Zijn grote, zwarte lichaam sloop langzaam voort door het woud. Hij was officieel in ShadowClan territorium, maar grenslijnen hadden geen waarde voor hem. Echter bleef hij wel op zijn hoedde, deze katten waren tricky en ze zouden hem voor het oversteken van de geurlijn willen aanvallen. Zijn gele ogen spotte een zonnig stukje bos en daar liep hij met langzame, lome passen heen. Shaggydog liet zijn zware lichaam met een plofje vallen en zonder nadenken sloot hij genietend zijn ogen. De zon verwarmde zijn pels. Héél even had hij geen zorgen, héél even dacht hij niet na over zijn wraak.

Zwaar geërgerd zuchtte Shaggydog bij een bekende geur die zijn neusgaten in cirkelde. Hij hield zijn ogen echter gesloten en was niet van plan om gelijk toe te geven. Een stemmetje deed zijn ogen slechts tot een spleetje openen en een grijnsje krulde direct om zijn lippen. Ze klonk kleintjes, haar gelaat was al even smal als haar stem. "Ja dat weet ik, duiffie." Shaggy trok zijn wenkbrauw op en besloot maar op te staan. Het kon nog wel eens interessant worden, het zag er namelijk niet uit alsof de poes voor hem de capaciteit had hem weg te jagen. Shaggydog spande zijn spieren aan en gaapte luid en duidelijk, zijn ogen moesten even wennen aan het felle licht. Toen dit eenmaal het geval was kreeg hij de kattin in het geheel te zien. Zijn staart zwiepte uitdagend heen en weer, en hij torende letterlijk boven haar uit. "Maar lief, klein duifje. Wat wil je daar aan doen dan?" Zijn stem was niet spottend, eerder quasi beleefd.

Uiteindelijk kon Shaggy niks anders doen dan geamuseerd grinniken. Ze was onschuldig en dat vermaakte hem, hoezo in het voordeel werken. "Laat ik je eens wat vertellen duiffie," begon Shaggy langzaam met praten. "Als je in BloodClan leeft, dan is vechten je nummer één prioriteit." Hij kuchte even kort en hij richtte zijn ogen op die van haar. "Je wordt zo opgevoed, duif. Je kent niet anders." Hij grijnsde kort voor hij verder ging. Hij boog lichtjes voorover waardoor zijn neus haar oortje bijna raakte. "Dus, ik denk dat jou voordelen en die van mij nogal van elkaar verschillen." Fluisterde hij zachtjes waarna hij weer naar achter boog. Het briesje dat met haar vacht had gespeeld woelde ook door zijn eigen zwarte pels, maar de zon scheen nog. "Maar," zijn stem klonk charmant maar toch gevaarlijk. "Dat geeft toch niks, duiffie. Dat maakt het leven alleen maar interessant."

Hoe meer de grijze poes zich begon op te winden, hoe leuker Shaggy het vond. Zijn grijns werd groter en zijn ogen vernauwden zich daarbij. "Maar duiffie, wie zegt dat ik zonder reden pijn doen?" Mauwde hij terwijl hij weer een stap naar haar toe zette. Hij liep een rondje om haar heen en liet zijn staart onder haar kin door glijden. Shaggy maakte een goedkeurend geluidje en liet zijn natuurlijke charme verder spelen. Het was niet alsof deze poes er voor zou vallen, ze leek verward. Verwardheid kwam alleen van liefde, alle slechte dingen kwamen van liefde. Zijn redenatie was dus dat ze de gelukkige, of.. ongelukkige gevonden had. "Wederom, voor jou is een geldige reden misschien een andere dan voor mij." Shaggy ging weer voor haar zitten, nog altijd even geamuseerd. "Maar zeg nou eens duiffie, waar komt die tederheid voor ieder vandaan?" Hij negeerde haar waarschuwing over andere katten, dat zal hij wel zien als het zo was.

Nadat de kleine poezin van ShadowClan weer had terug-gemauwd, schoot er een zachte vermakelijke lach door de stille ruimte. "Oh duiffie." Mauwde hij met een grinnik die nog uit zijn keel schoot. Nogmaals een briesje op deze zonnige lentedag, en hij keek even naar de lucht. Nog steeds geen wolkje en nog steeds een zonnetje. "Ik zou wel heel graag eens willen zien wat je er aan gaat doen duiffie." Mauwde hij verder terwijl zijn ogen nogmaals over haar gelaat gleden. "Maar een gesprek is toch véle malen interessanter," zijn stem had een vragende toon. "Dus, als jij besluit om even met mij te kletsen en wat vraagjes te beantwoorden.. Dan ga ik zonder gezeur weg." Shaggydog gaapte nogmaals luid, "is dat goed duif?"

Een zelfvoldane grijns gleed over de lippen van Shaggydog. Dit was min of meer wat hij wilde bereiken, en nu was zijn kans gekomen. "Lief duiffie, je doet me er gewoon zo aan denken." Mauwde hij terug op haar woorden. "Als het je niet bevalt dan moet je er maar wat aan doen," hij trok zijn wenkbrauwen lichtjes omhoog. "En ik weet wel wat delen die je grondig mag aanvallen," Shaggy schonk haar een knipoog, hij had weer lichtjes voorover gebogen bij zijn woorden. "Maar duiffie, waar waren we gebleven?"  Hij ging weer voor haar zitten en likte kort over zijn zwarte pels op zijn borst. "Oh ja, wat weet jij over de RiverClan leider?"

Shaggy keek toe hoe de kleine poes haar gezicht geïrriteerder begon te staan. Heerlijk vond hij het. Ook zag hij haar bedenkelijk kijken voor ze haar mond opentrok. Ze begon over Dawnstar, en ditmaal was het de buurt aan Shaggy om een geërgerde blik op zijn gezicht te toveren. "Speel niet met me, duiffie." Zijn stem klonk gevaarlijker dan voorheen, en hij hief zijn borst dreigend in de lucht. "Je weet wie ik bedoel. Nou vertel op." Mauwde hij, zijn stem klonk niet commanderend maar hij hoopte wel dat ze begreep dat ze hem niet van de domme moest houden. Shaggy weigerde echter de naam van de leider uit te spreken en daarom zou ze het maar moeten gokken. Zijn nieuwsgierigheid groeide met de seconde en hij zwiepte met zijn staart van ongeduld.

De woorden schoten volledig in Shaggy's verkeerde keelgat. Zijn gemoedstoestand bleef echter kalm en een beetje flauwtjes keek hij haar aan. "Duif, we weten allebei dat jij niet in staat bent mij weg te jagen." Begon hij met een klein grijnsje rond zijn lippen. "Voor zover ik weet zie ik hier niemand anders, en áls zij hier komen. Wat moeten ze dan wel niet van je denken? Dat je het niet alleen af kon?" Hij stond op en liep dichter naar haar toe, zijn neus raakte haar oor. "Dus, duiffie. Maak het niet moeilijker. Vertel op, waar slaapt ze, is ze sterk?" Maakte hij zijn woorden af op fluistertoon.

De poes bleek pittiger dan Shaggydog in eerste instantie van haar had verwacht. In plaats van geïrriteerd te raakte amuseerde het hem dit maal meer. Hij vond het leuk om haar uit de tent te lokken, en de uitdaging ging hij dan ook graag aan. Een klein zuchtje ontsnapte uit zijn mond en hij schudde afkeurend zijn hoofd. "Nou, nou. Worden we boos duif? Mag ik je er aan herinneren dat het jou regels zijn en niet die van mij?" Hij glimlachte naar haar en keek even naar de lucht. De hitte begon hem loom te maken. "Ik vind je leuker als je chago bent. Maar.. als we het hier bij laten kan ik net zo goed een dutje doen." Shaggy liep een eindje van haar vandaan en ging weer op hetzelfde zonnige plekje zitten als voorheen.

"Oh kom je nu al naar mij toe, duif. Ik geniet zeker van je aanwezigheid, kom maar lekker naast me liggen." Hij schonk haar een knipoog en een brede grijns. Shaggy ontmoette haar ogen. 'Ik kan evengoed naar het kamp lopen en versterking halen. Als jij tegen dan al weg bent, goed. Hoe dan ook, je zult weggaan.' Sprak de poes verder. Een schampere lach verliet zijn keel en hij likte kort over zijn borst. "Moet ik dat opvatten als een dreigement? Pas maar op, dadelijk ga ik nog huilen." Quasi beledigd keek hij haar aan. "Maar, als jij het zo wil. Fladder maar weg, duifje van me." Shaggy stond op en kwam tegenover haar staan. "Ga maar naar je redder in nood, naar je prins charming." Zijn staart zwiepte heen en weer. "Of.. geef mij nog antwoord op twee vragen en je bent van me af."