Overdose

Oke, misschien was hij het zat om de hele tijd stil te liggen, en wat dan nog? Het was niet alsof hij hier snel iemand tegen zou komen die hem terug naar Ace zou sturen en bovendien wist zijn vriend ook wel dat Tall geen goede stilzitter was, sterker nog, het was al een grote prestatie dat hij het er twee dagen vol had gehouden. Zijn wonden waren nog niet volledig geheeld en kleine straaltjes bloed begonnen met lopen zodra hij zich teveel inspande, maar het voelde goed weer bezig te zijn. Het aanzicht van Littlestream maakte zijn humeur er nóg beter op, de grijze poes was hier ook, hij rook het. Vandaar dat hij begon met sluipen en naar de poes toesprong. "Gotcha!"

Even keek hij wat verbaasd toen de poes begon over of hij niet nog moest rusten, maar die verbazing verdween al snel weer toen ze duidelijk maakte dat het een grapje was geweest. Tall grinnikte eens, maar geloofde niet helemaal dat ze zich aan het vervelen was geweest. "Waar dacht je aan?" Vroeg hij dus, oprecht nieuwsgierig. Het kon niet onbelangrijk zijn want dan had de poes hem alsnog gehoord. Waarschijnlijk dan iets wat haar dwarszat, of haar hoofd in beslag nam. Misschien een of andere zwarte kater.

Als ze hem nou had gezegd dat hij het niet mocht weten, dat ze hem niet vertrouwde, dat was allemaal zoveel eerlijker dan deze reactie waarin het allemaal te lezen was. Misschien was het omdat hij moe was en misschien omdat hij pijn had, misschien ook wel om beide redenen. Het schoot in ieder geval in het compleet verkeerde keelgat bij de kater, zijn ogen die normaal zo warm naar de grijze poes keken stonden nu koud en hij knikte eens koeltjes. "Juist ja," Zijn stem was niet echt vrolijk, was hij zo enorm niet te vertrouwen?

De kater werd lastiger als hij moe was, de wereld om hem heen leek altijd de verkeerde richting uit te draaien en hoe laat het ook mocht zijn, Tall kreeg een ochtendhumeur van oververmoeidheid. Het was ook niet zo vreemd dat de kater niet zo wakker was, de afgelopen nachten had hij weinig tot niet kunnen slapen vanwege de pijn en nachtmerries. Niet dat Little dat van hem gehoord had, misschien van Ace, misschien kon ze het nu zien. Wat hem het tweede probleem gaf, hoe kon hij ooit sterk voor haar zijn als hij niet wist waartegen? Het was voor de kater onmogelijk haar te beschermen tegen het onbekende, hoe graag hij het ook wilde. Vandaar dus dat hij eens vermoeid zuchtte, en haar vraag losjes wegwuifde met zijn staart. "Waarover maak je je zorgen?" Vroeg hij, zo nu en dan rustig knipperende en zijn volkomen vermoeide gestalte op de grond gericht. De spanning om hem heen leek alsof hij elk moment iets gestoords kon doen, zo voelde hij zich ook. Controle verliezen mocht nu niet, al wist Tall dat het dichterbij was dan het in tijden was geweest.

De kater kon het haast niet geloven toen de poes opnieuw van onderwerp wilde veranderen, en zuchtte om duidelijk te maken dat hij haar heus doorhad. Zijn oren bewogen geïrriteerd heen en weer zodra ze begon over het feit dat hij moest rusten en zijn ogen maakten wel duidelijk dat dat niet iets was wat hij graag hoorde. "Wil je me weghebben?" Bitste hij dan ook terug, zonder humor in zijn stem, eerder verwijt. "Wil je me weghebben zodat je al je problemen aan Nightspark kan vertellen, of Ashdrizzle, want die staan altijd voor je klaar right? Die vechten voor je, toch?" De kater dacht niet echt na over wat hij had gezegd, maar was niet van plan zijn excuses aan te bieden, hij was moe en boos en dat was geen fijne combinatie.

De kater gooide gefrustreerd zijn hoofd in zijn nek toen hij opgedragen werd te zwijgen, en door zijn zucht verscheen er een dampwolkje net boven hem. Gedachteloos sloeg Tall ernaar met zijn poot, zelfs het simpele wolkje deed zijn hoofd pijn doen. "Hoe kan je ze keer op keer vertrouwen?" Mauwde hij hoofdschuddend, niet met stemverheffing, gewoon volkomen verbaasd. Hijzelf vertrouwde katten niet twee keer achter elkaar, twee kansen waren wel heel veel voor katten die het de eerste keer al verspeelden. Gelukkig waren er niet veel geweest die gemerkt hadden dat een tweede kans niet mogelijk was. "Tall.. Ik denk echt dat je moet rusten. Je bent moe en gestrest. Op deze manier zul je niet snel beter worden." Zijn ogen vernauwden zich, over haar woorden nadenkende, hoe kon ze zo aardig blijven doen? Het was hem een raadsel. "Is het niet pijnlijk?" Mauwde hij zacht, zijn poot tekende wezenloos wat rondjes in het zand. "Twee vrienden," De woorden kwamen er langzaam uit, alsof de kater tegen zichzelf praatte, "En dan kiezen ze elkaar," Een vreugdeloze lach weerklonk, terwijl hij terugdacht aan Ace en Running, en dat in zijn hoofd linkte aan Night en Ash. Vreemd hoe de wereld in elkaar zat.

Haar woorden bereikten hem, maar leken niet echt binnen te komen. Ze klonken als valse tonen in zijn gepijnigde hoofd en de kater moest ze voor zichzelf een paar keer herhalen. "Nightspark heeft al genoeg misdaan, en met Ashdrizzle praat ik niet over zulke dingen. Hij mag dan wel een goede vriend van me zijn, maar het feit dat hij de partner is van Nightspark maakt het allemaal ingewikkeld." Het gonsde rond in zijn kop, en toen de volgende woorden kwamen werd het al helemaal vol. "Is alles oké? Normaal zeg je zulke dingen niet.." Tall fronste, was hij oke? Zijn hoofd wilde niet meewerken. Nightspark, zulke dingen Ashdrizzle partners feitelijk ingewikkeld?" De kater schudde zijn hoofd eens, wat? Nu werd het hem echt wel onduidelijk. Wat was haar laatste vraag geweest, na dat hele verhaal over katers die haar allemaal leuk hadden gevonden? Of het met hem ging. Nee. Het ging niet, niet meer. "Of het gaat?" Mauwde hij dus ook schamper. "Nee, weet je, het gaat niet, voor deze ene keer gaat het niet. Altijd gaat het met me, en altijd blijf ik sterk voor alle verhalen van al die katten, allemaal, en ik trek het vandaag even niet." Zijn gouden ogen keken naar het zand voor hem en door de frustratie in combinatie met zijn vermoeidheid begonnen ze licht vochtig te worden. "Vandaag gaat het niet…" Zuchtte hij zacht.

De kater had zijn ogen gesloten om de vele prikkels van de omgeving af te sluiten, en schrok dus lichtelijk van de plotse aanraking van de poes. Toch bracht het een kleine glimlach op zijn gezicht en was hij gemotiveerd haar te volgen, dingen konden toch niet veel erger dan dat hij ze net gemaakt had. "Probeer eventjes te relaxen en al je zorgen uit je hoofd te zetten. Geniet gewoon eventjes van de zon en laat je spieren ontspannen." Klonk het, nadat ook hij over het struikje heen was, en de zon voelde. De poes lag uitgestrekt op een boomstam, en Tall besloot dat er heus genoeg plaats was. Of hij durfde was een ander verhaal, mocht het wel? Hoe zou ze het uitleggen, en hoe wilde hij dat ze het uitlegde? De vragen schoten door zijn hoofd, tot de warrior uiteindelijk besloot wel op de boomstam te gaan liggen, en ook wel bij haar, maar niet zo dichtbij dat de vachten elkaar raakten.

Het gekke was dat bij sommigen hij vond dat dit te dichtbij was, de afstand. Iets van twintig centimeter en dat voelde in de buurt van heel wat katten vreemd, niet bij Ace, want dat was Ace, maar voor de rest bij bijna allen. Hier niet. Dat was juist hetgene wat de kater aan het verwarren was, hier wilde hij juist zo graag de warmte opzoeken van de poes, ook al voelde zijn neus al zo heet aan. Hier wilde hij dolgraag met zijn hoofd in haar vacht in slaap vallen, omdat die voelde als de donzige vacht van een pasgeboren kit, maar hij durfde niet. Als zij dacht dat hij het niet deed om wat hij net gezegd had was dat goed, niet dat het waar was, maar het was goed, dan zou ze het niet overdenken en had hij tijd om al die gekke gedachten in zijn hoofd te ordenen. Dat ging nogal lastig als je je niet goed voelde. "Wil je echt weten waar ik aan dacht?" Tall schrok op. Wat? Het werd hem nu aangeboden ondanks.. ehm.. zijn 'mental breakdown'? "…" Dat was letterlijk alles wat hij kon uitbrengen. Niets. Zijn mond ging open, te snel, en toen weer dicht want wat moest hij hierop antwoorden? Hij had het willen weten, maar nu voelde hij zich niet waardig het te weten. De warrior slikte hoorbaar, codes hebben om bij te leven, niet alleen voor de clan maar ook voor jezelf, was meestal mooi maar nu ook lastig. Nogmaals opende zijn mond, nu was het wel duidelijk welk antwoord in ieder geval klopte. "Ik wil er voor je kunnen zijn," Klonk het zacht, niet zo trots en dapper als altijd. Eerder verdwaald, hij was er niet voor haar geweest, hij had haar opgejaagd zojuist, dat hoorde niet.

Het was op het moment eng om omhoog te kijken naar haar. Alweer die angst, de kater vond het maar vreemd, zoveel kleiner dan hij en toch zoveel invloed. Zou ze het weten, en zo ja zou ze het misbruiken? Het was niet goed jezelf over te geven aan een ander, niet volledig, toch? Het antwoord op de vragen door zijn hoofd zou moeten wachten, want door haar opmerking keek hij dan toch eindelijk op, om meteen gerustgesteld te worden door de glimlach die haar gezicht deed stralen. "Ik wil er ook voor jou zijn.. en aangezien ik je niet bepaald beschermen kan wil ik er wel voor zorgen dat jij je mentaal goed voelt." De kater kon het niet helpen, die zin deed hem in de lach schieten en de zeldzame verdwaalde blik was alweer verdwenen. Zijn vrolijke armour was weer aangetrokken en de boze bui was over. Ergens in hem zat het nu allemaal nog, te wachten op de volgende keer dat ze zich naar buiten konden vechten. "Ja want ik heb zeker mentale hulp nodig," Grinnikte hij plagerig, en stak zijn tong uit. Daarna echter strekte hij even zijn nek uit om voorzichtig zijn neus even in de vacht van de poes te kunnen duwen, zijn ogen waren gesloten. Zijn teken van dank wat hij nu niet in woorden kon zeggen.