Watching the stars.. together

De zon was al onder en eigenlijk was dit het moment dat alle apprentices hun dens opzochten. Zelf was ze er ongemerkt tussenuit geglipt, waarschijnlijk zou toch niemand haar missen. En de avond was nog jong, misschien dachten ze dan wel dat ze bij het kamp rondhing. Echter ging ze alles behalve bij het kamp rondhangen, want ze was onderweg naar de grenzen. Het gevoel was de afgelopen dagen niet te onderdrukken geweest, want haar hartje klopte zowat in haar keel. Misschien was de kater haar vergeten, of had hij geen zin meer gehad om te komen. De witte kattin hoopte van wel, anders was ze helemaal voor niks door dit donkere bos heen gekomen. Haar oortjes lagen een beetje naar achteren, gezien ze zich alles behalve op haar gemak voelde in dit loerende, donkere bos. Toch begon de nervositeit de overhand te nemen en gingen haar oortjes weer naar voren staan. De grens kwam al in zicht, en de witte kattin zakte neer onder dezelfde boom als de dag ervoor. Haar witte gestalte moest er vast spookachtig uitzien in deze donkere nacht, haar ijsblauwe ogen als twee heldere meertjes. Haar blik was gericht op de andere kant van de grens.. Zou hij komen?

{Cedarpaw}

Zijn grijze vacht bleef zo nu en dan haken achter een struik, maar dat maakte hem niet zo veel uit. Zijn vacht was zo lang, dat een paar kleine plukjes niet zouden worden opgemerkt. De hoeveelheid schaduwen was omhoog gegaan, maar dat joeg hem niet echt veel angst aan. Zijn vertrouwen in Ivypaw was er wel, maar er was nog altijd een klein stemmetje in zijn achterhoofd dat er een groep warriors op hem te wachten stond bij de grens. Niet van zijn eigen clan, want hij had ervoor gezorgd dat hij in de late middag op een grenspatrouille was gestuurd en vervolgens had hij gemeld dat hij nog zou jagen. De avond brak nu wel al aan en zijn alibi gold nog steeds.
Uiteindelijk rook hij de wat bittere geur en zijn staartje trilde kort. Weer viel er een wit gestalte op en nog steeds voorzichtig kroop hij uit de bescherming van de struiken en kwam wat dichterbij de grens. "Ivypaw?" Vroeg hij toch voor de zekerheid, misschien was dit gewoon een van haar siblings. Maar de geur kwam hem wel bekend voor.

Het bleef stil aan de andere kant. Haar kleine, witte gestalte bleef waar het zat, en keek ondertussen een keertje rond. Ergens vond ze die duisternis maar niks, het gaf haar een beetje de kriebels. Plotseling was er beweging aan de andere kant van de grens, blaadjes ritselden en een andere gestalte kwam dichterbij. Eerst wilde ze zich terugtrekken, was ze op een patrouille gestuit? Maar nee, toen de ander haar naam uitsprak wist ze het wel zeker. "Ja, Cedarpaw," bevestigde ze. Een kleine glimlach kwam rond haar lippen en voorzichtig stapte ze een beetje dichter naar de grens toe. "Ik ben het," mauwde ze toen terwijl ze een keertje met haar ijsblauwe ogen knipperde en de kater voorzichtig aankeek.

Ze was het! Ze had er niet voor gekozen toch in het kamp te blijven. Opgelucht nam de kater een diepe hap lucht en liet zijn blik kort over de grens gaan. "Hoe.. gaan we dit doen?" Vroeg hij vervolgens en wierp kort een blik op de witte apprentice voor hem.

Haar blik gleed over de grens heen, waarna ze weer naar de grijze kater keek. Als hij niks zou zeggen.. dan.. dan was het niet erg, toch? Voorzichtig schuifelde ze over de grens heen, maar niet helemaal zodat ze voor een deel nog op haar eigen territorium stond. Vervolgens ging ze voorzichtig zitten. "Zo?" mauwde ze met een voorzichtige glimlach. Het was sowieso al fout om met iemand van een andere clan vriendschappelijk om te gaan, dus wat maakte die paar keverlengtes grens dan nog uit?

Hij moest toegeven dat hij wel een beetje nerveus werd toen ze over de grens heenstapte, maar de moed had hij niet om er iets van te zeggen. Ze stond altijd nog iets op haar eigen deel, maar als er nu ook maar een doodgewone warriors langskwam, waren ze er beiden bij. Zo bleef hij even stil en keek naar haar witte pootje, die op riverclan gebied stond. "J-ja, kan vast wel even." Slikte hij zijn zorgen maar weg. "Zullen we?" Hij wilde liever niet te lang op een plek blijven, om de voorgaande reden en .. zo konden ze natuurlijk niet alles zien.

Wat onzeker keek ze naar de kater, maar knikte vervolgens. "Oké.. waar wil je heen gaan?" mauwde ze toen en keek hem vragend aan. Haar blik gleed naar de hoge boomstoppen. Dit was inderdaad geen geschikte plek als ze naar de sterren wilden kijken. Stiekem ging de gedachte door haar kop voor wie ze hier nu eigenlijk was: de sterren of de grijze kater. Zonder dat ze zichzelf echt antwoord gaf op die vraag was ze opgestaan. Een van haar pootjes stond nog over de grens heen, half. De rest van haar lichaam bevond zich op ShadowClan gebied. Het maakte niet uit aan welke kant van de grens ze nu nog stonden, als ze betrapt werden was men toch wel boos.

Gelukkig kende hij dit gebied wel, hij had er een uitgebreide rondleiding gekregen namelijk. "Verderop stroomt de rivier, daar dunnen de bomen uit, ik denk dat we daar wel een mooi uitzicht hebben." Deelde hij mee en begon al op een langzame pas te lopen. Snelle bewegingen zouden alleen maar aandacht trekken.

De sneeuwwitte kattin was niet zo bekend met dit gebied, moest ze eerlijk toegeven. Haar mentor had haar vooral rondgeleid op de plekjes dichter bij het kamp, of belangrijke punten in het ShadowClan territorium zoals het moeras of de gevaarlijke grens met ThunderClan. "Oké," mauwde ze met haar zachtere stem en volgde de kater toen deze langzaam begon te lopen. Kalmpjes volgde ze hem, haar blik vooruit gericht en oortjes zelfs een klein beetje naar voren gericht.

Ze volgde hem en al snel dunden de bomen inderdaad uit. Heel zachtjes stuurde hij een bedankje naar starclan dat hij niet de verkeerde kant op was gelopen en zag uiteindelijk de glinsteringen van een rivier. Zo nu en dan flitsten er wat maanstralen op uit het water en werd het kabbelende geluid steeds luider. "Hier is het dan." Zei hij. Hij vond dit altijd een mooi en rustig plekje.

Bomen waren er steeds minder. De sneeuwwitte kattin keek een keertje rond, hier was ze immers nog nooit geweest. De enige plek in ShadowClan territorium waar geen bomen waren, was in het moeras. Maar zelfs daar had je veel struiken en zo hier en daar een kleinere boom. Haar ogen gingen naar de glinsterende rivier die voor hen verschenen was. De kater meldde dat ze er waren, en de witte kattin keek haar ogen uit. "Het is prachtig," mauwde ze zachtjes, terwijl ze lichtjes glimlachte en naar de krabbelende rivier keek waarin zo hier en daar een maneschijn het liet schitteren.

"Vind ik ook." Knikte de grijze kater en koos een mooi plekje uit op de oever, waar hij ging zitten en keek naar boven. Ja, de sterrenhemel was duidelijk zichtbaar en mooi ook. "Zie jij een van je gestorven familieleden?"

Voorzichtig liet ze zich neerzakken naast de grijze kater, die op een mooi plekje aan de oever was gaan zitten en volgde zijn blik naar de sterrenhemel. Het was een beetje eng, misschien, omdat het donker er was. Maar de sterren en maan waren helder, plus de aanwezigheid van Cedarpaw, dat verlichtte het allemaal. De kater vroeg haar of ze een gestorven familielid kon zien in de sterren. "Ik weet het niet," mauwde ze twijfelend, "jij?" Kende ze überhaupt wel iemand die dood was? Haar ouders, siblings, ooms en tantes leefden allemaal nog. De ouders van haar moeder misschien, die had ze immers nooit gekend. Misschien kon ze er een keertje naar vragen, maar eigenlijk zag ze haar moeder nooit meer. De ouders van haar vader leefden nog wel. Haar blik gleed over de mooie sterrenhemel, waarna ze haar ijsblauwe ogen afwachtend op de ander richtte.

Hij schudde zijn kop. "Ik ken de helft niet." Murmelde hij. Nee, hij wist alleen van een Graystripe in thunderclan, verder niets van zijn familie. De grijze kater legde zijn kop op zijn poten en keek wat angstig op zijn staart per ongeluk die van haar aanraakte. "S-sorry ..!"

De witte kattin verzonk een beetje in gedachte, ze vond het best erg voor hem dat hij een groot deel van zijn familie niet kende. Zelf wist ze wel ongeveer wie familie was, maar erg ver dan haar siblings was ze nooit gekomen. Oom Tallshadow mocht ze wel, maar daar hield het dan ook wel mee op. Toen de kater plotseling haar staart aanraakte en er zelf van schrok, keek ze ook iets geschrokken op. Vervolgens keerde de rust terug, waarop ze voorzichtig naar hem glimlachte. "G-geeft niet.." mompelde ze toen. Haar pluizige staart was weggeslagen van die van hem, maar voorzichtig liet de witte kattin hem weer naast die van hem neerdalen, zodat ze elkaar voorzichtig raakten. Hierna wendde ze iet wat verlegen haar blik af, kijkend naar het heldere water.

Haar witte staartje schoot weg en Cedarpaw keek onzeker voor zich uit. Oké, hij had misschien een grote fout gemaakt door hier te komen of-- Hij voelde een staartje weer tegen die van hem komen en keek Ivypaw even verrast aan, maar besloot er niet veel aandacht aan te geven. "Uh.. wat is je lievelingseten?" Slim Cedar, ga over eten praten. Ugh, had hij toch meer van zijn vader gekregen dan gedacht.

Een zachte grinnik verliet haar bekje en voorzichtig keek ze weer naar de grijze kater, die zojuist om haar lievelingseten had gevraagd. "Muis, jij?" vroeg ze toen terug. Zou zijn lievelingseten soms vis zijn? Dat was eigenlijk een prooi die ze in ShadowClan nooit aten, gezien er niet bepaald goede rivieren in hun territorium waren en er dus ook geen grote, voedzame vissen te vangen waren. De leden van ShadowClan waren niet gewend aan vissen, de meesten vonden het maar niks. Nieuwsgierig keek ze de kater aan.

Oh, zo vaak werden er geen muizen gevangen. Daar waren de riverclan katten ook niet echt op gebouwd. "Ik denk vis en waarschijnlijk deelt mijn hele clan mijn mening." Glimlachte hij kort.

Haar vermoedens waren gelijk geweest, de kater hield dus wel van vis. "Logisch," mauwde de witte kattin met een kleine glimlach. Veel katten uit ShadowClan spraken altijd nogal ruw over RiverClan, ThunderClan en WindClan. Die eerste werden visvreters genoemd, de tweede kittypets en de laatste hazenvreters. Ze moest toegeven, die laatste benaming had ze zelf wel eens gebruikt. Maar bij nader inzien had ze die woorden liever niet uitgesproken. ShadowClan was nou eenmaal in oorlog met WindClan op dit moment. Ze hadden een Queen van hun clan vermoord. De kattin zette deze gedachte weg, daar was de sterrenhemel veel te mooi voor. "Geloof jij in StarClan?" besloot ze uiteindelijk te vragen. Soms konden de meningen namelijk verdeeld zijn over dit concept.

"Ja." Miauwde hij simpel. "Jij niet dan?" Vroeg hij. Het was een wat .. vreemde vraag geweest, want de clan hield zich aan de regels van starclan. Misschien shadowclan niet meer.