It's better this way. {SPT+OPEN}

Een klein riviertje ging door het open veldje. Een grote boom hing over het kleine riviertje. Het zag er zielig uit. Het stond er best zielig, helemaal alleen. De maan stond er net boven en de sterren stonden eromheen. Poot voor poot liep hij op de boom af. Zelfs de stoere kater voelde zich bij dit beeld wat minder. De wind zorgde ervoor dat de blaadjes zachtjes aan het bewegen waren, wat de sfeer nog enger maakte. Het water klotste soms over de rand van het riviertje, maar het leek verder erg vredig. De boom die alleen over de rand hing leek leeg te zijn van leven, dus besloot hij naar de boom te gaan. Na een tijdje niet nagedacht te hebben begon hij weer te denken. Waar waren de andere bomen zoals hij? Waarom interesseerde deze boom hem zo erg? Zo sentimenteel was hij nooit over een boom. Meestal dacht hij nergens bij na. Zijn 'oude ik' leek even naar boven te zijn gekomen. Vroeger was hij lief, aardig, niet bang om zijn gevoelens te uiten. Nu was hij sluw & gesloten. Maar nu had hij meer succes. Eenmaal bij de boom aangekomen ging hij eronder zitten. Met zijn poot sloeg hij een takje uit de boom, die hij in zijn mond nam. 'It's better this way', mompelde hij tegen zichzelf. Thor spitste zijn oren toen hij een geluid achter zich hoorde. Omdraaien deed hij echter niet.
{SPT+OPEN}

De kattin had het gedaan, ze had een kittypet vermoord en ze was Bloodclanner geworden. Met trots droeg ze haar nieuwe naam, Five. Niemand wist dat het met haar familie te maken had. De vijf katten die ze had moeten achterlaten, maar het was het allemaal waard geweest. Het was donker en eigenlijk zou ze in de Young One's Tower moeten liggen, maar de slaap was niet gekomen. Stiekem was ze daarom weggeslopen en nu liep ze hier in Rogue gebied rond. Een boom ritselde met zijn bladeren en even zag ze een zwart-witte vacht baden in het maanlicht. Nieuwsgierig liep ze erop af, ze hoorde de kat iets murmelen. Hierdoor wist ze dat het geen hersenspinsel was. Hoewel ze nu een trotse Bloodclanner was, had ze nog altijd haar softe kantje. Haar moordlustige kant zou ze alleen laten zien als het nodig was. Ze ging dichter naar de kater toe, nu zag ze duidelijk de zwart-witte vacht. "Alles oké?" Miauwde ze voorzichtig, waarna ze in het maanlicht stapte. Haar felgroene ogen stonden helder en absoluut niet moe.

"Alles oké?", hoorde hij een poezenstem zeggen. Zijn hoofd draaide zich naar haar toe. Hij zag een jonge poes, misschien wat jonger dan hij. Haar felgroene keken hem aan en hij keek met zijn felgroene ogen terug naar haar. Kort liet hij het stil vallen. Het was een jonge poes en de geur van de bloodclan was al lang zijn neus ingekomen. Hij wist dat de elite niet erg van regels hield, maar alle clan- & elitekatten lagen meestal te pitten in hun kampje rond deze tijd."Wat doet een mooie jonge elite poes hier zo laat in de avond?" Thor stond op en keek haar aan. Het was duidelijk dat ze een bloodclanner was door de geur, maar haar gedrag was anders dan dat van een bloodclanner.

Zijn felgroene ogen keken terug, ze voelde zich ongemakkelijk onder de starende blik van de kater. Maar dat liet ze niet zien, dat zou zwakte zijn. "Wat doet een mooie jonge bloodclanner poes hier zo laat in de avond?" Haar oortjes draaide zich naar achteren, met complimenten kon ze niet zo goed omgaan, als dat al een compliment was. "Dat gaat jou toch niks aan?" Miauwde ze met een kille stem, ze had geoefend op die stem, hard geoefend. "Wat doe jij hier, kan ik toch net zo goed vragen." De kilheid waar ze op geoefend had verdween lichtjes, maar in de plaatst kwam een behoorlijk bijtende toon. Tijdens de stilte liet ze haar grasgroene ogen over de kat gaan, rogue en duidelijk ouder dan haar. In een gevecht zou ze verliezen, dus moest ze de kater misschien beter te vriend houden.

"Dat gaat jou toch niks aan?" Miauwde ze met een kille stem waar de kater niet bang van werd."Wat doe jij hier, kan ik toch net zo goed vragen." Een grijns kwam op zijn. Het was een slimme poes, maar je kon zien dat ze niet van plan was een gevecht aan te gaan."Ik heb geen klein kampje waar ik met mijn vrienden slaap.", zei zijn rustige stem."Ik heb geen regels, zoals de Elite & Clankatten die nu in hun hutje zouden moeten slapen." Deze kater had een goede reden om niet bij andere katten in een hut te slapen. Al klonk het soms wel fijner dan alleen slapen onder de sterren."Ik heb geen leider."

Ik heb geen klein kampje waar ik met mijn vrienden slaap.Ik heb geen regels, zoals de Elite & Clankatten die nu in hun hutje zouden moeten slapen." Weer legde ze haar oren plat in haar nek, de Elite hadden ook geen regels, ze waren vrij! Toch? "Wij mogen overal slapen, zolang we ooit maar terug keren." Grauwde ze, even was ze vergeten dat ze de kater beter te vriend kon houden. Daar dacht ze te laat aan. "Ik heb geen leider." Haar oortjes schoten overeind, geen leider? Dat klonk eenzaam, ook al wou zij dat ook wel. Maar als je geen leider had, had je niemand die je op een dag van de troon kon stoten! "Geen leider, is dat niet saai? Ik bedoel, je kunt je nooit hoger op werken." Haar hoofdje hing lichtjes schuin.

"Geen leider, is dat niet saai? Ik bedoel, je kunt je nooit hoger op werken." Als een rogue maak je anderen bang net zoals bij de bloodclan, maar het was anders. Je kon inderdaad niet de leider van de troon stoten. Je kon je mede rogue vermoorden, je kon iedereen die je wou vermoorden zonder problemen. Je was vrij om alles te doen wat je zou willen, maar het was best eenzaam soms. Hij wist dat hij voor een bepaalde kittypet informatie gaf over de buitenwereld, maar dat was werken voor..., niet onderdanig zijn aan..."Eenzaam kan het zijn, maar geen regels gelden op me. Ik luister niet naar clans, elites of Starclan." Hij was anders opgevoed dan anderen. Ze zeiden dat hij niet moest luisteren naar Starclan en dat doet hij nu nog steeds op die manier."Hoe gaat het leven in de moordlustige elite?"

"Eenzaam kan het zijn, maar geen regels gelden op me. Ik luister niet naar clans, elites of Starclan." Dat hij niet luisterde naar de Clans of de Elite was normaal, dat deed je nu eenmaal niet als Rogue. Maar dat hij niet luisterde naar Starclan was iets nieuws. "Zelfs niet naar Starclan?" Oké ze wist dat wat zij deden ook niet altijd juist was in de ogen van Starclan, niet dat ze zich daar veel van aantrok, maar toch luisterde ze wel naar hun. "Hoe gaat het leven in de moordlustige elite?" Ze lachte, zo moordlustige waren ze meestal niet, enkel chagrijnig. "Zo moordlustig zijn ze niet, enkel chagrijnig zo af en toe. Maar veel weet ik er nog niet van, ik ben er dan ook nog maar pas." Grinnikte ze. Het maanlicht zorgde ervoor dat ze toch iets zag van haar gesprekspartner, zonder was dat waarschijnlijk moeilijker geweest.

"Zo moordlustig zijn ze niet, enkel chagrijnig zo af en toe. Maar veel weet ik er nog niet van, ik ben er dan ook nog maar pas." Het was duidelijk te zien dat ze niet lang een bloodclanner was, maar erg vond hij het niet. Zelf had hij ook gedacht om zich aan te sluiten bij de bloodclan. Dat heeft hij echter niet gedaan."Ik geloof je poes.", zei hij op een afwezige toon. Hij ging zitten en keek naar de maan."Was je eerst een clanpoes dan?", besloot hij te vragen om het gesprek op gang te houden.

- Maak gebruik van de spt nu xD -

"Ik geloof je poes." Haar oren lagen plat naar achter, "Noem me Five, bloodclanner, maar geen Poes." Miauwde ze giftig, poes vond ze zo'n lelijk woord. "Was je eerst een clanpoes dan?" Even stonden haar ogen droevig, maar vlug verharde ze ze weer. "Ja." Miauwde ze iets of wat kortaf. Verder wou ze het er niet over hebben. "Ben jij je hele leven al Rogue geweest?" Miauwde ze iets vriendelijker nu.

Even stonden haar ogen droevig, maar ze keek als snel weer als de oude."Ja." zei ze kortaf. "Ben jij je hele leven al Rogue geweest?" Miauwde ze wat vriendelijker. Ze wou het er duidelijk niet meer over hebben, en Thor respecteerde haar keuze om er niet over te praten. Even dacht hij na over een antwoord dat hij moest geven, maar het was wel duidelijk wat het antwoord zou zijn."Ik ben clanloos geboren en stond er al snel alleen voor.", zei hij, maar ook hij stopte met praten. Zijn verleden was niet verschrikkelijk, maar het feit dat zijn familie hem zo vroeg in de steek had gelaten, deed pijn."Ik zie dat we beide niet van dit onderwerp houden.", zei hij met een lach erna. Daarna keek hij haar wachtend aan.

."Ik clanloos geboren, en stond er al snel alleen voor.", Ze gaf hem een kort knikje, hij wou het er duidelijk ook niet over hebben. Dat bevestigde hij alleen nog maar met zijn woorden. "Ik ben Five." Ze had zichzelf nog niet voorgesteld en hoewel ze nu een Bloodclanner was, ze was gesteld op haar manieren. Een kille wind waaide over de omgeving en deed de bladeren in de boom ritselen. Ze onderdrukte een rilling en keek de kater aan met haar helgroene ogen.

"Ik ben Five.", miauwde ze naar hem. Five was een mooie naam. Hij werd nieuwsgierig naar wat haar vorige naam was geweest, maar hij bleef stil. Five keek hem aan met haar groene ogen en Thor keek zonder zonder aarzelen terug. Kort liet hij het stil vallen. De boom naast hen begon heel hard bewegen. Takken begonnen door elkaar te bewegen. De kater keek ernaar om weg te kijken van Five. Daarna besloot ook hij zich voor te stellen. "Aangenaam Five. Mijn naam is Thor."

"Aangenaam Five. Mijn naam is Thor." "Thor," De naam rolde gemakkelijk van haar tong af. "Wat betekent het?" Miauwde ze nieuwsgierig. Ze wist niet of ze het mocht vragen, maar een nee had je en een ja kon je krijgen, zeker? Thor leek haar nu niet een kater die boos werd om ongepaste vragen, hoopte ze.

"Thor," De naam rolde van haar tong."Wat betekent het?", miauwde ze naar hem. Zijn vader had hem een Oudnoorse naam gegeven, net zoals zijn vader zelf. Het betekende donder. Hij was altijd erg trots geweest op zijn naam."Thor is donder in het Oudnoors.", besloot hij tegen haar te zeggen. Het klonk wel een beetje afwezig. Five leek een poes te zijn die wel tegen een stootje kon, maar terug zou bijten als het niet goed zou gaan. Dus de kater was nog altijd op zijn hoede. Water kwam neer op zijn snuit. Hij keek naar boven en zag dat er meerdere begonnen te vallen. Het was niet hard, maar rustig. De kater besloot geen opmerking te maken en weer naar de poes voor hem te kijken. De regen werd wel steeds heftiger.

Het ritselen van bladeren en zware pootstappen is te horen. Één van de dassen is in de buurt, maar heeft je nog niet geroken of gezien.

- Neem aan dat dit niet telt als dubbelpost? -

Een geur kwam zijn neus binnen en zwarte voetstappen klonken. Eerst kon hij het niet herkennen, maar al snel kon hij het plaatsten. Het was duidelijk geen kat, daar rook het te vies voor. De wind bracht zijn vieze geur hun kant op, wat de geur van de twee katten juist de andere kant op bracht. Het stond met zijn rug naar de katten toe en had ze nog niet gezien of geroken. Anders hadden ze wel last van hem gehad. Hoe het dier zo dichtbij was weten te komen zonder een geluid te maken, was niet duidelijk. De kater stond op en ging door zijn knieën om minder op te vallen. Hij ging ervan uit dat Five ook wel wist zich aan het afspelen was. Thor wist niet wat te doen tegen een das. Vechten was zeker geen optie, maar zodra de twee zouden gaan rennen kon de das hen horen. Zonder rennen zouden ze echter geen voorsprong hebben. Zijn ogen gingen naar die van Five voor hulp.

"Thor is donder in het Oudnoors.", Ze knikte, al had ze geen idee wat Oudnoors was. Een dikke druppel viel op haar snuit en verschrikt knipperde ze met haar ogen. Tot plots haar oren een geluid opvingen, en dat was duidelijk niet van een kat. De Rogue had dit geluid ook al opgemerkt en zakte door zijn poten, vragend keek hij haar aan. Kort stak ze haar neus de lucht in, de stank van het beest kwam hen tegemoet. Wat betekende dat hij hen niet kon ruiken. Haar groene kijkers dwaalde over de omgeving, er was niet echt een plaats om te verstoppen. Haar ogen vonden de boom en met een knikje seinde ze naar de kater, hopelijk snapte hij wat ze bedoelde. Met een sierlijke sprong zette ze haar klauwen in de boomstam, als een eekhoorn kroop ze verder de boom in. Bij een zware tak bleef ze zitten en keek ze naar beneden, het beest kon ze nu duidelijk zien.

Ook Five zag alles gebeuren. Een knikje ging zijn richting in. Eerst kon hij niet zien wat ze ermee wou zeggen, maar al snel begon ze te rennen. De das keek geschrokken op en begon te snuiven in de lucht. Kort bleef Thor staan, maar ging toen snel achter Five aan. Met een grote sprong kwam hij onder de poes die naar een dikke tak klom. Naast Five ging hij zitten en keek naar de das. De das kon de twee katten eerst niet vinden, maar al snel kwam het boos bij de boom staan. Waarom het de boom niet in kwam was niet duidelijk, misschien omdat de katten dan gewoon uit de boom konden springen? Ooit zal het wel een manier vinden om ze te pakken te krijgen. De haren van de kater stonden overeind en hij blies naar het dier. Misschien zou hij dan een beetje op afstand blijven.

Het zwart-witte monster kwam onder de boom staan, het was grappig hoe het dier hen eerst niet vond. Maar al gauw blies haar lotgenoot hard tegen het beest. Snel volgde zij en stonden ze met opgezette vacht kwaadaardig tegen de das te blazen. Wat dacht dat verrekte beest wel niet! Zomaar komen opdagen en dan verwachten dat wij voor zijn neus gaan liggen om opgegeten te worden? Hell no! Gelukkig had ze van iemand gehoord dat dassen niet echt geweldige klimmers waren, dus als je hoog genoeg zat was je veilig.