If you say that you never lie in life, you honestly insult my intelligence

Met een harde grauw liep ze van het kamp weg. Ze had geen zin in deze idioten, nee, helemaal niet. De harde wind trok aan haar korte, tabby vacht en haar rode ogen schoten omhoog naar de donkere lucht die er onheilspellend uitzag. Het beloofde een stormachtige dag te worden. De grote poes wist niet goed waar ze heen moest gaan, dus begon ze wat doelloos te lopen en na een tijdje veranderde dit lopen in rennen. Het was vandaag geen Newleaf-dag, nee, eerder een hopeloze Leafbare en het irriteerde Zira mateloos. Was het Newleaf had je nog hondenweer. Toen ze stilstond, kwam ze erachter waar haar poten haar heen hadden gebracht; haar vroegere thuis, de Thunderclan. Ze wist niet goed wat ze hier deed, en met een plof ging ze zitten, de harde wind gierend in haar oren en een aantal druppels vielen uit de lucht. “Ik weet dat je er bent.” Vliegensvlug keek ze op en zag Claw, de leider van de Elite, en ondanks het koude weer voelde ze zich ietsje warmer worden. Ietsje. "Hoi," miauwde ze, met net zoveel warmte in haar stem als hij gehad had. Geen.

“Ben je mij gevolgd?” De tabby poes draaide haar kop lichtjes naar rechts en grinnikte zachtjes, waarna ze haar rode ogen sloot. "Ik kan hetzelfde aan jou vragen," miauwde ze, een klein beetje sissend. Toen ze het gekraak van een boom hoorde keek ze vlug om maar deed verder niet veel, ze keek al snel weer strak terug naar Claw en haar rode ogen leken ietwat verveeld. Ze was niet het stalkerige type en al helemaal niet bij zo'n iemand.

“Het zou niet eens in mijn kop opkomen.” Miauwde de zwarte kater en Zira trok haar wenkbrauw op. Ja, ja. “Dus zeg eens Zira wat brengt jou hier?” Ze wilde net gaan antwoorden en opende haar bek, maar Claw staarde haar aan en zei nog wat. “En nee ik wens niet weer een wedervraag. Op die manier schieten we niks op. Jij snapt ook dondersgoed dat ik antwoorden wil.” De Elitepoes grijnsde naar de ander, dat was inderdaad precies wat ze van plan was. Natuurlijk snapte ze het wel dat Claw leider was geworden, hij was sterk, slim en was goed in zijn emoties onder controle houden; precies wat de Elite nodig had. "Ik maakte gewoon een wandeling," miauwde ze simpel maar de waarheid, waarna ze haar tabby vacht opzette tegen de kou van de gure wind.

“Eens gelijks.” Miauwde de zwarte kater, en de bloodclanpoes knikte, je kon het wel een vriendelijk knikje noemen. Toen er weer een harde windvlaag tegen haar aanstootte sloeg ze geïrriteerd haar ogen op naar de grijsgrauwe lucht. “Ik denk dat het merendeel ons voor gek verklaard met dit weer.” Haar rode ogen gleden naar haar leider en grinnikte met hem mee. Ach, wat was er eigenlijk mis met deze gast? Niet veel. “Bevalt het je nog steeds in de barn?” Zira trok haar wenkbrauw met een heel, heel klein glimlachje op. "Nou, met weer zoals dit houdt hij de wind niet buiten. Half-half," antwoordde ze en ze liep wat meer naar Claw toe, zodat er niet nog een aantal vossenlengtes meer tussen hen zaten.

“Tjah, het is nou eenmaal een oude barn. Je mag al blij zijn dat je niet buiten hoeft te slapen.” Antwoordde de leider en met een lichte frons knikte ze. Ach ja, dat was waar ook, er waren ook nog kneuzen die geen barn hadden. Dat waren de minder sterke van de clan, degene die als ze niet oppasten zo uit de clan geschopt werden als ze ook maar iets fout deden. Gelukkig was zij niet meer zo'n 'underdog' en was ze nu echt een goeie member, iets waar ze maar al te trots op was. “Maar wat heeft jou doen besluiten om een wandeling te gaan maken Zira?” Ietwat vragend keek de Elite de ander aan. "Ik moest daar gewoon even weg," antwoordde ze toen, alweer eerlijk. Ze was in een goeie bui vandaag. "What about you?" Vroeg ze daarna en weer kwam dat kleine glimlachje tevoorschijn.

“Ik heb dat vooral bij zulk weer. De geluiden van het kamp werken mij dan op de zenuwen. Het geeft mij een opgesloten gevoel.” Zira had het gevoel dat hij wat naar haar begon te openen en ze vond het niet erg, helemaal niet zelf. Het was altijd goed om je leider aan jou kant te hebben, right? “En ik denk dat we zo een plensbui op onze kop krijgen.” Meteen schoten haar rode ogen naar de grijze lucht, maar ze vond het niet erg. Eigenlijk hield ze altijd wel van regen, het gaf haar een vrij gevoel. “Hoe lang zit jij nou eigenlijk in de BloodClan?” Met een vragende blik in haar ogen keek ze Claw aan. "Vanwaar de interesse? Maar ik zit er nu ongeveer tien Moons in, denk ik." Antwoordde ze en sloeg haar staart rond haar poten. "Jij?"

“Het is nou eenmaal belangrijk dat ik kennis heb over de katten waar ik een oogje op moet houden. Het kan nooit kwaad om meer over je clangenoten te leren.” Nu knikte Zira ligtjes, dat kon ze natuurlijk wel begrijpen. “Ik ben bij de Elite geboren, mijn vader was een gerespecteerde Member.” Haar tabby kop ging automatisch ietsje schuin bij het horen van haar toon en wat geruststellend kroop ze wat dichter naar hem toe. Toen Zira beide dingen merkte schudde ze haar kop en stapte ze weer een stapje weg. Waar was ze mee bezig? Ze moest haarzelf in de hand houden! "Wat is er met hem?" Vroeg ze dus maar, en keek naar alles behalve zijn ogen.

“Hij was er goed in om iedereen het gevoel te geven dat je nutteloos was. Ik moest toekijken hoe hij katten vermoorde toen ik net mijn ogen open had en nog niet zo scherp zag, daardoor was het een beangstigende rode waas, maar ooh weej als ik angst toonde. Ik werd meteen toegetakeld, waardoor ik me niet meer kon bewegen. Nee, hij was vooral goed voor zichzelf.” Met een wat verwonderde blik keek de Elite poes hem aan. Ze had niet verwacht dat hij zo'n achtergrond zou hebben, en al helemaal niet dat hij het aan haar zou vertellen. "Ach, ik heb ook niet een perfect verleden," miauwde ze, als een poging tot geruststelling.

“Iedereen heeft wel iets in het verleden wat rot is, dat hoort erbij. De één misschien wat meer dingen dan de ander.” Zijn grijns was aanstekelijk en de tabby poes grinnikte terug. Het was waar, natuurlijk was het waar, maar ze kon nou niet zeggen dat zij een perfect verleden had. “Hoe waren jou ouders?” Met een verraste blik in haar rode ogen staarde Zira terug in zijn groene. "Normaal." Antwoordde ze simpel, maar dacht na hoe ze dit ging uitleggen. "Ik ben van oorsprong vijftig procent clankat en vijftig procent rogue, maar in mijn ouders ligt niet mijn verleden." Zira zou een uur lang kunnen praten over wat ze allemaal had meegemaakt, maar haar ouders zouden daar niet bij worden inbegrepen; gewoonweg omdat ze die niet interessant vond.

“Waar ben je opgegroeid dan?” Zira had al wel verwacht dat ze interesse zou wekken bij de ander, zeker omdat je het niet vaak meemaakte dat een Clankat zich bij de Elite voegde, daar waren ze meestal veel te trots voor. Toen ze een druppel op haar vacht voelde keek ze neutraal naar de plek waar hij gevallen was, waar ze een lik over heen gaf maar haar vacht werd er helaas niet droger van. Ach, wat kon het haar ook schelen. "Thunderclan," spuugde ze vol walging uit en je kon zelfs wat schaamte in haar stem horen. Ze was totaal niet blij met haar afkomst. "Doordat ik een aanval gedaan had op de leider van toen was ik uit de clan geschopt, samen met Scar. Misschien kende je hem wel? Na een korte tijd, hoogstens vier weken, werd hij vermoord door Thunderclanners." De pijn die ze ooit voelde als ze dit verhaal vertelde, was lang niet meer zo erg als eerst. Toch stonden haar rode ogen vol met haat toen ze sprak over haar voormalige thuis, wraak wilde ze. Ze wilde haar partner wreken, al had ze dat natuurlijk allang gedaan; het was nooit genoeg.