Welcome to the Ember hate group

De gestreepte kater haalde diep adem. Hij begreep niet hoe Black bevriend kon zijn met die Emberkwal. Om te beginnen had hij haar gewoon in de steek gelaten. Ten tweede, hij was kinderachtig en onbeleefd. Ten derde, hij had veel te veel zelfmedelijden. Vooral dat laatste kon Mazepaw echt niet uitstaan. De gestreepte kater werd niet snel boos, en als hij eenmaal boos was, was het absoluut niet leuk. Hij kon best gemeen of vals zijn wanneer er woede door zijn aderen stroomde. "Hey, Lurking", miauwde Mazepaw kil wanneer hij de zwart-witte kater herkende.

Eerst Lurkingpaw c:

"Hey, Lurking" Hij keek op. Hij was niet in de mood -en dat was hij nooit- dus keek hij met een emotieloos gezicht naar een kater die er nogal kil bijliep. "Hey Maze," zei hij met zijn gebruikelijke emotieloze stem. "Je doet me denken aan die keer dat ik ruzie had met Ember," zei hij kort. "Nuja, ik heb altijd ruzie met hem," Ha, die humor Lurk, geweldig, wat was je toch geknipt voor de clownrol.

"Wacht, heb jij ook zo'n grote hekel aan de Emberkwal?", er lag een verbaasde ondertoon in zijn stem. Ember en Lurking waren broers... En de meeste broers hadden toch geen hekel aan elkaar? Wat maakte het ook uit? Dan was hij ten minste niet de enige die Emberkwal niet kon uitstaan.

"Wacht, heb jij ook zo'n grote hekel aan de Emberkwal?" Hij knikte, zijn blik ijskoud en helemaal verhard bij het horen van 'Ember'. "Wat valt er niet aan hem te haten?" Zei hij op een koude toon. "Hij is zo dom, zo achterlijk, zo zwak, zoveel zelfmedelijden," Gromde hij luid. "En voor je denkt dat we broer zijn," Vervolgde hij met een blik op Maze. "Hij is mijn broer niet,"

Mazepaw knikte wanneer de gevlekte kater vertelde dat Emberkwal geen broer van hem was. Dat zou Maze misschien ook zeggen als hij familie van dat vervelende mormel was geweest. "Ik begrijp niet waarom Black hem zo graag mag", zeggen dat je het leuk vond om met Emberkwal om te gaan was een beetje als zeggen dat je het leuk vond om op de Carrionplace te wonen, naar Mazepaw's mening, toch.

Kort keek hij naar de tabby, die knikte bij zijn woorden. Hij was tenminste een beetje slim en maakte een wijze beweging om dat te doen in zijn beurt. Hij kon die Ember voor geen meter uitstaan, gewoon ene verschrikkelijk kat en hij moest weg, weg. "Ik begrijp niet waarom Black hem zo graag mag" Hij zuchtte even. "Verrast me niet, hij zorgt er vast voor dat ze medelijden voor hem krijgt ofzo, typisch hem," zei hij snuivend.

"Verrast me niet, hij zorgt er vast voor dat ze medelijden voor hem krijgt ofzo, typisch hem," Mazepaw knikte. Black was te naïef. Ze moest selectiever zijn in haar vrienden. Je kon toch ook niet iedereen even graag hebben? "Ja, ze is misschien wat te naïef", miauwde de gestreepte kater.