Like black as the night, like white as the light

Bonepaw was in een druk gevecht tegen de das, hij staarde naar de zwart witte poes die nog half lag te slapen. Hij voelde dat hij heen en weer werd geschut, de das probeerde hem heen en weer weg te schudden. Hij hield zich strak vast aan de das, alleen was de das sterker. Hij wilde haar beschermen tegen alles wat er zou kunnen gebeuren, hij voelde zijn klauwen onder het bloed raken. Zijn vacht ook, zijn vriendin begon eindelijk echt wakker te worden en raazde op de das af om op zijn hoofd te springen. Bone keek op, hij wilde niet dat ze meer in gevaar kwam. Het duurde niet lang of hij was van de rug van de das gesmeten, hij voelde een harde klap tegen zijn rug komen en gleed ietsjes door over de grond. Hij voelde zijn rug branden maar probeerde op te staan, hij had vast een wond nu op zijn rug. Hij stond op, hij wilde door vechten. Hij moest zijn vriendin beschermen, hij zou niet opgeven tot hij dood was en het was hopelijk een kleine wond. Hij haaste zich weer naar de das om zijn vriendin te verdedigen en probeerde in de poot te bijten van de das, zijn vacht branden maar voelde de poot van de das hevig op en neer gaan. Als nu de poot uit geschakeld was kon de das niet hard rennen en konden hij en Dawn weg rennnen, alleen zou Dawn daar niet op uit zijn. Hij zuchten diep maar hielt zich vast aan de das, hij proefde het bloed. Het vieze vergiftigde rode spul wat zijn mond in droop, hij deed soms om de zoveel tijd even naar Dawn kijken. Hij wilde niet dat haar iets over kwam, ze was bijzonder voor hem. Zij was alles, net zoals Scar en Forest. Misschien zelfs meer dan zijn leven, hij wist eigenlijk niet meer wat hij moest doen met zijn leven.

Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Bonepaw van de das werd afgegooid. Enkele seconde daarna volgde voor haar het zelfde lot. Ze kwam aan de andere kant van de das terecht als de kater was gekomen. Zonder een seconde te aarzelen sprong ze meteen weer met uitgeslagen klauwen terug op de grijze rug. "Probeer hem eens vast te houden," riep ze naar haar vriend tijdens haar sprong. Haar klauwen sloeg ze vast in zijn nek terwijl ze probeerde op zijn nek te blijven zitten. De zwart witte kattin liet zich half naast de das glijden zodat de onderkant van zijn nek in zicht kwam. Zonder aarzeling beet ze vol in de nek op de plaats waarvan ze dacht dat die fataal was. Het witte stukje vacht boven haar neus kleurde al snel rood terwijl de rest rond haar kop alleen vochtig werd van het bloed. Dawnpaw merkte dat de das steeds minder heftig zich verzette. Tot het beest levenloos op de grond viel, boven op haar. Eindelijk waren ze klaar met die das, nu alleen nog dat ding van haar af krijgen. "Boney help me eens dat ding van me af te halen."

Bonepaw stond recht overeind, hij wiebelde met zijn oren en staarde naar Dawn hoe ze weer de rug van de das opklom en daar hem weer aan viel. Hij wist niet wat hij zou moeten doen, hij stond even dom te kijken naar Dawie. "Probeer hem eens vast te houden," Riep ze naar hem, vlug schudden hij zijn kop en rende naar de das toe. Hij had vele bedenkingen, alleen kon hij haar niet redden van de das had hij al gezien. Hij pakte vlug weer een poot vast van de das en beet daar in, vreemd genoeg leek deze das niet zo gevaarlijk over hoe hij het hoorde van zijn Clan genoten. Vaak hadden Thunderclanners met moeite gevochten en hadden ze zware wonden, hij zou niet echt kunnen onderscheiden wat voor eentje dit was. Dit had hem nog geen enkle wond opgeleverd, misschien een paar schaaf wonden maar voor de rest best weinig. Jammer genoeg was het nog niet voorbij, hij zag hoe Dawnpaw zich in de nek van de das had gevestigd en er een stuk uit rukten. De zwart grijze haren van het beest schoten door de lucht, bloed was zichtbaar. Hij staarde met grote ogen erna hoe het grote beest op zijn vriendin viel, hij liet vlug los en sprong naar achteren. Hij zat onder het bloed van het beest, hij staarde verbaast op. Hij was moe van de angst, hij voelde zijn schaaf wond branden maar dat maakte hem niet uit. Hij had nog nooit iets of iemand vermoord, hij had nog nooit meegemaakt dat hij ook onder het bloed zat van iemand. "Boney help me eens dat ding van me af te halen." Sprak ze, hij knikte daar op en keek haar aan. Hij duwde een paar keer tegen het grote zware beest aan zodat het van haar lijf af ging, "Gaat het Dawie?" vroeg hij nieuwschierig en ging naast haar zitten. Nog steeds in schok dat hij iemand had vermoord of iets had gedaan wat hij nooit had gedaan.

Terwijl de zware das op haar lag voelde ze een van haar voorpoten steeds meer pijn doen. Die voorpoot zat onder het beest terwijl ze met de andere wel er tegen kon duwen. Zodra Bonepaw haar hielp met het beest van haar af duwen was het snel gebeurd. Zuchtend haalde ze adem waarna ze weer rechtop ging zitten. "Gaat het Dawie?" Vroeg haar vriend nadat hij weer naast haar was gaan zitten. Even ging ze in haar gedachtes haar lichaam langs, alles leek te kloppen. "Ja hoor, dankzij jou. Ik heb alleen wat last van m'n poot omdat dat beest er op lag." Vertelde ze waarna ze het bloed uit haar vacht begon te likken. Het wit boven haar neus en op haar borst was vrijwel helemaal rood geworden van het bloed. Dat beest had zeker veel gebloed.

Bonepaw staarde naar zijn vriendin die eindelijk onderuit was gekomen, het beest lag dood. Het deed niks meer, ze zaten onder bloed. Hij zag dat Dawn onder het bloed zat, hij zag hoe zij het oplikten en staarde naar haar. "Ja hoor, dankzij jou. Ik heb alleen wat last van m'n poot omdat dat beest er op lag." Sprak ze, hij glimlachtten dat het goed met haar ging alleen haar poot. Bone staarde er naar, hij voelde zich rot maar leefde toch. Hij leefde met alle omstandig heden en Dawn deed het zelfde alleen leek ze zo vrolijk, maar hoe. Hij schudden zijn oor en wiebelde kort met zijn oor, "Je... Je was verbazingwekkend." Staarde hij haar roerloos aan. Zijn ogen makten het waar maar zijn gevoel voelde anders, nog steeds in schok. Hij zou nooit in staat zijn om iets of iemand te vermoorden, hij was niet zo aangelecht. Hij keek even stil naar zijn poten, hij bloosten. Hij zag de prachtige Dawn, haar zwarte vacht straalde in het zon licht en de rode kleur rond haar lippen maakten haar een echte krijgen. Hij kon wel kwijlen maar dat deed hij niet, dan stond hij erg voorschut. Misschien erger dan het leek, zijn gevoel prikte hem. Toch bleef hij haar stil aanstaren, zou hij het haar vertellen.

"Je... Je was verbazingwekkend." Zei haar vriend, de blik in zijn ogen was duidelijk ook verbaast. Op vechten had ze geoefend, naar haar mening was dat stukken leuker dan jagen. Jagen was saai, de hele tijd geconcentreerd het zelfde doen. Nee gaf haar maar een spannend gevecht. "Jij was ook geweldig Boney," zei ze lachend terwijl ze hem een duwtje gaf. Rustig ging ze verder met het bloed uit haar vacht wassen. Het smaakte anders dan het bloed van de prooidieren. "Weetje, dassenbloed smaakt heel raar," mompelde ze tijdens het wassen. Na een paar seconden was het voor haar doen al weer goed genoeg. Dawnpaw was niet een van die kattinnen die de hele tijd hun vacht waste zodat die er maar heel mooi uit zag. Onzin als je het haar vroeg, schoon was belangrijk maar je moest het ook niet overdrijven. De tuxedo kattin zakte weer onderuit tegen Bonepaw aan waarna ze luid gaapte. Dat gevecht had haar alleen maar meer moe gemaakt.

OOC: Er staat SilFerstar in je profiel X"D

Bonepaw zat naast de poes, zijn ogen keken vriendelijk zijn gevoel zei wat anders. Haar ogen straalden, zijn vacht tintelden. Hij tuurde weer naar de lucht, hij hoopte dat daar zijn ouders zouden lopen tussen alles wat leek te blijken. "Jij was ook geweldig Boney," Sprak Dawn om hem uit zijn gedachten te halen, hij staarde haar verslapt aan. Hij zetten een vriendelijke glimlach op, hij gaf haar een stevig duwtje, het duurde niet lang toen hij een duw terug kreeg. De prachtige poes leek haar vacht te likken, haar gezicht betrok van de eerste lik van haar vacht die onder het bloed zat. "Weetje, dassenbloed smaakt heel raar," Sprak de prachtige Thunderclan apprentices. Hij glimlachten, "En hoe smaakt het? Ik durf heus wel mee te proeven." Grapte hij en zetten zijn oren recht overeind. Hij keek naar haar alleen hoe zou zij denken over zijn spionnen actie bij Skinny Love, hij schudden zijn hoofd. Hij zou haar nooit over dat vertellen. Het was een geheim en een regel, hij zou iets pijnlijks krijgen. Hij voelde hoe de vacht van haar tegen de zijne aan kwam, de kattin ging weer tegen hem aan liggen. "Fijn, nu moet ik mijn vacht van dat bloed wassen." Graptte hij en ging ook liggen, hij had een leuk leven. Alleen zijn ouders waren verdwenen zijn zussen en broers ook, altijd had hij gehoord dat alles dood was maar de waarheid hoorden hij nooit. Hij dacht dat ze dood waren, waarschijnlijk waren ze dat ook.
OCC: Nog niet gezien xD zal het veranderen

Dawnpaw had geen flauw idee hoe ze ooit de smaak van dassenbloed moest beschrijven. Dat was gewoon onmogelijk, en al helemaal met haar beschrijvingstalenten. "Fijn, nu moet ik mijn vacht van dat bloed wassen." De toxuedo moest lachen om Bonepaw's grapje. Rustig legde ze haar kop op zijn rug zodra haar vriend ook wat gaan liggen. In de sneeuw onder het dassenbloed, dat moest er wel apart uitzien. "Weetje Boney..." begon ze terwijl ze wat het bos in staarde. "Wat er ook gebeurd, ik zal altijd bij je blijven." Mompelde ze waarna ze haar staart om hem heen sloeg. Ze waren vrienden, en dat zou voor haar nooit veranderen.

Bonepaw staarde naar de poes, ze was prachtig hoe ze was en hoe ze is. Ze was met haar kopje op zijn rug gelecht, vast was nu ook het sneeuw vies. Het zou heus niet erg zijn, alleen zouden misschien andere apprentices denken. Oh kijk rood sneeuw, hij glimlachten daarop. Vast zouden ze zo iets dergelijke reageren, hij keek haar aan. Ze leek zo lief, "Weetje Boney..." begon Dawnpaw die naar het bos staarden. "Wat er ook gebeurd, ik zal altijd bij je blijven." Mompelde ze vlak daarna waarna ze haar staart om hem heen sloeg. Bone bloosten kort, hij sloeg zijn staart ook om haar lichaam heen. Hij keek vlug naar de grond, zodat ze het niet merkten. Hij zat nu wel in een probleempje, zal hij het erover hebben dat hij een spion is. Zal hij zeggen dat hij van haar houd, hij staarde kort naar haar maar bleef stil zitten. Zijn ogen wisten het niet meer, ze waren vrienden maar waren ze ook meer. Hij wist het niet meer, hij was verward. Heel erg verward, helemaal door de war geschut. Zijn poten hadden zich in de sneeuw geslagen, alleen hield hij ook van Scar. Hoe zou hij het op kunnen lossen, hij zuchtten diep maar bleef stil zitten. "Weetje Dawn." Begon hij zachtjes, hij wachten even om het te vertellen maar was het wel vanplan.

Zacht spinde de kattin toen haar vriend ook zijn staart om haar heen legde. Zo lekker warm. Opnieuw viel ze bijna in slaap, die keer wist ze wel haar ogen fatsoenlijk open te houden. Naar niets specifieks staarde ze het bos in. "Weetje Dawn." Begon Bonepaw waardoor ze haar kop lichtelijk draaide. De tuxedo kattin maakte een geluidje dat liet merken dat hij verder moest praten. Dawnpaw was nieuwsgierig naar wat hij wilde gaan vertellen. Ergens had ze zo'n gevoel dat het misschien niet al te goed was na het gene dat ze net had gezegt. Misschien was het ook wel iets goeds juist. Dat zou de kattin pas weten als hij het zou vertellen.

Bonepaw voelde de vacht van de zwart witte kattin tegen hem aangedrukt, zijn ogen staarde naar de hare. Het werd ingewikkeld, wilde hij het wel zeggen. Haar ogen staarde ook naar hem en hij werd er ongemakkelijk van, ze maakte een geluidje dat hij verder mocht alleen blijf hij even stil. Hij keek even om zich heen, geen enkele geur te bekennen. Er was geen Thunderclanner in de beurt, hij opende zijn mond maar toch bleef hij stil. Hij wist niet hoe hij het moest vertellen, het werd te moeilijk voor hem. Hij had teveel dingen die hij geheim moest houden en misschien was dat dan ook beter, "Dawie heel veel katten vinden je knap en mooi..." Begon hij en zijn stem stierf weg. Er waren veel katten in de Clan die over haar praten en haar vaak te veel aandacht gaven, "alleen wil ik ook zeggen dat ik... Ik.. van je hou." Zei hij. Het was moeilijk uit te leggen om te vertellen dat je van iemand hield, hij staarde haar aan met zijn ambere ogen. hij wist niet wat ze zou zeggen, hij wiebelde kort met zijn oor. Straks als zij dat ook vond kon hij meer vertellen, alleen wat zou er gebeuren. Straks zegt ze 'nee', was hun vriendschap voor altijd over. Hij slikte kort, hij hield van haar dus het was al onmogelijk om met haar een vriend te blijven. Haar ogen waren zo mooi en haar vacht straalde in het licht, zou het voorbij zijn of zouden ze elkaar steunen voor altijd. Hij keek rustig naar haar maar ook gestrest, angst gevoelens speelde in hem op maar ook nieuwsgierigheid.

Nieuwsgierig naar wat haar vriend te vertellen had keek de zwart witte kattin hem aan. Haar staart bewoog rustig op en neer over de grond. "Dawie heel veel katten vinden je knap en mooi..." Begon Bonepaw waarna zijn stem wegstierf. Zelf was ze het nog nooit opgevallen dus had ze eigenlijk ook amper een idee waar hij het over had. Ze was toch niet zo knap? Bijzonder was ze ook niet toch? Voor haar gevoel behandelde iedereen haar eigenlijk wel het zelfde. "Alleen wil ik ook zeggen dat ik... Ik.. van je hou." Vervolgde de kater zijn verhaal waarna Dawnpaw haar kop lichtelijk scheef hield. Wat bedoelde hij daar mee? "Hoe bedoel je Boney?"

Bonepaw had een schok in zijn lichaam, hij had zijn gevoelens ge uit. Hij staarde haar aan maar bleef stil, de kattin keek hem radenloos aan. Haar kopje zat scheef maar een blik vatten hij op, was ze verward? "Hoe bedoel je Boney?" Vroeg Dawnpaw alleen bleef hij stil, zijn ogen waren nu op de grond gericht, zijn poten wreef hij over de grond. Hij wist wat het betekende, alleen wou zij het wel. Zijn spanning zat erop, toch begreep hij weinig. Hij wist niks te zeggen, zijn ambere ogen staarde weer naar de prachtige kattin die straalde in het zon licht. Hij opende zijn mond en staarde naar haar in haar prachtige blauwen ogen, "Ik bedoel dat vele katten op je verliefd zijn omdat je prachtig bent.." Sprak hij en staarde haar aan in haar warme blauwen ogen. Hij negeerde haar prachtigheid en besloot verder te gaan, hij moest zich niet verwerven in haar schoonheid. Hij moest zich bezig houden om haar te winnen, "Ik bedoel hier mee dat ik van je hou om wie je bent, jouw karakter, jouw vriendelijkheid." Ging hij verder hij stopten even maar wist dat hij moest door zetten dit was het moeilijkste wat hij ooit in zijn leven gedaan had, zijn gevoel zei dat hij het niet moest doen. Alleen vermoorde het hem van binnen, in zijn hart en ziel als hij het niet zou vertellen. "Dawie ik wil dus zeggen dat ik alles wil doen om bij jouw te zijn en later ook een gezin te stichten." Sprak hij vloeiend door en staarde haar roerloos aan. Hij wist niet wat zij zou denken maar vast was hij gestoord in haar ogen.

De blik in de onheilspellend blauwe ogen van de apprentice paste niet goed bij de brede grijns op haar kaken. Het avondlicht scheen tussen de hoge, kale bomen door en maakte dat de bladeren als vuur oplichtten. Dit gold ook voor de opgezette vacht van de poes, die maakte dat ze eruitzag als een grote, brandende egel. Ze schoof haar poten, met uitgeklapte nagels, zachtjes dichterbij door de bladeren terwijl ze nogsteeds tegen de grond aangedrukt bij een struik zat te kijken. Ze was gaan jagen vandaag, en was toevallig deze twee tegengekomen. Ze was blijven luisteren om te kijken of ze hen misschien voor de grap kon laten schrikken of iets dergelijks. Nu vroeg ze zich af of het wel een goed idee was geweest om te blijven luisteren. Als in een reflex schoot de poes naar voren, de open plek op, alsof ze zich in een gevecht gooide. Dit was echter niet het geval. Ze keek grijnzend naar de twee katten, haar staart hoog opgezet. Scarpaw liet de prooi die ze al die tijd had gedragen uit haar bek vallen, het was een eekhoorn. Nogsteeds grijnzend -het was moeilijk te zeggen of het kwaad of blij was- sprong ze dichter bij de twee anderen, tot ze ongeveer twee staartlengtes van hen af was. 'Oh kijk eens aan!' miauwde ze grinnikend. 'Dawnpaw en Bonepaw? Samen? Wie had dát verwacht!' vervolgde Scarpaw, overdreven blij. 'Oh, wacht hier.' ze draaide zich om, pakte de eekhoorn, en keek terug naar de twee leerlingen. Ze legde de prooi neer en schoof het agressief naar voren met haar poot. 'Ik zou zeggen, eet dit onder het praten. Nogmaals gefeliciteerd!' Het zonlicht maakte dat haar ontblootte tanden scherpe schaduwen hadden. 'Nou, tot ziens hé?' mauwde ze. Ze trippelde weg, haar staart nogsteeds opgezet. Op het laatste moment draaide ze zich nog een keer om, maar die keer was haar gezicht vertrokken in woede. Ze wist zelf niet eens waarom. Ze wist niet waarom ze zich opeens zo raar gedroeg. Ze was in de war, en kwaad. Met een ruk draaide ze zich om en verdween ze in de struiken.

OOC:: Ik moest hier kennelijk reageren? Hoera! xD

Het was even stil terwijl de twee apprentices elkaar in de ogen keken. Dawnpaw keek vragend en Bonepaw leek niet goed te weten wat hij moest zeggen. "Ik bedoel dat vele katten op je verliefd zijn omdat je prachtig bent..." Dat snapte ze nog niet helemaal aangezien dat haar zelf nog nooit was opgevallen. "Ik bedoel hier mee dat ik van je hou om wie je bent, jouw karakter, jouw vriendelijkheid." Vervolgde Bonepaw om het te verduidelijken. Echter was het nog steeds niet duidelijk genoeg voor de zwart witte kattin. Natuurlijk hield je op die manier van je vrienden, dat was toch logisch? "Dawie ik wil dus zeggen dat ik alles wil doen om bij jouw te zijn en later ook een gezin te stichten." Vertelde haar vriend vervolgens wat haar even liet slikken. Dat was een van de laatste dingen die ze aan had zien komen. Ze wist ook niet goed wat ze er op moest zeggen. Daarom staarde ze stil te tabby even aan, zoekend naar de juiste woorden voor wat ze wilde zeggen. 'Oh kijk eens aan!' Zei de stem van een kattin die haar liet schrikken. Meteen keek ze naar de kattin die onder de littekens zat. Dat moest Scarpaw zijn, daar had ze wel vaker van gehoord. 'Dawnpaw en Bonepaw? Samen? Wie had dát verwacht!' Vervolgde de kattin met een overdreven toon in haar stem. 'Oh, wacht hier.' Zei de kattin waarna ze weer de bosjes in liep. Met haar kop lichtelijk scheef keek Dawnpaw de kattin na en zag hoe die met een muis in haar bek terugkwam. De muis legde ze weg en schoof die niet al te vrolijk richting de twee katten. 'Ik zou zeggen, eet dit onder het praten. Nogmaals gefeliciteerd!' Zei de tabby kattin waarvan haar tanden duidelijk te zien waren. De apprentice snapte er inmiddels helemaal niets meer van. 'Nou, tot ziens hé?' Zei de kattin weer waarna ze deze keer weg liep. Stil keek Dawnpaw van de plaats waar de kattin de struiken in was verdwenen naar Bonepaw. Ze wist echt niet meer wat ze nu moest doen of hoe ze moest reageren. "Boney... Ik weet het niet meer." Mompelde ze met een wazige blik in haar ogen. Ze snapte er momenteel niets meer van, haar halve wereld lag door elkaar.

Bonepaw lag naast de kattin, even bleef het stil nadat hij het verteld had. Zijn ogen staarde naar de prachtige kattin, hij bleef toch wel aan de stille kant anders om ook zo. Dawnpaw bleef stil alleen bleef Bone steeds meer twijfelen over zijn keuzen, alleen duurde het niet echt lang tot ook een tabby kattin binnen sprong. Hij herkende haar gezicht, het was Scarpaw. Ze leek niet vrolijk maar eerder kwaad. 'Oh kijk eens aan!' miauwde Scarpaw grinnikend. 'Dawnpaw en Bonepaw? Samen? Wie had dát verwacht!' leek Scarpaw uit te schreeuwen, overdreven blij. 'Oh, wacht hier.' zei ze daarna en liep even weg. Bone keek haar gek na en schudden even zijn kop, hij begreep even niet wat er aan de hand was. Scar kwam terug, ze had een vette eekhorn vast. Scarpaw leek het op de grond te smijten en daarna schoof ze het naar hun toe. 'Ik zou zeggen, eet dit onder het praten. Nogmaals gefeliciteerd!' Sprak ze, het zonlicht maakte dat haar ontblootte tanden scherpe schaduwen hadden. Bonepaw stond op en keek naar Scar en zwiepte heen en weer met zijn staart. 'Nou, tot ziens hé?' Zei Scar zijn vriendin daarna en leek zich om te draaien. Bone zag hoe ze weg wilde lopen, even toen Scar de bosjes verdwenen was keek Bone naar Dawn. "Boney... Ik weet het niet meer." Mompelde Dawie, hij keek even naar de grond. "Wat begrijp je niet?" Vroeg hij vlug en draaide zich om, "Sorry heb je even een moment." Zei hij vlak daarna met een nep glimlachje.Zonder haar een kans te geven om 'ja' of 'nee' te zeggen was hij al weg gerend achter de tabby aan. Hij zocht naar haar vacht tussen het wit, hij rende vlug door. Het sneeuw zat tussen zijn poten alleen het was enorm koud, steeds heen en weer. Hij ging soms weg en soms ook niet. Hij wilde haar vinden, wat het ook zou mogen kosten. Hij vond de gekleurde gelittekende staart van de kattin en rende daar op af, vlug sprong hij naast haar. "Ik ben nog altijd sneller dan jouw." Lachtten Bone even, hij staarde haar aan en ging voor haar staan. Hij staarde in haar mooie ogen en haar kapotte vacht, hij wist eigenlijk niet wat hij moest zeggen. "Wat is er Scar?" Vroeg hij aan haar, hij wist niet wat er was. Zijn ogen keken haar verward aan maar zijn gevoel staarde haar geschokken aan.

OCC: sorry voor de late post

Ook Bonepaw leek in de war te zijn door wat er net gebeurde met de tabby kattin. Ze begon overdreven vrolijk en eindigde zo boos als wat. Er moest iets mis zijn, daar was Dawnpaw zeker van. De apprentice voelde zich totaal niet meer op haar gemak. Enkele seconde geleden lag ze nog zo vredig op te warmen tegen haar vriend aan, nu lag haar hele brein aan stukjes. Ze had geen flauw idee meer wat er aan de hand was. "Wat begrijp je niet?" Vroeg Bonepaw vervolgens aan haar. "Veel," mompelde ze zacht terug. Ze was een beetje teleurgesteld in zichzelf. "Sorry heb je even een moment." Vroeg de kater vervolgens waarna hij tegelijk met Dawnpaw's knik achter de andere apprentice aan ging. Zuchtend bleef de zwart witte kattin achter. Ze rolde zich op tot een bolletje om zo warm mogelijk te blijven. Haar gedachtes gaven haar hoofdpijn, het was allemaal zo vreselijk ingewikkeld.

OOC: Ik denk dat nu Bone en Scar om en om moeten reageren en daarna Bone weer terug laten gaan naar Dawn als het duidelijk is voor Scar. En anders Bone met Scar laten afspreken dat hij het later zal uitleggen ofzo.