Like black as the night, like white as the light

Bonepaw sloop door het thunderclan territory heen, het was fijn om zo nu en dan te wandelen. Hij had graag samen willen jagen met een van zijn vrienden, helemaal met Dawnpaw. Hij wild ontdekken of zij zijn vriend was of meer dan een vriend, hij was een beetje van zijn lotje getikt. Hij wist niet eens van wie hij hield, hij staarde verward naar de grond. Nee, hij hielt van niemand. Waarom was dit zo moeilijk te zeggen, hij zag dunnen bomen. Hier stonden zo nu en dan een paar holen van vossen en dassen. Hij liep door de sneeuw heen, over een tak die over een rivier lag. Hij had best wel veel gedachtens bij dit onderwerp, alleen moest hij zijn taken voldoen voor zijn clan. Hij zou dit nooit willen verlaten, hij hield ervan. Hij wist er niks van te zeggen als hij er niet meer was, hij wist niks meer toe te brengen als hij niet in een clan leefde. Er moest altijd wel katten zijn die hij vrolijk kon maken, alleen leefde hij in zijn prachtige clan. Hij zou deze nooit willen verlaten, Never. Hij kan niet zonder het leven, hij stak trots zijn neus omhoog en begon te ruiken. Hij wist niet zeker of hij hier prooien kon vangen maar hij kon het minstens proberen.

Eerste post voor Dawnpaw..

Dawnpaw was aan het oefenen met haar concentratie, iets waar ze de laatste tijd soms wat moeite mee had. Dit deed ze door naar een steen te sluipen van heel wat vossenlengtes afstand zonder afgeleid te raken. Tijdens het jagen wilde ze namelijk nogal vaak afgeleid raken door geluiden om zich heen. Doordat ze op deze geluiden reageerde verraadde ze zichzelf en kon de prooi gemakkelijk ontkomen. Ondertussen had ze al een heel pad tussen de sneeuw gelopen. Bij het geluid van een kat die voorbij kwam reageerde ze niet, dat was al een goed teken. Echter raakte ze wel afgeleid toen ze de geur van de kat herkende. Vrolijk volgde ze de pootafdrukken in de sneeuw richting de kater waar ze achter aan liep. Het duurde door haar flinke tempo niet heel lang voor ze hem zag staan. Zo stil als ze kon besloop ze de kater van achter. Met haar achterpootten zette ze hard af voor de sprong. Boven op een van haar beste vrienden, Bonepaw. "Hey Boney!" Zei de kattin vrolijk en half spinnend.

Bonepaw liep geconcentreerd rond, hij wist dat zijn vrienden hun nieuwe naam hadden. Hij zuchtten, hij was wel gewent om het erop te houden op Dawny of Dawnkit. Ook Forestry of Forestkit, het was beter geweest dat hij zijn eigen leven zou gaan leiden. Hij spitste vlug zijn oren, hij hoorde stappen. Deze kwamen van achter. Hij wilde zich vlug omdraaien, alleen sprong er iets al op hem met een vlugge vaart. Hij ontbloten zijn klauwen en wist dat nu de kat achter op zijn rug zat, "Hey Boney!" Riep een bekende stem vrolijk. Dit waren nou weer de Dawie acties, hij lachtten even en staarde haar na. Hij vond het niet echt fijn dat hij werd besprongen van achter maar het had ook goede kanten, het was Dawie maar en niet een andere kat van een andere clan. "Hey Dawie! Gefeliciteerd met je naam," Begon hij vrolijk en probeerde haar van zijn rug af te schudden, het was immers spelen. Hij glimlachten en ging nu zitten, hij sloeg zijn staart beschermend om zijn lichaam heen. Het was nog steeds koud buiten, het sneeuw was nog steeds onder zijn poten aan het smelten. Hij rook de frisse lucht van de buiten lucht, hij wiebelde met zijn oor. Het voelde fijn om even met haar te zijn, zo als kittens elkaar vonden deden warriors en Apprentices dat ook. "Hoe ist?" Vroeg hij aan de zwart witte poes, zijn vriendin. Niet zijn einige want hij had ook Scar, hij deed zijn klauwen terug in zijn poten en staarde haar radeloos aan.

"Hey Dawie! Gefeliciteerd met je naam," zei Bonepaw vrolijk. Hij probeerde haar meteen van zijn rug af te schudden. Dawnpaw deed haat best om er op te bijven zitten. "Jij ook gefeliciteerd!" Het duurde niet heel lang voor ze er af viel. Lang blijven liggen deed ze niet, zitten was fijner met die koude sneeuw. Ze voelde hoe Bonepaw, die naast haar was gaan zitten, zijn staart om haar heen legde. Meteen schoof ze kattin helemaal tegen haar vriend aan. Dat was een heel stuk warmer. "K-k-koud!" Zei ze eerst om haar actie een beetje te verklaren. De warme vacht van Bonepaw voelde zo veel fijner dan die ijs koude sneeuw op de grond. "Hoe ist?" Vroeg de tabby kater al snel. Dawnpaw gaf antwoord zonder er ook maar een seconde over na te denken. "Heel goed, en met jou?"

Bonepaw zat naast de kattin, het bleek dat hij haar er eindelijk van zich had afgekregen. Hij voelde zich gelijk trots, hij voelde zich vrolijk en trots. Hij had vrienden, vreemd genoeg meer poezen dan katers. Hij spitste zijn oren gelijk toen de poes begon, "Jij ook gefeliciteerd!" Riep de prachtige stem van de zwart witte kattin. Hij zetten een glimlach op en voelde hoe de poes dichter tegen hem aan kroop, hij begon gelijk te blozen en zetten zijn oren nieuwschierig omhoog. Hij staarde haar aan, in haar prachtige blauwe ogen. Hij voelde zijn vacht in de hare, de poes leek het koud te hebben. Haar vacht voelde ook koud en nat, alleen was hij hier de man die haar moest warm maken. Hij keek haar aan en sloeg zijn staart tegen zijn poten aan, "K-k-koud!" Begon de poes gelijk. Het leek of dat ze het gelijk wilde aan geven, hij keek haar aan maar wilde eigenlijk nu sneeuw tegen haar aan gooien. Hij had geen snel antwoord van de kattin verwacht alleen kwam deze wel, te snel. Ach ja, ze was een maal zo snel altijd in alles. "Heel goed, en met jou?" Sprak de poes, hij glimlachten naar haar. "Mooi zo, dan vind je het vast niet erg als ik sneew tegen je aan gooi." Lachtte hij en pakte met zijn poot sneeuw en gooide dat tegen de poes aan, hij stond gelijk op vier poten. Het werd een sneeuw gevecht tegen deze gevaarlijke poes, "Met mij gaat het trouwens goed." Sprak hij vlug. Hij gooide nu wat meer sneeuw tegen de poes aan, hij moest taties nadenken. Hij was immers een kater van woorden en gevechten, geen zilvere tong maar wel een badcat. Hij grinnikte bij het woord Badcat, vlug richtte hij zich op danwie.

"Mooi zo, dan vind je het vast niet erg als ik sneew tegen je aan gooi." Vragend keek ze Bonepaw naast haar aan waarop ze meteen een hoop sneeuw tegen haar kop aan kreeg. De kater sprong achteruit, dit werd dus een sneeuwgevecht! "Je had me wel mogen waarschuwen hea!" Riep ze speels uit nadat ze zelf ook overeind was gesprongen. Nog wat sneeuw werd haar kant op gegooid, deze keer kon ze het wél ontwijken. Vrolijk zwaaide ze met haar staart terwijl haar voorpoot de sneeuw in ging. Deze gooide ze er weer uit zodat er ook sneeuw richting Bonepaw vloog. "Met mij gaat het trouwens goed." Antwoordde de kater nog wat later. De zwart witte kattin knikte kort om het te bevestigen. Behendig sprong ze van links naar rechts zodat het moeilijker was voor Bonepaw om haar te raken. "Kom maar op Boney!"

Bonepaw keek nieuwschierig naar de kattin die deze keer drukker was, ze leek op zichzelf maar dan drukker. Had ze nou echt zin in een sneeuw gevecht, hij staarde haar uitdagend aan. "Je had me wel mogen waarschuwen hea!" Riep Dawie, eigenlijk hoefde dat niet want poezen speelde vaak vals. Je gaf ze daarom ook de naam poes, hij keek de Dawnpaw aan. Zij begon dus ook met sneeuw te goiien, hij sprong net op tijd weg voor de eerste sneeuwbal maar vlak daarna leek ze in het rond te springen. Hij vond haar echt wel mooi, haar zwart witten vacht. Het leek of de sterren haar omsingeld hadden door het zoveel zon licht, vlug schudden hij zijn kop. Hij probeerde een paar Sneeuwballen haar richting in te gooien en ook vlug, straks zou ze deze nog ontwijken. Hij wist dat de sneeuw op zijn litteken branden, alleen gaf hij daarom niet op. Hij zou niet opgeven tegen deze kattin, hij zou op zijn best vechten. Op zijn best deze strijd winnen van deze poes, "ik ga van je winnen Dawie." lachtte hij en wiebelde met zijn oor. Hij wist hoe hij was, hij was geworden wie hij was door zijn vrienden die hem steunden. "Kom maar op Boney!" Sprak ze vlug erna, dat betekende dus dat het menus word. Vlug goide hij meer sneeuwballen haar richting op, hij had een grote glimlach. Hij was klaar voor het gevecht aan te gaan met sneeuw tot sneeuw, hij zou er achter komen wie zij echt was.

"Ik ga van je winnen Dawie," lachte de tabby kater. Uitdagend zwaaide Dawnpaw maar haar zwarte staart. "In je dromen Boney!" Riep ze vrolijk terug waarna ze nog wat sneeuw zijn richting op smeet. Behendig sprong ze op en neer om de sneeuw te ontwijken. Zelf gooide ze niet zo veel, dat kwam wel als de kater wat moeër was. Tenminste als zij zelf niet eerder moe was dan hij natuurlijk. Tijdens het springen gleed ze een paar keer uit waardoor ze op haar buik in de sneeuw viel. Elke keer stond ze meteen weer op en ging weer verder met haar op en neer gespring. Plotseling kreeg ze een grote hoop sneeuw in haar gezicht. "Whaaaa," bracht ze uit terwijl ze met haar kop schudde. "Die was recht in de roos," zei ze vrolijk lachend. Hierna zakte ze wat door haar voorpoten en na met haar staart te hebben gezwaaid ook door haar achterpoten. Snel zette ze af, "die krijg je terug!" Riep ze terwijl ze door de lucht vloog richting de kater. Ze voelde dat ze hem raakte, het was waarschijnlijk niet heel goed, maar ze raakte hem wel. Voorover rolde de zwart witte kattin door de sneeuw.

OOC: Sawry voor laatheid

Bonepaw keek naar de straalende zwart witten kattin, zijn ambere ogen keken naar de blauwe kijkers van de prachtige poes voor hem. Zij had een mooie vacht die prachtig straalden in het zon licht, deze weer kaatste over het sneeuw wat er lag. "In je dromen Boney!" riep de kattin naar hem vrolijk, het was een van zijn beste vrienden. Zij maakte zijn dag, zij maakte hem gelukkig net zo als Scar. Ze waren allebei mooi maar veschillend mooi, hij schudden zijn kop. "Zijn dat dan niet eerder jouw dromen?" Miauwde hij op een plaagende toon, hij sprong van het ene vlak naar het andere vlak. Vaak had hij het gevoel dat hij kon uit glijden, zijn ogen gloeide op naar Dawnpaw. Zij was zo blij en maakte zulke mooie sprongen, weer schudden hij zijn kop. Wat moest hij toch doen, zijn poten zaten onder het vocht. Hij zwiepte heen en weer met zijn staart en probeerde er uitdagend uit te zien, hij gooide nog een paar sneeuw ballen. Hij volgde de tegnieken, hij voelde de wind over zijn vacht heen glijden. Hij zat in een keuze die hij elk moment kon maken, een keuze die hem vast in zijn hoofd liet zitten. Altijd gingen ze dingen doen met hun allemaal, maar misschien zou dat voor altijd over zijn als hij zou vertellen hoe hij zich voelden. Hij probeerde vrolijk over te komen maar dat leek even niet meer te kunnen, "Whaaaa," leek Dawnpaw te gillen die nu onder de sneeuw zat. Hij zetten een glimlach op en zag hoe de poes haar gezicht te voorschijn kwam. "Die was recht in de roos," Zei ze opgewekt. Dat was waar, hij knikte maar kon er niks aan vast binden. "Jaaaaa, dat was maar een beetje wat ik kon. Het was immers een opwarming." Grapte hij en deed net als of hij gaapte. Hij bekeek naar haar staart alleen leek ze de lucht in te vliegen zoals een sterreclanner zou doen, het leek of dat ze zich wel bij de zilvere pelten had gevoegt. "die krijg je terug!" Riep Dawnpaw naar hem en hij merkte nu pas op dat ze al heel dicht bij was, zijn ogen werden groter maar voor hij kon ontwijken werd hij geraakt door de poten van de poes en werd hij tegen de grond gedrukt. Hij likte even over zijn lippen heen en keek haar uitdagend aan en probeerde een flinke trap in haar buik te geven met zijn achterpoten.

OCC: Niet erg ^^ mijn post was namelijk ook laat XD

Haar actie was gelukt, Bonepaw lag onder haar. Hij probeerde onder haar uit te komen. Dit deed hij door met zijn achterpoten tegen haar buik te proberen te schoppen. Na een paar trappen kwam er een tegen hun buik aan. De lucht werd uit haar longen geduwd hier door. De kattin rolde van haar vriend af en lag naast hem in de sneeuw. Haar voorpoten legde e even op haar buik. "Mooie trap," zei ze vrolijk. Met haar voorpoot duwde ze tegen zijn borst aan. Een luide geeuw vervolgd door een zucht verlieten haar bek. "Ik ben moe," mompelde ze terwijl ze tegen hem aan ging liggen voor wat meer warmte. Dawnpaw merkte dat de tabby heerlijk warm was. Zelf was ze behoorlijk koud geworden in de tussentijd."Je bent lekker warm."

Bonepaw merkte dat het was gelukt en zag hoe de poes van hem afrolden, de pracht van het zwart witte bolletje. Hij vond haar mooi en knap maar als hij het zou vertellen, zouden ze vast nooit meer vrienden zijn. Dawnpaw lag vlak naast hem en hij kon haar vacht in de zijne voelen, het voelde fijn vertrouwelijk. Hij moest stiekem bloze maar gelukkig had hij er vacht zitten dus het was moeilijk om het te zien, "Mooie trap," Sprak de zwart witte kattin naast hem. Hij knikte en staarde haar recht in haar koele ogen aan, zijn snorharen kriebelde en zijn vacht voelde aan de zijkant warm worden en aan de andere kant koud worden. Hij voelde een poot die tegen zijn borst aan duwde en een luide geeuw ontsnapte uit de tunderclan apprentices haar mond, hij keek haar aan en wiebelde kort met zijn oor. Hij besloot zijn staart beschermend om haar heen te leggen, hij wilde wel zijn vriendin warm houden. "Ik ben moe," ging de poes verder. Hij glimlachte en gaf haar een kopje tegen haar kopje aan, "Ik ook." Fluisterde hij en staarde haar vriendelijk aan. Hij voelde dat de poes dichter bij hem kwam liggen, hij wilde overeind schieten maar in plaats daarvan bleef hij liggen. Hij schrok door haar reactie, "Je bent lekker warm." zei Dawnpaw die zich dichter naar hem keerde. Bonepaw knikte en deed zijn hoofd tegen de hare aan leggen, "bedankt?" Zei hij met een glimlach.

[justify]Beide apprentices waren moe van het spelen in de sneeuw, ze hadden het leuk gehad samen. "Bedankt?" Glimlachte de kater waardoor Dawnpaw even zacht lachte. Ze voelde hoe zijn staart om haar heen werd geslagen, het was warm. De warmte had ze nodig om hier niet te bevriezen. De kattin gaf een vriendelijk kopje tegen zijn borstkas aan. De zachte vacht streelde langs de hare. "Kan ik jou niet gewoon als nest nemen? Je bent veel zachter dan dat mosnest dat ik nu heb."[justify]

Bonepaw staarde de poes aan, ze voelde fijn. Hij voelde de sneeuw onder zijn lichaam, hij staarde naar de pracht van een poes. Zij kon bijna in alles plezier vinden, ze was anders dan de andere. De poes glimlachtte mee op zijn vraag antwoord, Dawnpaw was anders dan de meeste Thunderclan apprentices. Hij voelde hoe Dawn een kopje tegen zijn borst aan gaf, hij schrok even maar probeerde dat niet te tonen. Hoelang zouden ze hier blijven liggen, eigenlijk hoopte hij voor eeuwig. Het was wel zo fijn met ze tweeén dicht bij elkaar in de sneeuw, hij kon het er niet vanaf halen. Was hij verliefd op geraakt, was het vriendschap of meer. "Kan ik jou niet gewoon als nest nemen? Je bent veel zachter dan dat mosnest dat ik nu heb." Vroeg Dawnpaw die het als een grap bedoeld had. Bonepaw glimlachtte, "het kan alleen blijf ik niet liggen." Grapte hij en ging dichter tegen haar aan liggen. Stiekem probeerde hij op haar te gaan liggen, zijn ogen keken in de hare. Haar prachtige ogen straalde in het zonlicht, haar haren zaten in zijn haren. Ze was prachtig in het weer kaatsende licht, hij wiebelde even met zijn oor. Hij hoorde geluiden maar wilde er even niks te maken hebben, hij sloeg zijn poten over de poes heen en het voelde best wel fijn.

"Het kan alleen blijf ik niet liggen." Antwoordde Bonepaw terwijl hij moest lachen. Blijkbaar zag hij dit als een grapje, dat was het oor, maar ze meende het ergens ook wel. Hij was heerlijk zacht en haar nest was niet bepaalt geweldig. Nee ze was zeker niet goed in het maken van nests. Zodra ze merkte dat hij wat dichter tegen haar aan gaan liggen deed ze precies het zelfde. Zo lekker warm. Ambere ogen glommen in het zonlicht. Zijn vacht was mooi schoon geworden door het water van de sneeuw. "Jup vanaf nu ben jij mijn nieuwe nest," mompelde ze terwijl ze zich in zijn vacht nestelde.

Bonepaw keek haar aan, haar vacht voelde fijn en haar zwart witten vacht zag er prachtig uit net zo als haar ogen. Ze had mooie ociaan blauwe ogen, deze voelde warm aan. Hij had zijn staart om de zwart witten kattin geslagen, ze voelde zo fijn zo geweldig en ze was zo mooi. Hoe kon hij ooit uitleggen wat hij voelde voor haar, haar grappen waren leuk. Nee, hij was ook verliefd op Scarkit. Hij zou het haar nooit aandoen, ook haar durfde hij het niet te vertellen. Zij lag steeds dichter tegen hem aan hij deed hetzelfde, stiekem wilde hij op haar gaan liggen maar hij deed dat niet. "Jup vanaf nu ben jij mijn nieuwe nest," Sprak ze. Hij glimlachtte naar haar, "Vast alleen heb ik ook dingen voor de clan te doen en niet een nest spelen." Grappte hij en gaf haar een klein duwtje. Haar ogen waaren prachtig, hij kon wel bij haar inslaap vallen. Haar vacht was een deken, haar ogen waren kristallen die straalden in de nacht. Hij wist niet wat hij kon uitbrengen naar haar, wat moest hij zeggen. Hij wilde de vriendschap bewaren, hij zal het wel tegen Forest vragen wat hij moest doen. Twijfelend dacht hij aan dingen maar wist dat ze moesten jagen en niet slapen, zijn ogen vielen steeds bijna dicht.

"Vast alleen heb ik ook dingen voor de clan te doen en niet een nest spelen." Zei hij waarna ze een klein duwtje kreeg. De kattin maakte een klein brommend geluidje, ze sliep inmiddels al half. Bonepaw's vacht was zo warm en zacht, vele malen beter dan haar nest. "Neh het is veel belangrijker dat jij mijn nest bent hoor," murmelde de zwart witte kattin. Met haar cyaan kleurige ogen keek ze naar haar vriend op. Ze had er moeite mee om ze nog open te houden. Het was waarschijnlijk niet de bedoeling dat ze hier zouden gaan slapen. "Weetje, ik val bijna in slaap," zei ze terwijl ze haar kop op zijn borst neer legde. Dawnpaw merkte dat de ademhaling van Bonepaw haar nog meer tot rust bracht, het voelde vertrouwd. Net als toen ze samen in de Nursery lagen te slapen als kittens.

Bonepaw staarde naar de kattin, zijn ogen keken naar haar prachtige blauwen ogen. Ze had een prachtige zwart witte vacht, hij staarde op van het brommende geluid van Dawnpaw die kennerlijk wakker was geworden. Hij had nooit een slapende hond wakker mogen maken, hij staarde haar aan en legde zijn kopje over de haren heen. "Neh het is veel belangrijker dat jij mijn nest bent hoor," Sprak ze en drukte zichzelf dichter tegen hem aan. Bonepaw moest blozen maar probeerde het niet te laten zien, zijn ogen kleurde even op. Hij merkte dat zij naar hem op keek en eindelijk wist wat hij bedoelde, "Weetje, ik val bijna in slaap," sprak Dawnpaw. Bone keek even naar de lucht, hij haalde kort zijn schouders op. De lucht rook fris en het voelde fijn, 'Mag toch ook dit maak je maar weinig mee.' antwoorde hij en staarde naar de lucht waar nu zijn ouders waren. Ze waren met Starclan gevoegd voor eens en altijd, hij kon zich niet voorstellen wanneer hij hier kwam. Hij viel bijna ook inslaap, ook voelde hij haar hoofd op zijn borst. Haar zachte kopje, zijn ogen namen het moment in zich op. Zouden zijn ouders het ook hebben gedaan, hij sloot kort even zijn ogen het zou vast wel even mogen.

'Mag toch ook dit maak je maar weinig mee.' Dawnpaw knikte met haar kop over zijn vacht gleed. Ja ze kon zo wel dagen lang kunnen blijven liggen. Het was lekker warm en zacht en ze zou hier gewoon een soort winterslaap kunnen gaan houden. Ze was net een van de prooidieren met haar winterslaap. Langzaam sloot ze haar cyaan kleurige ogen. Een zacht spinnend geluidje kwam uit haar. Zo lekker vredig, de kattin hoopte dat niets of niemand dit zou verstoren.

OOC: Jij mag een dier er bij halen om hun slaap te verstoren

Bonepaw lag door het gras heen, hij was wakker maar kon wel slapen. Hij staarde naar de lucht, het was grijs. Het zou misschien ook kunnen gaan regenen, regen druppels die konden vallen uit de lucht. Zijn poten waren vochtig geworden, hij hoorde de poes nog snorren en zij knikte op zijn antwoord. Ze had gelijk maar toch voelde het vreemd, zo liggen met haar. Hij wist geen reden te vinden om haar gerust te stellen, hij was zo verward. Zijn ogen leken moe te worden, zijn gedachten leek weg te zwerven. Alleen zijn keuze, hij wilde dat hij geen keuze hoefde te maken. Zou Starclan hem helpen met zijn keuze, zouden ze hem hier mee begeleiden of hem hier mee achter laten. Hij hielt van Scarkit maar hield ook van Dawn, hij wist niet welk pat hij moest kiezen. Hij keek naar de lucht en rook nog de Thunderclan geur die om hun heen zweefden, de poes naast hem leek bijna inslaap te vallen. Hij ademde diep in en liet het gaan met een zucht, het was de laaste tijd zo koud. De laaste tijd leek het ook dat hij niet meer wist wat hij moest doen, als of hij moest toekijken hoe iemand zou sterven. Alleen leek het ook zo dat hij moest wachten tot iets gebeurden, hij kon iets niet gelijk doen. Zijn oren stonden nog gespits, zijn neus stond nog scherp. Hij schoot overeind hij rook de geur van een das, nu had hij zich wel voorschut gezet. Hij staarde vlug in het rond en kon al in zijn ooghoek een das zien, deze leek naar hun te kijken met zijn grote ogen en scherpen tanden en klauwen. Bone duwde een paar keer Dawie, "Dawie, sta op een das." fluisterde hij met ontbloten klauwen. Hij schudden zijn hoofd en zag al de das op hun af sprinten, zonder even na te denken rende hij ook naar de das toe met uitgesperde klauwen. Nog een vosse lengte er vandaan sprong hij op de rug van de das, hij probeerde zich daar in vast te haken zodat hij niet naar zijn vriendin toe zou komen.

De kattin merkte er niet bijzonder veel van toen Bonepaw opsprong. Ze sliep immers al bijna helemaal. Langzaam opende ze haar ogen toen er in haar zij werd gepord. "Dawie, sta op een das." De kattin mompelde iets onverstaanbaars terug. Te verwachten ook, ze sliep nog half. Bij het gegrom en gepiep van een das opende ze haar ogen en sprong geschrokken op. Daar zag ze Bonepaw tegen een das vechten. Meteen sloeg ze haar klauwen af en rende al blazend op de das af. Ze sprong van een afstandje op de kop van het beest. Hier zette ze haar tanden in zijn nek terwijl ze haar klauwen vast sloeg in de grijze vacht. Bij het voelen van tanden in haar staart gaf ze een hare trap tegen de kop van het beest waardoor dit haar los liet.