First steps to becoming an awesome warrior {Open}

Een beetje onstabiel hees een kleine kitten zich omhoog. Al de hele dag had ze geprobeerd te leren lopen, en ondanks het feit dat ze nu recht kon staan had ze nog geen stap vooruit kunnen zetten zonder te vallen. Elke keer dat ze dat probeerde hapte ze naar stof wanneer ze omviel. Echter ging de kleine kitten niet opgeven, dus stond ze op, telkens weer. Haar gezicht stond neutraal terwijl ze de grond voor zich bestudeerde, kijkend of ze dit keer wel ene stap kon maken. De enige indicatie dat ze gefocust was waren haar ogen, die dapper en vastbesloten stonden. Ze zou niet opgeven, hoe vaak ze ook op de grond viel. Het leek wel ene eeuwigheid voordat de kleine kitten haar poot naar voren schoof, testend hoe veel gewicht ze erop kon zetten. "Oke, zo gaat het goed, nog ene klein beetje meer, ene klein beet...oef" Dacht de poes toen dat ze steeds meer gewicht op haar ene pootje zette. Echter hield haar pootje haar niet overeind en viel de kitten weer op de grond. De kleine poes had alweer stof in haar mond, waardoor ze even moest hoesten om het eruit te krijgen. Vervolgens liet de kleine poes een geïrriteerde zucht horen. Wanneer zou ze dit nou onder de knie krijgen? Even bleef de kleine poes daar liggen, alsof ze het had opgegeven terwijl ze in werkelijkheid aan het denken was. "Wat doe ik fout? Ik zet mijn poot niet te ver en niet te dichtbij. De poes wist het niet, wat deed ze toch fout? Even liet Lionkit haar blik over haar twee witte pootjes glijden. Wat deed ze fout? Het was niet dat ze haar poot fout zette. “Als andere katten lopen zette ze hun poot een halve staartlengte van hun lichaam vandaan. En als ik dat doe val ik om. Natuurlijk zijn mijn poten niet zo lang als die van apprentices en warriors en moeten mijn stappen kleiner zijn. Maar ik zet mijn poot een halve staartlengte in verhouding met mijn staart, is dat soms nog steeds te ver? Haar staart was een beetje buiten proportie dus misschien waren haar passen te groot?” Even liet de witte poes met bruine vlekken een nadenken geluid horen. Voor 1 keer stond haar gezicht niet neutraal, als je goed keek zou je een nadenkende frons zien. “Dus als ik mijn stappen wat dichter bij elkaar zou doen zou ik wat stabieler staan, maar nu hoe zorg ik ervoor dat ik niet omval? Misschien als ik sneller stap? Nee, ik heb al veel anderen traag zien stappen zonder te vallen. Misschien moet ik mijn poot wat dieper in de grond zetten? Jah! Dat zou kunnen werken!” Met ene nieuw idee hees de poes zich weer omhoog. Ondertussen ook al stond ze nog steeds wat onstabiel viel ze niet meer op wanneer ze gewoon rechtop stond. En dat was al ene goed, teken vond ze. Vervolgens zette de poes haar poot weer vooruit, dit keer haar poot wat minder ver van haar lichaam vandaan en dieper in de grond. Tot daar aan toe ging het nog goed. Vervolgens begon de kleine poes weer steeds meer gewicht op haar poot te zetten. “Oke, oke….ookeeee..auw” Alweer viel de poes op de grond. Natuurlijk liet ze geen geluid horen wanneer ze op de grond terechtkwam, ze stond bekend om het feit dat ze niet sprak enzo. Maar de val deed dit keer wel een beetje pijn. Toch bleef haar gezicht neutraal. “Wat doe ik toch fout!” Schreeuwde de kleine poes in haar hoofd. Haar nieuwe plan werkte duidelijk niet, dus wat zou dan wel werken? “Het is niet alsof ik er minder gewicht op moet zetten, dan houd mijn been me n-ooh! Ik moet er minder gewicht op zetten! Hoezo heb ik dat niet eerder gemerkt?! Bijna elke kat loopt licht op zijn voeten, ik dacht dat dat was omdat ze al goed konden stappen maar nee, ze lopen licht omdat ze zo min mogelijk gewicht op hun poten drukken! Ik moet mijn gewicht verdelen! Als ik dat doe kan ik waarschijnlijk stappen!" Hopelijk ten minste, ze heeft gezien hoe dat die ene kitten Leopardkit had gestapt, hij was haar voor en dat vond ze maar niets! Natuurlijk was hij een beetje ouder dan haar maar toch, ze had hem getoond dat ze geen deurmat is en ze zal bewijzen dat zij ook kan stappen. Ook al was het voor haar eigen trots. Ze zou die irritante ~~–maar toch beetje leuke-~~ kitten niet laten winnen, ook al was het gene competitie. Snel sprong de kleine kitten omhoog. Natuurlijk was ze niet voorbereid op de impact die het zou hebben op haar kleine pootjes waardoor ze bijna op de grond viel, gelukkig bleef ze door één of ander mirakel staan. Alweer zette de poes een poot voor zich, dit keer echter minder diep in de grond. Tot daar aan toe ging het goed. Nu nog wat meer gewicht erop zetten. Net voordat de kleine poes dat deed dacht ze na, bij hoeveel gewicht was ze op de grond gevallen? Wanneer de kleine kitten dat had bedacht begon ze pas weer druk op haar poot te zetten. “Oke, nog ene klein beetje, nog ene beetje….STOP!” Verbaasd keek de kleine kitten naar haar poot, ze was nog niet gevallen. Snel maskeerde de poes haar verbazing, hopend dat niemand het had gezien. Toch koste het wat moeite om haar gezicht neutraal te houden, en al zeker bij de volgende stap. Een beetje twijfelend zette de kleine poes één van haar achterpoten naar voor. Dit keer begon ze wel wat heen en weer te wiebelen. Even dacht Lionkit dat ze zou vallen. Maar alweer bleef te rechtop staan, echter niet zo stabiel als eerst maar toch. Zo ging de poes traag, maar steeds meer vastbesloten verder. Tot ze uiteindelijk ene volle vijf stappen had gezet. Zodra de poes dat had gedaan liet ze zich op haar achterwerk vallen. Het was haar gelukt! Het was haar echt gelukt! Ze had stappen gezet zonder om te vallen! De trots was in de kleine poes haar ogen te lezen terwijl ze daar stil voor zich uit zat te kijken “Yaaaaay!!” Riep de kleine poes opgewonden in haar hoofd terwijl ze haar best deed om neutraal te lijken. Daar gaat haar droogheid…

{Open}