Waiting and Fire

Met een glimlachje op haar snoetje liep de jonge huiskat over de stoep. De bossen vermeed ze, want ze wist dat dat die 'boskatten' zaten. Sinds dat ze gekozen had voor de andere kant van het huis, was ze nog geen katten tegengekomen. Lumina hield halt toen de straat opsplitste in een kleinere straat een een steegje. Haar oortjes schoven bijna automatisch wat naar achteren. Geen steegjes voor haar. Steegjes brachten altijd ongeluk met zich mee. Ze versnelde haar tempo wat totdat ze bij een klein grasplekje aankwam, waar een enkele boom stond. Hier had ze de afgelopen paar dagen vaal gezeten. Ook nu zette ze zich neer in de schaduw van de boom. Genoeg gelopen voor vandaag. net toen ze haar oogjes even wilde sluiten zag ze in de verte vaag het gestalte van een kat. Wie of wat het was, wist ze niet direct aangezien de wind de verkeerde kant op blies, maar als ze goed keek dacht ze de kater wel te herkennen. Bonepaw?

Lumina bleef zitten waar ze zat. Ze was ervan overtuigd dat de kater haar niet zou aanvallen, aangezien ze hem geholpen had. Net toen ze hem wilde begroeten met zijn naam vroeg hij haar of ze een zwart-witte kattin gezien had. Dan geen begroeting. Ze haalde haar schouders op als teken dat ze het niet wist en zwiepte zenuwachtig met het puntje van haar staart bij het zien van zijn blik. Geen emotie was er vanaf te lezen. Even zakten haar oortjes wat naar achteren, maar deze schoten snel al weer naar voren. "Hoe gaat het met je ogen? Is je zicht al terug?" vroeg ze uiteindelijk maar om hem ervan te weerhouden om direct weer door te lopen.

Haar staart zwiepte nu stevig heen en weer en haar ogen waren alert op hem gericht toen de kater zijn ogen strak versmalde. "Wat bedoel je kattin." Waar was de kater in hemelsnaam mee bezig. Die wond op z'n hoofd had hem al helemaal geen goed gedaan. Haar blik schoof even naar haar poten, waarna de kater haar een flinke duw gaf. "Hé!" mauwde ze direct en zette automatisch haar vacht op. Was dit haar beloning om hem te laten rusten in hààr tuin?! Ze trok zichzelf recht en haalde kort haar lip op in een geluidloze grauw. "Je wrekers hebben je zeker en vast nog eens goed te pakken gehad." mauwde ze kort en kneep haar oogjes even bedenkelijk tot spleetjes. "Ik had het je nog zo gezegd om langer te blijven." Lumina bleef zitten waar ze zat. Ze zou niet als een halvegare achter een boskat aan gaan lopen.

Lumina wenkte kort met haar oortje toen de kater zich om draaide en vervolgens ging zitten. "vul me niet met jouw nonsens, ik ken jouw niet waarom stalk je me." Een kort moment draaide ze met haar oogjes. Stalken. Really? "Ten eerste is het geen nonsens, maar zijn het allemaal één voor één feiten," sprak ze en keek hem koeltjes aan. "En ten tweede, er geen reden om me een stalker te noemen." mauwde ze er nog achter. Ze was namelijk gewoon blijven zitten waar ze was omgeduwd. "Is dit wat ik terug krijg nadat ik je heb geholpen, Bonepaw?" vroeg ze nu wat zachter, zijn naam nu duidelijk uitsprekend. Haar oortjes zakten wat ongelovig in haar nek. De eerste kat die ze besloot te 'vertrouwen', of toch zeker iets wat in de buurt kwam, kende haar niet meer. Wel, dat zij ofwel iets over haar ofwel over de kater voor haar.

Lumina's staartje zwiepte lichtelijk zenuwachtig heen en weer toen ze houding van de kater wat leek te veranderen. Ze 'kende' de kater dan wel, maar toch vertrouwde ze hem niet en al zeker niet met wat hij vervolgens zei. Ripa? Zijn naam was toch Bonepaw? De jonge poes zette een klein stapje naar achteren toen hij naar haar siste. Was dit het moment om weg te lopen? Ze wiebelde twijfelend met haar oortjes en richtte deze uiteindelijk toch maar op. "Waarom precies Ripa?" vroeg ze uiteindelijk en liet haar vacht, die eerder wat recht was gaan staan van de spanning, terug zakken. Als Skinny Love haar informatie had, kon zij dat ook verzamelen. En niet door een leger katten aan te stellen, maar door het subtiel zelf te doen. Voor haar nieuwsgierigheid zou ze wel als excuus kunnen gebruiken dat ze een 'onwetende jonge huiskat is die wat wil leren van die ohzo speciale boskatten'. "Waarom geen Bonepaw meer?"

De jonge poes zakte iets door haar pootjes toen de kater een stap naar haar toe zette en zijn nagels ontblootte. Misschien was dat toch niet zo'n slim idee geweest. Haar oortjes schoven niet wetend naar de zijkant toen hij zijn mond open trok. "Waarom zegt iedereen die naam tegen me!" Haar staart werd dubbel zo dik toen ze zijn klauw plots op haar af zag komen en ze deinsde automatisch achteruit. De poot wist haar echt goed te raken boven haar oog en een klein beetje bloed wist haar oog te bereiken. Ze schudde kort met haar kopje om de rode vloeistof, die ze zelf nog niet eerder had gezien, weg te krijgen. Ze keek hem ongelovig aan. Ze kon zijn gedrags- verandering helemaal niet plaatsen. Hoe hard haar kopje het ook probeerde te plaatsen, het lukte gewoon niet. Ze vermeed oogcontact met de kater, nadat hij haar een klap in haar gezicht had gegeven en richtte haar ogen op de grond voor haar. "Ik heb ginds een zwart-witte poes zien lopen, daarstraks." loog ze uiteindelijk en wenkte kort ùet haar staart naar het dichtste steegje. Op dit moment was dit haar plan om de kater van haar weg te houden. Ze bleef zitten waar ze zat en bleef zo laag mogelijk bij de grond.

Nog steeds bleef ze zitten waar ze dat. Ze had de spieren in haar lichaam echter wel stevig opgespannen om elk moment terug naar achteren te springen. Deze keer zou ze zich hier wel voor voorbereiden. "Het spijt me." In een flits liet ze haar ogen vluchtig naar de kater gaan, waarna hij zich omdraaide en al richting de steeg liep. Met dat te zien trok ze zich zelf zachtjes recht. Haar oren schoven nog wat naar achteren. Ze kon vaak direct zien in een kat of deze naar goed of slecht afweek. Dit was de eerste kat waar ze het gewoon niet wist. Nu zag ze vooral haat in hem, verlangen naar andere pijnigen. "het was niet mijn bedoeling," Het waren alleen die woorden die haar gedachten gang weer tegen spraken. Ze knipperde kort met haar ogen toen ze zijn geur nu duidelijk opving. Het was dezelfde geur die ze bij Zira had geroken. Dat kleine aspect liet haar direct recht springen en achteruit stappen. Was hij ook een moordenaar geworden? Was hij één van hen? Zonder verder nog te veel na te denken draaide ze zich om en liep regelrecht de andere kant uit. Met het oversteken van één van de straten werd ze, maar nipt, gemist door een voorbij rijdende auto. De auto kwam met veel lawaai tot stilstand, maar Lumina hield geen moment halt. Nee, ze wilde terug naar haar veilige thuis. Veilig, weg van al die monsters om haar heen. Zelfs de andere huiskatten hielden geheimen voor haar achter. Niemand was hier te vertrouwen.

Lumina topic uit