O, hello

Vermoeid stapte ik het kamp binnen. Ik kwam net terug van de jacht, en had tot mijn frustratie niets gevangen. Stomme leafbare ook, er mocht hier snel een einde aan komen. Heel snel. Mijn poten voelden log en zwaar aan en met mijn kopje hangend sjokte ik richting mijn den. Echter viel mijn blik op een tabby apprentice, die was geïrriteerd om zich heen keek. Ik herkende hem vaag, maar kon zo snel niet op zijn naam komen. Ergens kon ik me herinneren dat ik hem best vaak met Black had gezien. Hij zag er zo op het eerste gezicht niet vrolijk uit. Maar als hij een vriend was van Black, moet hij wel aardig zijn. Black had alleen maar aardige vrienden. Misschien wel iets te veel. Snel verbood ik mezelf deze gedachte. Ik mocht zo niet denken, en ik was niet jaloers. Mijn nieuwsgierigheid gewekt stapte ik op hem af. 'Hallo.' Mauwde ik een tikkeltje afstandelijk. Wie was deze kater?

"Hallo, Emberpaw, niet?" Mauwde de kater. Ik knikte kort. 'Emberpaw ja.' Even viel ik stil. Zijn naam schoot me nog steeds niet te binnen, maar het zou best wel .. onbeleefd zijn als ik de zijne niet wist, en hij de mijne wel. Toch? Een beetje ongemakkelijk wiebelde ik heen en weer. 'Jij was.. eh .. ?' Stamelde ik. Best wel slecht van me, dit gedrag. Meestal kende ik de meeste namen wel, maar bij deze kater.. Het kwam gewoon niet in me op. Er waren ook zo veel bruine tabby's in de shadowclan..

"Mazepaw", Antwoordde de kater. Ik kon de lichte irritatie wel horen, maar besloot deze te negeren. Black zou niet willen dat we ruzie kregen, of zoiets. "En... jij bent een vriend van Blackpaw?" Ik knikte bedenkelijk. 'Zo.. zo kan je het wel noemen ja..' Mauwde ik een tikkeltje afwezig. Wat was ik nou eigenlijk voor Black? Ik had haar verteld wat ik voor haar voelde, en vervolgens had ze bekend dat zij ook iets voor mij hád gevoeld. Hoe het daar nu mee stond, wist ik niet. Eigenlijk had ik verwacht dat al die gevoelens bij haar verdwenen waren door mijn absentie, gezien de nadruk de ze had gelegd op hád, maar laatst, toen ik het weer goed probeerde te maken, had ze .. Ze had haar neusje tegen mijn wang gedrukt, én tegen mijn neusje, ze was naast me komen lopen en ze had niet geopperd om weg te gaan. Waren dat geen .. tekens? Soms was het ook zo ingewikkeld. 'Het is .. gecompliceerd.' Voegde ik er half in mezelf aan toe.

"Hoe bedoel je?", Vroeg de kater. Zijn stem klonk .. verwijtend. Waarom wilde hij dat weten? Ik was hem helemaal geen uitleg verschuldigd, en het ging hem geen ene moer aan. Ongemakkelijk keek ik om me heen, opzoek naar een uitweg. Ik had helemaal geen zin om bij deze kater te blijven. Op hem afstappen was een verschrikkelijk plan geweest. Helaas was het opvallend rustig in het kamp, niemand die ik kende was aanwezig. Shit man. 'Het gaat je niks aan.' Mauwde ik tenslotte, iets snauweriger dan bedoeld, maar het was wel wat ik duidelijk wilde maken. Hopelijk zou die chagrijnige Mazepaw niet doorvragen. Ik begon zijn geïrriteerde ondertoon aardig zat te worden. Ik was niet dom. Maar wat had ik hem ooit aangedaan? Ik kende hem niet eens.

"Toch wel, aangezien Black een heel goede vriend van me is" Sprak de kater rustig. Wát een irritant gevalletje, die Mazepaw. Echt een snertjoch. Hoe is hij überhaupt vrienden geworden met Black? Zeker niet doordat hij zo aardig was. Black had misschien een beetje de nare gewoonte om de verkeerde mensen binnen te laten. Ik bedoel, kijk naar mij. Ik heb haar ook nie veel goeds gebracht. 'Bemoei je met je eigen zaken.' Mauwde ik gefrustreerd. Ik had zo geen zin meer in deze vervelende kat.

"Dan vraag ik het wel aan Black" Zei Mazepaw. Hij haalde het bloed onder mijn nagels vandaan, maar ik merkte ook op dat hij niet meteen wegliep: hij wilde mijn reactie zien. Die vlerk wilde me gewoon zien uitbarsten. Maar ik had hem wel door. Ik kalmeerde een beetje. Ik zou hem niet mijn zin geven. Toch maakten zijn woorden me heel boos. Hij noemde zichzelf een "heel goede vriend" van Black? En hij dreigde haar weer met deze last op te zadelen? Ze had zo veel te verdragen de laatste tijd, en dan wilde hij haar opzadelen met een ruzie tussen haar vrienden? 'Tuurlijk, leg het maar weer op haar schouders. En jij noemt jezelf een goede vriend.' Reageerde ik kil. Eens kijken hoeveel hij werkelijk om haar gaf.

"Black lucht wel vaker haar hart bij mij" Hoorde ik de kater even kil reageren. "Uiteindelijk vertelt ze het me wel uit zichzelf" Ik liet mijn frustratie niet merken, maar van binnen kookte ik van de woede. Hield de vlerk dan nooit op? Vond hij het soms leuk om me te tergen? Maar ik liet hem niet zomaar over me heen lopen. Nee, dat nooit. Wat wist ik over hem? Niet veel, tot voor kort niet eens zijn naam. Ik had hem wel eens zien lopen, in het kamp. Soms alleen, soms .. dat zwart-witte poesje. Ik had een aantal keer met een zwart-wit poesje gezien. Misschien dat hij daar om gaf? 'Hoe gaat het met dat zwart-witte grietje van je?' Mauwde ik tenslotte, met een geamuseerde grijns op mijn snuit. Het kon zijn dat het een totaal verkeerd argument was, maar anders had ik hem hopelijk hard geraakt.

Ik had zo géén zin meer in dit gesprek. De aanwezigheid van de vlerk verpestte mijn hele humeur. Zijn arrogante houden deed me huiveren van frustratie. Er waren niet veel katten waar ik boos op was of überhaupt boos op kon worden. Eigenlijk alleen mijn broertje, Lurkingpaw. En deze verveelio voor me dus. Wat een indrukwekkende lijst. Ze zouden een clubje moeten starten. In de wetenschap dat ik bijna mijn toppunt van de frustratie had bereikt draaide ik me om, en begon ik weg te lopen. Ik had er helemaal geen zin meer in.

{Niet topic uit, loopt alleen een eindje weg}

Geïrriteerd draaide ik me om, en liep ik terug naar de kater die ik na één gesprek al op mijn "haat-lijstje" had gezet. 'Nou, meneer, het spijt me ten zeerste, kunt u het mij vergeven?' Mauwde ik spottend. Ik bleef hem geïrriteerd aankijken. 'En heb ik dan nu uw permissie om uw gezelschap te verlaten?' Voegde ik er op dezelfde toon aan toe. Wie dacht hij niet dat hij was? De verveelio.

Het kille antwoord van de kater deed een spottende grijns verschijnen op mijn gezicht. Onze snuiten waren vlakbij elkaar, en ik kon zijn woede haast proeven. Net zo hevig als de mijne. 'Dan zijn we het eindelijk ergens over eens.' Antwoordde ik op een spottende toon. Ik bleef staan, en verroerde me niet. Ik stond op springen.

Misschien dat Black nu kan binnenvallen? (A)"