Verweg hoorde Shaggy een vogeltje fluiten. Zijn nagels woelden door de aarde heen die verkoelend voelde onder zijn pootkussentjes. Hij stapte om haar heen om zo uit het zonlicht te gaan. "Ho, duiffie. Niet zo snel, je bent wel heel enthousiast." Grijnsde hij speels en hij liet zijn staart weer langs haar vacht glijden. "Ik vind je gezelschap wel.. plezierig." Zijn toon was vunzig en gefluisterd. "Maarja, naar de eerste vraag hebben we altijd nog een tweede. Dus hier heb je er vast een.." vervolgde hij terwijl zijn ogen ongegeneerd over de vacht van de poezin gleden. "Wat is je naam?"

Shaggydog herhaalde haar naam een paar keer in zijn hoofd en liet hem toen over zijn lippen rollen. "Littlestream dus." Mauwde hij met een glimlach van oor tot oor. Zijn scherpe, achterbakse ogen priemden in die van haar. "Mijn tweede vraag, tsja." Hij schudde zich kort uit en liet zijn blik direct weer naar die van haar gaan. "Laten we het zo stellen.." begon hij. "Ik heb jou niet gedood, dat betekend dat je bij me in het krijt staat." Shaggy praatte langzaam en duidelijk. "Er is dus een soort.. schuld die vereffend moet worden." Hij pauzeerde even kort en liet de rust weer tot hem komen. "Dus duif, ik wil dat je iets voor me doet."

Shaggy gaf zichzelf een denkbeeldig schouderklopje. Wat was dit toch enorm leuk, de enigszins schattige poes leek haar ogen met de seconde te vergroten. Dadelijk vielen ze nog uit haar kassen. "Dankje duif, dat scheelt een hoop moeite. Kan ik rekenen op je medewerking?" Shaggy rekte zich flink uit en stak daarbij oncharmant zijn kont in de lucht. Toen hij weer rechtstond vervolgde hij zijn verhaal. "Ach waarom vraag ik het nog? Want weet je wat er gebeurt als je me niet helpt, duif?" Shaggy gaf haar geen kans om een zelfverzonnen antwoord te bedenken en praatte meteen door. "Dan zal ik je nooit met rust laten, mijn poot zal in elk van jou pootstappen volgen." Hij klonk niet dreigend, dat was ook niet zijn bedoeling, zo quasi-angstaanjagend. Maar een loze woorden waren het niet, hij meende het. "En laat ik het zo stellen. Als ik dan besluit wat ik met je wil doen.. Dan is er geen prince charming meer om je te helpen." Hij knipperde liefelijk met zijn ogen die al die tijd strak in die van haar hadden gestaard. "Dus heb ik je woord, duif?"

"Geweldig! Fijn duiffie!" Vrolijk sprong hij op en liep een eindje van haar vandaan. De boom waar hij net tegenaan lag ontmoette zijn scherpe nagels en hij krabde een aantal keer doelloos. "Nou, nu we die formaliteiten achter ons hebben gelaten," hij legde de nadruk om formaliteiten. "Nu kunnen we dus beginnen aan het echte werk, duif. Dat schiet behoorlijk op, je geeft sneller toe dan ik dacht." Hij liep weer naar haar toe en ging met serieuze blik voor haar zitten. Nu werkte angst nog, maar zodra ze doorhad dat zij zijn doel niet was zou die angst verdwijnen. Echter had Shaggy de poes niet lang nodig, en had hij dus tijd genoeg. Zo angstaanjagend was Shaggy niet, hij wilde slechts wraak op één enkeling. Het was meer het masker dat hem zo vormde tot hoe anderen hem zagen. Daar droeg hij zelf uiteraard ook aan bij. "Ik heb jou nodig, om een plan te bedenken!" Verklaarde hij opgelaten alsof het de meest logische zaak van de wereld was.

"Het is heel simpel, duif." Mauwde Shaggy. "Ik heb een manier nodig om in het kamp van RiverClan te komen. En jíj.." Hij pauzeerde weer even. "Jij moet me daarbij helpen, duif." Zijn staart zwiepte geniepig heen en weer en zijn felle ogen waren tot spleetjes getrokken. "Natuurlijk zou ik niet willen dat jij in de problemen komt, love." Grijnsde hij zelfvoldaan. "Daarom hebben we een plan nodig, aan jou om de beste te vinden. Jij bepaald dus eigenlijk je eigen lot." Shaggy knikte beamend bij zijn eigen woorden en ging weer dichter bij haar zitten. Dit keer leunde hij echter niet naar voren om in haar oor te fluisteren. De zwarte kater bleef op acceptabele afstand. "Ik geef je een paar dagen de tijd duif. Het is aan jou hoe we het gaan acteren. Zie het als iets leuks.. Je kan alles met me doen! Ik speel elke nodige rol." Zijn ademhaling was kalm terwijl hij sprak. "En nog een pluspuntje, je bent voor altijd mijn lieve duiffie."

De grijze poezin die voor hem zat beaamde zijn woorden niet en accepteerde zijn idee niet. Hier schonk hij verder geen aandacht meer aan omdat hij wist dat ze het uiteindelijk toch wel deed. Al helemaal als het leven van haar geliefden op het spel stonden, maar dat was van latere zorg. Shaggy staarde haar slechts een beetje loom aan toen ze vroeg naar zijn motieven. "Laten we zeggen duif," mauwde hij kortaf. "Dat ik een zekere wraak koester naar de RiverClan leidster." Ergens van binnen begon hij de grijze poes steeds leuker te vinden. Haar pit en standvastigheid beviel hem wel, en volgens mij was dat iets wat deze kattin niet vaak liet zien. "Maar, waarom interesseert het je zo duif?" Vroeg hij nieuwsgierig, haar interesse moest ergens vandaan komen.

Shaggy's ogen lichtten op bij de kleine grijns die haar lippen plagend omhoog deden krullen. Automatisch deed hij hetzelfde en zijn staart zwiepte ineens niet meer van de lichte irritatie en toch ook onzekerheid die hij had gevoeld. "Zie je wel duif, je leert mijn aanwezigheid wel appreciëren.. Uiteindelijk dan." Mauwde hij. Zijn opmerking had geen viezige ondertoon maar was meer oprecht en deels fliterig. Hij zuchtte even en ging zitten, hij zat in een soort tweestrijd met zichzelf. Aan de ene kant had zijn duif recht om te weten waarvoor hij kwam, maar aan de andere kant wat was hij haar verschuldigd? "Ik weet niet zeker of ik je dat wil en kan vertellen, duif." Meende hij dan ook terug te zeggen.