet zo zeer tegen de calico poes als tegen Lionroar gericht was. "Het zou juist verkeerd geweest zijn als ik zonder nadenken het woord van mijn deputy voor waar aangenomen had." Haar stem werd hierna zo zacht dat alleen Spotted het nog kon horen. Niet het hele kamp hoefde mee te luisteren. "En als je het over Oceankit hebt, ik heb Whitelion erover gesproken. Hij heeft zijn excuses aangeboden. Het is opgelost. Denk je dat ik hem gekozen zou hebben als daar twijfel over zou bestaan?" "Het is niet dat ik je keuze accepteer, ik zal er gewoon maar mee moeten leven." Spottedwish knikte even respectvol, wat naar Everstars idee nogal in contrast stond met haar woorden. Ze had ten overstaan van iedereen haar afkeuring laten blijken over een beslissing van de leader, daar was weinig respectvols aan. Spottedwish liep weg en Everstar zei tegen zichzelf dat de jonge poes nog wel tot inkering zou komen. Het zou gewoon even tijd kosten voor ze kon accepteren wat haar vader had gedaan.

Whitelion

Van beide kampen kwamen verschillende reacties. Enerzijds waren er de katten die blij voor hem waren, trots op hem, misschien zelfs naar hem opkeken - en aan de andere kant had je de katten die nog steeds aan Lionroar's kant stonden, die hem niet vertrouwden. En eigenlijk was dat, als hij eerlijk moest zijn, terecht. Het was niet zo dat hij zichzelf compleet vertrouwde. Er was een tijd dat hij hier zou staan, trots als een pauw - maar hij zou pronken met andermans veren. Hij had gelogen, en dat was onvergeeflijk, dat wist hij ook wel. Maar wie niet weet, niet deert, is het niet? Maar hij was niet trots op zichzelf, en hij wist dat hij zichzelf diep vanbinnen verafschuwde. Toch hield hij de schijn op, de schijn van de stoere, sterke kater, ietwat arrogant misschien, maar zeker van zichzelf - een toonbeeld kracht en eerbaarheid. Al vond niet iedereen dat, met de kwade kant die hij veel te vaak liet doorschijnen, als hij iemand verwondde of vermoordde in de hitte van de strijd. De strijd met zichzelf.

De eerste kat die naar hem toekwam was zijn dochter, Tigerkit. Een van de drie die hem onvermijdelijk aan Icyrose deed denken, iemand die hij nooit meer zou zien - niet in dit leven, noch in het volgende. Daar kon hij niet op hopen, na alles wat hij gedaan was. Of hij er vrede mee nam? Waarschijnlijk niet. Daarvoor was hij te oncontroleerbaar, te zelfzuchtig misschien. Hij wou haar niet loslaten, omdat dat haar vergeten zou zijn, voor hem. En dat kon hij niet. Zijn dochter klonk voorzichtig. Hij forceerde een kleine glimlach op zijn gezicht, een glimlach die zijn ogen niet bereikte. "Het is goed, Tiger", zei hij zachtjes, waarna de grote kater haar een likje over haar kopje gaf. "Ik ben de deputy nu" er was een kleine hint van trotsheid in zijn stem, maar iedereen die hem goed kende kon de schuld erin horen, een schuld die hij verdiende.

Ook Wolverinebite, zijn eerste apprentice -en iemand die hij eigenlijk wat als een zoon ging zien- kwam hem feliciteren. Hij beantwoordde dat slechts met een zwakke grijns, die toch ietwat overtuigend overkwam. Hij moest zijn act weer rechtrekken voor alles viel, en de emoties die hij voelde mochten niet zo duidelijk zijn. Whitelion haalde eens diep adem en kwam weer wat tot zichzelf, toen hij een woedende gil hoorde. Een akelig bekende gil, was dat. Chainreaction. Zijn dochter, en ooit zijn trots - nu slechts een pijnlijke herinnering aan alles wat hij fout gedaan had. Zijn blik werd hard bij het horen van haar stem, zichzelf eraan herinnerend om de pijn die door zijn aderen vloeide op het moment dat ze zo duidelijk zei dat ze hem niet vertrouwde te verbergen.

Hij keek haar aan met een kille intensiteit die grensde aan haat, al was het zo duidelijk dat hij nog steeds van haar hield. Haat en liefde was werkelijk hetzelfde -slechts een ander woord voor een emotie die met een dun lijntje gescheiden was, twee kanten van dezelfde munt. "Jij hebt hier niets in te zeggen, dochter" Hij legde de nadruk op het woord dochter, de kilte in zijn stem onrustwekkend. Maar hij mocht de woede niet de overhand laten nemen, voor hij haar -of iemand anders- iets aandeed in het bijzijn van de hele clan. Dat zou meteen het punt van iedereen die tegen hem was bewijzen. "Want zoals je wel ziet, zijn er katten die me wel vertrouwen." Hij vernauwde zijn ogen een millimeter, en met die uitdrukking zei hij wat hij niet luidop kon zeggen, niet met Everstar en de rest van de clan present. "Probeer maar te bewijzen dat het niet zo is". Hij wist dat er genoeg bewijzen waren, maar een beetje bluffen hoorde bij het spel. Afijn, een beetje -een beetje veel. Maar dat hoefde niemand te weten.

Twee kleine, schattige kittens kwamen hem feliciteren, en zijn blik verzachtte iets bij het zien van de nog onschuldige jeugd die de toekomst van hun clan zou betekenen. Vooral bij het zien van zijn kleine zusje, die zo schattig was maar die hij zo veel pijn gedaan had in één van zijn ongecontroleerde momenten. Een klein, echt glimlachje verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat ze bereid bleek te zijn hem te vergeven. Hij keek op bij het horen van nog een andere stem, dit keer niet om hem te feliciteren maar om hem te waarschuwen. De uitdrukking op zijn gezicht verkilde weer, al was er een soort waardering voor deze jonge kater die hem zo durfde te confronteren. En die waardering was onder de kille buitenlaag duidelijk te zien, voor iedereen die er naar zocht.

Maar hij zei niets, knikte alleen als teken van begrip, alweer opgeslokt door de volgende kat die op hem afkwam. Silhouetteheart dit keer, een kat die een tijdje verdwenen was - en iemand die hem misschien als enige zag voor wie hij echt was. Dat maakte hen niet bepaald vrienden, al was hun relatie moeilijk te beschrijven. Het viel niet in de standaard categorieën -liefde, vriendschap, haat of familie. Al kon hij hem misschien als een soort familie beschouwen, in de ruime zin van het woord. niet wetend wat hij op de zwart-witte kater moest antwoordden knikte hij slechts, om te laten weten dat hij hem gehoord had, en de woorden begrepen. "Je bent er geraak", wat moest dat überhaupt betekenen? Dacht hij dat dit allemaal een toneel was -wat zo was, natuurlijk- allemaal met als doel een ultieme wraak op de katten van de clan die Din vermoord hadden, en zo de hele clan te betrekken bij zijn eigen wraakpoging? Zo zielig was zelfs hij niet. De daders waren dood, en niets dat hij nu deed zou haar terug kunnen brengen. Of Icyrose, als hij toch bezig was.

Ook Barkpaw, zijn huidige apprentice, kwam hem feliciteren. Buiten het feit dat het zijn apprentice was, moest hij bekennen dat de jonge kat een soort vriend was geworden, iemand die hij niet snel kon missen in zijn leven. Misschien was het naïef van hem om hem te vertrouwen, aangezien hij hem niet eens zo lang kende. Nu ja, dat was ook moeilijk met de leeftijd die de jonge kater had. Hij was hier meer dan 30 manen langer dan hem, op deze wrede wereld die men zo prachtig noemde. Maar de jonge kater zou snel warrior worden, en was al veel gegroeid in de tijd dat hij hem kende. De kans dat hij hem zou overtreffen was echter zeer klein, aangezien hij groter was dan de meeste katten van de clan. Zeker omdat dit Windclan was, en bijna iedereen was hier klein, mager, met een korte vacht. Maar hij niet, hij was groot, breed gebouwd met een lange, pluizige vacht. Meer als een Riverclan kat, als hij helemaal eerlijk moest zijn. "Bedankt", glimlachte de deputy zijn apprentice toe, een glimlach die opnieuw niet helemaal zijn ogen bereikte, al was er een glans van trots te zien onder zijn koele uitdrukking.

Hij keerde zich terug naar Everstar toen zij weer begon te praten. En het was waar, wat ze zei. De katten leken vergeten te zijn wie hun leider was, wie ze moesten volgen. Dat was de reden dat er een leider was, nee? Om te volgen, niet om de beslissingen die ze nam in twijfel te trekken. Maar of er effectief katten zouden zijn die haar oordeel openlijk wouden betwisten, dat viel niet te verwachten. daarvoor was Windclan een te grote lafaard. Oceankit stond half achter haar, haar woorden amper hoorbaar omdat hij er niet op focuste. Maar hij had de boodschap begrepen. ze vertrouwde hem. Zelfs na wat hij had gedaan, na al zijn fouten, vertrouwde zijn lieve halfzusje hem nog steeds. Zonder dat hij het doorhad kwam er een traan in zijn oog, een traan van blijdschap, of was het opluchting? Hij pinkte ze snel weg en liet de koude glans weer over zijn ogen dalen.

Nog een kleine gestalte vroeg zijn aandacht. Dit keer was het Lionkit, een zoon van hem die praktisch helemaal op hem leek. Alleen Whitekit, die vlak achter hem drentelde, was een perfecte kopie, maar Lion was bijna perfect. Alleen de ogen waren anders, maar net daarom zo uniek. Half groen en half blauw, zodat je afhankelijk van het licht onmogelijk kon bepalen welke kleur ze hadden. Hij glimlachte en gaf hem een likje over zijn kopje, een half oog op zijn broertje, die niet echt aandacht leek te besteden aan het hele schouwspel. Hij had een koele, verveelde uitdrukking op zijn gezicht, maar de misleidde de grote kater niet. Hij zag de trotse blik wel, en hij wist ook dat de kit gewoon net zoals zijn vader wou zijn - koel en onbereikbaar, een rots in de branding; de vijanden waren de golven die hij brak, zijn familie en vrienden de katten die zich aan de steen konden vasthouden om niet weggespoelde te worden door het leven. Dat was wat hij probeerde te zijn, maar niet helemaal kon zijn. De rots was uitgehold, want met ieder dierbaar persoon die hij verloor werd er een deel van de rots uitgekerfd, tot hij zelf meegesleurd zou worden met de golven.

En dat kon hij niet laten gebeuren, niet zonder gevecht.

Whitelion had haar met een zachte blik en met een klein glimlachje aangekeken op het moment dat ze hem kwam feliciteren. Het begon haar duidelijk te worden dat haar broer haar waarschijnlijk gemist had, niet dat ze hem ook niet gemist had. Ze was enkel bang geweest, bang het nog eens mee te moeten maken als haar broer zijn controle verloor. De blik die door Spottedwish op haar gericht was geweest was haar niet ontkomen, ze had door dat Spottedwish er waarschijnlijk aan dacht dat haar broer een verrader was geweest, eentje die de vorige Deputy weg had weten te krijgen. Oceankit snapte niets van het gedoe, en keek met verwarde heldere ogen rond, ze wiebelde haar gestreepte oortjes een klein beetje onrustig. Haar broer leek het anders goed te kunnen vinden met de meeste kittens. Ze zwiepte haar staart even heen en weer terwijl ze haar poten onrustig neerzetten, ze leek wel te dansen op haar plek. Nerveus over het feit dat de leider voor zichzelf op moest komen en haar keuzes moest rechtvaardigen. Ze sloot haar ogen even en opende ze weer nadat ze was opgekomen voor haar broer. Liep er nu een traan over zijn gezicht? Ze besloot haar onzekere positie te verlaten en stormde onbehouwen op haar broer af en duwde haar kopje onzeker in zijn witte lange vacht, net zoals ze dat vroeger zou hebben gedaan als ze niet wist wat ze ermee aan moest. Nog voor het ongeluk dat haar bloederige nachtmerries had veroorzaakt. Haar kop hief ze toen ietsje terwijl ze zocht naar haar moeder Icecloud, enkel kon ze die niet een twee drie vinden. "Whitelion?" Vroeg ze zachtjes aan de grote robuuste witte kater, die zijn houding zo trots mogelijk probeerde te houden, enkel leek hij zich ergens voor te schamen, of was hij ergens verdrietig om? Ze duwde haar neusje onbeholpen in zijn vacht. Voordat ze zachtjes zuchtte en vermoeid haar ogen dicht liet zakken. "Breng jij mij straks...." Kwam er nog moeizaam uit voordat de kitten in een rustige slaap was belandt.

Ravenbreeze dacht precies hetzelfde als Spottedwish net gezegd had. Hij accepteerde zijn leidsters keuze totaal niet maar, hij zou er mee moeten leven. Langzaam liep hij naar Whitelion. Gefeliciteerd. Het kwam er nogal verveeld uit. Het waren loze woorden en de nieuwe deputy zal dat ook wel begrepen hebben. Zonder Everstar of Whitelion nog aan te kijken liep hij naar de warriors den en ging demonstratief met zijn rug naar het kamp liggen. Zouden hier problemen van komen? Eergens begreep hij Everstars keuze wel. Ze wou niet de zwakste clan lijken maar had een grote fout gemaakt. Er waren nu kleine ruzies binnen de clan en er waren vast wel een paar die niet 100% naar Whitelion zouden luisteren. De andere clans voelen dat aan en Windclan is weer zwak door de ruzies onderling. Een nieuwe deputy genaamd Whitelion. Hoera.

Onderwerp: Re: [Deputy Ceremony] Fresh start