A way to thank, a way to decide, a new way of life. (And Ravenbreeze)

Dancingdoe begon met haar gezondheid achteruit te gaan, moeder zijn, was zwaar. Ze was zwanger geworden van een onbekende kater, toen ze jonger was, en hield zielsveel van haar kittens. Enkel haar gehandicapte kit, Flowerkit, kostte bijna al haar energie. Ze hoopte nog steeds dat ook Flowerkit de kans zou krijgen om Apprentice te worden. Vermoeid ging ze zitten, de uitzicht van de wijde velden van Windclan kalmeerde haar altijd. Dit was haar fantastische thuis. Haar ogen gleden langs een zwart figuur in de verte, de vertrouwde geur van Windclan prikte in haar neus. Langzaam stond ze op voordat ze met snelle passen richting de kater rende. "Ravenbreeze," mauwde ze enkel, een glinstering in haar ogen werd zichtbaar. Ze was blij hem weer te zien, en dit keer zonder haar kittens er bij. Ze vond het niet erg dat hij hun vader was, hij was beter dan de echte vader van Flowerkit. Nee, hij was de beste vader die haar kittens zich konden wensen. Haar oortjes bewoog ze even vluchtig heen en weer, voordat ze haar neusje in haar zijn schouder duwde als begroeting. Zelf wist ze ook wel dat Ravenbreeze door had dat ze niet alles aan kon, toch merkte ze ook dat hij de kittens hielp verzorgen en zijn bezorgdheid om haar aan de kant duwde, iets waar ze dankbaar en blij mee was. Ze was immers zelf degene die zich in de problemen had gewerkt. Langzaam ging ze weer zitten, haar ranke, sierlijke lichaam was duidelijker zichtbaar. Immers was ze klein en had ze de bouw van een echte windclanner. Ze zuchtte weer terwijl ze haar blik weer op de velden richtte.

(Alleen Ravenbreeze)

Hij trippelde met zijn buik laag aan de grond door het hoge gras van het Windclanterritorium. Hij liep graag door de gebieden, zo kon hij even rust nemen en even over alles nadenken. Hij hielp Dancingdoe met het opvoeden van haar kittens, wat nog best lastig was doordat eentje ervan gehandicapt was en dus maar aandacht nodig had dan een 'normale' kitten. Hij zag dat Dancing op hem af kwam lopen, en hij glimlachte haar vriendelijk toe. "Ravenbreeze," miauwde de slanke poes ter begroeting en Raven knikte. "Hoi Dancingdoe," antwoordde hij formeel en hij wiebelde even met zijn oortje toen ze haar neus tegen zijn schouder aanduwde voordat hij hetzelfde deed. Hij tilde zijn poten even op van de grond, die een nog wat nat was van de regenbui niet heel kort geleden. "Hoe gaat het ermee?" Vroeg hij, waarna hij wat rondjes draaide op zijn plek en hierna ging zitten.

"Hoi Dancingdoe," antwoorde de ander al formeel, zijn oortje wiebelde voordat hij ook zijn neus even tegen haar aan duwde. De grond was nat maar dat deerde haar niet, de andere kat draaide eerst nog wat rond, voordat ook hij ging zitten. "Hoe gaat het ermee?" Vroeg hij zachtjes, ergens had ze het ook niet anders verwacht. De kater had haar duidelijk vermoeid gezien. Ze glimlachte eventjes oprecht voordat ze de tijd nam om te antwoorden. "Wel goed, gewoon erg moe. Flowerkit is zo enthousiast, enkel maak ik mij zorgen om haar toekomst." Flowerkit was misschien dan praktisch bijna helemaal doof, enkel was het wel een pootvol. Daarbij had Dancingdoe haar warrior taken nog niet op gegeven. De eerste weken wel, maar nu de kittens drie manen waren, had ze besloten de taken weer op te pakken. Zeker met de hulp van Ravenbreeze kon ze dat wel aan. "Bedankt voor je hulp, ik weet niet hoe ik het zou hebben gered zonder dat." Zei ze zachtjes, haar ogen kneep ze even dicht, aangezien ze bijna emotioneel werd voordat ze glimlachend op keek. Haar blauwe ogen stonden helder, van de emoties, dankbaarheid, verdriet, zorgen en toch ook een klein beetje een vrolijkheid waren er in te lezen. "Ik ben gewoon... bang dat ik Flowerkit niet alles kan geven wat ze nodig heeft." Murmelde ze, ze was dan ook nog best wel jong voor een Queen.

"Wel goed, gewoon erg moe. Flowerkit is zo enthousiast, enkel maak ik mij zorgen om haar toekomst." Beantwoordde ze zijn vraag en hij knikte bedenkelijk. Ook hij had wel wat nagedacht over haar toekomst, maar het leek hem al wel duidelijk dat Flowerkit nooit Flowerpaw zou gaan heten. Toch zou er nog een onverwachte wending kunnen komen, en zouden ze een manier vinden om haar te trainen. Maar hij hoopte er maar niet op. "Bedankt voor je hulp, ik weet niet hoe ik het zou hebben gered zonder dat." Miauwde Dancingdoe zachtjes, en Ravenbreeze knikte. "Graag gedaan, ik vind het hartstikke leuk," miauwde hij oprecht en hij keek haar aan. Ze werd wat emotioneel, en sloot haar ogen - waarschijnlijk tegen opkomende tranen. "Ik ben gewoon... bang dat ik Flowerkit niet alles kan geven wat ze nodig heeft." Hierbij keek Raven verrast op, en hij schudde zijn zwarte kop. "Niet geven wat ze nodig heeft? Je besteed bijna al je tijd bij haar, je geeft haar alles en meer dan wat ze nodig heeft." Stelde hij haar gerust en zijn bruine ogen keken haar vriendelijk aan.

Ravenbreeze leek het eens te zijn over het feit, dat de toekomst van Flowerkit onzeker was, in de zin dat ze waarschijnlijk nooit Apprentice zou worden. Ook al verdiende de kitten het wel. Ravenbreeze knikte nogmaals toen ze hem bedankte. "Graag gedaan, ik vind het harstikke leuk," mauwde hij oprecht, de tranen die al bijna over haar wangen hadden gelopen hield ze door de oprechtheid met moeite in. Verast keek de kater haar aan en schudde zijn kop toen hij de bekentenis over haar onzekerheid hoorde. "Niet geven wat ze nodig heeft? Je besteed bijna al je tijd bij haar, je geeft haar alles en meer dan wat ze nodig heeft." Stelde de kater haar snel gerust. Ze keek hem dankbaar aan, "dankje, Flowerkit verdiend zo'n goede vader als jij voor haar bent." Glimlachte ze nu. Ravenbreeze had voor de kitten gezorgd zonder ook maar een keertje negatief er over te zijn dat het niet zijn kitten bij bloed was. Hij zou voor Flowerkit waarschijnlijk net zoals Dancingdoe door het vuur gaan. Even slikte ze voordat ze haar blik naar voren richtte. "Ik weet dat ze waarschijnlijk Elder wordt, enkel hoop ik toch voor haar dat ze apprentice kan worden.." Mauwde ze zachtjes. Die energie die haar kleine meisje bij zich droeg was namelijk erg hoog, ze zou zich rot vervelen in de Elders den.

De kater probeerde voor de duizendste keer iets te bedenken. Hij wou niet opgeven en accepteren dat de kitten naar de elders zou gaan. Ze had onuitputtelijke energie en had een geweldige warrior kunnen worden. ''We verzinnen wel wat. Ze kan vast wel iets doen. Dan wel niet jagen, een andere taak.'' Hij zweeg.

-Ik heb dit account net overgenomen dus doe m'n best de situatie een beetje te snappen.