It's not easy facing up when your whole world is black [Jinx]

Het was spannend om hier weer te zijn. Deze plek, die de zilverkleurige kattin een aantal moons geleden had achtergelaten, was een groot deel van haar leven geweest. Hier was ze opgegroeid, en had ze buiten muisjes gevangen, waarop haar huisvrouw beteuterd neerkeek op het dode diertje als Jeia het triomfantelijk aan haar liet zien. Maar dat was het verleden, en ze moest zich nu focussen op het heden. Een echt doel had ze niet, maar ze wilde gewoon weer even terug zijn. Misschien zag ze haar huisvrouw wel ergens zitten. Wat zou ze haar nog graag een keertje begroeten, maar teruggaan naar waar ze vandaan kwam? Dat nooit. Haar moeder en siblings zouden het sowieso nooit accepteren. Rogue and free, right? Nou dan. Jeia trippelde over het pad. Verschillende geuren kwamen haar neus tegemoet. Allemaal geuren van Kittypets. Haar vacht rook naar bos en lente, maar het enige wat ze nu rook was van die brokjes eten. Wedden dat de Twolegs dat nooit zelf hebben gevangen? Zelfs die domme Kittypets zouden geen poot uitsteken om voor hun eigen voedsel te zorgen. Jeia snoof. Ze had geen respect voor ze. Het enige wat ze misschien deelden was de kleine bloedband of het feit dat ze niet geloofden in StarClan, maar niets meer. Dat was nu voor altijd verleden tijd.
Op gegeven moment bleef Jeia staan. Ze rook de Kittypetgeur nu nog heviger. Alle andere geuren waren vrij oud geweest, want het was nacht en het was erg donker, daar aan de bosrand. Het was Jeia's favoriete moment om door de bossen te dwalen en over de vlaktes te rennen. De maan scheen altijd op haar glimmende pels en het gaf haar kracht. En de Kittypets waren altijd binnen... Maar deze geur was erg sterk. Alsof de Kittypet zomaar achter haar kon staan. Ze hoorde geritsel. Jeia was allesbehalve bang, maar ze wilde wel weten met wie ze het genoegen had. Of nouja, wat je 'genoegen' noemt. 'Ik weet dat je er bent, Kittypet' miauwde ze zacht. Was hij bang of zo? Voor haar moest je niet bang zijn. Nog niet. Jeia grinnikte. 'Kom maar tevoorschijn, hoor...'

Hij liet zijn ogen glijden over de stad. Zijn stad, bijna. Hij leefde hier als sinds hij een hopeloze kitten was. Inmiddels wist hij alle geheimen van de stad; waar het beste eten was, waar je het beste kon rusten, sluiproutes. Ja, dat was dan weer het voordeel. Het nadeel dat er aankleefde, was dat hij zich niet volledig vrij voelde. Natuurlijk, hij kon altijd een paar dagen verdwijnen. En mocht hij het echt willen, zou hij nooit meer terug keren.
De kater keek naar achteren, waar zijn 'eigenaar', een zwerver, rustig lag te slapen. Jinx zuchtte, nee, hij zou niet weg gaan. Immers had hij zijn leven te danken aan deze man.
De wind bracht de geur van rogue mee, iets wat de kater deed opkijken. Niet veel rogues kwamen naar de stad, nee, de meesten waren er juist van gevlucht. Daarom ook dat hij besloot een kijkje te nemen. Stilletjes stond hij op en trippelde richtig de bron van de geur, die zeer dichtbij was. Het was een poes, dat kon hij opmaken aan de zoete geur die om haar heen hing. Ze stonk nog niet nar stad en mensen, zoals hij deed.
'Ik weet dat je er bent, Kittypet'werd zacht gemiauwd. Jinx liet zijn blik over de grijzige kat glijden, hij vroeg zich af wat ze zo laat nog in de stad deed. 'Kom maar tevoorschijn, hoor...' Jinx glimlachte en stapte uit de bosjes en trippelde rustig op de poes af, haar in de groene ogen kijkend. "Goedenavond."Begroette hij haar, iets van nieuwsgierigheid in zijn stem. "Wat moet een rogue in de stad, zo laat in de nacht?"

De meeste katten die Jeia ontmoette waren nooit echt aardig geweest. Lag dat aan haar karakter, of aan iets anders? Ze wist het niet. Wat ze wel wist was dat deze Kittypet niet zo was, dat zag ze meteen. Net nadat ze hem had geroepen kwam hij al tevoorschijn. Dit had ze wel vaker meegemaakt, maar dat liep niet altijd helemaal goed uit. Maar deze Kittypet, een mooie zwarte kater, was niet zo. Hij trippelde glimlachend naar haar toe, terwijl hij haar aankeek met zijn gele ogen. Jeia trok haar wenkbrauwen op. 'Goedenavond' begroette hij haar. Jeia knikte even. Ze was best wel verbaasd, niet alle Kittypets hadden het op rogues, al helemaal niet op een rogue die vroeger Kittypet was. 'Wat moet een rogue in de stad, zo laat in de nacht?'. Jeia keek hem nog een tijdje strak aan, maar hoe ze ook tuurde, er leek niet echt veel angst of vijandigheid in zijn ogen en houding. Deze Kittypet kon zomaar betrouwbaar zijn. 'Tja, daar vraag je me wat.' antwoordde ze. Ja, wat deed ze hier eigenlijk? Soms voelde het goed om even weer daar te zijn, op de plek waar ze ooit gewoond had. Maar ze wilde niet meer terug, ze wilde haar vrije en zorgeloze leventje niet inruilen. 'Ik denk dat ik hier gewoon naartoe ben gegaan, omdat ik hier herinneringen heb' miauwde ze. Zou ze meteen alles met deze Kittypet moeten delen? Daar had ze niet zoveel zin in. Dus ging zij maar de beurt overnemen. 'Maar wat doet een Kittypet hier nog, zo laat in de nacht? Moet jij niet thuis bij je Twolegs zijn?' Wat de leefsituatie van deze kat ook was, nog nooit had Jeia Kittypets gezien 's nachts. Meestal hoorde zij ze 's avonds naar binnen geroepen worden. Maar deze kater met zijn nachtzwarte pels was wakker, dus wat ze ook deed, waarschijnlijk zat ze nog wel even aan hem vast. Maar of dat erg was? Het kon vast geen kwaad.

De poes leek ietwat verrast door zijn aanwezigheid, dat kon hij aflezen van haar opgetrokken wenkbrauwen. Hij glimlachte flauwtjes naar haar. Zijn houding was niet vijandig, nog niet. Hij was niet zoals de Bloodclanners, niet meteen agressief. Maar mocht het erop op aankomen was hij niet bang om zijn tanden in de vacht van de vreemdeling te zeggen. Nu was dat echter nog lang niet nodig.
De zwarte kater ging voor haar zetten en begroette haar kalmpjes en niet onvriendelijk, waarna hij vroeg wat ze hier nog zo laat in de stad deed. De poes keek hem strak aan, haar ogen waren groen. De zijne ook, maar die waren veel geliger dan die van de grijze poes. 'Tja, daar vraag je me wat.'Geamuseerd keek hij haar aan. Hij sloeg zijn staart keurig over zijn poten. 'Ik denk dat ik hier gewoon naartoe ben gegaan, omdat ik hier herinneringen heb'Er kwam nieuwsgierigheid in zijn ogen, deze poes had hier herinneringen? Hij wilde er op door vragen, maar de poes was hem voor. 'Maar wat doet een Kittypet hier nog, zo laat in de nacht? Moet jij niet thuis bij je Twolegs zijn?'Hij lachte ietwat afkeurend bij haar vraag. "Ik ben hou de stad in de gaten en ben opzoek naar eten." Hij keek haar strak aan. "Nee, ik woon niet bij een stom stel tweebenen. Ik zou liever sterven dan hun m'n leven bij hun leven."hij spuugde de woorden bijna uit. "Ik ben meer rogue dan kittypet, ik moet voor mezelf zorgen. Enkel blijf ik in de buurt van een mens."Hij liet zijn blik afdwalen naar een man die langs liep. "Je had het over herinneringen? Heb je hier geleefd?"

Jeia bekeek de zwarte kater nog eens goed. Alle Kittypets die ze had ontmoet, hadden een veel glanzender vacht. Haar moeder en zusjes ook, maar die vonden dat ook erg belangrijk. Jeia was een mooie, zilverkleurige poes en wilde graag haar vacht schoonhouden, maar ze was een rogue en geen Kittypet meer, dus besteedde ze er niet al te veel aandacht uit. Ze had wel belangrijkere dingen te doen. 'Ik hou de stad in de gaten en ben op zoek naar eten' antwoordde de kater op haar vraag. Jeia keek hem verrast aan in zijn geelgroene ogen. Dus eigenlijk was hij toch een soort rogue! 'Maar woon je dan niet bij Twolegs? En krijg je ook niet van dat klaargemaakte katteneten?' De Kittypet-rogue praatte alweer door. 'Nee, ik woon niet bij een stom stel tweebenen. Ik zou liever sterven dan hun m'n leven bij hun leven.' spuugde hij. Jeia glimlachte, dit was een aparte, maar hij was wel vriendelijk. 'Ik ben meer rogue dan Kittypet, ik moet voor mezelf zorgen. Enkel blijf ik in de buurt van een mens.' legde hij uit. Jeia knikte, dat klonk logisch. Achter hem zag ze een donkere schim, hij leek niet in staat te zijn om op te staan. Jeia bleef zitten, ze vond deze kater best oké. 'Je had het over herinneringen? Heb je hier geleefd?' vroeg de kater. Jeia keek hem een moment aan, haar gifgroene ogen glansden. Zou ze het vertellen? Tja, waarom niet, het is alleen maar jeugdgeschiedenis, dat maakt toch niet uit. 'Inderdaad. Ik ben geboren als Kittypet, bij een hele vriendelijke tweebeen. Zij hield erg veel van mij, mijn moeder en mijn zusjes. Ik hield ook van ze, maar ik was wel aparter dan zij. Desalniettemin werd ik gewoon geaccepteerd. Maar toen kwam de dag dat mijn tweebeen wilde verhuizen, ik wist niet precies waarom maar ja. Ik denk dat ze nog steeds hier ergens in de buurt wonen.' Ze keek even om zich heen. 'Ik kon niet zo wennen aan het nieuwe huis, en wilde dolgraag terug naar het oude. Mijn tweebeen voelde dat blijkbaar aan en ze liet me gaan. Ik mis haar nog best vaak, en zij mij waarschijnlijk ook. Mijn moeder en siblings waren verbaasd en ze vonden het lastig. Ik weet niet zo goed of zij mij missen, maar ja. Toen ik terug kwam bij het oude huis woonden er nieuwe tweebenen en besloot ik maar rogue te worden. Ik was daar altijd benieuwd naar, en tot nu toe bevalt het mij beter. Ik mag alles doen wat ik wil zonder gestraft te worden omdat ik met vieze poten thuiskom, en ik kan zelf mijn eten vangen.' Ze keek de zwarte kat weer aan, haar blik was afgedaald naar haar poten toen ze vertelde. Wat zou hij van haar denken? Ze was duidelijk veel meer rogue, en zou nooit meer terug willen naar het Kittypet-bestaan. Daar was ze toch al veel te slecht voor geworden.

'Inderdaad. Ik ben geboren als Kittypet, bij een hele vriendelijke tweebeen. Zij hield erg veel van mij, mijn moeder en mijn zusjes. Ik hield ook van ze, maar ik was wel aparter dan zij. Desalniettemin werd ik gewoon geaccepteerd. Maar toen kwam de dag dat mijn tweebeen wilde verhuizen, ik wist niet precies waarom maar ja. Ik denk dat ze nog steeds hier ergens in de buurt wonen.'Jinx luisterde aandachtig. 'Ik kon niet zo wennen aan het nieuwe huis, en wilde dolgraag terug naar het oude. Mijn tweebeen voelde dat blijkbaar aan en ze liet me gaan. Ik mis haar nog best vaak, en zij mij waarschijnlijk ook. Mijn moeder en siblings waren verbaasd en ze vonden het lastig. Ik weet niet zo goed of zij mij missen, maar ja. Toen ik terug kwam bij het oude huis woonden er nieuwe tweebenen en besloot ik maar rogue te worden. Ik was daar altijd benieuwd naar, en tot nu toe bevalt het mij beter. Ik mag alles doen wat ik wil zonder gestraft te worden omdat ik met vieze poten thuiskom, en ik kan zelf mijn eten vangen.' Haar ogen dwaalden af naar haar poten. Jinx glimlachte flauwtjes. "Dat herken ik wel"grinnikte hij. "Vroeger heb ik ook als een 'normale kittypet' bij een stel mensen gewoond"Een uitdrukking van walging lag op zijn gezicht. "Ik heb ze verlaten. Ook ik kon het niet uitstaan dat ze boos werden als ik vies thuis kwam of dan weer een muis had gevangen." Hij schudde glimlachend zijn kop. "We zijn immer katten! Hoe kunnen ze ons opsluiten"

De kattin knikte, ze kon het niet meer eens zijn met de zwarte 'rogue' die voor haar neus stond. 'Inderdaad! Dat vind ik dus ook. Wij katten zouden de ruimte moeten krijgen om alles te kunnen doen wat we zelf willen. We zouden helemaal niet de les krijgen om ons te gedragen als we dat simpelweg moeilijk kunnen'. Ze knipperde bevestigend met haar ogen en keek de kater aan toen ze ze weer opende. 'Maar die Twoleg daar, op dat bankje. Zorgt hij voor jou, of dient hij alleen als gezelschap?' Jeia focuste haar blik op de liggende gestalte. 'Hij ziet er niet onvriendelijk of gevaarlijk uit. Maar dat kan ook zijn omdat hij slaapt' mompelde ze grinnikend.

- OMG DAT WAS ZO LAAT SORRY VERGEEF ME XD