Out of my comfort zone

Nadat de kater zijn dochter had gezien had hij 3 dagen lopen piekeren, niet geslapen en weinig gegeten. Hij was in één klap bij zinnen gekomen en besloot dat hij niet gelukkig kon zijn in de clan, niet zonder Eclipse. Dus de kater was vroeg op gestaan om een trip naar het rogue gebied te maken, de laatste keer dat hij hier was geweest had Eclipse haar boom laten zien. Haar huis. En Windcall wist gelukkig nog waar de eik zich bevond. Natuurlijk wist hij dat hij er niet makkelijk van af ging komen, hij had niks voor een pittig iemand gekozen zoals Eclispe. Als je een fout had begaan moest moest je op je poten getikt worden. En Windcall zou alles doen om haar terug te winnen, zelfs al zou ze hem de volgende 3 jaar negeren, de kater zou elke dag langs komen om een dode muis en een roos bij haar boom neer te leggen. Hij zou in de regen wachten tot ze haar snoet liet zien. Hij zou zichzelf laten uitschelden door de zwarte poes, hij zou zich in elkaar laten timmeren door de rogue en het meest belangrijkste: Hij zou voor eeuwig van haar houden.

De kater slikte de brok in zijn keel door toen hij vlak bij de boom was. De geur van de nacht zwarte poes vulde de omgeving, met hier en daar wat andere geuren die van zijn kittens moesten zijn. Our kittens. Verbeterde hij zichzelf terwijl de warrior plaats nam voor de boom en zijn haren met nog een paar laatste likken glad streek. 'Eclipse.' miauwde hij luid genoeg zodat hij wist dat ze het wel moest horen. Nu maar kijken of het roos met muis plan uit gevoerd ging worden.

Eclipse only

Haar kittens werden groter en sterker, iets waar ze ontzettend trots op was. Veilig lag ze in het hol met hun, haar kittens sliepen. Hoewel het hol nog steeds naar Windcall rook, vond ze het in haar boom leuker dan op de grond. Windcall, de kater die haar hart veroverd had, maar ook weer gebroken had. Ze zou er alles voor over hebben om hem weer terug te zien, maar langs de andere kant was ze ook zo kwaad op hem. "Eclipse." Een rilling liep over haar rug. Was dat nu haar fantasie? Of was dat Windcall? Zijn geur kwam hoger en drong het hol binnen. Woede laaide in haar op, als een wit heet beest. Hoe durfde die kater zijn gezicht hier nog te laten zien? Voorzichtig stond ze recht, proberend haar kittens niet wakker te maken. Elegant klom ze uit het hol en even later daalde ze van de boom af naar beneden. Een kille blik lag in haar ogen en ze keek de kater niet aan toen ze naar beneden kwam. Pas toen ze vlak voor hem stond keek ze recht in zijn groene ogen. Heel even was ze van haar stuk gebracht, maar toen vlamde de woede weer op, feller dan eerst. "Hoe durf jij je kop hier nog te vertonen!" Grauwde ze kwaad, elk woord duidelijk uitsprekend. "Hoe durf je!" Haar ogen flikkerde van woede, ze moest moeite doen om hem niet direct aan te vliegen. "Na alles wat je mij," Kort haperde ze, "En onze kittens hebt aangedaan!" Ze spuugde de woorden in zijn gezicht. Heel misschien was er een kans dat ze het hem zou vergeven. Maar nu was ze kwaad, woest zelfs, en zou de kater moeite moeten doen.

Zijn pupillen vergrote zich toen de poes haar kopje liet zien, zijn hart maakte een sprong en zijn groene ogen volgde elke stap die ze zette. Tot de ze recht voor hem stond, en de waterval van beledigingen begon. "Hoe durf jij je kop hier nog te vertonen!" Well, I deserved that one,'. Windcall hield zijn kop en liet haar uitrazen, de kat had nog geluk dat ze niet meteen haar gevoelens met klauwen duidelijk had gemaakt. Oh, ze was zo ongelooflijk boos. "En onze kittens hebt aangedaan!" Ze gebruikte het woord onze, iets wat zijn hart liet opwaaien. Heel even keek de rode kat omhoog om de blauwe, nu kille, blik van de poes te ontmoeten, maar liet hem snel weer zakken. Hij had het recht niet. Nu ze klaar was dreef er een akelige stilte naar boven. Het was raar, want aan de ene kant wilde hij iets zeggen, maar kon daar niet de juiste woorden voor vinden. En aan de andere kant wachtte hij op de klap in zijn gezicht voor al zijn keuzes. 'Listen to me,' Zijn groene ogen waren strak op de hare gericht en hij bleef kijken zonder te knipperen. Ook sprak hij zonder enige stottering, naar zijn verbazing. 'I know, I have no excuse AND no right to be here.' vervolgde kater op de zelfde vaste duidelijke stem. 'But god, you turned my world upside down,' nu klonk zijn stem warm en liefdevol. Windcall wilde haar duidelijk maken dat zijn gevoelens nog altijd op het spelbord aanwezig waren. 'I know you hate me, but I know Eclipse,' Hij pauzeerde even en slaakte een diepe zucht. 'I know you still love me,' Miauwde hij zachtjes. Windcall was hier in de eerste plaats nooit gekomen, als hij dat niet geweten had. 'That's why'.

Haar hart bonkte in haar borstkas, ze was nog lang niet klaar. Kort keek de kater op, maar al even snel keek hij weer weg. 'Listen to me, Hij keek haar recht aan, met zijn verbazingwekkende groene ogen. 'I know, I have no excuse AND no right to be here.' Ze trok haar wenkbrauw instemmend op, de woede stond nog steeds in haar ogen te lezen. 'But god, you turned my world upside down,' Zijn stem klonk zo bekend, zo liefdevol. Even had ze zin om alles te laten vallen, al haar muren, en gewoon haar neusje tegen zijn vacht te drukken. Maar diep in haar riep alles om wraak, hij had haar hart gebroken en haar achtergelaten, moederziel alleen. Hoe ze voor de kittens zou moeten zorgen had ze zelf maar moeten uitzoeken. 'I know you hate me, but I know Eclipse,' Ze knikte instemmend. 'I know you still love me,' Dat hij zo haar gevoelens kon raden maakte haar gek. Vliegensvlug schoot haar poot uit, een slag raakte de rode kater recht in het gezicht, natuurlijk zonder nagels, die waardigheid had ze nog wel. Met een grote sprong en een kwade grauw duwde ze hem op de grond. Ze torende boven hem uit, haar zwarte vacht deinde op en neer op de wind. Ze stak haar poot uit, klaar om nog een tweede slag toe te brengen. Maar roerloos bleef deze in de lucht hangen, ze kon het niet. Ze brak en sprong van hem af. Ze holde een einde weg en ging toen verslagen op de grond zitten, haar ogen waren gevuld met tranen.

Het feit dat haar poot zijn wang raakte bevestigde zijn uitspraak. Ze had nog steeds gevoelens voor hem. Thank god, de kater werd op de grond gesmeten en de poes torende boven hem uit, haar zwarte haren kriebelde zijn neus en hij kneep zijn ogen al dicht toen ze haar poot weer op hief om hem een twee rake klap te geven. I deserve that. Zonder te bewegen maakte hij zich klaar op de klap, maar die kwam niet. Na een tel niet, naar twee tellen niet en na drie tellen was het gehele gewicht van hem af. Ook geen zwarte haren die nog in zijn neus kriebelde. Windcall krabbelde voorzichtig overeind en zag de poes waarvan hij zo hield nog weg rennen. Hij slaakte een zucht en liet zijn groene blik op het zwartje hoopje rusten. Als hij nu achter haar aan zou gaan zou het waarschijnlijk alleen maar erger worden. Het feit dat hij haar dit aan had gedaan sneed in hem, en hij gromde om zich zelf. 'MOUSEDUNG!' Schreeuwde hij opeens. Het was niet dat hij boos was, ja op zichzelf, maar het was vooral de frustratie die er uit moest. "JESUS, STARCLAN NO!' miauwde hij stampend verder tot hij bedaarde en ging zitten, met zijn rode rug naar de poes gekeerd.

Haar ogen waren gevuld met tranen en de woede die haar op de been had gehouden vloeide langzaam weg, als zand dat tussen haar poten verdween. Uit het niets hoorde ze een woedende kreet. Geschrokken drukte ze haar oortjes plat, was hij kwaad op haar? Zijn stem klonk zo gepijnigd, zo verdrietig. Voorzichtig draaide ze zich om, natte sporen van tranen liepen over het wangen. "Windcall?" Haar stem klonk broos, breekbaar. Nog nooit had ze zich zo kwetsbaar gevoeld, in haar ogen was ontzettend veel verdriet te lezen, maar ook een tikkeltje verlangen. Verlangen naar zijn warme vacht tegen de hare, verlangen naar zijn zachte stem, verlangen naar hem gewoon. Ze verroer zich niet meer, haar oortjes hingen slap naar beneden. Rasperig haalde ze adem, ze kon niet meer boos zijn. Hoe graag ze hem ook pijn wou doen, het deel dat van hem hield, hield haar tegen.

››O.o So romantic xD

De kater keek verbeten naar de grond en negeerde de poes, en nu wat als hij het goed zou maken? Moest hij dan maar zijn clan verlaten? Binnen in zijn kop was het een chaos waar hij moeilijk uit kwam. Als spinnenrag tussen zijn hersens gekleefd. Heel snel keek de kater om en ontmoette de blik van de poes. De blik riep om hem, het was een verzamel punt van verdriet en pijn. Een zucht verliet zijn bek terwijl hij traag verder liep. Was zij het waard om de clan te verlaten? Tuurlijk, dat had de vorige maand wel bewezen. Snel draaide de rode warrior om en liep tot hij een paar stappen voor Eclipse stond. Een paar zwarte haren waren nat van haar tranen. 'Geez, Eclipse.' miauwde hij zachtjes, maar zijn stem klonk als een verslagen iemand. 'We know how to make a scene.' Windcall bleef stil en keek voorzichtig naar de blauwe ogen van de poes. 'I hope it has a happy ending..' Nu ontstond er een klein lachje om zijn lippen en drukte hij zijn rode kop tegen de hare aan. De kater spinde zachtjes en keek naar boven, waar zijn kittens sliepen. Hij zou wel moeten, de clan verlaten. Iets waarvan hij een jaar geleden had gegruwd.

De kater liep op haar af, verslagen. 'Geez, Eclipse. We know how to make a scene.' Een waterig glimlach kreeg hij bij haar los. Toen haar blauwe ogen zijn groene ontmoette slikte ze even, haar hart maakte een sprong. 'I hope it has a happy ending..' Daar hoopte ze met heel haar hart op. Dat ze het goed maakte, dat alles weer perfect werd. Maar dat zou het nooit worden, hij had zijn clan. En dat was belangrijk voor hem, als ze van hem hield moest ze hem loslaten. Een kopje werd tegen de hare gedrukt, gevolgd door een zacht gespin. Met haar ogen gesloten drukte ze haar kopje in zijn vacht, een klein snorrendgeluidje rolde vanuit haar bekje naar de buitenwereld. Gedempt door zijn rode vacht miauwde ze, "Ik heb je gemist." Haar stem trilde, klonk vol pijn en verlangen. Haar gevoelens spraken elkaar tegen, één kant wou dat ze hem in elkaar sloeg, dat hij pijn voelde zoals zij had gevoeld. De andere kant wou hem tegen haar aan drukken, hem geruststellen, haar neus in zijn vacht drukken. Het leek erop dat die kant zou winnen.

››Vergeten van acc te wisselen? xD

"Ik heb je gemist." Hij glimlachte en nam een stap naar achteren. 'Eclipse, I have to set things right in the clan and then..I-I guess I am going to add a strong male to the population of rogues,' Het maakte de kater niet heel veel meer uit, nu Windclan op instorten stond zou hij vast niet de eerste zijn die er vandoor ging. En dat was niet eens zijn reden. Vroeger was het er bij hem zo vaak in gestampt dat trouw het belangrijkste was, maar Windcall was het ware bewijs dat het niet klopte. De rode kater zou veel gelukkiger zijn met zijn partner en kits, die hij nog steeds moet ontmoeten. Niet nu. Hij likte Eclipse snel over haar kopje heen en draaide om. ' I'll let you know how things work out,' miauwde hij nog snel voor dat de kat zijn pad terug nam naar Windclan. Een clan die over een maand of twee niet meer in zijn geheugen te voorschijn zou komen.

Windcall topic uit.

Ze voelde hoe zijn warme vacht zich verwijderde. 'Eclipse, I have to set things right in the clan and then..I-I guess I am going to add a strong male to the population of rogues,' Geschokt knipperde ze met haar ogen, ging ze zijn dierbare clan opgeven voor haar? "Windcall, denk daar eerst toch even over na! Je houdt toch zoveel van je clan!" Ze wou hem geen keuzen geven, ze wou niet dat hij zijn geliefde clan voor haar moest opgeven, dat wou ze gewoon niet. Een likje over haar kopje was het gevolg, dat ze licht spinnend in ontvangst nam. ' I'll let you know how things work out,' En mee was hij verdwenen, kort bleef ze hem na staren. Waarna ze met haar kopje schudde, maar een kleine glimlach was te zien. Koppige kater. Ze rekte zich uit en zette haar nagels weer in de boom, klaar om terug naar haar kittens te klimmen.

››Topic uit.