Why did you do it?[Whitelion]

Icecloud had haar kittens voor nu achtergelaten in de nursery, want ze wilde niet hebben dat Oceankit zou weten wat ze nu zou gaan doen. Ze had de kitten namelijk net gerustgesteld dat ze dit niet zou doen, maar ze wist gewoon dat ze dit moest doen. Ze stapte dan ook stug door tot ze een wit gestalte voor haar zag. "Whitelion!" Riep ze naar de kater, terwijl ze de laatste paar stappen naar de kater zette en haar blik op hem richtte, een blik die zei dat hij haar maar beter niet kon weigeren bij hetgeen dat ze van hem zou vragen. "We moeten praten, kom mee naar buiten het kamp." Ze probeerde haar stem een beetje in toom te houden, gezien niet iedereen er per se vanaf hoefde te weten, maar het was toch wel lastig om de woede die ze nu voelde niet te laten merken.

[Whitelion]

De grote kater fronste toen hij zijn moeder hem hoorde roepen. Wat zou er zijn? Ergens had hij wel een idee waarover het zou gaan, maar toch, je kon nooit weten. De vorige keer dat hij met haar buiten het camp liep was ze bevallen van Oceankit en Pantherkit. Er kon van alles gebeuren, zoveel wist hij. Dus knikte hij, likte nog één keer over zijn borstkas en stond toen op om de iets kleinere, witte poes te volgen buiten het camp. "Wat is er?", klonk zijn zware stem eens hij Icecloud had ingehaald en nu op een lichte draf naast haar liep.

De kater volgde haar naar buiten het kamp, wat al een ding was dat voor nu meezat, alleen ze had geen idee hoe hij zou reageren op wat ze tegen hem te zeggen had. Toen hij dan ook vroeg wat er aan de hand was keek ze hem even kort aan. Ze kon niet goed peilen of de kater wist waar ze het over zou gaan hebben, maar daar zou hij anders snel genoeg achter komen. "Oceankit heeft me niet al te lang geleden iets verteld." Begon ze nog vrij rustig. "Ze vertelde me over hoe jij naar haar had uitgehaald nadat ze naar je toe was gekomen in de warriors den." Ondertussen merkte ze dat haar stem al niet echt rustig meer was geworden, maar ze probeerde het toch in te houden. "Het maakt me niet uit wat voor een reden je ervoor had, maar hoe durf je naar een kitten, laat staan je eigen zusje, uit te halen? Je weet dat ik dit niet zomaar kan laten gaan?" Ze was boos en dat liet ze nu ook goed aan hem merken. Ze had geprobeerd om het nog rustig tegen hem te zeggen, maar daar was nu uiteindelijk niks van gekomen. "Hoe kon je het überhaupt in je kop halen om zoiets als dit te doen?" Ze wilde antwoorden van hem hebben, want hij moest weten wat hij fout had gedaan.

Hij richtte zijn tweekleurige blik op zijn sneeuwwitte poten toen zijn moeder begon te spreken. Hij zuchtte en stopte met lopen, zodat hij haar in de ogen kon kijken. Er was iets van, spijt? In terug te zien, een emotie die je niet vaak bij hem zag. Maar hij had een zwak voor kittens, en hij hield van zijn zusje, wat anderen ook mochten denken. "Eerlijk?", zei hij, zijn stem rustig, bijna emotieloos, maar iemand die hem kende kon er in horen dat hij het echt meende. Dat hij haar niets op de mouw zou spelden. "Ik weet niet wat me bezielde. Wat me bezielt elke keer als ik iemand pijn doe, for that matter." Hij zuchtte en ontweek haar blik toen hij verder sprak. "Denk je dat ik dit leven wil? Gehaat en gevreesd worden door iedereen, om iets dat ik niet in de hand heb?" Icecloud was waarschijnlijk de enige tegen wie hij echt de waarheid zou zeggen, ook al begreep ze het niet helemaal. Al zou hij het misschien ook opbiechten aan zijn leider, als om te tonen dat hij betrouwbaar was, diep vanbinnen.

Haar staart sloeg langzaam heen en weer terwijl ze luisterde naar de woorden van de kater. Ze had de blik in zijn ogen wel opgevangen, maar dat alleen zou niet genoeg zijn voor wat hij had gedaan. Na zijn eerste woorden keek ze hem dan ook aan met een blik die nog niet echt liet zien wat ze op dit moment voelde. Ergens kon ze het namelijk niet begrijpen waarom hij zichzelf niet in de hand kon houden, maar aan de andere kant wilde ze het ook wel leren begrijpen. Ze wilde tenslotte niet hebben dat dit weer zou gebeuren en dan vooral niet naar kittens of apprentices toe. "Gehaat en gevreesd bij iedereen zal iets zijn dat je zelf hebt aangericht." Begon ze en probeerde hem in zijn ogen te kijken. "Ook al is het misschien ergens ook mijn schuld gezien ik je dan beter op had moeten voeden, maar ik zeg je wel een ding, het is nooit te laat om te veranderen en ik wil ook dat je je gaat veranderen, want dit kan zo niet langer." Haar blik was langzaam naar serieus veranderd. "Deze keer heb je Oceankit alleen pijn gedaan, maar wie weet had het ook erger kunnen zijn en wat had je dan gedaan? Je wilt toch ook niemand meer verliezen?" Ze stopte hier even om zijn reactie te peilen. Ze wist niet goed wat voor een reactie ze van hem zou willen zien, maar ze zou hem op zijn minst nu de tijd geven om te reageren.