Overdose

De kater moest glimlachen om haar opmerking, en rechte langzaam aan weer zijn rug, zijn neus tintelde nog van de haren van de poes wat grappig voelde. Little keek op het moment de andere kant uit, waarom was hem een raadsel en dus leunde hij iets naar voren om te kijken of er iets gebeurt was wat hij gemist had. Dat leek echter niet het geval te zijn, dus keek hij weer vragen naar de poes. "Iedere keer als jij er bent lijkt het alsof ik geen zorgen heb," Tall glimlachte, dat was goed right? "Het is gewoon zo raar.. en ook een beetje eng.." Zijn glimlach maakte plaats voor lichte verwarring, niet goed. "Ik weet het niet goed.. ik denk.." Poezen waren geweldig, heus waar, ze waren gezellig en ook zeker leuk om mee om te gaan. Little was lief en caring, Arcane kon hij ook altijd mee lachen, maar er was één ding wat ze allemaal gemeen hadden en dat was dat ze soms waanzinnig onduidelijk konden doen. Het was Tall inmiddels een groot raadsel of het nu wel of niet goed was als ze bij hem was, en waar ze aan dacht kon hij met zijn hoofd helemaal al niet bijkomen. "Je denkt...?" Vroeg hij langzaam, niet helemaal zeker of hij het antwoord wilde weten nu de poes duidelijk had gemaakt dat het blijkbaar eng was om te zeggen.

Ze dacht in stilte, duidelijk en begrijpelijk al maakte dit het er voor hem niet echt makkelijker op! Hij was niet het type nu met zijn ogen te rollen, dus begon hij maar te spelen met een klein stukje mos dat voor zijn poten lag. Plots echter klonk de stem van Little weer, en maakte ze hem aan het lachen met haar opmerking. Het was maar goed dat ze het duidelijk plagerig bedoelde want even schoot de gedachte dat ze hem dus vreselijk vond door zijn hoofd. Natuurlijk kon hij niet anders dan de reactie op haar poot over zijn oren waanzinnig veel erger maken dan die hoefde te zijn. Tall rolde om zodat hij van de boomstam viel, en sprong toen als een ware krijgen op Little af, haar voorzichtig meetrekkende. Zodra ze rolden zorgde hij er natuurlijk wel voor dat hij de hardste bumps kreeg want anders was het niet gentlemanly. "Geef toe," Grinnikte hij zodra ze uitgerold waren, en knipoogde. "Wel de beste hoofdpijn die je ooit gehad hebt,"

Het gilletje, daar deed de kater het voor, het lachje erna en de blik in haar ogen zodra ze stil lagen. Al die verbazing maar geen angst, vertrouwen lag er in alles wat ze deed en het maakte dat de kater er niet genoeg van kon krijgen. Toch moest hij zo nu en dan twee keer nadenken over iets, of nam hij weer afstand. Bang om teveel te nemen, te ver te gaan. Misschien zouden anderen hem laf vinden, als het alleen om hemzelf ging zou Tall dat ook vinden. Maar het ging niet alleen om hem, het ging hier om hun tweeën, en dat was iets wat hij nog niet kwijt wilde. Besloten was wel al in zijn hoofd dat een glimlach prima kon, hoe kon hij ook anders? De twinkeling in haar ogen en de glimlach toen ze van hem wegkeek, wie zou er niet om glimlachen? Zelfs toen ze licht stotterend vroeg of ze weer rechtop mocht staan kon hij niets anders dan glimlachen. Soepeltjes stond de kater op, en zette een stap opzij zodat Little hetzelfde kon doen. Daarna schraapte hij zijn keel en raapte zijn gedachten weer bij elkaar, zijn blik -misschien een beetje beschaamd- naar de grond gericht. Deze momenten waren zo'n bevlieging van hem, een naam ervoor had hij nog niet, laat staan een reden.

Niet iets waar hij vaak over nadacht, eigenlijk om eerlijk te zijn vermeed de kater die gedachtes juist omdat ze hem verwarden. Sommigen hielden van verwarring, hij vond het maar… verwarrend. Dit was zelfs al verwarrend en hij had er nog niet eens serieus aan gedacht! Oke, rustig nog eens de vraag afspelen in zijn hoofd. "Heb jij ooit een oogje op iemand gehad?" Tall bleef hem herhalen in de hoop er een antwoord in te vinden. Uiteindelijk keek hij bedenkelijk in de verte naar de bomen, lichte frons op zijn gezicht. Duidelijk was wel dat hij een goed antwoord wilde geven, maar wat was goed met dit soort vragen? "Weet ik niet.." Gaf hij uiteindelijk twijfelachtig toe, nog steeds niet tevreden lijkende met zijn antwoord. "Ik bedoel, ik ben er nooit echt mee bezig denk ik?" De frons werd wat dieper. "Altijd iets geweest wat ik nooit volledig heb gesnapt,"

De kater grinnikte even om de opmerking van de poes, maar het was ergens wel waar. Hij voelde lichte schuld opborrelen, hij dacht er inderdaad nooit over na, was dat fout? Vragend keek hij naar Little. "Is dat erg?" Vroeg hij, serieus. Hij wilde niet anderen kwetsen, dat was niet echt zijn hobby en hij was ook niet van plan er dan nu mee te beginnen. Meteen na de vraag fronste hij echter weer bedenkelijk, nu redelijk diep, en keek zijlings naar Little. "Jij bent hier blijkbaar pro in," Mauwde hij, met een lichte smirk. "Heb jij er dan wel vaak over nagedacht?" Natuurlijk wel, Ash en Night waren niet dom of onaantrekkelijk, en beiden waren ze voor haar gevallen. Dat had haar wel geraakt in any way toch? Of was ze net als hij en gaf ze het niet zoveel extra aandacht. Tuurlijk dacht de kater er wel eens aan, hij was niet harteloos, integendeel. Maar hij kon niet iedereen tevreden stellen, al helemaal niet als hij dan tegen zichzelf moest liegen.

Ze zocht niet al te veel achter zijn vraag, waarschijnlijk omdat zij toch begonnen was over dit onderwerp. Hij vond het ook nooit vreemd als hem een vergelijkbare vraag gesteld werd als die hijzelf eerder had gesteld, toch merkte Tall op dat het feit dat ze er niet meer achter zocht een zekere opluchting bij hem naar boven bracht, samen met lichte teleurstelling. Waarom was hem een raadsel, sowieso kon de kater niet echt zeggen dat hij zichzelf de laatste tijd snapte. "Toen ik jonger was wel. Ik had zelfs bijna een relatie met Nightspark, maar.." die sukkel koos een ander. Tall knikte eens, om de poes te laten weten dat ze daar niet aan hoefde te denken. Hoe lang geleden was het nu? Toch zeker wel zeven maanden toch? "Er is wel iemand die de laatste tijd m'n aandacht trekt," In reactie daarop vielen zijn oren naar de grond, dat verbaasde hem zo dat het even duurde voor ze omhoog schoten. Watvoor reactie was dat nu weer? Een puzzled look lag dan ook op zijn gezicht terwijl Little verder praatte. "Het is nogal raar.. aangezien er me altijd gezegd was dat ik van niemand mocht houden op deze manier, vanwege m'n medicijn kat rang. Maar nu ik die niet meer heb word alles alleen maar verwarder.." Tall glimlachte weemoedig, "En nu loopt elke kater van de clan achter je aan," Stelde hij, nog steeds compleet in verwarring gebracht door het feit dat zelfs die zin lichtelijk sad klonk. Een frons kwam opnieuw op zijn gezicht, deze verwarrende zaken begonnen nu wel vreemd te worden. Oplossing nodig please.

De grijns vertelde hem niet veel goeds, hij had gelijk gehad? Of was het juist zo'n grijns die ongelovig was? Dat kon ook, katten lezen in tijden van dit soort vreemde gedachtegangen kon hij niet. Ze flopte om zodat ze op haar rug lag, en de kater moest zijn hoofd omlaag buigen om haar aan te kunnen kijken. De grasgroene ogen ontmoetten die van hem, "Pech voor hen, er is maar eentje die ik leuk vind." Een hoek van zijn mond ging lichtjes omhoog in een halve glimlach. Dat was mooi, het was fijn te weten wat je wilde, hij gunde het Little met heel zijn hart. Nou ja, heel zijn hart. In ieder geval met de helft van zijn hart, de andere helft was die vreemde brei aan vreemde dingen die hem verwarden en die nog uitgepuzzeld moesten worden. Het probleem was dat na elke keer dat hij Little zag, de poes er meer vreemd spul ingooide, zodat het uiteindelijk een groentesoep met oneindig veel ingrediënten leek. To be honest, nog steeds was het een prima gevoel, net als dat de groentesoep nog prima kan smaken. Als het nou maar niet zo verwarrend was geweest, en als hij de herkomst van het gevoel had geweten, dan had hij met liefde de andere helft van zijn hart er ook in gekieperd. Dat ging nu niet, hij wist niet eens wat het was, wat als het gif was, iets fouts? Creepy. "Dat is one lucky kater," Antwoordde hij uiteindelijk, zachtjes en half tegen zichzelf, om zichzelf er nog even van te overtuigen dat hij het de kater gunde, want waarom on earth zou hij dat niet doen? Geen enkele sensible reden kon in hem opkomen, terwijl de vreemde brei juist luid protesteerde tegen het idee van Little met een ander. Had hij al gementioned dat het verwarrend was?

Ze keek hem aan op zo'n verwachtingsvolle manier dat de kater meteen de conversatie in zijn hoofd terugspeelde om zich te bedenken wat hij fout had gedaan. Die blikken betekenden altijd dat hij iets niet had gedaan wat hij wel had moeten doen, het probleem was alleen dat Tall veel meer moeite had met het bedenken wat dat was dan anderen, en om eerlijk te zijn hielp het hele 'kijk mijn epic haren in de wind' van Little hem ook niet echt. "Wil je niet weten wie?" De kater glimlachte eens, gelukkig, ze had begrepen dat hij het op eigen houtje niet allemaal kon. Uiteindelijk na even nagedacht te hebben haalde de kater zijn schouder op. "Als je wilt dat ik het weet vertrouw ik erop dat je het me zegt," Antwoordde de kater met een glimlach, en knikte eens. Dat klopte in ieder geval.

Oh great, de ander stelde hem nu toch zeker een vraag waarvan hij niet wist hoe te beantwoorden. Waarom zou hij boos worden om degene van wie de poes hield? Tenzij het Eagle was want die kater was serieus een van Starclan's grootste fouten ooit, niet dat hij dat ooit tegen zijn moeder had gezegd hoor. Waarschijnlijk zou hem dat enkel een pets rond de oren opleveren en kamparrest. Anyhoo, iets zei hem dat er geen Eagle genoemd zou worden, of dat waren gewoon zijn hoopvolle gedachten die spraken? Whatever, de poes verdiende inmiddels wel een antwoord na al die verbaasde blikken op zijn gezicht. "Sure," Antwoordde hij, met nog steeds de verwarde blik in zijn ogen -waarvoor had ze zijn belofte ooit nodig?- en een lichte schouderophaal -dingen in zijn hoofd waren nu toch al zo vreemd, daar kon wel mee bij right?- "Kwaad zijn is toch al niet mijn strong suit," Vervolgde hij met een smooth wenkbrauwwiebel.

De kater wachtte rustig af wat de poes nu zou antwoorden, ze leek het eens te zijn met het feit dat hij niet zo snel boos werd, en dat deed ook hem glimlachen. Het was fijn om te weten dat sommigen hem altijd zouden blijven vertrouwen. "Grapje," De kater's mond viel open. "Ik vertel het je toch niet." Zijn ogen werden groot, dat kon ze niet maken toch?! Dat zou niet eerlijk zijn, hij had het belooft en nu wilde ze het alsnog niet zeggen. De kater duwde de poes acuut -zachtjes- tegen de grond met zijn poten, ze lag al dus dat maakte het dubbel zo simpel. "Dat is niet fair!" Lachte hij verontwaardigd, terwijl hij haar vastpinde, "Ik heb het nog wel beloofd, je hebt me nieuwsgierig gemaakt!" Dramatisch liet Tall zich op de grond vallen. Ze moest het hem wel vertellen nu, anders zou hij eeuwig het weirde nieuwsgierige gevoel hebben, plus, de gevoelens die in hem opkwamen bij allerlei namen die ze zou kunnen zeggen waren niet goed. Voor hen was het misschien wel veiliger als ze stil bleef.