~ A Starlit Night x.

~ Bloesembos ~

Cindersoul knikte als antwoord op het voorstel van Moonclaw. "We zouden langs het Sterrenmeer kunnen gaan, als je dat fijn vind," had ze gevraagd. Ondanks het verhaal van zijn vader, keek hij ernaar uit om samen met Moonclaw naar het Sterrenmeer te gaan. Het was een prachtige plek, ondanks de herinneringen die er lagen verborgen. De schemering begon al te dagen, en als ze op zouden schieten zouden ze de zonsondergang nog bij het Sterrenmeer konden bewonderen. Het was één van de mooiste dingen die hij ooit had gezien, en toch gebeurde het dagelijks. Vaak nam hij de tijd om de zonsondergang vanaf het Sterrenmeer of de Hoogstenen te bekijken. Ook al had hij het zo vaak gezien, telkens nam het zijn adem weg en liet het hem sprakeloos achter. Hij zette alvast een rustige pas in richting het Sterrenmeer, en Moonclaw zou rustig achter hem aankomen. Het was niet zo heel ver vanaf hier. Toch moesten ze zich redelijk haasten, wilden ze op tijd daar zijn voor de zonsondergang. Cindersoul liep met een vlotte pas door, en om hem heen hoorde hij de vogels het laatst voor vandaag zingen. Meestal had hij geprobeerd één te vangen, maar deze keer hadden ze geluk, en liet hij ze allemaal wegglippen. Hij was nu vastberaden om één ding te berijken: het Sterrenmeer.

~ Sterrenmeer ~

Met zachte stappen liep Cindersoul richting het Sterrenmeer, één van de mooiste plekken in het SkyClangebied, als je het hem vroeg. Hij stopte even, en zijn lichtbruine ogen bleven rusten op de zonsondergang. Hij en Moonclaw, die bij hem liep, kwamen net van het Bloesembos. Na een lange, hete dag was het tijd dat de zon eindelijk zou gaan zakken. Cindersoul hield zijn adem in terwijl hij bleef kijken naar de prachtige zonsondergang. De zon wierp zijn laatste gloed over het land, met een zachtroze en oranje kleur. Het was altijd een mooi gezicht om iets als dit te bekijken. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. "Mooi hé?" vroeg hij zachtjes aan Moonclaw. Gelukkig waren ze net op tijd bij het Sterrenmeer aangekomen om dit nog te kunnen aanschouwen. Hij wenkte naar Moonclaw, en zette nog een paar passen richting het Sterrenmeer. Hij had weinig gedronken vandaag, en dat was niet handig op een dag met een temperatuur als deze. Hij bukte wat met zijn kop, en hij raakte zo het water met zijn snuit. Rustig lepelde hij wat van het water naar binnen. De koude vloeistof voelde heerlijk verfrissend. Cindersoul's tong voelde aan als schuurpapier, en dat water deed hem meer dan goed. Maar zijn bek was niet het enige deel van zijn lichaam dat toe was aan water. De neiging om het water in te springen, werd steeds groter. Een verfrissende duik kon geen kwaad, alleen zou het wel even duren voordat zijn dikke vacht droog zou zijn. Normaal begaf hij zich niet zo graag in het water, maar vandaag maakte hij maar al te graag een uitzondering. Zijn blik gleed naar Moonclaw, misschien was zijn ook wel in voor een frisse duik. Hij keek met een grijnsje naar haar, waarna hij naar het water wenkte. "Na jou," zei hij op een vrolijke toon. Hij zou niet de eerste zijn die het water in ging.

~ Cindersoul & Moonclaw ~

Moonclaw was blij geweest toen Cindersoul haar verzoek een eindje te gaan lopen had geaccepteerd. En hier stonden ze nu dan; het Sterrenmeer. Een lang uitgerekt meer, met water dat schitterde als de sterren. Het was een grote zegen dit in hun territorium te hebben, niet alleen voor die verfrissende duiken, maar ook om de pracht. Het was het pronkstuk, het juweel van SkyClan. Ze ging naast Cindersoul staan om te drinken. Het water vloeide door haar keel, het voelde zacht aan terwijl het over haar tong gleed. Toen ze klaar was met drinken ging ze liggen om de lucht te bekijken. De warme kleuren hingen overal. Het maakte het bos een stuk lichter, een stuk gezelliger. Zacht roze strepen vermengden zich met hard rood en werd een prachtige combinatie. De goud gele gloed hing nog om de zon, als een prachtig juweel. "Mooi hé?" vroeg Cindersoul zacht. "Het is meer dan dat. Het is prachtig," voegde Moonclaw er op fluistertoon aan vast. Het was werkelijk waar een adembenemend aanzicht. Het licht fonkelde op het water, het leken net gouden sterren. Ze merkte dat Cindersoul naar haar keek. Hij grijnsde terwijl hij haar naar het water wenkte. "Na jou," zei hij, je kon niet ontkennen dat hij vrolijk was. Moonclaw keek triomfantelijk naar hem terwijl ze opstond. Ze hield haar mond, maar je kon aan haar zien dat ze een binnenpretje had. Maar ondanks dat stapte ze het water in. Het was een koele poel, maar ze zette door. Nu stond er met vier poten in. Het water kwam tot haar buik. Ze liet het water haar vacht indringen. Ze zakte door haar poten om ook de bovenkant van haar lijf te laten afkoelen. Na een tijdje hees ze zich weer uit het water. Ze zag er helemaal verzopen uit. Ze ging naast Cindersoul staan en schudde zich uit. "Heerlijk! Moet je ook eens doen. Ga je mee? Ik ben nog lang niet klaar!" zei ze opgewekt. Onder haar poten had zich een plasje water uitgespreid. Ze keek naar haar vacht. Er was niks meer over van de oude fluffy vacht van een paar minuten geleden. Het was een grote zompige bende haar. Ze keek naar de kater naast zich. De bijnaam Poffy, of ook wel Uwe Poffigheid was goed gevonden. Hij had het met veel vacht moeten verduren, en vooral in deze hete tijden was dat niet iets om blij mee te zijn. Natuurlijk kwam het wel ergens voor van pas, en dat was de winter. Zijzelf had ook een redelijk dikke vacht. Ze staarde weer recht voor zich uit. De zon lag nog niet achter de horizon, maar begon al wel te dalen. De eveneens zachte gloed was verdwenen, en de warmere geuren als oranje, geel en rood bedekte de hemel. Niets was mooier dan een zonsondergang bij het Sterrenmeer. Dankzij de helderheid spiegelde de zon in het water. Hij was nu niet zo vel meer, hij had een enigszins rode omtrek. De bomen staken oranje af tegen de goud gele strook lucht. Moonclaw merkte dat als je naar boven keek de hemel geel was, en hoe dichter je de horizon naderde, hoe roder de hemel werd. Een soort 'van donker naar licht' effect. Ze zette haar voorpoot in het koele water. Ze keek achteruit naar Cindersoul toen ze met haar andere poot het water bereikte. Ze glimlachte vrolijk in zijn richting. De zon wierp zachte tekeningen op zijn vacht, en verhelderde zijn blik. Ze zag de weerspiegeling van het meer in zijn ogen. Ze wenkte hem met haar staart, een kort trekje. Ze gleed het zachte water weer in. Het voelde aangenaam koel aan haar poten, maar haar rug werd nog steeds verwarmt door de zon. Een mengeling van blijdschap en rust kroop door haar heen. Hier, op deze plek, met Cindersoul aan haar zijde voelde haar leven perfect. Zonder enige zware kast op haar schouders. Haar volle hoofd stroomde leeg en ze kon zichzelf zijn, vrolijk, blij, zorgeloos. Het leek af en toe bijna ondenkbaar: een momentje voor jezelf. Om haar Clan te dienen was geen punt hoor, maar een beetje rust ontbrak er soms aan. Dan moest je er even tussenuit. En dat was het gene wat ze nu had gedaan. Ze had alles losgelaten om even alleen met Cindersoul te zijn, die nu al zo'n trouwe vriend leek te zijn.

Een gemeend glimlachje vormde zich rond Cindersoul's lippen. Dit was echt prachtig. De zon die de laatste gloed over het landschap wierp, en zijn laatste warmte op het gebied van de SkyClan liet neerdalen. Weldra zou het stevig af gaan koelen. Ach ja, alles beter dan die vreselijke, moordende hitte. Hij had vanochtend niet kunnen wachten voordat de avond zou vallen. Die warmte was niets voor hem, hij had liever Bladkaal. Vanmiddag was hij zelfs te lui geweest om naar de prooistapel te lopen, of om wat eten te vangen. Dat leidde er toe dat Cindersoul nu flink honger had. Na zijn duik konden hij en Moonclaw misschien gaan jagen. Het laatste licht van de zon scheen op het Sterrenmeer, wat een prachtige glinstering in het water veroorzaakte. Het leek allemaal te mooi om waar te zijn. "Het is meer dan dat. Het is prachtig," hoorde hij Moonclaw's stem zeggen. Hij knikte langzaam. Hij herinnerde zich nog hoe hij hier altijd zat met zijn vader. Hij wist het nog als de dag van gisteren, hoe ze samen de zonsondergang tegemoet liepen en bekeken. Het was bijna een ritueel geworden voor na elke training. Daarna zat er meestal nog een frisse duik in het Sterrenmeer in, als het warm genoeg was natuurlijk. Het voelde goed om de ervaringen die hij met zijn vader had beleefd, opnieuw mee te maken, maar deze keer samen met Moonclaw. Ook al begonnen ze elkaar nu pas echt te leren kennen, hij mocht haar wel. Ze had iets bijzonders, maar Cindersoul wist niet wat. Hij vond het gewoon leuk om bij haar te zijn. Ze waren vast voorbestemd om goede vrienden te worden, dacht Cindersoul. Hij voelde zich goed bij Moonclaw, en hij wilde het laten merken ook. Moonclaw stond even later op, ze was echt van plan te gaan springen. Mooi zo. Cindersoul moest toegeven dat Moonclaw pit had, iets wat hij altijd wel in een Warrior kon waarderen. Langzaam stapte ze het water in. Cindersoul keek haar met grote ogen na. Ze ging verder, en haar vacht werd natter en natter. Iets later kwam ze er weer uit. "Heerlijk! Moet je ook eens doen. Ga je mee? Ik ben nog lang niet klaar!" zei ze vrolijk. Cindersoul grijnsde breed naar zijn nieuwe vrienden. "Erin dan!" zei hij vrolijk. Hij nam een aanloopje, en sprong met een grote sprong het water in. Een grote plons kwam er vanaf. Een rilling trok door zijn ruggengraat heen, het was kouder dan hij in eerste instantie had verwacht van het Sterrenmeer. Nou ja, het water was heerlijk verkoelend voor deze tijd van het jaar. Zijn lange vacht hing in plukken langs zijn lichaam. Er was niets meer over van Poffy. Of Uwe Poffigheid. De naam die zijn broer, Duststar, voor hem had verzonnen. Het paste bij hem, bij zijn vacht, behalve nu dan. De bruinachtige kater nam een paar slokken van het heldere water. Het smaakte hem goed. Hij was bijna vergeten hoe het was om je leven niet helemaal aan je Clan te wijden, om even wat voor jezelf te gaan doen. Gelukkig had Moonclaw hem daarin opnieuw inzicht gegeven. Het voelde geweldig. Hij klom weer aan de kant, en schudde zich stevig uit. Druppels vlogen in het rond, en enkelen van hen bleven nog op zijn vacht zitten, en parelden vanaf daar naar beneden. Zijn maag gromde luid. "Eh... Ik heb best wel trek, jij?" vroeg hij. Hij had vandaag nog niets gegeten, en de honger begon langzaam maar zeker zijn tol te eisen.

~ Sorry voor de laatheid ;$ Mijn computer flipte D:

De vacht van Cindersoul werd helemaal zompig toen hij naast haar in het water kwam staan. Uwe Poffigheid? Niks meer van te zien. Ze kon hier wel uren blijven, met de avond zon op haar gezich gericht. Ze richtte zich tot de oever van de grote poel. Allemaal bloemen hadden zich tegoed gedaan hier, een plekje aan het water. Ze herkende rozen, madeliefjes, boterbloem[jes, vergeet-me-nietjes, Suzanne met haar mooie ogen, en nog veel meer prachtige bloemen. Maar ook het kruid had hier een plekje verovert, zoals kattenkruid, Rozemarijn, en allerlei soorten plantjes. Een blauwe regen was tegen een boom aan geklommen, en hing met haar blauw-paarse bloemen boven het water. Het was een prachtig en kleurrijk geheel. Het maakte haar helemaal vrolijk, en warm vanbinnen. Ze keek naar beneden. Het water was zo helder dat ze haar eigen spiegelbeeld kon zien. Twee oranje-kleurige ogen staarde haar aan. Haar lange voelsprieten leken uit haar vel-roze neusje te komen. Boven haar ogen zat een lange oranje streep, die doorging tot het puntje van haar oren. De rest van haar lichaam was wit, een soort gebroken wit. Ze was redelijk klein, maar dit merkte je niet nu ze in het water stond. Ze tilde haar kop op. de uitgestrekte horizon leek eeuwig door te gaan. En dat klopte, hij ging de hele wereld rond. Zij zag nu waarschijnlijk maar een miljoenste, en zelfs nog veel minder van de hele aarde. Hoe zou deze er aan de andere kant van de wereld uitzien? Zou de hele wereld bevolkt zijn met flora, fauna en tweebenen? Ze zou er eeuwig over kunnen filosoferen, hoe de aarde rond de zon draa.. Moonclaw schrok op van een raar geluid, maar kwam al snel tot de conclusie dat deze afkomstig was van Cindersoul. "Eh...Ik heb best wel trek, jij?" vroeg hij aan haar. Moonclaw knikte instemmend. Ze had niet veel gegeten. Het zou zomaar kunnen zijn dat ze sinds gistermiddag niets meer gegeten had. "Ik zou ook wel een konijn lusten" miauwde ze. Ze stapte het water weer uit. De zon was al achter de horizon verdwenen, en had een donkere gloed achter gelaten. Toen ze de oever van het meer had bereikt schudde ze zich hevig uit. Het natte, koude haar had ze nu niet meer nodig. Nee, wanneer de avond viel kon het in het SkyClan territorium ernstig koud worden. Vandaag rekende ze niet op een koude nacht, maar warm zou deze zeker niet worden. Maar nu, na de warme dag zou alle prooi hun nesten uit komen, met als verkoeling de donkere nacht. Zij zouden hun hol nietswetend van het gevaar uitkomen. Niet wetend dat ze het volgende moment besprongen zouden worden om als onbelangrijk voer naar een Clan te reizen. Zou prooi ook naar StarClan gaan? Hielden hun mede prooidieren ook een ceremonie, ter ere van een gestorven leefgenoot? Ze moest lachen bij het idee. Ze schudde haar kop en keek naar achteren. Ze wachte tot haar Clangenoot het water uitgekomen was. Ze zouden rond het meer genoeg prooi vinden, om de Clan te voeden, zijn Elders, Warriors, Apprentices en kittens. Ze besefde dat het voor Cindersoul raar zou moeten zijn geweest om zijn eigen broer Clanleader te zien worden. Zou hij erg trots geweest zijn? Ze keek weer om naar Cindersoul. Ze mocht hem meer dan andere katten en poezen. Maar dan op een andere manier. Wat was dat toch, dat gevoel dat ze naar hem keek. De vrolijkheid die ze voelde. De neiging om steeds in zijn ogen te kijken.. Was het toeval dat ze elkaar hadden ontmoet, of had StarClan het zo gewilt?

~ Maakt niet uit, ik had nu de tijd om op andere topics te reageren :3 Is je computer weer in orde?

Cindersoul voelde zich opeens een stuk zwaarder, met al dat water hangend in zijn vacht. Het was zeker geen fijn gevoel. Hij voelde zich een zompige hoop haar, en niet meer dan dat. Nou ja, de zon ging net onder, dus die zou zijn vacht ook niet meer op kunnen drogen. Dan lag het maar aan de wind. Lekker dan. Ach ja, als hij nu toch nat was, kon hij straks net zo goed wéér gaan zwemmen. Toen realiseerde Cindersoul zich pas dat jagen met een doordrenkte vacht nóg vervelender was. Hoe wilde hij dat voor elkaar krijgen? Zijn vacht zat onder het water, en zo kon hij amper rennen. Hij schudde zich nog eens flink uit, maar veel meer water viel er niet meer uit zijn vacht te halen. Dan was het maar wachten totdat hij weer droog zou zijn. Hij had nou eenmaal niet de perfecte vacht om te zwemmen, helaas. Elk voordeel had zijn nadeel, en zo dus zijn vacht. Hij keek naar Moonclaw. Ook zij had niet bepaald een dunne vacht. Een dikke witte en vooral prachtige vacht. Zijn blik bleef even op de poes hangen. Een glimlachje vormde zich rond zijn lippen. Een glimlach van geluk, gewoon puur geluk. Een glimlachje die hij al maanden niet meer op zijn gezicht had gehad. Het was ook zo lang geleden dat hij zo'n vrolijke tijd had gehad als nu met Moonclaw. Moonclaw had hem gewoon een deel van zijn leven terug gegeven, en hij was haar daar meer dan dankbaar voor. Hij stond bij haar in het krijt. Nog meer dan eerst, want ze was tenslotte een Clangenoot. Nu was ze meer dan een Clangenoot. Ze was een vriendin, een goede vriendin zelfs. Tenminste, dat was hoe Cindersoul haar nu beschouwde. Zijn staart, die al een stuk droger was, ging langzaam heen en weer uit genoegen. Zijn ogen gleden naar de horizon. De zon was nu ondergegaan, en het werd steeds donkerder. De sterren zouden weldra de hemel verlichten, samen met de maan. De StarClan zat daar ergens, als hij de legenden moest geloven. Hij dacht ook wel dat daar echt een Clan zat met alle overleden Warriors. Zijn vader zou er dan ook bij zitten. Misschien keek hij elke avond wel op hem en Duststar neer. Cindersoul hoopte echt van wel, dan zou zijn vader er nog zijn. Niet hier op aarde, maar wel daar boven. Hij zou nog steeds, ondanks zijn overlijden, voor hem en zijn broer zorgen. Cindersoul sloot zijn ogen en hield zich even stil, uit respect voor zijn vader en voor de StarClan. "Ik zou ook wel een konijn lusten," antwoordde Moonclaw op zijn vraag. Hij knikte vrolijk naar haar. "Oké dan," zei hij, en hij zette alvast een pasje in. Hier zou vast wel ergens prooi te vinden moeten zijn. Moonclaw kwam het water uit, en ook haar vacht was helemaal verzopen. Nou ja, met zo'n vacht zou het jagen niet geweldig gaan, maar ze konden er altijd wat van proberen te maken. Hij keek naar Moonclaw en wenkte haar. "Ga je mee?" vroeg hij vriendelijk. Hij mocht haar echt graag. Even vroeg hij zich iets af. Zijn broer, Duststar, was gezegend met een belangrijke taak als Clanleader, maar misschien had hij nog wel iets véél beters gevonden. Hij liep alvast een stukje verder. Hij hoopte dat er genoeg prooi was voor hem en Moonclaw. Hij had flinke honger, en die natte vacht hielp er nou niet echt bij...

~ Mijn computer doet het weer :3 En dat litteken heeft Poffy nu trouwens nog niet x3

Cindersoul kwam achter Moonclaw aan het water uit. Ook hij was een zompige bende. Hij schudde zich uit. "Oké dan," zei Cindersoul toen hij al langzaam begon te lopen, "Ga je mee?". Moonclaw knikte en rende vrolijk achter hem aan. Zodra ze naast hem liep voelde ze een onderhuidse warmte. Haar maag begon te kriebelen en haar poten hadden zin om vrolijk te rennen. Het was dat haar natte vacht haar tegenhield. Ze begon geamuseerd te spinnen. Ze keek naar achter. Samen lieten ze een grote plas achter. Het leek of hun voetstappen versmolten. Ze proefde de lucht. Een zwakke maar warme geur deed haar mond vollopen met water. Met langzame maar lichte stappen kwam ze dichterbij haar prooi. Ze was nu nog maar een paar vossenlengtes van het prooidier verwijdert. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Ze spande haar spieren aan voor een sprong. Nog even.. Ja! Moonclaw sprong. Het ging erg zwaar. Haar natte vacht had haar minstens een kilo zwaarder gemaakt, maar ze zetten door Ze kwam neer met doffe plof. Ze had een spartelend konijntje tussen haar poten geklemd. Ze pakte het bij de keel en beet het in een keer dood. Ze had een heel plasje water om zich heen verzameld, maar deze werd nu vermengt met bloed. Ook haar doordrenkte poten zogen zich vol met het -nu- waterige bloed. Trots als een kitten kwam ze terug bij Cindersoul. Ze legde het neer. "Hapje?" ze schoof het naar hem en ging zelf liggen. Het viel niet mee, jagen met een natte klotsende vacht. Vooral het springen ging niet helemaal soepel. Ze ontspande haar spieren. Ze spon zacht. Ze lichtte haar kop op naar de hemel. Zilverpels begon al langzaam zijn positie in te nemen. Miljoenen kleine kristallen verlichtte de hemel, en dansten op het meer. Zilverpels, territorium van StarClan. Het klonk zo dichtbij, maar ook zo verweg. De maan verlichte het pad tussen de twee werelden. Een koude bries waaide door haar vacht. Ze begon te rillen. Het begon nu wel koud te worden, en haar vacht was nu niet zo dik als normaal. De maan gaf het woud een misterieuze kleur. Maar ze werd beschermd. Beschermd door de vele lichtknopjes in de lucht. Vele katten, hele genaraties. Haar ouders, mentor en vele anderen. Ze waakte over haar, als ze sliep, maar ook in tijden van nood. Ze waren daar. Af en toe probeerde ze met hen in contact te komen, net als medicine katten doen. Ze kon niet met ze praten, ze kon niet over ze dromen, maar ze gaven af en toe antwoord. Ze schonken haar dan prachtige momenten, zoals deze. Haar staart veegde zacht over de grond. Ze gaf Cindersoul groot gelijk, het Sterrenmeer was een prachtige plek. Ze werd blij van alles wat hij tegen haar zei. Ze lichtte op van elke keer dat ze naar hem keek. Wanneer ze bij hem was had ze de neiging om het uit te schreeuwen van geluk. Hij was een vriend. Maar ze had het gevoel dat er meer speelde tussen hen. Dit was meer dan alleen maar een sterke band. Hoe vertrouwd ze zich al voelde vanaf het moment dat ze elkaar voor het eerst echt hadden ontmoet. Het omschrijvelijke gevoel bij iedere gedachte aan hem. Het was meer dan alleen een vriendschap. Het was liefde.
~ Sorry voor de korte post. Moet eten :3

Moonclaw rende vrolijk met hem mee. Het deed hem goed om te weten dat ze, net als hij, de tijd van haar leven had op dit moment. Er stond een brede glimlach op zijn gezicht gegrift. Hoe mooi hij het Clanleven ook had gevonden, het kon niets kwaad om er even aan te ontsnappen. Gewoon even tussen alle stress in de Clan uit, en doen wat je zelf wilde. Dat hij die tijd samen met Moonclaw door kon brengen, maakte het alleen nog maar leuker. Zijn zompige staart zwaaide vrolijk maar langzaam heen en weer, terwijl hij zachtjes spon. Deze prachtige avond, gepaard met de aanwezigheid van Moonclaw, het kon gewoon niet beter. Even realiseerde hij zich dat ze misschien meer zouden zijn dan vrienden. Hij had het met haar meer naar zijn zin dan met ieder ander, zelfs meer dan bij zijn vader. Hij volgde Moonclaw met zijn ogen, toen ze de eerste prooi van vanavond wilde gaan vangen. Hij keek naar haar terwijl ze een sprong maakte. Het ging niet gemakkelijk, maar dat was te begrijpen met zo'n zeiknatte vacht. Moonclaw zette haar parelwitte tanden in het diertje. Dood. Ze kwam terug, en het diertje werd tussen hen ingelegd. "Hapje?" vroeg ze, en schoof haar prooi naar hem toe. Hij schudde langzaam met zijn kop. Hij moest haar aanbod wel afslaan, en zijn eigen eten gaan vangen. Dat was tenslotte wat een echte Clankat deed. "Eet jij maar, ik ben zo terug," zei hij met een glimlach. Hij liep een paar meter verder, schudde zich nogmaals uit, en ging daarna op zoek naar een prooi. Hij snoof de verse lucht op, en al snel ving hij de verse geur van levend wild op. De geur van een kraai was de eerste die zijn neusgaten betrad, maar hij probeerde het vandaag makkelijk te houden. Kraaien waren angstig en vlogen snel weg, geen gemakkelijke prooi met zo'n natte vacht als deze. Zijn blik viel op een grijs muisje. Het zat luid te piepen, alsof het om aandacht stond te schreeuwen. Een domme zet, het diertje was nu ten dode opgeschreven. Met een klein aanloopje, en een grote sprong kwam Cindersoul op het beestje terecht. Hij plantte zijn hoektanden in de rug van het diertje, dat nog één laatste noodkreet liet horen voordat het het leven gaf. Cindersoul proefde de smaak van bloed, en nam het diertje mee in zijn bek. Hij keek even naar de verlichte sterrenhemel, en dankte StarClan nogmaals voor het leven dat ze hen gegeven hadden. Hij kreeg Moonclaw weer in het zicht, en meteen verscheen er weer in glimlach op zijn gezicht. Hij ging bij haar liggen, en begon van zijn avondmaal te eten. Hij had echt honger, en het muisje smaakte voortreffelijk vanavond. Toen zijn maag al wat meer gevuld was, volgde hij de afwezige blik van Moonclaw. Haar blik bleek naar boven te leiden, naar de sterren en de maan, die hoog in de hemel stonden. Vanaf hier leken ze minuscuul, maar Cindersoul had gehoord dat ze in feite gigantisch waren. Maar te bereiken waren ze niet. Ooit zou hij zich ook tussen de sterren in Silverpelt begeven, maar nu nog niet. Nu was hem nog een voorspoedig Clanleven gegund, en hij hoopte dat hij dat leven samen met Moonclaw kon delen. "Het is een prachtige avond," mompelde hij zachtjes in zichzelf. De zon mocht dan weg zijn, ze had nog wel een prachtige en mysterieuze gloed over het gebied heen gelaten. Misschien was het zo tijd om naar het kamp te gaan. Hij had zijn patrouille vandaag al gelopen, en dat had een stuk langer geduurd dan normaal. Hij was ook best wel moe, of lui misschien. Misschien dat hij deze nacht in de Warriors Den dan niet alleen hoefde door te brengen...

"Eet jij maar, ik ben zo terug," Moonclaw knikte en Cindersoul liep weg. Het was een schitterend moment voor haar en Cindersoul. Ze voelden hetzelfde, deden hetzelfde. Moonclaw nam een hap van het verse konijn. Even verderop zag ze Cindersoul jagen. Ze glimlachte breed. Weer ontblote ze haar tanden voor een hap. Het sappige vlees was gevult met bloed. Het was een jong konijn. Een kittenkonijn. Ze slikte net de hap door toen Cindersoul terug kwam. Hij had een muisje gevangen, dat hij stevig tussen zijn kaken had geklemt. Samen aten ze, zij at de laatste restjes konijn nog op. Er werd niks gezegd. Woorden leken overbodig. Haar ogen waren nog steeds gericht op Silverpelt en haar hoofd zat nog gevult met ontelbare vragen. Ze merkte dat nu ook Cindersoul zijn muis ophad en haar blik naar de hemel volgde. Ze zwegen, het teken dat ook hij nadacht over de kleine kristallen. "Het is een prachtige avond," hij had geen woord verkeerd. Dit was een nacht uit duizenden. Nog een tijd lang bleven ze zo liggen. Denkend over het leven, denkend over Silverpelt, wat er allemaal achter verborgen lag. En wat was dat dan? Wanneer zou ze daar achter komen? En hoe ver lag de horizon? Na een tijdje leek het erop dat ze wel konden gaan. Rustig stond Moonclaw op. Ze drukte zacht haar neus in Cindersouls zij, om hem erop attent te maken dat ze alvast richting het kamp konden. Even geeuwde ze om haar slaap tegen te gaan. Deze avond hoefde nog niet voorbij te zijn. Ze konden er zo lang over doen als ze wilde. Ze keek om zich heen om deze plek nog goed in haar geheugen te printen. Ze wilde hem onthouden, opslaan in haar gedachtes. Ze wilde elk detail kunnen terughalen.. Alle bloemen waren gesloten. Hun bladeren hadden het zachte binnenkantje bedekt. Het waren nu alleen nog maar simpele knopjes. Toen Cindersoul was opgestaan begonnen ze aan de terugreis. Een koude wind streek door haar vacht. Ze verlangde nu eigenlijk best naar de den. Ze legde haar oren plat en zette haar vacht op. Maar dankzij het zwemmen waren haar haren niet goed opgedroogt, het waren dunne sliertjes. Ze rilde. Zonder er echt over na te denken ging ze dichter naast Cindersoul lopen. Ze voelde zijn vacht langs de hare strijken, en ze warmde langzaam op. Ze paste haar tempo aan aan de zijne. Rustige passen waren het. Er was geen haast in te vinden. Haar staart ging langzaam heen en weer, uit plezier. Ze zat nog steeds vol met energie. Het verbaasde haar zelfs. Ze dacht terug aan deze dag. 's Ochtends was ze gewoon doodleuk opgestaan, niets vermoedend van de prachtige dag die zou gaan volgen. Dat dit de tijd van haar leven zou worden. Die hitte en onrust in het kamp hadden haar in staat gemaakt even weg te gaan uit het kamp. Het waren niet haar voeten geweest die haar hier nietsvermoedend heen hadden gebracht, hat was haar hart geweest.

Cindersoul probeerde met veel moeite zijn aandacht op zijn avondmaal en op Silverpelt te richten, wat hem amper lukte. Telkens week zijn blik af naar de beeldschone kattin die voor hem zat. Vanuit zijn ooghoeken keek hij hoe ze haar blik naar boven wendde, en zo nu en dan een hap van haar vers gevangen konijn nam. Zijn dikke, bruin gekleurde staart ging langzaam en van blijdschap heen en weer. Hij voelde zich beter dan ooit te voren, en hij beschouwde het als een eer om deze prachtige avond met Moonclaw te kunnen delen. Een vreemd gevoel betrad zijn lichaam. Geheel onbekend voor hem, maar hij kon niet ontkennen dat hij het niet fijn vond. Alsof er een warme vlaag door heel zijn lichaam trok. Dat gevoel bracht spontaan een glimlach op zijn gezicht. Hij wist niet hoe hij het moest beschrijven, hij had zoiets nog nooit gevoeld. Tot deze avond, samen met Moonclaw. Was hij... verliefd? Hij was nog nooit verliefd geweest, en hij had ook geen idee hoe het zou moeten voelen. Hoe wist je in StarClan's naam of je verliefd was of niet? Als het om liefde ging, was Cindersoul niet bepaald ervaren. Hoe moest je zoiets nou weten? Kwam het dan allemaal vanzelf, zoals iedereen maar vertelde? Een onhoorbare zucht ontsnapte zijn keel. En zelfs als hij verliefd was, wat moest hij er dan mee aan? Moest hij het Moonclaw vertellen? En dan, misschien dacht zij niet zo over hem, en dan wilde ze hem waarschijnlijk nooit meer zien. Zoiets kon je natuurlijk niet vermijden, maar ze zouden geen woord meer wisselen. Nee, dan moest hij iets anders bedenken, maar wat? Verliefd zijn was moeilijker dan hij gedacht had. Ach ja, hij zag het ook wel aan. Hij had geen idee wat er zou gebeuren, maar als hij er klaar voor was, zou hij Moonclaw vertellen wat hij voor haar voelde. Het kon hun vriendschap kosten, maar Cindersoul had het gevoel dat er tussen hem en Moonclaw een stuk meer speelde dan alleen vrienden te zijn. Hij kon het natuurlijk net zo hard mis hebben, en een vreselijk blauwtje lopen, maar zijn intuïtie vertelde hem dat Moonclaw misschien ook wel meer dan vrienden wilde zijn. Zijn mondhoeken krulden nog wat verder omhoog, zijn avond kon niet meer stuk. Een prachtige zonsondergang, én Moonclaw. Kon het nog beter? Hij had het niet door, maar zijn groenkleurige blik verschoof weer naar Moonclaw, en deze keer bleef hij haar aankijken. In haar mooie ogen, haar prachtige gezicht. Het beeld van haar deed Cindersoul's hart sneller en sneller kloppen. Dit was echte liefde, hij wist het gewoon. Hij wist hoe verliefd zijn voelde, want hij wás verliefd. Verliefd op Moonclaw. Toch zei hij niets. Ook Moonclaw zei niets. Woorden waren vanavond niet nodig. Een tijd bleven ze liggen, en uiteindelijk begonnen ze aan de terugreis naar het kamp. Hij voelde een koele wind door zijn dikke vacht strijken, en opeens verlangde hij weer terug naar de Warriors Den. Ze hielden een rustige pas aan, en daar liepen ze dan. Naast elkaar, op naar de Den. Cindersoul stopte abrupt. Hij moest iets kwijt aan Moonclaw, iets belangrijks. Hij keek haar aan, recht in haar ogen. Hij had iets op zijn hart liggen, en hij móést het aan Moonclaw kwijt. En het was nu of nooit. "Moonclaw, ik wil je wat vertellen," begon hij met een rustige stem. "Vandaag was, eerlijk waar, de mooiste dag van mijn leven. En dat kwam niet door het prachtige weer, of de mooie zonsondergang, maar door jou. Ik heb vandaag kennis gemaakt met een gevoel dat voor mij volkomen onbekend was. Moonclaw, ik hou van je," sprak hij plechtig. Hij sloot even zijn ogen, en beet op zijn kiezen. Het was er goed uit gekomen, maar de afwachting op Moonclaw's reactie was vreselijk voor hem. Hij had zekerheid nodig, op dit moment. Hij opende zijn ogen weer, en keek de poes doordringend aan.

Weer dacht Moonclaw na over wat ze vandaag gevoeld had. Liefde. Natuurlijk had ze wel eens 'liefde' gevoeld. Maar dat was kittenliefde. Een vriendschapsbandje tussen zij en een mede kitten. Het was nooit echte liefde geweest. Echte liefde was moeilijk. Je kon het diegene niet doodleuk vragen. Liefde zat vol keuzes. Het had tijd nodig. Het kon je teluerstellen. Maar als ze dan een stel samen door het kamp zag lopen was ze stinkend jaloers. Maar wat nou als Moonclaw haar liefde niet aan Cindersoul durfde te verklaren? Zouden ze dan voor eens en altijd vrienden blijven, maar niet meer dan dat? Toch zou ze het hem vertellen, vanavond nog. Zij was verliefd. Langzaam naderde de twee katten het eind van het bloesembos, waar ze elkaar vanochtend ontmoet hadden. Maar zij en Cindersoul leken al manen vrienden, het deed haar goed om Cindersoul te zien. Zijn lach, zijn ogen zijn vacht. O, zijn Poffy vacht. Hij was zo doordrenkt met water, toen hij het meer uitkwam. En zijn stem. Je moest er gewoon naar luisteren. Was er niemand anders die dit zag? Had zij iets ontdekt waar de andere katten blind voor waren geweest? Ook toen ze aan iets anders probeerde te denken als aan Cindersoul lukte dat niet. Hij spookt door haar hoofd. Nou eerder zweefde. Geen seconde kon ze aan iets anders denken. Liefde. Ze kon haar blik niet van hem afhouden. Liefde. En wat was er dan zo bijzonder aan hem? Stomme vraag. Hij was lief, leuk grappig, en ook serieus op de momenten dat je het nodig had. Hij zou je troosten, in welk geval dan ook. Een sterkere band had ze nooit met iemand gehad. Maar waren ze eigenlijk wel vrienden? Wat als Cindersoul haar niet eens leuk vond. Het leek haar sterk, maar het maakte haar toch onzeker. Maar hier liep ze, zij aan zij, in het prachtigste bos naast de leukste kat die ze ooit pntmoet had; Cindersoul. Bloesemblaadjes stofen op en cirkelde om hen heen. Ze vlogen naar de hemel en daalde dan langzaam weer. Teder en zacht vielen ze op de grond. "Moonclaw, ik wil je wat vertellen," het leek een tijd geleden dat ze zijn stem had gehoord. En hij had haar wat te vertellen, dus stopte ze met lopen en keek in de diepgroene ogen van Cindersoul, "Vandaag was, eerlijk waar, de mooiste dag van mijn leven. En dat kwam niet door het prachtige weer, of de mooie zonsondergang, maar door jou. Ik heb vandaag kennis gemaakt met een gevoel dat voor mij volkomen onbekend was. Moonclaw, ik hou van je," het was als een slag in haar leven. Haar maag vulde zich met kriebels. Haar poten begonnen te tintelen. Sprakeloos hield ze de blik van Cindersoul vast. Ze zette een stap in zijn richting en nestelde haar kop onder zijn hoofd. "Ik hou ook van jou," spon ze zacht ze deed haar ogen dicht. Ze genoot volop van het moment. Het was gebeurt. Vanbinnen was ze nu een stuk lichter. Ze voelde zich sterker. Ze was zorgeloos. Ze krulde haar mondhoeken naar boven. Wat voelde het fijn om te weten dat hij ook van haar hield! Haar staart zwaaide genietend heen en weer. Na een tijdje tilde ze haar kop weer op. Ze keek Cindersoul weer in zijn ogen. Zijn prachtige ogen. Haar oren bewogen vrolijk. Liefdevol gaf ze hem een kopje. Een dag was kort. Voor velen. Voor haar was deze dag het einde geweest. Alsof hij manen had geduurt. Alsof ze Cindersoul haar hele leven al kende was ze deze dag begonnen. Vanaf het moment bij het Sterrenmeer waren ze al heel erg close geweest. Ze stond niet meer alleen op deze wereld. Zij had Cindersoul.

~ Aw! Liefde «3 Topic bijna uit?

Cindersoul voelde zijn hart in zijn keel kloppen nadat hij zijn hele liefdesverklaring aan Moonclaw had voorgelegd. Nou was het nog wachten op haar reactie, en het was nog erger dan het hele gedoe ervoor. Hij had het er maar in één keer uitgegooid, en alles meende hij oprecht. Het was moeilijk voor hem om het meteen zo te zeggen, maar toen hij al zijn moed bij elkaar had geraapt, ging hij ervoor. En nou had hij gezegd wat hij wilde zegen tegen Moonclaw. En nu was het wachten geblazen op wat zij van hem vond. Zijn hart begon, in tegendeel tot wat hij dacht, alleen nog maar harder te kloppen. Hij kon niet meer normaal nadenken. Waarom liet ze hem nog wachten? Hij wilde weten wat ze zou doen, wat ze zou zeggen. Wat ze nu over hem zou denken. Hij voelde zich ietwat licht in zijn hoofd, en ook in zijn poten. Alsof hij elk moment onder zijn eigen gewicht kon bezwijken. Met zijn hoektand begon hij op zijn onderlip te bijten, zo hard dat het begon te bloeden. Wanneer zou de StarClan hem nou uit zijn leiden verlossen? Hij schraapte zijn keel, die met de seconde schorder werd. In feite waren het enkele, luttele seconden die de bruinachtige kater moest wachten, maar voor zijn gevoel waren het uren. Hij bleef zo staan, totdat Moonclaw haar kop onder de zijne nestelde. Een warm gevoel trok door zijn lichaam, en meteen stopten al die nare gevoelens. "Ik hou ook van jou," hoorde hij haar zeggen, en die vijf woorden waren meer dan genoeg om hem te doen genieten. Hij sloot zijn ogen, en wreef zachtjes met zijn kop over de hare. Deze avond was perfect nu. Door zijn neus haalde hij even diep adem. Hij was verlost van zijn zorgen. Van de gedachte dat Moonclaw hem misschien niet zou zien zitten. "Hold me for a small eternity," mompelde hij zachtjes, héél zachtjes. Een glimlach van tevredenheid vormde zich rond zijn lippen. Eindelijk wist hij weer hoe het voelde om gelukkig te zijn, zíelsgelukkig. Het Clanleven paste prima in zijn plaatje, maar echt geweldig was het niet te noemen. Er was zo'n dagelijkse sleur, en Moonclaw wist hem eruit te halen. Ze wist hem gelukkig te maken. Door haar was hij er weer achter gekomen hoe het voelde om echt te leven. Hij voelde haar kop onder de zijne weggaan. Ze keken elkaar aan, recht in de ogen. Haar prachtige ogen. Hij vroeg zich af hoe het kon, in één dag verliefd worden. Blijkbaar was het mogelijk, want wat hij voor Moonclaw voelde, was niet tijdelijk. Het was voor altijd. Hij keek haar glimlachend aan. "Ik denk dat het tijd word om naar het kamp te gaan," zei hij zachtjes. Het begon nu echt pikdonker te worden.

~ Cutee<3 Maak jij een einde aan 't topic? :'3