Suddenly all alone.

Alles deed zeer toen zijn nog zo tere lijfje op de grond terecht kwam. Automatisch kroop hij dichter naar zijn zusje toe en nestelde zich dicht tegen haar aan. Zijn nog gesloten ogen trilden en zijn grijs gestreepte lijfje rilde van de kou. Hij hoorde het gedempte geluid van pootstappen die steeds verder weg weerklonken. Uiteindelijk werd het stil, afgezien van het getsjilp van vogels. Een klaaglijk piepje gleed uit zijn keel en hij hapte in de lucht, alsof daar ergens nog een snuit van een kat zou hangen, die hem weer warm zou maken. Maar hij hapte slechts in lucht. De geuren om hem heen verwarden hem. Een geur rook vertrouwd en naar mama, maar de rest was .. onbekend, gevaarlijk. De kitten legde zijn kopje weer op de bodem en voelde zijn maagje klagen en pijn beginnen te doen.

OOC: Leopardgaze & Fallenkit!
Note: Fallen&Holly zijn half windclan en half shadowclan, de vader is windclan en heeft hen in het shadowclan territorium gedropt.

De adem die haar bekje verliet liet wolkjes achter in de koude lucht. Ze lag op de grond, zonder warmte, zonder de geur van mama. Ze kon het slechts heel vaag onderscheiden van dat van haar broertje. Rillend kroop ze nog dichter tegen hem aan. Haar broertje liet een piep horen. Ze zette hem klagelijk bij. Het was koud, ijskoud. Ze piepte nog eens, zwakker nu. Ze legde haar kopje uitgeput op het zilveren rugje van haar broertje. Het maakte het iets aangenamer, maar haar maag begon nu te grommen. Het trok pijnlijk bijeen. Hoe moe ze ook was, de slaap kwam niet. Ze piepte weer.

Om even stoom af te blazen van alle gebeurtenissen in het kamp, was hij erop uitgegaan. Er was namelijk zoveel gebeurd de laatste tijd en de kater voelde zich verantwoordelijk om voor Innerghost te zorgen en nu dus ook de kittens die zij had verwekt met Flamepath. Hij zag ze als zijn bloedeigen kinderen en zo probeerde hij ze ook te behandelen en ergens diep van binnen hoopte hij dat hij dat altijd zo kon volhouden. Innerghost had al vele nestjes achter de rug gehad en dit keer was het niet zo heel soepel verlopen, dus hij vroeg zich af of ze zelf, samen, ooit toe zouden komen aan kittens. Niet dat het hem veel uitmaakte, hij wilde kittens maar als die tijd nooit zou komen dan zou hij daar niet mee zitten. Zolang hij Innerghost maar had en op de een of andere manier waren dit ook zijn kittens. Niet zijn bloed misschien, maar ze werden wel voor 1/3 door hem opgevoed. Een klagelijk gepiep drong pas laat tot hem door en meteen staakte de kater zijn stap, waardoor een van zijn poot midden in de lucht bleef hangen. Zijn oren hield hij omhoog en met zijn ijsblauwe kijkers probeerde hij het gepiep te lokaliseren. Weer schoot er een klagend piepje over het gebied en nu wist hij waar hij moest zijn. Met grote passen stapte hij erop af. Twee bolletjes vacht lagen daar. Zo klein dat het niet veel anders kon dat ze pas geboren waren, hij had het gezien bij zijn eigen kinderen - die van Flame en Inner - hoe klein ze wel niet waren geweest bij de geboorte. Deze twee waren net zo klein, misschien wel zelfs kleiner. Hij slikte zachtjes en keek om zich heen. "Is er iemand?" Zei hij ietwat onzeker en voor een moment wachtte hij. Er reageerde niemand. Er was niemand, behalve deze kittens. Hij rook de scherp aanwezige geur van een van zijn clangenoten, een poes die zwanger bleek te zijn geweest. Ze was er niet en zo te zien was ze niet in de buurt. Haar geur was alweer wat vervaagd en met zachte, rustige pasjes stapte hij op de kitten af. Ze hadden het vast koud en dat bracht hem ertoe om tegen hen aan te liggen en ze met zijn dikke staart te bedekken. "Shht," Zei hij zachtjes, zijn ijsblauwe blik gleed nog een keer door het gebied heen. De poes was weg. Ze had haar kittens achtergelaten. Zijn blik gleed over de twee tabby's heen en hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om ze hier achter te laten. Ze roken duidelijk naar Shadowclan, ze waren duidelijk shadowclan's kittens. Innerghost..! Dat was de oplossing! Ze zou het vast niet erg vinden om deze arme weesjes in hun gezin op te nemen, dan had hij misschien nog de kans om een échte vader te zijn.

Ja.. hij voelde zijn zusje tegen hem aankruipen en beschermend legde hij zijn staartje over haar heen. De kitten piepte nogmaals, iets geruststellender en drukte zijn snuitje tegen haar aan. Het kwam wel goed, het kwam altijd wel goed. Plots klonk het harde gedreun van poten, onbekende poten en de kitten, die te zwak was zijn kop op te heffen (wat ook heel weinig nut had) rilde nog heviger en drukte zich steviger tegen zijn zusje aan. Een plotselinge warme vacht omgaf hen en hongerig voor de warmte drukte hij zich dichter tegen deze vacht aan. De kat rook echter niet naar de zoete melk die hij nodig had en zijn maag bleef hem pijnigen. Angstige begon de kitten weer te piepen en drukte zijn snuit in de onbekende vacht, alsof deze hem nu wel zou begrijpen en er plots wél melk zou verschijnen.

Ze voelde hoe haar broer zijn staartje beschermend over haar legde. Een snor kwam uit haar bekje. Toen hij zijn snuitje tegen haar aan duwde en piepte snorde ze nog harden. Ze wreef haar neusje tegen de zijne. Ze had helemaal niet door dat er gedreun klonk van pootstappen. "Is er iemand?" Ze piepte geschrokken en probeerden naar achteren te gaan. Haar broertje rilde angstig. Een rimpeltje kwam bij haar neus toen ze nog harder probeerde te piepen, wat niet echt lukte. De plotselinge stem ging liggen. Haar hartje bonkte angstig, maar ze kreeg een warme lading vacht over haar heen. De bron van warmte rook niet naar de zoete geur, wat wel bij hun aanwezig was. Haar broertje krabbelde naar voren. Twijfelend en angstig trillend volgde ze zijn voorbeeld. Het ging uiterst traag. Haar maagje rommelde nog harder.

Zijn blik gleed over de twee bolletjes vacht, die nog steeds piepten. Een van de twee drukte zelfs zijn snuitje in zijn vacht en kort fronste hij. Uiteindelijk tot de conclusie komend dat de moeder niet meer terug ging komen. Ze zou haar kinderen niet zo achter hebben gelaten hier, niet zo kort na hun geboorte. Om te sterven van de honger, de kou of van enig ander dier dat hier rondliep en zich op hen kon voeden. Zachtjes slikte hij. Ze waren gedoemd om te sterven, maar hij zou ze helpen. Innerghost zou het vast begrijpen, ze zou vast achter zijn keuze staan om ze mee terug te nemen naar het kamp en haar te vragen ze op te voeden als haar eigen. Hij stond op en bukte zich over hen heen, beide kittens voorzichtig pakkend. Hij had geluk dat ze beiden zo klein waren, anders had hij ze onmogelijk samen kunnen dragen. Een kitten van vier manen was dan ook een stuk zwaarder dan eentje die pasgeboren was. Met een hoge snelheid begon hij vervolgens te lopen, met de bedoeling het kamp zo snel mogelijk te bereiken.

Ik zal een topicje in de Nursery aanmaken~