Gravity

Twee grote muizen bungelde in haar bekje, nadat ze deze op de prooistapel had gegooid, liep ze in een rustig tempo naar de nursery. Toen ze daar aankwam snoof ze de warme, moederlijke geur op, nooit gedacht dat ze deze plek zou missen. Natuurlijk was apprentice zijn leuk, maar zo even bij je moeder liggen zonder dat iemand je raar aankeek. Zalig. Ze wurmde haar grote, rode lijf door de opening en zakte ergens neer. Met een korte lik legde ze de haren op haar buik goed, vervelende takken verwijderde ze. Een verzorgde vacht was een verzorgde kattin, dat zij haar moeder altijd.

››Eerst *Lionkit

Een kleine kitten waggelde rond, zonder te vallen. Dat was nieuw, de meeste kittens stuntelde maar wat rond. Ze herkende het van uit haar eigen kitten-tijd. Nieuwsgierig liep ze erop af. "Heey, het stappen lukt je precies al goed!" Miauwde ze met bewondering in haar stem. Haar grasgroene ogen bekeken het kleintje, waarschijnlijk was die veel jonger dan haar. Want ze herkende haar niet, toch was ze nog niet zo lang apprentice.

Het kleintje bleef kalm en keek haar vlak aan. Raar, meestal waren de meeste kittens toch zo'n spring-in-het-veld-types? Of zat ze nu zo fout? Misschien wou deze kitten er even tussenuit? "Zin om het kamp eens te bekijken?" Miauwde ze wiebelend met haar wenkbrauwen, het kleintje deed haar aan Lurking denken, haar beste vriend. Die was vaak ook vlak en emotieloos, maar dat negeerde ze het meest van de tijd. En dat zou ze nu ook doen, iedereen verdiende een kans.

De kitten haalde haar schouders op en dat zag de rode kattin als een ja. Toen ze naar buiten liepen kregen ze enkele rare blikken van Queens en hun kittens. Was er iets mis met haar? Of met deze kitten? Diegene die vies naar hen keken, kregen een boze blik terug. Niemand zou tegen haar moeten zeggen wat ze moesten doen, dat zouden ze eens moeten durven. Het zonlicht scheen fel in haar ogen, nadat ze de nursery was uitgestapt. "Dus, wat wil je bekijken? We kunnen naar de apprentice den gaan of die van de Elders, kies maar!" Miauwde ze vrolijk tegen de kattin, haar staart zwiepte kort over de grond, waarna deze voor haar poten kwam te liggen.

De spieren van de kitten ontspande, maar aan haar snoetje was niks te zien. Haar hoofdje knikte richting de apprentice den. Opgewonden trippelde ze erheen, met haar staart wenkte ze de kitten. De warme, muffe geur van de den bereikte haar ogen en trots wachtte ze voor de ingang. Toen de kitten eraan kwam miauwde ze trots, "Dit wordt binnenkort ook jouw den! Mijn nest ligt daar ergens." Ze wees met haar poot naar ergens achterin, in de buurt van de nesten van haar zussen. Hoewel de zon goed deed op haar rode pels, verwelkomde de schaduw haar ook hartelijk. "Wil je de den in of ga je liever nog wat rondkijken? We kunnen ook gewoon midden in het kamp gaan zonnen, kies maar!" Miauwde ze met een vriendelijke stem naar de kitten, kittens had ze altijd al leuk gevonden. Ze waren zo pluizig en zacht, zo... kitten.

Zonder antwoord liep de kitten recht de den in en bekeek alles grondig. Grinnikend stond ze in de opening, elke kitten was nieuwsgierig naar de Apprentice den. Toch was de nursery leuker, vond zij. Natuurlijk was het stom dat je niet naar buiten kon of in het bos kon gaan spelen. Maar om te slapen was er minder lawaai en was het minder druk, die rust miste ze soms. "De nursery is rustiger, niet?" Het was meer een vaststelling dan een vraag. Ze had ondertussen wel door dat de kitten nog veel te jong was om te praten, maar dat betekende niet dat zij niet mocht praten. Haar luide stem schalde overal door, zelfs als ze fluisterde zoals nu klonk het alsof ze op een open veld stond te roepen. Fluisteren was niet voor haar weggelegd. Gelukkig dat er geen andere apprentices waren, die hadden haar waarschijnlijk een boze blik geworpen.

De kattin was richting haar nest gelopen, net op het moment dat ze bedacht dat haar nest behoorlijk rommelig was. Ze volgde de kitten met snel trippelende poten. Toen ze daar aankwam keek de kattin alsof ze een bekende geur had opgevangen. Misschien kende ze één van haar zussen. "Ken je ze? Mijn zussen? Dat zijn Airpaw en Foxpaw." Dat ze Dappe-Five er niet bij kon zeggen deed haar meer dan ze wou toegeven, maar ze zou niet breken, niet nu. "Ik ben Cinderpaw, trouwens." Miauwde ze met een glimlachje, hoe onbeleefd van haar dat ze dat nog niet had gezegd. Van de kattin verwachtte ze niet veel reactie, ze kon namelijk niet praten.

De kattin vertrouwde haar duidelijk voor geen meter, dus besloot ze het helemaal om te gooien. "De eerste nacht dat ik hier lag had ik een nachtmerrie en had ik de hele den bijeen gegild." Deelde ze het gênante moment mee, misschien dat de kattin haar dan meer zou vertrouwen? Ze ging rustig zitten en schoof haar staart voor haar poten. "Ik heb ooit eens een vriend bijna laten dood gaan tijdens een dassen gevecht, doordat ik niet genoeg van planten kende."Vervolgde ze haar moment van onthullling. Het deed goed om alles er eens even uit te laten, het was een opluchting. En als deze kattin niet praatte zou ze het ook niet doorvertellen, toch? " Ik heb ooit bijna een Windclan warrior aangevallen op zijn gebied." Ging ze onverstoorbaar verder.

De kitten ging neutraal tegen over haar zitten. Zonder een beoordelende blik, dat was een goed teken! Toch? Ze zuchtte diep, "Wat moet ik nog zeggen zodat je me vertrouwd? Niet alle katten zijn door en door slecht! Al ken ik er wel veel." Grinnikend keek ze de kitten aan. Raar, normaal dachten alle kittens dat alle katten goed waren, niet slecht. Deze kitten was een speciaal geval, en daardoor mocht ze haar wel. "Ik mag jou wel." Miauwde ze met een vriendelijke blik. haar staart tikte rustig voor haar poten en de geluiden van het kamp toonde aan dat de meeste warriors terug kwamen van hun jacht.

Een stilte daalde over hen heen en eigenlijk vond ze dat best. Een vermoeide geeuw vertrok van achter in haar bekje en rees op tot haar kaken zich wijd open sperde en haar scherpe tanden onthulde. "Ben ik de enigste die moe is?" Vroeg ze met slaperige ogen. Morgen zou ze er weer vroeg uit moeten, thanks too Bonecrusher.