If you say that you never lie in life, you honestly insult my intelligence

Zijn oren schoten direct in zijn nek toen Zira het woord ThunderClan noemde. Met een ruk draaide hij zijn kop en staarde hij haar aan. Kwam ze van de ThunderClan, de Clan waar hij zo’n haat voor voelde? Toen ze verder praatte veranderde zijn blik weer, hij werd wat terughoudend. Als hij het zo hoorde wilde ze wraak op de Clan en dat kon hem alleen maar goed van pas komen. “Een ThunderClanner heeft mijn broer en zusjes vermoord toen ze nog in mijn moeders buik zaten, daarna hebben ze mijn moeder de keel doorgebeten.” Zijn stem klonk plots bitter, het had hem gemaakt zoals hij nou was. Het verdriet die hij toen gevoel had, had hij nog meer in zijn trainingen gestopt. Net zo lang totdat hij het getreiter van zijn vader niet meer aankon. Zijn gekleineer, zowel naar zijn moeder als naar hem toe. Het deed geen pijn meer, allang niet meer. Het was gek hoe dingen in de tijd konden veranderen. Het had hem killer gemaakt, maar ook harder. Er moest heel veel gebeuren om hem nog echt gek te krijgen. “Ik heb wel eens over Scar gehoord, maar ik heb hem nooit echt gesproken.” Zei hij toen om nog op haar vraag terug te komen.

“Een ThunderClanner heeft mijn broer en zusjes vermoord toen ze nog in mijn moeders buik zaten, daarna hebben ze mijn moeder de keel doorgebeten.” Haar blik verzachtte wat en meelevend keek ze de ander aan. Ze wist hoe hij zich moest voelen, het was verschrikkelijk om iemand die dichtbij je stond te verliezen. “Ik heb wel eens over Scar gehoord, maar ik heb hem nooit echt gesproken.” Zira knikte rustig terwijl ze haar kop even schudde, zodat haar haren weer plat gingen staan - ze waren omhoog gewaaid door de harde wind. "Maakt niet uit ook," miauwde ze wat onverschillig, ze had geen zin om al haar gevoelens over de hele plek te gooien. "Dus, hoe gaat het met de clan? Al iets vernomen van Miles?" Vroeg ze, niet heel erg geïnteresseerd maar ze wilde graag het gesprek lopend houden.

Hij gromde wat toen Zira vroeg hoe het met de Clan ging. “Ja, wat moet ik daar nou van zeggen. Lìtill had er een rommeltje van gemaakt. Het heeft tijd nodig om alles weer op orde te krijgen, maar hoe vind jij dat het gaat?” Dat vond hij eigenlijk veel interessanter. Hij deed het op zijn manier die hij goed achtte, maar het was natuurlijk niet gezegd dat het ook goed was. Niet dat hij het zomaar ging veranderen, hij vond dat het zo al een stuk beter ging. Er moest wel een hele goede reden aangedragen worden wilde hij het anders gaan doen. “Waar die Miles is weet ik niet. Hij is er heel goed in om mij te blijven ontlopen en ik heb het idee dat dat een reden heeft. Ik begin er in ieder geval nog al genoeg van te krijgen. Ik heb niets aan een commander die mij niet wil bijstaan. Ik red het wel zo, maar het irriteert me mateloos.” Zijn oren waren in zijn nek gegleden terwijl er een kwade fonkeling in zijn groengele ogen glom.

Rustig luisterde ze naar zijn antwoord. Het was te horen aan zijn toon dat hij zelf niet tevreden was, of in ieder geval niet geweest was met hoe het er aan toeging. “Ja, wat moet ik daar nou van zeggen. Lìtill had er een rommeltje van gemaakt. Het heeft tijd nodig om alles weer op orde te krijgen, maar hoe vind jij dat het gaat?” Haar wenkbrauwen trokken in een frons en even dacht ze na. Het leek goed te gaan, de nieuwe systemen waren goed en ze was trots op haar hondentanden die ze had weten te bemachtigen. "Goed," miauwde ze, nog steeds nadenkend. “Waar die Miles is weet ik niet. Hij is er heel goed in om mij te blijven ontlopen en ik heb het idee dat dat een reden heeft. Ik begin er in ieder geval nog al genoeg van te krijgen. Ik heb niets aan een commander die mij niet wil bijstaan. Ik red het wel zo, maar het irriteert me mateloos.” Zira grinnikte toen ze zijn houding zag, zijn oren naar achteren en een gevaarlijke uitdrukking op zijn gezicht. "Misschien wordt het tijd voor een nieuwe?" Knipoogde ze, waarna ze haar tabby borst vooruit stak zodat haar hondentanden goed te zien waren. "Denk dat ik het wel zou kunnen," voegde ze eraan toe.

Met een ruk staarde hij haar aan toen ze opeens het gesprek de andere kant op stuurde, waar wilde ze heen? Zijn groengele ogen kregen een wantrouwende gloed terwijl hij haar aankeek. “Ik gun Miles die lol niet. Het zal betekenen dat hij gewonnen heeft, want volgens mij is dat precies wat hij wil. Dat ik een nieuwe commander kies.” Natuurlijk bood ze zichzelf aan, maar bij hem had dat meestal niet het effect die de ander wilde. Zij was nog lang niet op het punt dat hij er überhaupt over nadacht om haar commander te maken. Ze had hem altijd tegen de haren ingestreken en ze had zijn dochter aangevallen. Hoe kon ze dat dan zelfs nog in haar kop halen om het voor te stellen. “Zira.” Zei hij naar een ijzige stilte. Zijn stem klonk hard en alle ontspanning was eruit verdwenen. Deed ze alleen zo tegen hem om macht te krijgen? Ze had direct het beetje respect die hij toch voor haar gekregen had de grond in geboord. “Ik vergeet niet zomaar en je weet maar al te goed waar ik het dan over heb.” Siste hij toen en hij keek haar nog steeds strak aan. Hij had er meteen spijt van dat hij met haar gepraat had. Misschien was het toch beter om afstand te bewaren van zijn Clangenoten.

“Ik gun Miles die lol niet. Het zal betekenen dat hij gewonnen heeft, want volgens mij is dat precies wat hij wil. Dat ik een nieuwe commander kies.” Langzaam knikte Zira en ze dacht over zijn woorden na. Maar als hij niks aan hem had, waarom zou hij Miles dan zijn zin niet geven? Zij wilde best zijn plek overnemen. Natuurlijk ontging het haar niet dat hij steeds ongemakkelijker leek te worden en haar rode ogen staarden in zijn groene, waar een kille uitdrukking in kwam. “Zira.” De kattin rilde kort. Ze vond het leuk dat hij haar naam uitsprak, al was het zo vijandelijk. “Ik vergeet niet zomaar en je weet maar al te goed waar ik het dan over heb.” Rustig kwam ze overeind en liep naar haar leider toe. "Ik kan het," miauwde ze simpel, waarna ze sierlijk naast hem ging zitten en met haar staart langs zijn flank wreef.

Hij verstrakte toen ze vlak bij hem ging zitten. Hij snapte echt serieus geen snars van deze kattin. “Het interesseert mij niet dat je het kunt. Als ik het zou vragen zou iedereen zeggen dat die het kan.” Hij siste toen ze haar staart langs zijn flank wreef. Hij stond op en deed een ruime stap bij haar vandaan terwijl hij haar achterdochtig aanstaarde. “Het gaat erom dat je mijn respect verdiend en die heb jij nog lang niet.” Hij moest hier weg, anders zou hij zijn geduld verliezen. Ze werkte hem echt vreselijk op zijn zenuwen. “Ik vertrouw jou niet. Zeker niet bij Yu in de buurt.” Zijn wantrouwen bij haar was heel groot. Hij wantrouwde eigenlijk alle BloodClanners, maar bij haar was het nog een tikkeltje erger. “Tot ziens Zira.” Hij draaide zich om en begon in de richting van het kamp te lopen, terwijl hij steeds zijn nagels in en uit deed.

“Het interesseert mij niet dat je het kunt. Als ik het zou vragen zou iedereen zeggen dat die het kan.” Met een zucht ging Zira liggen, en Claw liep een eindje van haar vandaan. Ze wist niet al te goed wat ze moest doen. Dit was nieuw territorium voor haar, gevoelens had ze al een lange tijd niet meer gehad en ze wist niet goed meer hoe ze ermee om moest gaan. “Het gaat erom dat je mijn respect verdiend en die heb jij nog lang niet.” Haar tabby kop, die zojuist op het gras gelegen had, kwam overeind om haar leider aan te kijken, waarbij ze glimlachte. Een oprechte glimlach, totdat een windvlaag haar in haar gezicht sloeg en wat chagrijnig liet ze haar kop weer zakken. Pf, dan niet hoor, wind. “Ik vertrouw jou niet. Zeker niet bij Yu in de buurt.” Nu schoot ze echter weer overeind en binnen twee sprongen stond ze naast hem. “Tot ziens Zira.” Nu gromde ze zachtjes en haar oren gleden in haar nek. "For Scourge's sake. Hoe lang is dat voorval van Yu nu al geleden? Hakuna matata, sweetheart. Waarom zou je me wantrouwen? Ik doe je niks, en zolang Yu niks bij mij doet doe ik haar ook niks. Ik weet precies wat ik van jou moet vinden, als je dat wat zou uitmaken. Ik mag je, zo moeilijk is het voor mij niet. Als jij nou is wat dingen van het verleden in je verleden kan laten, zou je al een stuk verder komen." Een waterval van woorden stroomde uit haar mond en met een zucht ging ze zitten. Ging ze het hem vertellen? Nu nog niet, pas als hij goed zou reageren op haar woorden zou ze het hem misschien zeggen.

Met een kwade grauw stopte hij met lopen, zijn groengele ogen fonkelden. Hij moest zichzelf dwingen om rustig te blijven en gelukkig voor haar en misschien ook wel voor hem was hij daar heel goed in geworden. Hij kon zichzelf in bedwang houden en zijn geduld bewaren in de meest onmogelijke situaties en dat had al meerdere malen zijn leven gered. “Heb jij nooit geleerd dat katten die hun verleden vergeten, ook vergeten waarom het de eerste keer fout is gegaan?” Siste hij toen. “Mijn verleden is mijn verleden, maar vergeten doe ik niet. Respect moet je terug verdienen, maar jou grote bek verpest dat elke keer weer. Je moet leren eerst te denken Zira, dat kan je een hoop ellende besparen.” Hij staarde haar nog even aan, terwijl de haat in zijn ogen sluimerde. Nee, ze had nog een hele weg te gaan. Toen draaide hij zich weer van haar af en sjouwde verder terug naar het kamp. Liet haar daar maar eens even goed bij stil staan en over nadenken. Misschien drong hij dan een keer tot die koppige kop van haar door.

“Heb jij nooit geleerd dat katten die hun verleden vergeten, ook vergeten waarom het de eerste keer fout is gegaan?” Het antwoord was niet wat ze wilde horen en haar oren gleden in haar nek. Koppige kat ook. “Mijn verleden is mijn verleden, maar vergeten doe ik niet. Respect moet je terug verdienen, maar jou grote bek verpest dat elke keer weer. Je moet leren eerst te denken Zira, dat kan je een hoop ellende besparen.” De haat in zijn ogen maakte het haar moeilijk en ze drukte zichzelf tegen de grond aan, een teken van dienen. De zwarte kat liep weg. "Dag Claw," miauwde ze zachtjes en zuchtend deed ze haar ogen dicht, nadenkend in de wind.

Topic uit?

Bonepaw zat er al een tijdje in de bosjes mee te luisteren, naar het gesprek van de nieuwe Bloodclan leider en een kattin genaamd Zira. Hij wist ook de namen nadat hij lang erin gezeten heeft, maar ook heeft opgelet. De wind stond gelukkig goed om niet geroken te worden, ook omdat hij hier al een tijdje zat. Hij wist nu ook dat Zira de bruin gestreepte tabby uit was op deputy te zijn en op wraak, hij was best wel nieuwsgierig en had best wel informatie hier vandaan gehaald. Ook omdat hij maar twee weken had was hij hier helemaal mee bezig, zijn ogen staarde naar de twee. "For Scourge's sake. Hoe lang is dat voorval van Yu nu al geleden? Hakuna matata, sweetheart. Waarom zou je me wantrouwen? Ik doe je niks, en zolang Yu niks bij mij doet doe ik haar ook niks. Ik weet precies wat ik van jou moet vinden, als je dat wat zou uitmaken. Ik mag je, zo moeilijk is het voor mij niet. Als jij nou is wat dingen van het verleden in je verleden kan laten, zou je al een stuk verder komen." Begon de bruine kattin die het echt leek te willen met wils kracht kwam je niet ver, Bone wist daar alles van. “Heb jij nooit geleerd dat katten die hun verleden vergeten, ook vergeten waarom het de eerste keer fout is gegaan?” Siste de leider. “Mijn verleden is mijn verleden, maar vergeten doe ik niet. Respect moet je terug verdienen, maar jou grote bek verpest dat elke keer weer. Je moet leren eerst te denken Zira, dat kan je een hoop ellende besparen.” Ging de leider verder en leek te vertrekken. Het was een makkelijk gesprek geweest, ook had hij het hele gesprek gevolgd.

OCC: Had toestemming