It even smells scary

Zijn kop zij nee, maar zijn gevoel zei ja. Een training had hij weten te ontkomen, met het smoesje dat hij zich niet heel erg lekker voelde. Nightshift had hem misschien wel kunnen vermoorden, maar gelukkig had hij haar niet aan hoeven te spreken. Zijn grijze vacht sloop door de schaduwen van het kleine bos heen. Dit bos grensde met shadowclan en dat kon je ook zien, door de soort bomen die langzaam veranderden in dennen.
Zijn gouden ogen keken nerveus naar de andere kant van de grens, een grens die hij nooit van zijn leven zou durven over te steken. Zou ze er zijn?

OOC; Eerste post voor Ivypaw!

Ze was zonder dat ze het echt doorhad wat afgedwaald in de richting van de grenzen. De laatste tijd was ze wat dromeriger dan normaal, waarom wist ze ook niet precies. Het was in elk geval een apart gevoel. De witte kattin schudde haar kopje toen ze een vijandige geur in de buurt van de grenzen rook, nu was ze wel gedwongen om er op af te gaan. Misschien was het beter om eerst te kijken wie het was, want stel dat ze een hele patrouille warriors tegen zou komen, dan maakte haar fragiele lichaampje niet veel meer uit. Iet wat gespannen sloop ze verder richting de grens, waar ze in de schaduwen van een grote dennenboom bleef staan en zo de kat uit de boom keek welke ziel zich vertoonde op dit normaal gesproken bijna verlaten stuk van het woud. Een grijze kater die de geur van RiverClan met zich meebracht liep langzaam door het bos heen. "Cedarpaw!" Haar stem klonk waarschijnlijk net een tintje te vrolijk, waarin ze zich snel herpakte en haar blik wat schamend afwendde. "W-wat doe je hier?" ging ze toen verder, wat ongemakkelijk blijven staan aan haar kant van de grens.

Het was een normale reactie om op te kijken wanneer je naam genoemd werd en dat deed hij ook. Zijn gouden kijkers speurden zijn omgeving af en het viel al snel op wie hem geroepen had. Een witte vacht viel namelijk redelijk erg op midden in zo'n grauw-groene omgeving. Zijn grijze oortjes schoten wat omhoog, maar daalden vervolgens wat teleurgesteld neer toen ze niet echt .. vriendelijk verder tegen hem sprak. Wat dom van hem, om weer hierheen te gaan. "Ik volgde een prooi, maar hij ging de grens over." Loog hij dus maar als excuus. "Maar als ik hier niet mag zijn, ga ik wel weer weg." Murmelde hij er achteraan en richtte zijn blik op het gras onder zijn poten.

Je kon zeggen dat ze een beetje in tweestrijd was met zichzelf. Haar loyaliteit zei dat ze hem nog een keer moest waarschuwen en hem de rug toekeren, maar andere gevoelens vertelden haar iets heel anders. Ze koos voor het laatste en bleef staan. "Nee!" zei ze nogal snel toen hij voorstelde dan maar weer weg te gaan. "I-ik bedoel, je staat aan je eigen kant.." mompelde ze er snel achteraan en keek de kater toen peilend aan. Ergens wilde ze niet dat hij nu wegging, hij was er net..

De vorige keer was ze op zijn gebied geweest en gelukkig had de regen haar geur uitgewist. Maar goed, hij wilde zich omdraaien, alles weer vergetende, maar toen sprak ze weer. "I-ik bedoel, je staat aan je eigen kant.." Hij snapte het niet goed meer. Wilde ze nou dat hij bleef? Verward hief hij dus ook zijn kopje op en keek haar .. met een verwarde blik aan. "Waarom .. doe je opeens zo?" Vroeg hij, totaal niet wetende hoe hij zich moest gedragen in deze situatie.

De kattin slikte een keertje en besloot toen wat dichter naar de grens toe te gaan, al bleef ze wel aan haar eigen kant zitten natuurlijk. "Weet ik niet.." mompelde ze toen als antwoord op zijn vraag. "Je wilt toch zeker wel blijven?" vroeg ze toen twijfelend. Voor het zelfde geld vond hij haar erg stom, was het een marteling om bij haar in de buurt te zijn. Snel zette ze deze gedachte weg, waarom zou ze überhaupt om zijn mening geven? Ze wist het niet.

Ze wist het niet. Hij wist ook niet meer waarom hij überhaupt weer naar deze duistere grens was gegaan. "Je wilt toch zeker wel blijven?" Deze vraag deed hem wel degelijk verbaasd opkijken. "Wil jij dat ik blijf?" Vroeg hij. Niet om in zo'n endless cyclus te komen van die vragen, maar hij wilde het oprecht weten.

Haar blauwe ogen waren op de grijze kater gericht en ze slikte een keertje. De kater keek haar wat verbaasd aan en ze wiebelde een keertje met haar oortjes. Hij vroeg haar toen of zij wilde dat hij bleef. Eventjes was ze stil, zou hij haar nu misschien raar vinden. "Ja," zei ze toen, de kater aankijkend. Hopelijk werd hij niet boos, of liep hij alsnog weg.

Zijn reactie was: verbaasd. Zijn oortjes kwamen overeind en hij kon haar voor een paar seconden gewoon aankijken, het allemaal niet begrijpende. "Waarom?" Kwam er zachtjes over zijn lippen. Nog nooit had hij echt iemand horen vragen of hij erbij wilde blijven. Hij was altijd maar 'die ene' of gewoon 'een apprentice'.

De kattin schuifelde wat ongemakkelijk met haar witte pootje door de met dennennaalden bezaaide grond. Toen de kater haar vroeg waarom, haalde ze haar kleine schoudertjes op en keek ze weer naar hem. "Weet ik niet," gaf ze toen enkel toe, haar ijsblauwe ogen nog altijd op de kater gericht. De spierwitte kattin wist een ongemakkelijke glimlach rond haar lippen te tonen, en voelde hoe haar hart als een razende tekeer ging. StarClan, wat was dit nou weer..

Hierop wist ze ook geen antwoord te geven en dit verwarde de kater alleen maar meer. Verwarde dieren sloegen meestal op de vlucht en ook hij deed twee passen naar achteren. Het maakte hem bang om niet te weten waarom een shadowclan kat met hem stond te praten wilde dat hij bleef. "Je hebt het aan niemand verteld, toch?" Wilde hij enkel weten.

De kater deed twee passen naar achteren. Zie je wel, nu jaagde ze hem weg. Haar houding werd nog onzekerder en zelf deed ze ook een pasje naar achteren. Ze moest niet vergeten dat ze beide van andere clans waren.. "Nee, ik heb niks verteld," mauwde ze toen met haar zachte stem terwijl ze de kater weer met haar ijsblauwe oogjes aankeek. Als Ivypaw iets beloofde, dan hield ze zich ook altijd aan die belofte.

Oké hij verpestte het weer voor zichzelf. Hij zag de houding van haar veranderen en kon alleen maar zichzelf vinden om de schuld te geven. "Sorry," Murmelde hij maar, zijn blik weer straks op de grond gericht. "Ik.. ik weet niet zo goed hoe ik me moet gedragen."

De kater bood zijn excuus toen plotseling aan en vertelde haar dat hij niet goed wist hoe hij zich moest verdragen. De spierwitte kattin slikte een keertje en keek in de richting van de grijze kater. "Nou, dan hebben we in elk geval één ding gelijk," zei ze met een kleine, voorzichtige glimlach terwijl ze de kater aankeek. Nog altijd stond ze half in de schaduwen, want als ze dichterbij kwam jaagde ze hem misschien wel weg. Het was fijn om bij iemand in de buurt te zijn die niet wist van haar problemen in de clan. Iemand die er niet op uit was om haar de grond in te trappen.

"Nou, dan hebben we in elk geval één ding gelijk," Ja, dat was misschien dan wel waar .. "Wat nu?" Hij wilde aan de ene kant weggaan, maar aan de andere kant had ze zojuist nog gevraagd of hij wilde blijven. Waarom? Wilde ze hem nu iets vertellen of .. wilde ze gewoon gezelschap? Die had ze toch in haar clan?

Het was misschien een beetje vreemd geweest dat de witte kattin had gevraagd of hij wilde blijven, maar ergens voelde ze zich wat beter in zijn gezelschap. In haar clan had ze namelijk niet altijd het leukste gezelschap, Smokepaw bijvoorbeeld als een recent onderwerp nemend. De kattin had gedreigd haar ogen eruit te krabben, en als men Ivypaw goed kende wist je wel dat ze gevoelig was voor dat soort bedreigingen. Wat opgelaten haalde ze haar kleine schoudertjes op, nog altijd naar de grote, grijze kater kijkend. "Ik weet niet.." mompelde ze zachtjes. De hele tijd had ze gestaan, maar nu besloot ze dan maar om te gaan zitten aan de voet van de dennenboom.

Alweer wist ze het antwoord niet op de vragen die hij stelde. Cedarpaw draaide niet begrijpend met zijn grijze oortjes. Dan wist hij ook niet wat hij moest doen. Uiteindelijk ging ze zitten, onder een boom, maar de kater bleef op zijn plek staan. "Wat wil je nu doen? Praten?" Vroeg hij.

De witte kattin slikte een keertje, vooral omdat ze zag dat de kater er nog altijd ongemakkelijk bij stond. Zelf was ze ook ongemakkelijk, maar hier half onder de schaduw van de boom voelde ze zich wat veiliger. De kater vroeg haar wat te doen. "Hebben ze jou nog gemist die ene dag?" vroeg ze toen maar, doelend op de dag dat ze samen vast hadden gezeten tijdens de storm. Ze waren immers beide een tijdje weggeweest toen.

De vraag bracht hem niet echt in een beter humeur. "Nee." Murmelde hij maar. Zelfs zijn mentor was hem niet komen zoeken. Waarom vroeg ze dit? Wilde ze hem pijn doen?

Had ze.. had ze hem weer pijn gedaan? De kattin keek hem onzeker aan en knipperde een keertje met haar oogjes. Nee, Ivy was alles behalve handig als het ging om gesprekken voeren. Contacten leggen. De witte kattin slikte een keertje en richtte haar blik toen weer op haar pootjes. "Oh.." mompelde ze zachtjes als een soort reactie op zijn antwoord.