You're far away from home, aren't you?

Ze genoot van de wilde geuren om haar heen, zodra je ook maar een stap buiten clangebied zette verdween het gewone thuis leventje. De geuren leken aan de andere kant altijd beter, de kleuren feller en de sfeer gezelliger en spannender. Iets wat de jonge poes gewoon niet kon weerstaan. De vieze lucht die hier hing had ze al de hele tijd geroken, maar de kattin had zich er niet om bekommerd. Ze had wel wat goede verhaaltjes om zich uit een gevecht te wurmen, ze was nogal glad met praatjes als het erop aan kwam. Ze kon een grijns niet onderdrukken toen ze de rode kat al zag zitten met een musje gespietst op zijn klauwen. Hij leek niet veel ouder dan haar, eerder jonger. De apprentice maakte zich een weg richting de kat en zette een lief glimlachje op. De laatste tijd vond ze het leuk om andere te plagen of te laten schrikken, vooral katten en poezen uit andere clans. Bloodclan bijvoorbeeld. De poes likte nonchalant haar bekje af en wierp een blik op het vogeltje dat dof op de grond lande. 'Verstoor ik je maal?' Miauwde ze, met nog steeds een sierlijke grijns op haar snoetje.

De geur van een andere kattin had hij al geroken, maar hij besloot het te negeren. 'Verstoor ik je maal?' Een tabby stond achter hem met een sierlijke glimlach. Maar wat zij kon kon hij ook, een charmante lach lag op zijn lippen en zijn helblauwe kijkers stonden nieuwsgierig. "Ik was toch net klaar." Grinnikte hij naar haar. "Dus, waaraan heb ik deze eer te danken?" Miauwde hij als een echte gentlemen. Daar was hij de beste in, het plaatje was compleet. Dat hij een bloodclanner was vergat hij voor het gemak. Hij bekeek de tabby eens goed, windclan. Duidelijk te zien aan de bouw van de kattin.

De kater imiteerde haar en snel haalde ze de glimlach van haar snoet af. De poes wist nog niet of hij wel een glimlach verdiende. "Ik was toch net klaar." Het musje lag dood achter hem en met een venijnige blik in haar gele ogen keek ze naar het dode diertje. "Dus, waaraan heb ik deze eer te danken?" Nu boorde de poes haar ogen weer in de zijne en haalde ze haar schouders op. 'Ik heb nooit gezegd dat ik jou kwam bezoeken.' Met een blik als steen staarde ze de rode kater aan. Ze mocht Bloodclanners van nature al niet, maar hoe deze kat zich gedroeg kon al helemaal niet, vond zij. Ze zette nog één grote glimlach op en stond op om langs de kat de banjeren, terug naar het territorium, haar eigen territorium. Iets wat ze altijd deed als ze merkte dat ze te ver van haar huis was gelopen.

'Ik heb nooit gezegd dat ik jou kwam bezoeken.' Hij liet een arrogant lachje horen, Clankatten allemaal hetzelfde. Ze draaide zich al om, waarschijnlijk om terug naar haar territorium te kruipen. "Moet het poesje terug naar haar clan? Mag ze niet met een gevaarlijke Bloodclanner praten?" Miauwde hij uitdagend, zijn ogen glinsterde en een nonchalante grijns hing om zijn lippen. Clankatten waren soms zo simpel op stang te jagen. Het kon hem niet schelen hoeveel vijanden hij nu al had gemaakt in zijn korte leven. Veel vrienden had hij niet, niet dat hij dat erg vond. Alleen zijn was het simpelste.

"Moet het poesje terug naar haar clan? Mag ze niet met een gevaarlijke Bloodclanner praten?" Walnut beet op haar lip om haar ergernis te verbergen. Fool echode het in haar kop terwijl de poes haar slanke lichaam alweer terug naar de kater draaide. 'De vraag is niet of het mag, maar of ik het wil. En ik denk dat je het antwoord al weer,' dezelfde grijns van de kater hing nu ook om haar lippen. Als hij een spelletje wilde spelen kon zij dat ook. Spelletjes waren toch leuk? Nu de poes haar glinstering terug had ging ze weer zitten en zwiepte ze geïrriteerd met haar staart over de grond. Het was maar de vraag hoe lang dit spelletje leuk bleef.

OOC: sorry kort

De kattin draaide zich terug om, 'De vraag is niet of het mag, maar of ik het wil. En ik denk dat je het antwoord al weer,' Oh, een gevat antwoord. Ze ging geïrriteerd zitten en zwiepte met haar staart. "Tja, iedereen wil natuurlijk met mij praten." Grijnsde hij naar haar. Ze kende het spel duidelijk ook, dat kon nog gezellig worden. De meeste kattin trapte oftewel in zijn gevaarlijk spel, of ze gromde hem wat beledigingen naar het hoofd en liepen weg.

››Maakt niet uit xD Die van mij zijn ook vaak kort!

"Tja, iedereen wil natuurlijk met mij praten." Ze kon het niet helpen om niet te lachen, dus een vage ingehouden lach kwam naar voren op haar snoetje. Je kon niet over het hoofd zien dat de kater gevat was. Het was alleen maar logisch dat veel poezen in zijn val liepen, maar Walnut wist beter. Al betekende dat niet dat ze niet om de rode kater mocht lachen, was alleen maar goed voor je toch. 'En wie is iedereen? De paar poezies die je al om je poot gedraaid hebt?' grinnikte ze gevaarlijk terug. De fonkeling in haar gele ogen verscheen weer eventjes, zoals die altijd deed als ze zich vermaakte. Eerst had ze de kater totaal irritant gevonden, maar als je nergens lol uit kon halen droogde je op als een oude pruim. Iets wat de cyperse poes niet voor ogen had.

'En wie is iedereen? De paar poezies die je al om je poot gedraaid hebt?' Hij liet een geërgerde grauw horen. Wat dacht die kattin wel niet? "Meer katten dan je denkt." Miauwde hij mysterieus, waarna hij een kort lachje liet horen. Maar zijn ogen lachte niet mee, nee, die stonden eerder kil en afstandelijk. Lachen deed hij wel als hij alleen was, of met zijn vrienden. Niet als hij tegenover één of andere arrogante hazenvreter stond. Het maakte hem niet uit of ze vochten met hun klauwen of met woorden, als ze maar vochten.

De lol was er net zo snel weer vanaf als die gekomen was. Walnut begon zich weer tergend aan zijn arrogante gedrag te ergeren en herinnerende zichzelf eraan waarom ze Bloodclanner zo haatte, behalve Draco dan. 'Er zit ook echt geen eind aan jullie gedrag he?' miauwde ze net zo kil en afstandelijk als de kater had gedaan. Lachen zonder echt te lachen kon zij net zo goed als ieder ander. Met een kille blik stond ze op liep ze langs de kater heen. Ze zou vechten als het moest, maar zij zou niet het initiatief nemen. Dat toonde alleen maar dat je zwak en hunkerde naar aandacht. Zoals de gehele Bloodclan flitste er door haar hoofd. Nope, zij zou weglopen en als hij haar wilde tegen houden deed hij het maar. De oudere apprentice kon vechten als ze wilde. En als ze Bloodclanners een beetje kende, had de rode kater haar nu al onderschat.

'Er zit ook echt geen eind aan jullie gedrag he?' De kattin liep langs hem heen, maar verveeld volgde hij haar. "Au revoir, poezie." Miauwde hij haar met een kille stem na. Eindelijk was hij van die vervelende hazenvreter af. Vechten zou hij niet doen, net zo min als haar tegen houden. Hij lachte in zichzelf, dat zou pas een grappige situatie opleveren. Maar meer dan gewoon zitten en voor zich uit staren deed hij niet. Straks zou hij wel terug gaan naar de Elite, eerst nog wat jagen. Met een zwiep van zijn staart stond hij op en verdween hij in de bosjes.

››Jafar is topic uit