Plies? Mag ik mee..

Onderwerp: Plies? Mag ik mee.. vr 27 mei 2011 - 22:39

Een klein zilver achtig tijger katje liep over de open plek. Zoals altijd zocht ze iets om te doen, ze was nu wel al 3 manen maar dat was nog altijd te jong om leerling te worden. Haar moeder en haar zusje was nergens meer te bekennen, waar bleven ze toch? Ook haar adoptie vader was er niet. Al zuchtend liep ze van de 1ne krijgen naar de andere om maar een beetje aandacht op te zoeken. Maar de 1ne moest op patrouille en de andere gingen jagen, leerlingen schonken geen aandacht aan het kleine poesje die smeekte voor aandacht. Ze wandelde dan maar wat rond, en jaloers keek ze naar de leerlingen die mee werden genomen door krijgers. “Waarom mag ik niet mee?!” Mompelde ze teleurgesteld waarna ze een steentje weg kaatste. Het was goed weer, en dus wou ze iets doen. Even liep ze naar het hol van de oudste, en luisterde naar hun verhalen. Met grote ogen luisterde ze naar een verhaal over de tijgerclan(?). Maar toen het verhaaltje uit was sloeg de verveling weer toe. Moonkit liep van krijger naar krijger om te vragen dat ze echt niet mee naar buiten mocht gaan, maar meestal stonden ze het toch niet toe. Moonkit liep pissig op de heuvel waar ze al eens eerder op had gezeten, zo zat ze te kijken en hoopte dat een krijger haar wou aanspreken voor mee naar buiten te gaan.

(Iemand die wilt posten?)

Onderwerp: Re: Plies? Mag ik mee.. zo 5 jun 2011 - 13:16

Cindersoul stapte met hoog geheven staart en kop het SkyClankamp in. Hij was zojuist teruggekomen van zijn patrouille door het SkyClangebied. Voor nu was alles veilig, hij had geen Rogue's opgemerkt. Mooi zo. De patrouille had hem daarbij ook nog wat muizen voor op de prooistapel opgebracht. Al met al, een geslaagde wandeling. Ondanks dat was hij blij dat hij weer terug was in het kamp. Ergens hoopte hij dat Moonclaw hier was. Hij had haar gemist sinds de dag dat ze elkaar voor het laatst gezien hadden: die prachtige middag in het Bloesembos, die eindigde met een geweldige zonsondergang aan het Sterrenmeer. Het was de beste dag uit zijn leven geweest, en dat allemaal dankzij Moonclaw's aanwezigheid. Hij voelde zich beter dan ooit nu hij wist dat hij van Moonclaw hield, en zij ook van hem. Constant hing er een grote glimlach op zijn gezicht. Hij bekeek het leven veel zonniger dan normaal, en dat was een heuse verbetering. En dat alles had hij aan Moonclaw te danken. Cindersoul ging rustig zitten, en begon met zijn groene blik het kamp door te kijken. Alles leek oké te zijn, een greep van het hart voor een kater als Cindersoul. Moonclaw had het litteken dat sinds een paar dagen door zijn linkeroog liep, niet gezien. Hij wist niet of hij daar nou wel of niet blij mee moest zijn. Het zag er pijnlijk uit, en dat was het zeker ook. Cindersoul had geluk gehad dat hij nog kon zien. Hij was er ook meer dan blij mee. De das had zijn huid boven en onder het oog geraakt, maar het oog zelf niet. Zijn blik viel op een grijze, tijgerachtige kitten. Hetgeen wat hem het meest opviel, was de sombere blik waarmee het katje voor zich uit keek. Hij vroeg zich af wat er aan de hand was, maar het voelde als zijn verantwoordelijkheid om iets aan de sombere status van het jonge katje te doen. De naam was Moonkit, herinnerde hij zich nog. Die naam deed hem aan Moonclaw denken, maar wat deed dat tegenwoordig niet? Hij stapte op het jonge katje af, en met een glimlachje keek hij haar aan. "Wat is er aan de hand?" vroeg hij op een vriendelijke toon.