Growing up with eyes glued shut

De zwarte, stevige kater opende geschokt zijn ogen en keek rond. Hij was in de warriors den. Blauwe ogen staarde de duisternis in en wende snel aan de donkere omgeving. Een zachte zucht verliet zijn neusgaten terwijl hij opstond en voorzichtig de den uitsloop. Het was een ongoddelijk laat uur, maar hij kon nu ook niet meer slapen. Hij droomde de laatste tijd steeds vaker over de manier waarop hij Everstar gedood had. Het was niet eerlijk geweest. En dus had Starclan hem verdoemd met nachtmerries. Dan weer over Everstar, dan over Innerghost die hem verstootte als familie, dan weer over Slenderstep die zijn keel doorhaalde. Hij rilde en drukte zich door de tunnel, het kamp uit.

Met zware poten tilde hij zich naar een plekje ver weg van Shadowclan  kamp. Zijn staart zwiepte langzaam achter hem aan. Er ging zoveel om in zijn hoofd dat hij niet zeker was of hij het zelf wel allemaal kon hebben. Op een gegeven moment werd het iedereen teveel toch? Zeker nu Starclan ook hoop in hem leek verloren te hebben. Ravenheart had de verhalen over de Dark Forest wel gehoord.
Wat als hij daar zou eindigen? Wat als hij ergens tussen beide zou eindigen? Dan was hij niks. Maar wat was hij nu dan? Niet meer dan een triest hoopje kat, nadenkend over zijn einde op een eenzame heuvel in Shadowclan gebied. Hij legde zich neer op het kleine heuveltje in het beetje maanlicht dat er nog was. Het lichtte zijn zwarte vacht op en deed het zilver lijken. Soms was hij echt bang dat hij uiteindelijk weer zou eindigen als die bange kitten die alleen maar onder zijn moeder wou zitten. Maar was als zelfs zijn moeder hem niet meer wou hebben uiteindelijk? Het was een zwaar leven.

[Open!]

Zira keek glimlachend omhoog naar de sterren. Ha! Dacht ze, terwijl ze haar klauwen uit haar hulzen liet schieten. Hier kunnen jullie me niet pakken, hm? Zo op aarde. Werd ze gek, als ze ging praten tegen Starclan? Ze geloofde toch allang niet meer in hen? Toch was er altijd een zekere angst voor de sterrenkatten gebleven, maar ze wilde dat nooit toegeven, niet eens aan haarzelf. Haar poten liepen wat doelloos rond en voor ze het wist stond ze in de Shadowclan, vlak voor een pikzwarte kater. "Hallo," miauwde ze rustig en ze ging zitten, waarna ze haar borst begon schoon te likken.

Zijn neus vulde zich met een niet bekende geur. Het duurde ook eventjes voordat hij hem geplaatst had als Bloodclan. Wat moesten die hier? Meteen alert schoot hij overeind. "Hallo," klonk er van een bruine poes voor hem. "Wat moet je hier, rond dit tijdstip?" vroeg hij toen koud. Misschien dat ze niet wist dat ze de grens over was gestoken? Al zou dat een beetje raar zijn, hij zat niet echt dicht bij de rand van Shadowclan gebied. Zijn staart zwiepte zachtjes terwijl hij weer ging zitten.

De kater schoot overeind en ze keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Wat moet je hier, rond dit tijdstip?" Het klonk totaal niet welkomend en ze keek hem verveeld aan. "Ik liep maar wat rond," miauwde ze rustig en ze ging verder met haar vacht schoon te maken. Wat was dat toch, die clankatten waren altijd zo afstandelijk en hadden nooit manieren om een normaal gesprek te beginnen.

"Ik liep maar wat rond," Ravenheart rolde met zijn ogen. "Oh ja tuurlijk, stom van me. Je 'liep maar wat rond'," zei hij op sarcastische toon. Zijn blauwe ogen keken naar zijn poten. "Nouja, ik heb even niet de energie om er iets aan te doen." zei hij toen kalm en ging weer zitten. "Bloodclan, of niet soms?" vroeg hij, afgaan op wat zijn neus hem vertelde. Bloodclan leefde in principe best dicht bij hun, het gebeurde wel is dat ze bij hun op 'bezoek' kwamen. Maar ze verscholen zich voornamelijk tussen de tweebeen nesten. Die waren raar, hij zou er niet willen leven.

De kattin had nog iets aan haar mentor willen vragen, maar zag toen deze het kamp uitlopen. Al sluipend was ze haar achterna gegaan, nieuwsgierig naar waar ze ging. Ze was van schaduw naar schaduw gekropen en wonder boven wonder had haar mentor haar niet opgemerkt. De omgeving veranderde, net als de geur. De stank van de moerassen overheerste en hierdoor wist ze dat ze in het Shadowclan gebied was. Haar mentor stopte vlak voor de neus van een zwarte kater, maar die twee leken niet heel vijandig met elkaar om te gaan. Misschien zou dat nog komen, en als dat zo was moest ze haar mentor bij staan. Met haar borst vooruit kwam ze de bosjes uit. "Zira?" Miauwde ze met haar kopje schuin, maar toen bedacht ze dat ze de naam van haar mentor beter niet had uitgesproken. Ze probeerde zich eruit te redden, door haar mondje snel toe te klappen. Waardoor het meer klonk als Ziwap, een rare naam, zelfs voor een Elitekatin.

››May I ? xD