Good boy - part III

Vervolg van DIT topic

Zonder problemen waren ze door het Windclanterritorium geraakt. Wat een kittypets, ze hadden het niet eens door als twee apprentices door hun terrein banjerde. Sukkels. Nu stonden ze voor het immens hoge gebergte, de lucht zag er dreigend en donker uit. Ze onderdrukte een rilling en keek augurk aan. "Na u." Miauwde ze met een knikje. Dat het gebergte haar de rillingen bezorgde zei ze toch maar niet.

››Lurkingpaw

Het had niet zo lang geduurd als hij eerst had gedacht en met grote passen betrad hij het terrein dat hij een moon terug ook al had betreden, maar dat met een minder aangenaam gezelschap genaamd Blackpaw. "Na u." zei ze met een knikje en hij wandelde haar rustig voorbij waarna hij op de eerste, de beste rots sprong. "Als we wat klimmen komen we op een stukje waar er wat gras is, het is er echt mooi!" zei hij terwijl hij nog wat verder klom, de berg op.

"Als we wat klimmen komen we op een stukje waar er wat gras is, het is er echt mooi!" Hij klom ervaren de berg op. Kort beet ze op haar lip en keek ze omhoog. Let's do this. Ze zette haar klauwen vast in een stuk rots en trok zichzelf op. Klauteren volgde ze Augurk voor haar. Eigenlijk was dit best wel leuk.

Het was vermoeiend, maar het was een goede training voor zoal hij als zij, toch? Het zou zeker een ervaring zijn die beide nog lang niet zouden vergeten. Hij spande zijn spieren aan en sprong op waarna hij soepel lande op een richeltje en even schuin naar Cinder keek, die leek het ook wel goed te doen. Rustig liep hij verder, zocht hij grip, en vervolgde hij zijn klim.

De klim ging nog behoorlijk goed, maar zo sierlijk als de kater ging niet. Haar rode vacht hield haar warm in de ijzige wind, die haar soms dreigde weg te blazen. Op de richel hield ze twee seconden pauzen, maar al snel vervolgde ze moedig haar klim. Een druppel landde op haar neus, foxdung. "Hee, augurk! Is het nog ver?" Miauwde ze boven de loeiende wind uit.

"Hee, augurk! Is het nog ver?" Even keek hij kort naar haar, ze was wat lager dan hem en leek moeite te hebben. Maar dat had iedereen als je zoiets moest doen, het was niet raar ofzoiets. Het was iets lastig. Even zuchtte hij zachtjes en boog hij zich over de richel waar hij net was aangekomen. "Nee, nog een stukje, kom vlug!" zei hij, waarna hij zich terug omdraaide en verder klom.

Ze hoopte dat ze er snel zouden zijn, regen en een lange vacht, niet zo'n goede combinatie. "Nee, nog een stukje, kom vlug!" Ze zette een tandje bij en klom sneller achter Augurk aan. Zwaar vond ze het niet echt, eerder moeilijk om te bepalen waar ze haar poten neer kon zetten. Ze zette haar poot op een stuk rots, maar die bleek los te liggen. Met een kleine gil, die ze zo rap mogelijk weer inslikte, verloor haar poot grip. Vliegensvlug plaatste ze haar andere poot op de richel. Haar achterpoten klauwde even in het niets, maar vonden al snel weer grip. "Alles oké." Miauwde ze met een licht trillende stem.

Nadat hij nog wat verder had geklommen hoorde hij opeens een gil en wel meteen keek hij om, waardoor hij ook even wegschoof. Snel sprong hij op en lande hij, een beetje onhandig op een vlak stukje, wel meteen zocht hij naar Cinder eenmaal hij was geland. "Alles oké." hoorde hij opeens en even zuchtte hij opgelucht. Daarna keek hij terug naar boven en nu pas zag hij de grijze hemel. Gelukkig waren ze er. Even spande hij zijn spieren op en nam hij nog een laatste sprong waarna hij op het zachte gras lande en toen een sprintje trok naar een grot dat redelijk dichtbij lag. Hij remde echter af bij de ingang en keek even achter zich, wachtend op Vonkje.

Ze zag de kater verdwijnen en bedacht dat daar waarschijnlijk die richel was. Met een grote, sierlijke sprong stond ze op de richel. In de verte zag ze Augurk voor een grot staan, nog een beetje na bibberend liep ze erop af. Haar val van net was maar nipt geweest, naar beneden kijken durfde ze niet meer. Enkele druppels regen vielen op haar snuit en niezend schudde ze die ervan af. Voor ze de grot in liep keek ze nog even rond, het was inderdaad een mooie plek. Als het weer beter was geweest kon je waarschijnlijk alle territoria zien liggen. "Het is inderdaad de moeite waard!" Ze kon niet voorkomen dat er een lichte trilling door haar stem ging.

Al snel volgde de pluizige kattin en ze trok een sprintje naar de grot heen, maar hield halt naast hem en keek even naar het veld. Het was nu best een mistroostige plek, met al die duisternis en die regen. Naja, in zijn ogen was het eigenlijk meer een rustgevende plek dan iets anders. Hij zag de dingen ook heel anders dan anderen. "Het is inderdaad de moeite waard!" zei ze. Hij knikte even kort. "Als we even wachten kunnen we zo jagen," zei hij terwijl hij haar kort aankeek en hij draaide zich om waarna hij rustig de grot inliep.

"Als we even wachten kunnen we zo jagen," Miauwde de kater kort, maar daar trok ze zich niets van aan. Ze volgde de kat richting de grot, maar bleef voor de ingang zitten. De regen viel hypnotiserend naar beneden, ze kon haar blik maar niet afwenden. En toen zonder dat ze er erg in had floepte er iets uit, "Mijn zus is naar de Bloodclan." Ze deed het niet voor medelijden, het kwam er gewoon uit. Haar stem was vlak toen ze het zei, zonder emotie.

Toen ze bleef zitten, keek hij toch even om. Haar schaduw viel languit in de grot en maakte ene grote aftekening tegen de grond. Even zuchtte hij zachtjes, maar meer uit medeleven dan uit haat ofzoiets. Meestal zuchtte hij wel omdat hij geïrriteerd was, maar dat kwam omdat alles hem irriteerde. Of eigenlijk, de meeste dingen. "Mijn zus is naar de Bloodclan." Even verharde zijn blik kort. Hij knipperde even lichtjes en zwiepte met zijn staart. "Als ze dat wilde, dan doet ze maar," zei hij kort. "Als ik niet gebonden was aan mijn familie was ik waarschijnlijk ook al een Rogue of Bloodclanner geworden," vervolgde hij koud. Ja, want het trouwe clanleven was soms nog te moeilijk voor hem.

"Als ze dat wilde, dan doet ze maar, als ik niet gebonden was aan mijn familie was ik waarschijnlijk ook al een Rogue of Bloodclanner geworden," Wat had die kat plots, net was hij ook wel kort geweest, maar niet zo kort als nu. Hij begon stilletjes op haar zenuwen te werken. "Ik benijd haar, omdat ze dat heeft durven doen. Als ik dat al zou willen, zou ik dat nooit durven. Airpaw zou kapot gaan, ik moet er voor haar zijn." Miauwde ze meer tegen haarzelf dan tegen de kater. Wat deed ze hier, met een vreemde kat in een grot. Bruusk stond ze op, "Ik moet weg." De regen was al verminderd en met grote passen rende ze de grot uit. Slippend kwam ze tot stilstand aan de rand, waarna ze voorzichtig naar beneden klom. De stenen waren glad, maar het lukte haar uiteindelijk wel. Nog een laatste blik wierp ze op het gebergte, voor ze zich weer omdraaide en verdween.

››Cinder is topic uit

"Ik benijd haar, omdat ze dat heeft durven doen. Als ik dat al zou willen, zou ik dat nooit durven. Airpaw zou kapot gaan, ik moet er voor haar zijn." zei ze. Hij was even stil, omdat hij niks te zeggen had. Opeens stond ze recht. "Ik moet weg." zei ze. Toen verdween ze. Lurk keek haar na. Nee, hij zou niet volgen, hij was geen hond die zijn twoleg overal volgde. Als ze dat moest doen, fijn voor haar. Hij snoof even zachtjes, zijn blik flikkerend in het schemmerlicht dat door de wolken viel, de grot in. Ze ware toch allemaal hetzelfde.