Sleeping sun

"Ik kan niet geloven dat we dit echt gaan doen," miauwde de langharige poes, wanneer ze eenmaal buiten waren gekomen. "Er is geen regel die van mijn nieuwsgierigheid wint", grijnsde de kater. Hij wist maar al te goed dat het tegen de regels was. So what? Het was niet zo dat iemand hen hier echt ging betrappen. Sommige katten zijden ook dat regels er waren om te breken. Daar stemde Mazepaw wel niet helemaal mee in. Als iedereen zomaar de regels zou breken, zou er ook geen reden meer zijn voor hun bestaan. De bruine tabby was zo iemand die niet graag gehoorzaamde, absoluut niet.

"Denk je dat we een paar hazenvreters tegenkomen?", vroeg de witte poes. Mazepaw haalde zijn schouders op. "We zullen zien", grijnsde de gestreepte apprentice. "Heb jij al ooit eens een van die magere schepsels ontmoet?", miauwde hij nieuwsgierig. Zelf was hij er heel zijn leven al drie tegengekomen. Eén ervan was vriendelijk geweest, wat je van de rest dus niet kon zeggen.

"Ik heb ze enkel zien lopen in de verte, als ik mee ga met patrouilleren zien we ze soms wel eens lopen aan hun eigen kant van de grens.", Mazepaw knikte. "Zelf heb ik er al drie ontmoet", begon de gestreepte apprentice rustig. "Echte creeps als je het aan mij vraagt", grijnsde hij vervolgens. Windclanners waren vervelende creeps. Riverclanners waren paranoide heethoofden en Thunderclanners waren vreemd. Maar wel vriendelijk

Mazepaw fronste. "Zou best kunnen", miauwde hij vervolgens. "Ik vraag me eigenlijk wel af hoe andere clans ons zien", vervolgde de gestreepte apprentice. Hij had het idee dat shadowclanners als een beetje kil werden beschouwd, en door sommigen als een bende psychopaten die aan niets anders dachten dan de warrior code verbreken. Die laatste vond hij vooral vervelend. Het gebeurde wel eens dat hij gewoon rond hing bij de fourtrees en katten hem er van beschuldigden om op hun territorium te komen.

"Ik denk dat ze ons zien als een mildere versie van BloodClan," Mazepaw knikte bedachtzaam. "We zijn immers niet voor niets, ShadowClan.", vervolgde Ivypaw schouderophalend. Bij de grens bleven ze even staan. "Ben je er klaar voor?", grijnsde de gestreepte apprentice. "Ik wil echt wel weten hoe die hazenvreters leven",

De witte kattin knikte een keertje, waarna ze haar adem kort inhield en vervolgens de grens overstapte zonder verder nog na te denken. Jeetje, haar ouders, oma, misschien zelfs siblings, zouden zo boos op haar worden als ze dit hoorden. Maar ze zouden het niet horen, want beide katten waren waarschijnlijk wel zo slim om hun mond over deze trip te houden. Of ze moesten ontdekt worden door een paar hazenvreters, maar die sliepen vast wel rond dit tijdstip. "Waar gaan we nu heen?" zei ze, ijsblauwe ogen op Maze gericht.

"Waar gaan we nu heen?", vroeg de witte apprentice. Mazepaw haalde zijn schouders op. "Best niet te ver van de grens, we willen niet verdwalen", besloot de gestreepte kater, waarbij hij zijn blik over de verlaten vlaktes liet glijden. Hier was hij nog nooit eerder geweest.

De kattin knikte een keertje en trippelde toen weer verder over de vlaktes. Ze snapte niet dat die WindClanners het fijn vonden om hier te leven, gezien je hier zo onbeschermd was als wat het maar kon. Misschien was dat ook een reden dat ze kleiner waren, konden ze gemakkelijk een of ander hol inschieten als het nodig was. Niet te ver van de grens vond ze best, want erg veel zin in verdwalen had ze ook niet. De kattin snoof de geur in, en die bracht WindClan met zich mee. Wat logisch was, omdat ze op hun territorium ronddwaalden.