It's better this way. {SPT+OPEN}

Ook de poes naast hem begon te blazen. De das deed niks voor een tijdje, maar probeerde toen de boom in te komen. De nagels van het beest konden geen grip vinden in het schors dus kwam hij ook niet omhoog. Het blazen van de kater werd harder toen het beest zich met een sprong wist vast te pakken in de boom. Thor sprong naar een tak die iets lager was en ontblootte zijn tanden."Five!", riep hij naar de poes een eindje verderop. Naast haar zag hij een dode grote tak die makkelijk van de boom te breken was. Als ze die zou kunnen afbreken en naar beneden zou kunnen gooien zou het beest weer vallen en opnieuw moeten beginnen."De tak!", riep hij met een knikje naar de tak. Zijn ogen gingen weer op de das die een staartlengte onder hem zat. Met zijn nagels wist hij 1 klap in het gezicht te geven en omdat de das al zijn poten nodig had om te klimmen kon het niks terug doen. Het werd wel bozer dan eerst. Gaat Five die tak nou nog gooien? Hij wist dat dassen niet geweldige klimmers waren, maar ze konden het wel. En als ze zouden blijven zitten zouden ze ingesloten worden.

De das kwam steeds hoger en de zwart-witte kater ging lager. Wat was dat stomme muizenbrein van plan! Hij grauwde iets over een tak en geschrokken zag ze de dode tak hangen. Snel kroop ze richting de tak en pakte hem in haar mond. Ze had geen tijd om een waarschuwing naar de kater te roepen en wierp de tak op het monster. Thor zou zich wel redden. De tak landde frontaal op het hoofd van het dier en grijnzend keek ze hoe het naar beneden viel. De poot van het beest landde in een eigenaardige houding en jankend van de pijn keek het omhoog. "Ik denk dat we het pijn hebben gedaan." Grijnsde ze naar de kater. Nu zou het dier nooit meer omhoog kunnen geraken.

Five brak als snel de tak af en gooide het naar beneden. Het beest kreeg de tak hard op zijn hoofd"Ik denk dat we het pijn hebben gedaan." Grijnsde ze naar de kater. Ook Thor keek het beest aan. Het was dan ook wel op een eigenaardige manier gevallen. Het beest zat te piepen van de pijn. Deze kate was nooit zo van de complimentjes, maar hij besloot er toch eentje te geven."Goed gedaan.", zei hij tegen haar. Kort keek hij omhoog. Ze zouden nog even in de boom moeten zitten achten voordat het beest vertrokken zou zijn."Ik denk ook dat we het pijn hebben gedaan."

De kater gaf haar een compliment, dat ze ontving met een licht knikje. Diep vanbinnen haatte ze complimentjes en zelf gaf ze ze ook niet vaak. Het beest droop af, maar bleef in de buurt van de boom zitten. Wat een dom dier. Dacht het nu echt dat hij hun nog te pakken zou krijgen? Grommend ontblote ze haar tanden nog eens richting de das, waarna ze wat lager kroop richting de kater. "Wat een dom beest." Miauwde ze met een knikje richting het dier, dat zijn wonden zat te likken.