Let's start this!

Met een slome kop rekte Silverstar de slaap uit zijn voorpoten toen hij zijn den uit kwam stappen. Hij schudde even met zijn kop, gaf een paar snelle likken over de gepiekte vacht op zijn schouder, en daarmee vond hij dat hij wel genoeg had gedaan aan zijn ochtendritueel. Want vandaag had hij een training beloofd aan Zealpaw, en als hij de apprentice een beetje kende, stond die al snel te trappelen bij de zandhelling. Om nog even de laatste voorbereidingen te treffen, stapte Silverstar de doorntunnel uit, en rende hij met soepele passen naar de kuil. In zijn bek bungelde de twee kleine karkasjes van een muis en een eekhoorn. Eenmaal bij de trainingsplek aangekomen, keek hij even vluchtig om zich heen, en begroef hij toen zowel de muis en de eekhoorn op twee hele verschillende plaatsen. Vervolgens nam hij nonchalant plaats op de grond, om Zealpaw niet de indruk te geven dat er iets speciaals was. De apprentice had ten slotte al trainingen gehad, dus vandaag wilde hij eens iets anders doen dan de standaard rondleiding door het territorium. "Ha, die Zealpaw!" groette hij opgewekt, toen hij de apprentice aan zag komen. Hij gaf hem even een plagende zwaai met zijn staart en toverde toen een mysterieuze grijns op zijn gelaat. "Zin in je training?" vroeg hij toen opgewekt.

Silverstar was zich er wel van bewust dat Zealpaw eigenlijk al warrior had moeten zijn, net zoals zijn broertjes en zusjes. Ja, hij was van plan de apprentice zo te trainen dat hij snel zijn krijgersnaam ging verdienen, maar dat betekende niet dat een beetje pret moest missen. "Ik hoop dat je honger hebt?" vroeg hij, met opnieuw een geheimzinnige grijns op zijn gezicht. Wat een vraag, Zealpaw dacht op dit moment waarschijnlijk helemaal niet aan eten. Wetende hoe Silverstar zelf was als apprentice, zou de apprentice wel niks gegeten hebben in opwinding voor zijn training. Vandaar dat de leider de prooien had begraven. Hij ging zitten en strekte zijn voorpoot uit over de zandhelling. "Ga maar zoeken, je ontbijt zit hier ergens verstopt."

Silverstar snoof geamuseerd toen hij de verraste uitdrukking op het jonge gezicht van Zealpaw zag verschijnen. Hij leek al snel te raden dat hij de prooi begraven had. "Misschien," reageerde Silverstar, eigenlijk zo geheimzinnig dat het veel te obvious was. "Gebruik je neus maar." De zilvere kater ging zitten en gaf toen een knikje dat Zealpaw mocht beginnen met zoeken. Ze waren misschien geen honden, maar dat wilde niet zeggen dat hun reukvermogen niet sterk was. Om de jaarling het echter niet al te moeilijk te maken had hij ze niet al te diep begraven en zou hij ze moeten kunnen vinden. Graag zelfs, want Silverstar had ook wel trek.